καλησπέρα (Βοήθεια για αρχάρια παίκτρια, τρίχορδο ή τετράχορδο)!!

Απόλυτα.!!

Αν μου επιτρέπετε… διαφωνώ.
Ολόκληρη η φράση είναι:

δεν είναι τόσο θέμα ρεπερτορίου, όσο ύφους. Ο προσδιορισμός “λίγο πιο “μοντέρνα¨μουσική” είναι πολύ γενικός. Αυτή π.χ. είναι η (τότε) άποψη του Μητσάκη για το “μοντέρνο” ρεπερτόριο και τον αριθμό χορδών (τρίχορδο – τετράχορδο)

Αλλά σήμερα πιο “μοντέρνο” είναι και αυτό (παίζει ο Λιόλιος, τρίχορδο):

και ενώ το τετράχορδο μπορεί να παίξει έτσι

οι περισσότεροι τετράχορδοι παίκτες (τουλάχιστον από αυτούς που ξέρω εγώ, δασκάλων συμπεριλαμβανομένων) θεωρούν ότι αυτό που αναδεικνύει τις δυνατότητες του οργάνου είναι κάτι τέτοιο

Τέλος, δες πως διάσημοι παίκτες (ένας τετράχορδος και ένας τρίχορδος) αντιλαμβάνονται το παίξιμο του τρίχορδου μπουζουκιού στο ίδιο κομμάτι (δυστυχώς δεν βρήκα αντίστοιχο παράδειγμα με τετράχορδο)

Καραντίνης τρίχορδο Χαρταετοί από την εκπομπή “στην υγειά μας”

Παπαδόπουλος τρίχορδο Χαρταετοί από την εκπομπή “στην υγειά μας”

Υ.Γ. συμφωνώ απόλυτα με τον Liga rosa, και η δική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για διαφορετικά όργανα. Δεν λέω ότι το ένα ή το άλλο είναι κατάλληλα για κάτι συγκεκριμένο, “περι ορέξεως κολοκυθόπιττα”, όπως πολύ σωστά γράφτηκε. Απλώς νομίζω ότι η διαφορά είναι στο ύφος.

Ενα … τετρίχορδο μπουρδούκι θα μας έλυνε αυτά τα προβλήματα.

Ενα … τετρίχορδο μπουρδούκι θα μας έλυνε αυτά τα προβλήματα.

:019:τετριχορδο!!!

Μάνο, νομίζω ότι αντιφάσκεις. Ενώ λες:

Λες και αυτό:

Δηλ. ίδιο όργανο άλλο αποτέλεσμα.

Όπως έχω ξαναπεί, και φαίνεται με το παράδειγμα που παρέθεσες, ο παίχτης κάνει το όργανο και όχι το αντίθετο.

Συμφωνώ με αυτό απόλυτα:

το οποίο ύφος δίνει ο παίχτης, συμπληρώνω.

Μα τότε δεν υπάρχει καμία διαφορά στα όργανα, πέρα από τον αριθμό των χορδών!

Σε γενικές γραμμές φυσικά το ύφος το δίνει ο παίχτης. Ένας παίχτης πέραν του μέσου όρου, μάλιστα, μπορεί να προχωρήσει πιο πέρα από τους δρόμους που έχουν ήδη χαραχτεί πιο πριν. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι κατ’ αρχήν το 3χ συνδέεται με ένα ρεπερτόριο και ένα ύφος και το 4χ μ’ ένα άλλο.

Ένας σκληροπυρηνικός παλαιορεμπέτης θα παίζει στάνταρ τρίχορδο. Ένας σκυλάς θα παίζει στάνταρ τετράχορδο. Για οτιδήποτε ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα οι αποχρώσεις είναι πιο δύσκολο να οριστούν και να περιγραφούν, αλλά νομίζω ότι έχοντας κανείς υπόψη του αυτά τα δύο ακραία σημεία του φάσματος μπορεί να πάρει μια πρώτη εικόνα της διαφοράς.

Εγώ αυτό πιστεύω, Πέπε σε ότι αφορά το ρεπερτόριο.

Το ηχόχρωμα έχει διαφορά, το στόλισμα και η αίσθηση του πιασίματος στο αριστερό χέρι.

χμμμ… ναι το λέω ενώ φαντάζομαι τον εαυτό μου να παίζει με σαξόφωνο τη Φραγκοσυριανή…

Δεν κατάλαβα το πνεύμα σου. Το εξηγείς λίγο;
Εκτος κι αν κάνεις πλάκα.

Πλάκα κάνω. Και δεν παίζω σαξόφωνο.
Πάντως κατά τη γνώμη μου μαθαίνοντας ένα όργανο σε οδηγεί κι αυτό, δεν οδηγείς μόνον εσύ.

Σε αυτό το βίντεο ο Μανώλης Χιώτης από το 07:05 και μετά αναφέρει: "…έσπαγα χρόνια το κεφάλι μου πως αυτό το όργανο πρέπει να γίνει διαφορετικό να μην είναι αυτό το ημιτελές. Χρόνια τα έλεγα με το μυαλό μου να βρω τον ήχο τον πραγματικό που έπρεπε να αρμόζει, ας πουμε πάνω στο όργανο."

Μπηκαμε τωρα σε διαφορες τριχορδου -τετράχορδου που είναι θεμα αλλης συζητησης…
αλλα αφου τοφερε η κουβεντα…
"το ημιτελες " του τρίχορδου κατά την άποψη του Χιωτη και άλλων είναι ότι στο κουρδισμα ρε-λα-ρε του λείπει η νοτα ντο για να συμπληρωσει έκταση 4 πλήρεις οκταβες.
Ο Βαγγελης Τριγκας αντίθετα ισχυρίζεται ότι εκτός από το ύφος ,με τις τεχνικές που έχει ο ιδιος εισαγαγει στο τροπο παιξιματος του τριχορδου (πχ οριζοντιο παιξιμο με χρηση των 4 δακτυλων για το πιάσιμο 2 τόνων) επιτρέπει να είναι γρηγοροτερο απο το τετραχορδο…

Το ζητούμενο είναι το συναίσθημα και η εκφραστικότητα, ανάλογα με το ύφος των τραγουδιών. Κι εδώ είναι η διαφορά κατά τη γνώμη μου: αν θες να αποδώσεις στο τρίχορδο ύφος παιξίματος τετράχορδου είναι εφικτό κι ας έχει μεγαλύτερη έκταση το τετράχορδο (άλλωστε κάποιοι τρίχορδοι σήμερα παίζουν λες και κρατάν τετράχορδο). Το ανάποδο όμως, δηλαδή να σου αποδώσει το τετράχορδο το ύφος του τρίχορδου με τις συνηχήσεις κ.ο.κ. μου φαίνεται κομματάκι πιο δύσκολο…
Πάντως για κάποιον αρχάριο θα πρότεινα κι εγώ να τον κατευθύνει στην επιλογή του το ρεπερτόριο που του αρέσει.

Ο γνωστός δάσκαλος μπουζουκιού Θέμης Παπαβασιλείου που από το τρίχορδο πέρασε κι αυτός στο τετράχορδο, σε αυτό το βίντεο από το 23:55 και μετά αναφέρει κάτι για τα κουρδίσματα στα τρίχορδα-τετράχορδα μπουζούκια που δεν κατάλαβα και πολύ καλά τι εννοεί. Καταλήγει λέγοντας, ότι “ο βασιλιάς - γενεσιουργός σε όλα αυτά είναι η κιθάρα”.

Εννοεί οτι με βάση τις χορδές το τρίχορδο μπορεί υποθετικά να πάρει 27 κουρδίσματα -διαφορετικά και αταίριαστα μεταξύ τους συμπληρώνω εγώ- και το τετράχορδο πάλι υποθετικά παραπάνω λόγω της μια παραπάνω χορδής.
Δεν ξέρω αν στέκει, δεν το έχω ψάξει- αλλά έχω τις αμφιβολίες μου, για όσα λέει.

Απλά και πρακτικά:

Όταν ο Χιώτης καθιέρωσε το 4χ, αυτό άρχισε να εκτοπίζει το 3χ. Σταδιακά έφτασε να διατηρείται σχεδόν οριακά. Αργότερα ξαναανακαλύφθηκε ως κάτι το «ρετρό»/αναβιωτικό. Εντωμεταξύ το 4χ συνέχιζε την πορεία του. Αφού η χρήση του 3χ επανεμπεδώθηκε, και έγινε ξανά κι αυτό ένα από τα όργανα που διατίθενται προς επιλογή, τότε τέθηκε για πρώτη φορά το ερώτημα τρίχορδο ή τετράχορδο.
Σε επόμενο στάδιο, ορισμένοι μουσικοί ασχολήθηκαν να διερευνήσουν/διευρύνουν/σπάσουν τα όρια του κάθε οργάνου και τα όρια μεταξύ των δύο. Αυτό εντάσσεται στο ίδιο πνεύμα όπως το να παίζεις εξωμπουζουκικές μουσικές με μπουζούκι, ή μπουζουκίστικες με άλλα όργανα. Είναι κάτι που εκίνησε πειραματικά, αλλά με το χρόνο τείνει κι αυτό να γίνει παράδοση. (Σήμερα μπορεί κανείς λ.χ. ν’ ακούσει εξαιρετικούς κοντραμπασίστες του ρεμπέτικου, αλλά δε νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ένας κοντραμπασίστας να ξεκινάει με ρεμπέτικο τα πρώτα του βήματα στο όργανο!).
Επομένως, εκεί όπου τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα είναι στην παλιά μουσική: Α΄μισό 20ού αιώνα, και, από σημερινούς, όσους παίζουν μουσική του α΄ μισού του 20ού αιώνα. Εκεί το ένα μπουζούκι δημιούργησε μια παράδοση και το άλλο μιαν άλλη. Κοιτάς ποια σ’ αρέσει και διαλέγεις. Από σημερινούς παίχτες, ανήσυχους και δημιουργικούς, είναι πιο δύσκολο να βγάλεις άκρη, οπότε φυσικά φτάνουμε στο ότι το ύφος το δημιουργεί ο παίχτης (πράγμα καλό μεν για τη Μουσική αλλά όχι πρόσφορο για να απαντηθεί το συγκεκριμένο δίλημμα). Ζούμε σε μια εποχή ρευστή, ανοιχτή σε όλα, φιλοπερίεργη. Ο προχωρημένος μουσικός έχει πεδίο να κάνει τα πάντα: θα βρει συμπαίχτες, κοινό, υλικό προς έμπνευση, για οτιδήποτε έχει γίνει ποτέ ή δεν έχει καν γίνει ακόμα. Ο αρχάριος όμως που ακόμη δεν έχει διαλέξει το δρόμο του πρέπει να κοιτάξει τι γινόταν σε καιρούς πιο μονολιθικούς, πιο άσπρους ή μαύρους, για να κάνει τις βασικές του επιλογές.

Μέχρι τις δυό πρώτες παραγράφους, καλά. Στην τρίτη μπερδεύομαι:

Για το πρώτο μισό του 20ού, φαντάζομαι πως βγάζεις απ’ έξω την εποχή (μέχρι πριν περίπου το 1935) που πριν το μπουζούκι καθιερωθεί οριστικά ως τρίχορδο και “ιταλικά” κουρδισμένο (ρε λα ρε), φλέρταρε και με περισσότερες από μία μπουργκάνες, και με μέχρι οκτώ χορδές, και με διαφόρων ειδών κουρδίσματα, στοιχεία που κανένα τους δεν άφησε απτά ίχνη. Απ’ έξω, λοιπόν, γιατί αλλοιώς θα μπερδευτούμε για τα καλά. Ποιές είναι όμως οι δύο παραδόσεις, και τα “δύο μπουζούκια” που τις δημιούργησαν; δεν φαντάζομαι να εννοείς τους προγόνους των σημερινών τρίχορδου σε ρε λα ρε και τετράχορδου σε ρε λα φα ντο, γιατί το δεύτερο καθιερώνεται μετά το 1950.

Ακριβώς. Τα αφήνω απέξω επειδή δεν έχουν αφήσει ίχνη. (Το ότι ορισμένοι οξυδερκείς και επίμονοι ερευνητές έχουν εντοπίσει τα ίχνη αυτών των στοιχείων δεν αλλάζει το τι είναι ευρέως γνωστό στον καθένα.)

Όχι οι πρόγονοι, τα ίδια: το κλασικό τρίχορδο της πλειοψηφίας των παλιών ηχογραφήσεων, το ρε-λα-ρε, και το κλασικό τετράχορδο, ρε-λα-φα-ντο.

Γράψε λάθος λοιπόν για τις χρονολογίες. Βάλε μέσα και τη δεκαετία '50, και μέχρι όσο φτάνει η εποχή εκείνη. Δεν έχω ακριβή εικόνα της χρονολογικής σειράς των γεγονότων, πρέπει να ομιολογήσω… Πάντως υπάρχουν κλασικοί του 4χ, μην τους απαριθμήσω γιατί δεν είμαι σε καμία περίπτωση αρμόδιος αλλά όσοι ακούνε τέτοια ξέρουν πολύ καλύτερα.

Οπότε, συμφωνούμε. Μόνο που δεν φτάνει η δεκαετία ΄50, εννοούμε καθιέρωση του (κατά Χιώτη) τετράχορδου, μέσα και το ΄60 λοιπόν για να περιλάβουμε και τα μετέπειτα μεγαθήρια / κλασικούς, Αμερικής και όπου.

Καλησπέρα σας και πάλι…να σας ευχαριστήσω όλους για την προσπάθεια σας να μας ενημερώσετε (εμενα και την επιδοξη “μπουζουκοπαικτρια”)σχετικα με τις διαφορές στα μπουζούκια -αν και σε πολλές στιγμές σας είχα χάσει λιγο-.Τελικά μετα απο καιρο αποφάσισε οτι της ταιριαζει πιο πολύ το τριχορδο…της άρεσε ο ηχος πιο πολυ,και το ρεπερτόριο που της αρεσει την οδηγει προς τα εκεί…

Καλά. Αφού το ποθούμενο επετεύχθη, σταματάμε!

:slight_smile: