Γεια σας αγαπητοί
Είμαι καινούργιο μέλος και παρακολουθώ το φόρουμ (χωρίς να είμαι μέλος αλλά έστρωσα ) για κάποιους μήνες.παρακολουθωντας συζητησεις για τιμές οργάνων κλπ . Και είχα ένα προβληματισμό άξιο συζητησης πιστεύω . Μήπως οι μουσικοί και μαθητές για το χόμπυ (όπως εγώ ) δίνουμε μεγάλη σημασία στην τιμή των οργάνων ; Εννοώ πως αν το όργανο έχει αξιοπρεπείς ήχο είναι αξιόπιστο προς το κούρδισμα και εύκολοσυντηρητο σε μια τιμή οικονομική μήπως δεν πρέπει να αγχονωμαστε για την αντίληψη που έχει το κοινό για όποιον στέκεται στο πάλκο . Αυτό βεβαια αφορά όργανα όπως η κιθάρα ο μπαγλαμάς ο τζουράς και τα κρουστά καθώς το μπουζούκι ώντας σολιστικό όργανο έχει τις ίδιοτροπιες του και δεν τίθενται θέμα για το κόστος για το καλό όργανο. Όμως οι περισσότεροι στο κοινό είναι μουσικά “αγράμματοι”(όχι χωρίς γούστο προς θεού) και όταν βλέπουν ένα όργανο δεν πολυσκεφτονται την Μαρκα η την τιμή αλλά το αν είσαι κουρδισμενος (γιατί θα το καταλάβουν) και να παίζεις στο τέμπο άρα μήπως υπερβάλλουμε γενικά και ο καθένας μας θα έπρεπε να πορευτεί με ο,τι έχει ;
Ελπίζω να έδωσα τροφή για σκέψη
Αν, τώρα, αυτό που τυχαίνει να έχει, δεν τον ικανοποιεί και θέλει κάτι καλύτερο, αποφασισμένος να δόσει βέβαια κάποια χρήματα γι αυτό;
Σαφώς δεν διαφωνώ αλλά αυτό που θέλω να πω είναι πως πολλές φορές βλέπω ανθρώπους οι οποίοι έχουν την πεποίθηση πως ακριβό όργανο (τονίζω ξανά όχι μπουζούκι ) θα τους δώσει καποιο επίπεδο παραπάνω στα μάτια του κοινού
Ε, αυτοί είναι άξιοι της τύχης τους…
πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια που ξεκινούσα στα μαγαζιά, έλεγα ότι σιγά μην πληρώσω για καλή κιθάρα αφού κανείς δεν ακούει και οι μαγαζάτορες είναι άσχετοι. κάποιος πιο έμπειρος μου επισήμανε ότι με ένα καλό όργανο θα παίζω κι εγώ καλύτερα, και αυτό θα φανεί και σε έναν άσχετο (πελάτη ή μαγαζάτορα). είχε απόλυτο δίκιο, αν δεν γουστάρουμε οι ίδιοι αυτό που παίζουμε τότε δεν πρόκειται να το ευχαριστηθεί κανείς.
αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό για τον καθένα, τί τον ικανοποιεί και τί θεωρεί πιο σημαντικό σε ένα όργανο. άλλος θέλει απλά ένα ξεκούραστο όργανο με εύκολα ηλεκτρικά, να καρφώνει και να παίζει για ώρες…
θα διαφωνήσω όμως στην διάκριση μεταξύ σολιστικών και ρυθμικών οργάνων. το καθετί έχει την θέση του στην κομπανία, και ο κάθε παίχτης έχει επιλέξει το όργανο που γουστάρει. στην ανεπιθύμητη περίπτωση που δεν υπάρχει ικανοποιητικός εξοπλισμός, φυσικά και θα προτιμήσω να πάρει την καλύτερη κάψα ο μπουζουξής και το καλύτερο μικρόφωνο η τραγουδίστρια. αλλά κανονικά πρέπει να έχουν όλοι ό,τι καλύτερο για αυτούς.
Φυσικά δεν υποτιμώ τα υπόλοιπα όργανα απλά τυχαίνει να έχουν χαμηλότερη τιμή με καλύτερη ποιότητα (κι εγώ κιθάρα μαθαίνω δεν μπορώ να υποτιμαω τον εαυτό μου και το όργανο ) και φυσικά το όργανο πρέπει να εμπνέει τον καλλιτέχνη απλά βλέπουμε πολλές φορές δύο μέτωπα ανθρώπων (που κατά την γνώμη μου το κάνουν για φιγούρα )
Είτε έχουν ακριβό όργανο χωρίς να σημαίνει ότι έχουν τεχνική κατάρτιση για να το αξιοποιήσουν και οι πολυτεχνικοι που πιστεύουν ότι η τεχνική και οι φιγούρες θα τους δώσουν κάποιο “παράσημο” βέβαια παίζοντας στεγνά και χωρίς μερακι
Νομίζω πως γεννιέται ένα πρόβλημα σε κάποιον που μπορεί να έχει το μεράκι την αγάπη και την ικανότητα να δημιουργεί κανειςπανέμορφες μπασογραμμες στην κιθάρα , να σολάρει στον μπαγλαμά η να τραγουδάει πολύ ωραία και αυτοί περιφρονουνται βέβαια στον χρόνο φαίνεται η αξία του καθενος
αυτό είναι πρόβλημά τους, ας το λύσουνε… και για το μπουζούκι όμως το ίδιο ισχύει.
επίσης το ίδιο θα έλεγα και για όσους αρχάριους νομίζουν πώς με ένα ακριβό όργανο θα μάθουν αυτόματα, χωρίς μελέτη ή κάποια κλίση.
κι όμως, μια χειροποίητη κιθάρα είναι πιο ακριβή από ένα μπουζούκι ίδιας ποιότητας, και ένα λαούτο ακόμα πιο ακριβό! έχει να κάνει με τα υλικά, τα μεροκάματα, αλλά και άλλους παράγοντες.
γενικά νομίζω ότι πιάνω αυτό που θες να πεις, αλλά στο ρεμπέτικο οι φιγουρατζήδες δεν είχαν ποτέ πέραση. νομίζω αυτά είναι προβλήματα κυρίως των τετράχορδων…
Δεν μιλώ απαραίτητα για όργανα που είναι χειροποίητα αλλά για όργανα που λογω ζήτησης η μεγέθους είναι μιας ποιότητας πάνω από την τιμή τους και δεν θα διαφωνήσω ότι το ρεμπέτικο αλήθεια δεν είχε φιγουρατζηδες στην ιστορία που διανύει έως σήμερα και μάλλον παρεξηγήθηκα γραφωντας πάλκο καθώς μιλώ για γενικά όλα τα είδη μουσικής (πρωτίστως το λαϊκό και το ρεμπέτικο ) καθώς και στα δύο περιλαμβάνονται όλα τα όργανα που αναφέρθηκαν αλλά αναγνωρίζω το λάθος μου 
Και διαπιστώνω γενικά ότι στο ρεμπέτικο και την ιστορία του δεν μετρούσε πάντοτε η ποιότητα των οργάνων (εννοώ μέχρι ένα αξιοπρεπές επίπεδο) αλλά η αυθεντικότητα και η τεχνική
ε καλά, οι σολίστες σε όλα τα είδη έχουν τα χούγια τους… ακριβώς επειδή είνα σολίστες.
Και φιγουρατζήδες είχε το ρεμπέτικο και απ όλα όπως κάθε ανθρώπινη ομάδα. Το ότι αυτοί δεν είχαν διάρκεια είναι ένα φυσικό επακόλουθο. Και θα διαφωνήσω ότι στα όργανα των ρεμπετών “δεν μετρούσε πάντοτε η ποιότητα”. Πάντα έψαχναν τα καλύτερα μπουζούκια τις καλύτερες κιθάρες και τους καλύτερους οργανοποιούς για να έχουν τον ήχο που θέλανε. Το παραμύθι ότι παίζανε με “ξύλα” δεν ισχύει. Ο σκοπός τους ήταν πάντα να φτιάξουνε ή να αγοράσουνε τα καλύτερα όργανα. Μπορεί αν όχι όλοι οι περισσότεροι να ξεκίνησαν με φτηνά όργανα αλλά στη πρώτη ευκαιρία αλλάζανε για καλύτερα.
Φυσικά δεν μετράει είπα ως προς ένα επίπεδο αξιοπρεπές , δηλαδή αν το όργανο ήταν αξιοπρεπής κατασκευής δεν θα μετρούσε η παραπάνω αυτός με το μπουζούκι των εκτατονταδων χιλίων δραχμών με φιλντισι και τροπικά ξύλα άμα δεν ήξερε να παίξει η αν δεν ήταν αυθεντικός για να ξεκαθαρίσω στην ίδια πλευρά βρισκόμαστε δεν διαφωνώ απλά ξεκαθαριζω
Δεν είναι θέμα διαφωνίας. Απλά επειδή τείνουμε να εξιδανικεύουμε γενικά το παρελθόν, καλό είναι να βλέπουμε τα πράγματα απλά. Γενικά λέμε ότι ο παίκτης κάνει το όργανο. Οπότε σε αυτό που λες δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει.
Χωρίς να διαφωνώ μαζί σας, θα πω ότι κατά τη δική μου γνώμη, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ένας καλός παίχτης θα αναδείξει ένα όργανο και μάλιστα εάν είναι πολύ καλός θα σπρώξει και το όργανο να βγάλει παραπάνω. Όμως ο ίδιος καλός παίχτης με ένα καλύτερο όργανο μπορεί να το δώσει τα ίδια ή και περισσότερα πιο ξεκούραστα και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ακόμα καλύτερο.
Ναι … ο παίχτης κάνει το όργανο, αλλά και ένα καλό όργανο αναδεικνύει έναν καλό παίχτη. Εάν το όργανο μάλιστα είναι πολύ καλό μπορεί να “ξεγυμνώσει” έναν μέτριο-κακό παίχτη 
Αλέξανδρε εδώ θα διαφωνήσουμε. Η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση. Ένας φτασμένος παίχτης πλέον είναι αντικειμενική αξία. Υποκειμενικά μπορεί να σου αρέσει ή όχι (ο παίκτης),αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο. Ότι όργανο και να του δώσεις θα βγάλει τον καλύτερο του ήχο (του οργάνου), και θα χαρείς να τον ακούσεις. Όλα αυτά που λες αφορούν μέτριους παίκτες που δεν είναι φτασμένοι ακόμα.
Οι πραγματικά καλοί παίκτες όσο και αν ακουστεί αυτό περίεργο, είναι υπεράνω οργάνων.
Τώρα στην περίπτωση που το όργανο είναι τόσο κακό που δεν μπορεί να βγάλει ήχο ούτε ένας φτασμένος παίκτης, τότε μιλάς για καυσόξυλα και όχι για μουσική.
Άρα όσο καλύτερο το όργανο τόσο καλύτερος και ο ήχος;
Σωστά. Αυτό δεν αλλάζει. Είναι ο κανόνας.
Το θέμα είναι το εξής. Ένας φτασμένος - ολοκληρωμένος παίκτης με ένα κακό όργανο ακούγεται. Έναν κακό παίκτη με καλό όργανο ίσως να τον ανεχτείς.
ναι, και όχι μόνο ο ήχος. όλη η ποιότητα κατασκευής, η ευκολία παιξίματος, η αντοχή, η δυνατότητα επισκευής σε βάθος χρόνου, η αισθητική…
Προσωπικά δεν θα προσθέσω ένα ακόμα σχόλιο στην συζήτηση, ότι ήθελα να πω το είπαν τα υπόλοιπα μέλη από πάνω
Θα προσθέσω κάτι άλλο όμως, το πώς αντιλαμβανόμαστε το όργανο εμείς οι ίδιοι που το παίζουμε
Επειδή ότι και να έχεις (και την Μπελούτσι ακόμα), είναι 99% σίγουρο πως θα το βαρεθείς, και επειδή πάντα όταν δίνουμε το όργανο μας σε έναν άλλο να παίξει, ακόμα και κατώτερο παίχτη, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα το εκτιμήσουμε καλύτερα, μάλλον η αναζήτηση μας πρέπει να είναι πως θα βελτιώσουμε τον ήχο μας εμείς σαν παίχτες, δεν μιλάω για ταχύτητα, μιλάω για τον ήχο ακόμα και 2 νότες να παίξουμε