Κι αφού η Σόνια έκραξε τους θεοδωρακαίους, αναρτώντας πλακάτ που έγραφε Πληρώστε με! έξω απ’ την πόρτα τους και μάλιστα κάλεσε και τους δημοσιογράφους, είπαν κι αυτοί να συνεργαστούν με τη Νατάσσα! Σου λέει, Θεοδωρίδου η μία, Θεοδωρίδου κι η άλλη! Τι κι αν η μία έχει τραγουδήσει στις μεγαλύτερες όπερες της Ευρώπης, ενώ η άλλη στα πιο in μαγαζιά της παραλιακής; Φωνάζουν όλοι για τις αποφάσεις που -υποτίθεται- λαμβάνει κάθε φορά η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, κόρη του μεγάλου συνθέτη, σχετικά με τους νέους ερμηνευτές, οι οποίοι επανεκτελούν τα τραγούδια του πατέρα της. Θα μου επιτρέψετε όμως να διατυπώσω την άποψη ό,τι κύριος υπεύθυνος για την όλη κατάσταση είναι ο ίδιος ο Μίκης! Αυτός λέει και ξαναλέει ό,τι τον Γρηγόρη Μπιθικώτση τον ανακάλυψε στις νυχτερινές πίστες της εποχής- και είναι αλήθεια! Αυτός γράφει στα ένθετα των δίσκων του ό,τι η Βίκυ Λέανδρος είναι η σημαντικότερη (!) ερμηνεύτρια των τραγουδιών του! Αυτός χαίρεται να διευθύνει τον Γιάννη Κότσιρα στο Άξιον Εστί του, άσχετα εάν ο συγκεκριμένος τραγουδιστής έχει ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά την ώρα που λέει Μη παρακαλώ σας, μη την λησμονάτε τη χώρα μου! Αυτόν, τέλος, τον μεγάλο Μίκη, άκουσα να λέει σε παρέα ό,τι ο Αντώνης Ρέμος είναι ο νέος…Στέλιος Καζαντζίδης! Και μετά μας ενοχλεί (τ’ ακούς, “αισθηματική ηλικία” που ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έκανε την πρεμιέρα της Σκόνης του χρόνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών! Συγνώμη, παίδες, μπορεί η Νατάσσα Θεοδωρίδου να είναι συμπαθής σε λίγους έως συγκλονιστική σε πολλούς, αλλά να την ακούς στον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, το λιγότερο που μπορείς να σκεφτείς είναι ό,τι θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη…
[από το http://bosko-hippydippy.blogspot.com/]
Τήν καλησπέρα μου απο έναν καινούργιο τής όμορφης παρέας σας.Καλέ μου φίλε να είσαι σίγουρος ότι τις ίδιες αντιδράσεις και πιο έντονες είχε προκαλέσει και η γνωστοποίηση τής συνεργασίας Μίκη με Μπιθικώτση. Τί χαρακτηρισμοί είχαν ακουστεί εκείνη τήν εποχή για τον μεγάλο μας τραγουδιστή δε λέγεται.Φυσικά και είναι υπερβολικός σε πολλά ο Μίκης αλλά θά ήταν
προτιμότερο να ακούγαμε και την ερμηνεία της κατα την άποψή μου καλής λαικής τραγουδίστριας και μετά ας την ρίξουμε στή πυρά.Το ότι κάποιος δεν …έτυχε νά τραγουδήσει στό Μέγαρο και σε άλλους μεγάλους χώρους συναυλιών αλλα σε κέντρα διασκέδασης δεν αποτελεί κατα τήν άποψη μου κριτήριο ικανότητας συμετοχής σε οτιδήποτε .τα ράσα ποτέ δεν κάναν τόν παπά.Ας σεβαστούμε τίς επιλογές του Συνθέτη μας και μετά ας κάνουμε την κριτική μας .χαιρετώ φίλε μου
Ανοίγει μεγάλη συζήτηση. Αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Μίκης, αλλά η κατρακύλα του ελληνικού τραγουδιού. Βέβαια και ο Θεοδωράκης δεν είναι άμοιρος ευθυνών, έχει και αυτός τις ευθύνες του. Αλλά δεν είναι αυτός το πρόβλημα αλλά μέρος του προβλήματος.
Τι να κάνουμε; Ο Μίκης διαλέγει και παίρνει από τα όσα βρίσκει. Η ευθύνες που έχει είναι κατά τη γνώμη μου γιατί δεν επιλέγει άσημους ερμηνευτές, ώστε να τους αναδείξει. Αυτές είναι οι σημερινές ευθύνες του Μίκη.
Από εκεί και πέρα για την ευρύτερη πολιτιστική και μουσική παρακμή στην Ελλάδα, δεν ευθύνονται οι τραγουδιστές. Ή καλύτερα έχουν ελάχιστες ευθύνες. Το πρόβλημα είναι οι δημιουργοί και οι σάπιες κατά βάση εμπνεύση τους.
Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους με βάση τα βιώματά τους γράφουν. Με βάση τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες έχουν ζήσει. Με βάση τους οικονμικούς όρους με τους οποίους έχουν ζήσει. Ακόμα, ακόμα και με βάση τις ιδεολογικές επιδράσεις που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια, που πρακτικά έχουν ξοφλήσει. Τα ιδεολογήματα της υπερκατανάλωσης, του νεογιαπισμού, της υποτιθέμενης παγοσμιοποίησης.
Σε αυτό το κλίμα, που να γραφτεί μια “Δραπετσώνα” αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα του Μίκη. Τέλος, πιστεύω ότι όσο προχωράει η οικονομική κρίση, σε μουσικό επίπεδο, μπορεί να βλέπουμε όλο και καλύτερα πράγματα, ή σε πρώτη φάση επαναφορά, των παλαιότερων. Το μόνο που είναι δεδομένο είναι το φρένο που θα μπει σε αυτή τη διαδικασία από την πλευρά των δικογραφικών εταιρειών.
ΥΓ Και ο Μπάσης πριν τον πάρει ο Μίκης τραγουδούσε Καράβι το φεγγάρι. Αλλά η φωνή είναι φωνή. Τα τραγούδια φταίνε, όχι οι ερμηνευτές.
… και για να συμπληρώσω τον Gogos (αν μου επιτρέπεται), πού (ποιοι) είναι οι πνευματικοί ταγοί του τόπου; Οι προηγούμενες δεκαετίες, γέννησαν Ρίτσο, Ελύτη, Σεφέρη, Αναγνωστάκη, Λειβαδίτη, Γκάτσο, Κουγιουμτζή, Καλδάρα, Τερζάκη, Βρεττάκο, Καζαντζάκη και πάμπολλους άλλους. Άνθρωποι που μεγαλούργησαν μέσα σε συνθήκες δύσκολες για τον ελληνισμό και την Ελλάδα και αποτέλεσαν τους πνευματικού οδηγούς αυτού του τόπου. Σήμερα η πνευματικοί άνθρωποι (αν υπάρχουν) απουσιάζουν! Από τους κοινωνικούς αγώνες, από την αγωνία και τους προβληματισμούς των νέων. Κάποτε, η “Δραπετσώνα” του Θεοδωράκη, σταμάτησε το γκρέμισμα των προσφυγικών κατοικιών της περιοχής από το σάλο που ξεσήκωσε! Σήμερα, για να εμπνευστούμε και να αντέξουμε την πραγματικότητα, ψάχνουμε στο παρελθόν - μια και το παρόν δεν έχει τίποτα να μάς δώσει. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα διαμάντια βρίσκονται στα παλαιοπωλεία…
Εγώ πάλι θα μετέφερα την ευθύνη στον τελικό αποδέκτη. Στους ακροατές. Όλους αυτούς που δέχονται, αποδέχονται, στηρίζουν και “λατρεύουν” τα κάθε είδους μουσικά εκτρώματα που φυτρώνουν καθημερινά.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, κάθε τι σχετιζόμενο με τη μουσική εμπλέκει και απασχολεί πάρα πολύ κόσμο. Αυτή η όποιας μορφής απασχόληση σημαίνει οικονομικές συναλλαγές. Και δυστυχώς όλες ανεξαιρέτως οι οικονομικές συναλλαγές διέπονται από το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.
Όταν λοιπόν διαπιστώνεται καθημερινά ότι η ΠΟΙΟΤΗΤΑ σαν έννοια έχει χαθεί και συνεχίζεται να χάνεται σε κάθε μας δραστηριότητα και αυτό που πουλάει είναι το σάπιο, το φτηνό, φυσικό και επόμενο είναι ο κάθε ένας να αποκαλείται συνθέτης και να πλασάρει ότι κατεβάσει η κούτρα του, σαν μουσικό δημιούργημα.
Δεν θέλω να γίνομαι απαισιόδοξος, τα έχουμε πει όμως πολλές φορές και είναι πλέον κοινό μυστικό. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει και βολεύεται να αποποιείται των ευθυνών του. Και η μουσική και παραδοσιακή γενικότερα αξιοπρέπεια, εξέλιξη και διαιώνιση, είναι μία από αυτές.
Έχει τα δίκια της αυτή σου η παρατήρηση. Απλώς εγώ πάντα επιμένω, ότι πρέπει να επισημαίνεται, ότι ένα κομμάτι κόσμου (σημαντικό κιόλας) στερείται επιλογών. Έρχεται σε επαφή μόνο με συγκεκριμένα πράγματα, σε όλους τους τομείς, έτσι και στη μουσική! Δηλαδή, δεν έχει τη δυνατότητα όλος ο κόσμος (και μιλάω για τους νέους πιο πολύ) να έρθουν σε στενή επαφή με το ρεμπέτικο για παράδειγμα. Για αυτό λέω ότι και εμείς από την πλευρά μας πρέπει να είμαστε ανοιχτοί να μπορούμε να είμαστε σε συνεχή επαφή με άτομα που ακούνε ακούμα και “σάπια” τραγούδια. Έτσι ώστε να μπορούμε να τους φέρουμε σε επαφή με την ποιοτική μουσική.
που ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έκανε την πρεμιέρα της Σκόνης του χρόνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών! Συγνώμη, παίδες, μπορεί η Νατάσσα Θεοδωρίδου να είναι συμπαθής σε λίγους έως συγκλονιστική σε πολλούς, αλλά να την ακούς στον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, το λιγότερο που μπορείς να σκεφτείς είναι ό,τι θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη…