Πολλές φορές παίζοντας μουσική ένιωθα ότι κάποια κομμάτια ήταν τόσο τέλεια εναρμονισμένα στη κλίμακα τους που όταν άλλαζε η κλίμακα, ένιωθα ότι το κομμάτι είναι κενό. Άλλες φορές κουρδιζοντας τη λύρα με το αυτί, έτυχε να πετύχω ένα πολύ ωραίο ήχο σε σχέση με το στάνταρ κούρδισμα, χωρίς να σημαίνει οτι κουρδιζα ΛΑ#, ΣΙ κλπ. Κάτι ενδιάμεσο στις νότες, το οποίο όμως ήταν τόσο ωραίο, ώστε να μου κάνει αυτή την εντύπωση.
Με την ασχολία μου με τη παραδοσιακή μουσική του τόπου μου, παρατήρησα ότι όλοι οι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες επαιζαν σε κλίμακες διαφορετικές του ΛΑ. ΣΙ, ΝΤΟ, ΣΟΛ#, ΣΟΛ, κυρίως αυτές, και σε κάποιες περιπτώσεις ΛΑ, αλλα δεν ήταν το ΛΑ του στάνταρ κουρδίσματος, όμως λίγο πάνω ή λίγο κάτω. Το ίδιο και στη Κρήτη, από παλιές ηχογραφήσεις.
Ανακάλυψα μια θεωρία, που περισσότερο συνωμοσίας μου φέρνει, όμως η δημοτικότητα της μου προξενεψε τη περιέργεια. Ήταν αυτή των 440HZ.
Δε με επηρέασαν τα πειράματα των Ναζι ,ή οι τεχνικές της κατάκτησης του κοσμου κλπ, αλλά το γεγονός ότι μερικά hz πράγματι μπορούν να αλλάξουν πως αντιλαμβανόμαστε τον ήχο αλλά και την απόδοση του οργάνου!
Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας, όσων ενδιαφέρονται για το θέμα, μα και δικες σας εμπειρίες ή και πληροφορίες πάνω σε αυτό.
Πιστεύω ότι σίγουρα πρεπει να υπάρχει κάποια θεωρία για τις “τέλειες” θέσεις των φθόγγων και τις διαφορές τους από τόπο σε τόπο. Νομίζω ότι παγκόσμιος να παίζουν ολοι σε ευρωπαϊκή συγκερασμενη με ΛΑ 440hz είναι βαρετό. Υπάρχουν χιλιάδες κουλτούρες και πολιτισμοί που έχουν τη δική τους μουσική και χιλιάδες συχνότητες που σίγουρα κάπου χρησιμοποιούνται.
Μπορεί και να κάνω λάθος… προβληματισμοί…