Φίλε smxz8, χαίρομαι που εμφανίζεται και κάποιος 4χ, ώστε να έχουμε και την άλλη άποψη. Για το ζήτημα του φανατισμού, συμφωνώ μαζί σου ότι:
Γιατί όμως;
Σίγουρα ο Λέτζεντ έχει δίκιο. Δε φανατίζεται κανείς με χορδές αλλά με ιδέες. Εδώ ποια ιδέα υπάρχει από πίσω;
Πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό αλλά ωστόσο επηρεάζει ακόμη και όσους το αγνοούν: το τρίχορδο μπουζούκι είναι προϊόν αναβίωσης. Οι αρχαιότεροι εδώ μέσα μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι κάποια εποχή δεν το ήξεραν ούτε οι έμποροι οργάνων. Οι κλασικοί και προκλασικοί ρεμπέτες είχαν γεράσει και αποσυρθεί ή είχαν παρακμάσει ή είχαν πεθάνει. Οι ηχογραφήσεις τους σώζονταν σε δίσκους γραμμοφώνου, αλλά γραμμόφωνα δεν είχε σχεδόν κανείς πια. Τους λιγοστούς άμεσους συνεχιστές, π.χ. Στέλιο Βαμβακάρη, ποιος τους ήξερε. Μια ολόκληρη κοινωνία αγνοούσε ότι είχε υπάρξει μια μουσική με αυτό τον ήχο και με αυτή την ιδιαιτερότητα. Κάποιοι ανακάλυπταν τραγούδια που μιλούσαν χωρίς φόβο και πάθος (ή και το αντίθετο: σχεδόν με θράσος) για ναρκωτικά, νταηλίκια, φυλακές, μαχαιρώματα, και έμεναν άφωνοι.
Όπως η ίδια η μουσική, έτσι και το κύριο όργανό της είχε περιπέσει σε αφάνεια.
Σ’ όλο αυτό το διάστημα, το 4χ μπουζούκι όχι απλώς συνέχιζε την πορεία του αλλά είχε αποκτήσει και μια άνευ προηγουμένου κοινωνική αναγνώριση, με τα λαϊκά/λαϊκότροπα του Θεοδωράκη κλπ…
Ίσως λοιπόν, σκέφτομαι, το να παίζεις 4χ θεωρούνταν από τους ίδιους τους μπουζουξήδες κάτι απλό και νορμάλ, ενώ το να παίζεις 3χ αποκτούσε χαρακτήρα σταυροφορίας.
Όσοι σήμερα παίζουμε και ακούμε ρεμπέτικα προερχόμαστε από τους αναβιωτές/σταυροφόρους εκείνης της εποχής (από λίγο πριν την πτώση της Χούντας και δώθε). Βέβαια μπορεί να μην το ξέρουμε.
Αντίθετα το 4χ δεν είναι αναβίωση του πολύ παλιού τετράχορδου που υπήρχε από τις αρχές του 20ού αιώνα. Όταν όλη η μουσική κοινότητα συφωνεί ότι το 4χ το εφεύρε ο Χιώτης, πάει να πει ότι αλήθεια/ξεαλήθεια αυτή η πίστη υπήρχε. Το 4χ εμφανίστηκε ως καινοτομία σε μια εποχή όπου το 3χ ήταν καθιερωμένο και όπου κανείς δε θυμόταν ότι είχαν ξαναϋπάρξει τετράχορδα παλιότερα. Άλλωστε η λογική του πολύ παλιού τετράχορδου ήταν η ίδια με του 3χ: μία ή δύο χορδές για μελωδία και οι άλλες ανοιχτά. Δηλαδή τροπικό παίξιμο. Το 4χ ρε-λα-φα-ντο υπήρξε όντως καινοτομία, γιατί μετέφερε τη μουσική λογική αλλού (ή μάλλον, βοήθησε όταν η μουσική λογική είχε ήδη αρχίσει να μεταφέρεται αλλού αλλά προσέκρουε στις ατέλειες του 3χ).