Σε μια από τις χώρες που επισκέφθηκε ο Γκιούλιβερ στα Ταξίδια του υπήρχε απαράβατο έθιμο να σπάνε το βραστό αβγό πάντα από τη μία μεριά και ποτέ από την άλλη. Μια μέρα το βασιλόπουλο τραυματίστηκε (!!) σπάζοντας ένα αβγό. Κατόπιν τούτου ορισμένοι θεώρησαν ότι το έθιμο είναι λάθος και ότι θα πρέπει εφεξής να το σπάμε αλλιώς. Έτσι η χώρα χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα και ξέσπασε εμφύλιος, ανάμεσα σ’ αυτούς που έσπαγαν το αβγό κατά τον παλαιό τρόπο και σ’ εκείνους που το έσπαγαν με τον νέο.
Αυτή είναι, σύμφωνα με μια πιθανή οπτική, η διαφορά 3χόρδου και 4χόρδου.
Για όσους όμως εμπλέκονται, αυτή η αποστασιοποιημένη οπτική δεν παίζει. Πώς λέγαν παλιά ροκάδες-καρεκλάδες, ή Μπητλς-Στόουνς; Ιδιαίτερα οι 3χορδάδες βδελύττονται και καταδικάζουν μετά μανίας το 4χορδο. Οι 4χορδάδες νομίζω ότι σε γενικές γραμμές είναι πιο κουλ, αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν και φανατικοί αντι3χορδικοί 4χορδάδες.
Πρακτικά η διαφορά είναι ότι ορισμένα πράγματα παίζονται μόνο στο ένα και μερικά μόνο στο άλλο. Τα περισσότερα παίζονται και στα δύο. Εκείνα όμως που παίζονται μόνο στο ένα είναι που κάνουν τη χαρακτηριστική διαφορά: το 3χ είναι πιο παραδοσιακό, πιο πειραιώτικο, το 4χ είναι πιο ευρωπαϊκό.
Εδώ συχνάζουν πολύ περισσότεροι 3χορδάδες.