Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΓΟΡΑΣ

Η σχέση με τα όργανα είναι μια σχέση πολύ μυστήρια, αλλά και πολύ προσωπική.
Όσο ιδιαίτερος είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου , τόσο ιδιαίτερος είναι και ο χαρακτήρας ενός οργάνου.
Πόσο εύκολο είναι να ταιριάξουν αυτές οι ιδιαιτερότητες, πόσο μπορούν να αντέξουν στο χρόνο?
Πόσο σπάνια (ή συχνή) είναι η αίσθηση ευφορίας που παράγει η δόνηση ενός οργάνου στηριγμένου στα σπλάχνα σου, το άγγιγμα στις επιφάνειες του ξύλου, η αίσθηση των πρώτων ήχων, η περιπλάνηση του βλέμματος σε αυτό το μυστηριώδες αντικείμενο του πόθου, η παράδοξη οικειότητα που νιώθεις μαζί του από την πρώτη στιγμή που το αγκαλιάζεις…
Πόση, άραγε , αντικειμενικότητα χωράει στην εκτίμηση ενός ζωντανού, μοναδικού οργάνου που παίρνει ζωή από την ψυχή σου?
Σίγουρα αρκετή…Αλλά και πάλι, η σχέση με το όργανο πάντα θα είναι βαθειά προσωπική, σχεδόν ερωτική.
Να ξεκλέβεις δέκα δευτερόλεπτα για να το χαζέψεις, ένα λεπτό για γευτείς τον ήχο του, να πηγαίνεις να το χαϊδέψεις πριν φύγεις από το σπίτι , να το βλέπεις να πάλλεται στην αγκαλιά κάποιου άλλου και να λιώνεις από ζήλια την ίδια στιγμή που ρουφάς κάθε νότα του…
Ναι, σίγουρα είναι έρωτας και μάλιστα ολοκληρωτικός , βιωμένος από το σύνολο των αισθήσεων.
Ελάχιστες είναι οι φορές, στα χρόνια που παίζω μπουζούκι, που έχω νιώσει αυτό το υπέροχο συναίσθημα στην επαφή μου με ένα όργανο. Και είναι η πρώτη, που η σχέση μου με ένα τέτοιο όργανο, αναμένεται να είναι μόνιμη!!!

Έχουν περάσει μερικοί μήνες από τότε που ένιωσα την ανάγκη για ένα νέο όργανο. Το παλιό μου μπουζουκάκι, ένα ιστορικό όργανο για τα Χανιά όπου μένω, αναζητούσε νέο ιδιοκτήτη. Η αναζήτηση στο διαδίκτυο και οι συζητήσεις στο φόρουμ, με προσανατόλισαν. Με έναν περίεργο τρόπο που αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής, ήξερα ότι ένα υπέροχο όργανο με περίμενε, σε ένα συγκεκριμένο προορισμό. Ίσως να έπρεπε να είχα ψάξει περισσότερο, αλλά ποτέ δε μπόρεσα να αντισταθώ στις παρορμήσεις και τη διαίσθησή μου.
Άργησε επτά μήνες να γίνει δικό μου.
Χρειάστηκε να δοκιμαστεί ένα ακόμα εξαιρετικό όργανο, για όλους όσους το άκουσαν και το έπαιξαν. Μόνο που εγώ ένιωθα ότι δεν ήταν αυτό που αναζητούσα…
Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή φοβήθηκα πως είχα κάνει λάθος.
Η διαίσθησή μου τελικά δικαιώθηκε και με το παραπάνω.
Ένα όργανο που μάλλον υπερβαίνει τις προσδοκίες μου (είπαμε, είμαι ερωτευμένος), κλέβει τη ματιά και το χαμόγελό μου ,όση ώρα περιγράφω την εμπειρία μου.
Φτιαγμένο από έναν ξεχωριστό άνθρωπο, που στηρίζει τη δουλειά του και σέβεται όσους επιλέγουν τα όργανά του. Η εμπειρία της επιλογής - αν και ουσιαστικά έληξε από την πρώτη στιγμή που έπιασα το μπουζουκάκι μου- ήταν απολαυστική, γεμάτη ήχους, αλλά και από τη σκοπιά της ανθρώπινης επαφής…
Μια απλή ευχαριστία είναι μάλλον λίγη!

Συγνώμη για το μακροσκελές…
Ίσως να μην ενδιαφέρει κανέναν, αλλά πιστεύω ότι κάθε ένας από εμάς, ψάχνει το ξεχωριστό-δικό του- όργανο.
Μην ανησυχείτε.
Όταν έρθει στα χέρια σας , θα το καταλάβετε…

Πολύ ωραίο κείμενο dimak. Αν μη τι αλλο, περιμένουμε μία φωτογραφία :088:

Πολύ όμορφο κείμενο. Μπράβο! Μετέφερες γραπτώς όμορφα συναισθήματα που δεν είναι και ότι ευκολότερο.

Φωτό από την νέα σου “αγάπη” υπάρχουν να το δούμε και εμείς, έστω οπτικά?

Το κακό θέλει μόλις μια στιγμή να γίνει. Έπαιζα στην αυλή βλέποντας και την κόρη μου με τους φίλους τους . Κάποια στογμή κάποιο έκλαιγε…
Άφησα το όργανο (ο ηλίθιος) πάνω στο τρπέζι και πήγα να δω…
Μια ριπή ανέμου το σήκωσε και το πέταξε.

μπουζουκι σπασμε&#957.jpg

Χαλάλι αδερφάκι μου και μή σκοτίζεσαι! Αντέδρασες σα σωστός πατέρας! Αφού η κόρη σου και τα πιτσιρίκια είναι καλά, τα επίλοιπα είναι απλώς λεπτομέρειες.

Υγεία να χεις και όλα (μα όλα!) φτιάχνονται!

Μην ανησυχείς, δεν έγινε καταστροφή. Το οργανάκι σου θα γίνει όπως πρώτα. Ο κατασκευαστής του σίγουρα ξέρει πως να το κάνει.

ατυχια μεν,μικρο το κακο δε!

νομιζω ειναι αρκετα ευκολα επισκευασιμη η ζημια!