Ερωτηση προς πιο εμπειρους παιχτες

γεια σας.παιζω μπουζουκι εδω και 2 χρονια και εχω φτασει σε ενα επιπεδο μετριο οχι ικανοποιητικο.το ερωτημα μου ειναι ποσες ωρες προπονησης κανει καποιος καθημερινως για να φτασει σε ενα ικανοποιητικο επιπεδο?εσεις περιπου ποσο παιζετε καθημερινως?ευχαριστω.:112:

Φίλε η πρόοδος εξαρτάται από πολλά πράγματα, όχι μόνο από τον χρόνο ενασχόλησης… Σε κάθε περίπτωση, όσο πιο πολλές θυσίες κάνεις προς όφελος της μελέτης, τόσο καλύτερα. Νομίζω πως για να κάνεις ένα μεγάλο άλμα, θα πρέπει να δώσεις κάμποσα. Αν πάντως θες να σου πω πότε είδα διαφορά, είναι όταν έπαιζα και μελετούσα 4-5 ώρες τη μέρα το λιγότερο (ήμουν φοιτητής). Αργότερα, όταν έπαιζα μια δυό ώρες τη μέρα απλά διατηρούσα ό,τι είχα χωρίς να χάνω και να κερδίζω τίποτα. Τώρα παίζω όσο προλαβαίνω, όμως μελετάω γιατί πάω σε δάσκαλο, και προοδεύω αργά…

Η πρόοδος έρχεται μόνο όταν ξεπερνάμε κάθε φορά έστω και λίγο τα όρια μας… αυτό συμβαίνει στον αθλητισμό, στην δουλειά μας, με οτιδήποτε καταπιανόμαστε… έτσι και στο μπουζούκι…

π.χ. όταν κάνεις ασκήσεις και νιώθεις το χέρι να μην αντέχει πλέον άλλο από τον πόνο και δώσεις και άλλη μια πενιά έχεις κάνει πρόοδο.

Δυστυχώς όμως στην μουσική παίζει πολύ σημαντικό παράγοντα η ποιότητα… μπορεί να μελετάς 8 ώρες και να μη κάνεις τίποτε… μπορεί να μελετήσεις 2 ώρες και να είναι σαν να μελέτησες 12 ώρες…

Εξαρτάται πως έχεις δομήσει την μελέτη σου… π.χ. τι επιπέδου ασκήσεις έχει βάλει στο καθημερινό πρόγραμμα, τι είδους εξάσκηση κάνεις στο αυτί, εάν μελετάς πάνω στους δρόμους κλπ…

π.χ. εάν έχουν λυθεί πλήρως τα χέρια σου, με 10 λεπτά επαγγελματικών ασκήσεων έχουν ζεσταθεί τα δάκτυλα και η πένα.

Σε μια τέτοια περίπτωση αυτό που θα σου δώσει πρόοδο είναι η εξάσκηση στο αυτί (π.χ. σε ένα τραγούδι που έχεις βγάλει… ακούς ξανά και ξανά κάποια δύσκολα γυρίσματα ώστε να συνηθίσει να “ακούει” το αυτί τα γυρίσματα αυτά. Ή μπορείς να βγάλεις ένα κομμάτι κάποιου συναδέλφου που έχει ιδιαίτερο χαρακτηριστικό παίξιμο (π.χ. Κορδατζής, Κωστόπουλος, Στεργίου, Λιόλιος, Παλαιολόγου κλπ) και να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον τρόπο παιξίματος (πένα, φτερουγίσματα, μόρια κλπ).

Εάν δεν έχουν λυθεί τα δάχτυλα και κυρίως η πένα, τότε δίνεις όλο το βάρος εκεί…

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν όλοι όσοι έχουν μικρή εμπειρία πάνω στο μπουζούκι είναι ότι θέλουν με την μία να παίζουν τραγούδια… εάν δουλεύουν πένα, δάχτυλα και αυτί τα τραγούδια βγαίνουν πάρα πολύ γρήγορα.

Δυστυχώς τα 2 χρόνια που αναφέρεις δεν είναι ενδεικτικό της προόδου που έχεις κάνει… ώστε να σου δώσω περισσότερες λεπτομέρειες.

Φιλε ασωτε καλησπερα.θα εξηγησω καλυτερα γιατι εχεις δικιο δεν μπορω να κανω ετσι απλα την ερωτηση.οταν ημουν 8 ειπα στους γονεις μου να μου παρουν ενα μπουζουκι.οταν μου το εφεραν το πηγα σε καποιον μου το κουρδισε και χωρις να μου δειξει κανενας κατι επεξα μεσα σε 20 λεπτα τη φραγκοσυριανη.πηγα σε δασκαλο,εκατσα ενα χρονο και μετα τα παρατησα.<<κακες παρεες βλεπεις>>.πριν δυο χρονια επεσε ενα μπουζουκι στα χερια μου ξεκινησα να ξαναγρατζουναω λιγο και μετα απο 1 βδομαδα ειπα οτι αφου το κανω ας το κανω σωστα.λογω οικονομικου δεν μπορουσα με δασκαλο και βρηκα ενα βιβλιο με δυο σι-ντι που εχει ολες τις ασκησεις του βιβλιου πως παιζονται σωστα.ο χρονος που μπορω και αφιερωνω καθημερινως ειναι 2 ωρες.και εχω κολλησει στον αλητη του ζαμπετα εδω και 3 μηνες

Ο μακαρίτης ο ΖΑΜΠΕΤΑΣ κάποτε είχε πει 5 ώρες τουλάχιστον μελέτη,εκτός από αυτές που παίζεις στο μαγαζί.Αποκλειστικά μελέτη.Τα συμπεράσματα δικά σου.

Νίκο, εάν βάλεις και τις πρόβες στο ενδιάμεσο… βράστα χαράλαμπε… κάποτε που φεύγαμε από το μαγαζί μόλις έβγαινε ο ήλιος υπήρχαν μέρες που παίζαμε 14-15 ώρες…

Προς τον yannours
ένα απλός τρόπος για να βλέπουν οι αρχάριοι το επίπεδο προόδου είναι:

1η άσκηση
ξεκινώντας με την πένα πάνω και μπότα την 2η νότα - Δάχτυλα: 1-4-3-4-2-4-3-4
μόλις τελειώνεις την δακτυλοθεσία μετακινείσε ένα τάστο μπρος ή πίσω αναλόγως εάν είσαι σε κατιούσα ή ανιούσα άσκηση

1η χορδή κατεβαίνεις ξεκινώντας από ΡΕ#[1] - ΦΑ[15]
2η χορδή ανεβαίνεις ξεκινώντας από ΝΤΟ[15] - ΛΑ#[1]
3η χορδή κατεβαίνεις ξεκινώντας από ΦΑ#[1] - ΣΟΛ#[15]
4η χορδή ανεβαίνεις ξεκινώντας από ΜΙ[15] - ΝΤΟ#[1]

2η άσκηση
ξεκινώντας με την πένα πάνω - Δάχτυλα: 1-3-2-4-3-4-2-3
μόλις τελειώνεις την δακτυλοθεσία μετακινείσαι ένα τάστο μπρος ή πίσω αναλόγως εάν είσαι σε κατιούσα ή ανιούσα άσκηση

1η χορδή κατεβαίνεις ξεκινώντας από ΡΕ#[1] - ΦΑ[15]
2η χορδή ανεβαίνεις ξεκινώντας από ΝΤΟ[15] - ΛΑ#[1]
3η χορδή κατεβαίνεις ξεκινώντας από ΦΑ#[1] - ΣΟΛ#[15]
4η χορδή ανεβαίνεις ξεκινώντας από ΜΙ[15] - ΝΤΟ#[1]

και στις δύο ασκήσεις πάνω - κάτω η πένα… και καθαρή νότα…
μέσα στις αγκύλες είναι το τάστο.

εάν καταφέρεις και την βγάλεις μονοκόμματη την άσκηση και στις τέσσερις χορδές τότε είσαι σε καλό δρόμο

εφόσον έχεις μόνο 2 ώρες στην διάθεσή σου, αυτές τις ασκήσεις θα τις έχεις σε καθημερινή βάση στο πρόγραμμα τουλάχιστο για 20 λεπτά την κάθε μία…

Εάν πονάει το χέρι δώστου μέχρι εκεί που αντέχεις… διάλειμμα 1-2 λεπτά και ξανά…

Να προσθέσω πως βοηθάει πολύ ο μετρονόμος στη μελέτη. Υπάρχει και στο ίντερνετ μάλιστα, δωρεάν με μια γρήγορη αναζήτηση στο google για όσους δεν έχουν.

Μία μικρή παρατήρηση μόνο: Πιστεύω ότι όταν αρχίζουμε να πονάμε πρέπει να σταματάμε και όχι να δοκιμάζουμε τα όρια του πόνου μας. Κι αυτό γιατί μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμούς, τενοντίτιδες κλπ. Επίσης πολλές φορές ο πόνος μπορεί να σημαίνει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά: σφίγγουμε πολύ το χέρι μας ή πατάμε πολύ τις χορδές.

Διόνυσε ο πόνος σημαίνει ότι κάτι αδρανές αρχίζει να γυμνάζεται… π.χ. είναι σαν τον αθλητή που τις πρώτες μέρες που αρχίζει να τρέχει νιώθει πόνο και πιάσιμο αλλά σιγά - σιγά ο πόνος στους μυς γίνεται δύναμη, ταχύτητα και αντοχή… το ίδιο συμβαίνει και στις ασκήσεις στο μπουζούκι…

Με τις ασκήσεις που έδωσα παραπάνω γυμνάζουμε κυρίως τα δύο δύσκολα δάχτυλα 3-4 και ταυτόχρονα την πένα…

Στις ασκήσεις αυτές ο πόνος εντοπίζεται κυρίως στους εξωτερικούς μυς του χεριού στο 4ο δάχτυλο.
Είναι από τις σημαντικότερες επαγγελματικές ασκήσεις για να λυθούν τα δάχτυλα 3-4… Η σωστή χρήση της δεν περιέχει κανένα κίνδυνο… αλλά αντίθετα επιφέρει σύντομα και θεαματικά αποτελέσματα…

Επίσης η δύναμη των δαχτύλων είναι απαραίτητη για παραγωγή καθαρής νότας (“μουτζούρης Χιωτής” είναι απλά “μουτζούρης”) και μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το κατάλληλο πάτημα της χορδής και παράλληλα μπορεί να εκγυμναστεί με τις ειδικές σούστες εκγύμνασης που χρησιμοποιούν κυρίως οι κιθαρίστες… το ακούμπημα μόνο τον χορδών παράγει ημιτελή ηχητικά νότα (τεχνοτροπία βέβαια αλλά μόνο για εξαιρετικά περιορισμένη χρήση, κυρίως σε συνδυασμό με το πιτσικάτο).
Η δύναμη στο πάτημα βέβαια που απαιτείται ποικίλει αναλόγως του οργάνου… π.χ. ένα κατ’ ελάχιστο σκεβρωμένο μάνικο απαιτεί περισσότερο δύναμη στο δάχτυλο, οι μουργκάνες επίσης περισσότερη δύναμη από τα καντίνια… ο κάθε μουσικός γνωρίζει τις δυνατότητες του οργάνου του και προσαρμόζει αναλόγως και την δύναμη που θα εξασκήσει…

Η πένα δεν πρέπει να σφίγγεται από το χέρι αλλά ούτε να είναι και φτερό στον άνεμο… επίσης για να βγει καθαρός ήχος δεν πρέπει να “σκάβεται” αλλά η κίνηση να είναι μόνο του καρπού με την πένα να χτυπά και τις δύο χορδές κάθετα και όχι πολύ βαθειά.

Βέβαια όλα αυτά είναι γενικά διότι εάν ο δάσκαλος δεν έχει τον μαθητή μπροστά του για να βλέπει το επίπεδο του δεν μπορεί να κρίνει τι άσκηση θα δώσει…

νομιζω οτι ο πονος δεν ειναι ενδεικτικο της καλης μελετης αλλα της κακης θεσης του χεριου που αν δεν διορθωσεις βγαζεις συνεχεια τενοντιτιδα που σε ταλαιπωρει για καιρο μετα

Ασωτε Μπουζουξή έχεις εμπειρία και φυσικά δεν διαφωνώ με αυτά που γράφεις, μάλιστα είναι και πολύ χρήσιμα.
Συμφωνώ ότι είναι φυσιολογικό το χέρι να κουράζεται, και φυσικά, όταν κάνουμε κάποιες ασκήσεις, λογικό είναι κάποια δάχτυλα να κουράζονται και οι μύες να “τραβάνε”.

Πολύ σωστά και αυτά που λές για τους αθλητές, έτσι είναι.

Ο λόγος όμως που έγραψα το ποστ είναι για να μη δοθεί η λάθος εντύπωση ότι ο πόνος είναι συνώνυμο της προόδου.

Και για να δώσω ένα παράδειγμα με αθλητές, θυμάμαι όταν στα νιάτα μου αθλούμουνα, όταν είχα καιρό να γυμνασθώ, οι πρώτες προπονήσεις γινότανε σιγά σιγά, χωρίς πόνο. Και η ένταση ανέβαινε όταν το σώμα μπορούσε να ακολουθήσει.

Υπάρχει λοιπόν ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ φυσιολογικής καταπόνησης και καψίματος. Πολλοί νέοι παίκτες, ενθουσιώδεις με το μπουζούκι, παρουσίασαν προβλήματα στο χέρι, ακριβώς επειδή δεν άκουγαν το σώμα τους που τους έλεγε ότι πονάει και συνέχιζαν ακάθεκτοι τις ασκήσεις.

Αυτή τη διευκρίνιση προσπάθησα να δώσω, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα.

Διόνυσε συμφωνώ απόλυτα μαζί σου…

γι’ αυτό έγραψα, είναι επαγγελματική άσκηση και ενδεικτικό προόδου… (που σημαίνει ότι υπάρχει ήδη κάποια προεργασία πάνω στο μπουζούκι).

Ίσως την λέξη πόνος θα ήταν καλύτερα να την έλεγα π.χ. “πιάσιμο των μυών”… η λέξη πόνος παραπέμπει αλλού… αλλά δυστυχώς και το πιάσιμο των μυών εμπεριέχει και μια δόση πόνου.

Όπως έγραψα προηγουμένως, θα πρέπει να γνωρίζεις τα όρια που θα ζορίσεις τους μύες για να πετύχεις τα μέγιστα ασφαλή αποτελέσματα… και αυτό δυστυχώς από το internet δεν μπορούμε να το διαπιστώσουμε. Το γνωρίζει μόνο ο δάσκαλος και ο μαθητής.

Θα ήθελα απλά να επισημάνω ότι κατα τη γνώμη μου όταν αρχίσει ο πόνος ή πιάσιμο καλό θα ήταν μάλλον να σταματάει τη μελέτη ειδικά αυτός που βρίσκεται σε αρχικό στάδιο,έκτος τους κινδύνους που ανέφερε ο Διόνυσος έχω την εντύπωση ότι ειδικά αριστερό χέρι κουρασμένο σε νέο μαθητή ισούται με λάθος πιάσιμο και χειρισμό…

εννοείς το “αλήτη, δίχως αγάπη και δίχως σπίτι…”;;;;

σε πιο σημείο έχεις κολλήσει;;;

ναι φιλε ασωτε σε αυτο το τραγουδι στην εισαγωγη που παιζεται με διπλοπενιες δεν μπορω με τιποτα.μου φευγουν τα χερια απο την ταστιερα και δεν μπορρω να παιξω καθολου δεν καταλαβαινω το γιατι

Γενικά οι δευτερες φωνές σε πολλά τραγουδια του ζαμπέτα είναι πάνω κάτω,δοκίμασε να παίξεις μόνο πρώτη φωνή…

Επειδή διαβάζω παραπάνω για ώρες παιξίματος και ασκήσεις αλλά και παραλληλισμούς του μπυζουξή με τον αθλητή (σωστούς κατα τη γνώμη μου), θέλω να πω το εξής: υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον αθλητισμό και στον πρωταθλητισμό (sic). Σ’ αυτό που ρωτά ο φίλος μπορούν να δοθούν πολλές απαντήσεις. Φαντάζομαι όμως πως θέλει να παίζει κυρίως για το κέφι του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα προσπαθήσει για το κάτι παραπάνω ή πως ότι κάνει δεν είναι απαραίτητο να το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η δική μου άποψη είναι: παίξε όσο σου κάνει κέφι, όσο αυτό σε διασκεδάζει, σε γεμίζει, σε ευχαριστεί.

'Ετσι ακριβώς, για έναν ερασιτέχνη, που μέσω της μουσικής βγάζει την ψυχούλα του !
Και σίγουρα γίνεται μέρα την ημέρα καλύτερος, απλά και μόνο γιατί ‘γουστάρει’ !!!

Με τον επαγγελματία συμβαίνει ό,τι και με τον καθηγητή, που πρέπει να διαβάσει και
να παίξει για να εξελιχτεί και να δώσει τον καλύτερο του εαυτό στο ακροατήριο του …

Εδώ παίζει και θέμα ανταγωνισμού και καριέρας (μη παραβλέψετε το σκεπτικό μου) …

Γενικά η μουσική είναι μεράκι, καημός, ντέρτι, χαρά, λύπη και χίλια δυο συναισθήματα !

Η εισαγωγή παίζεται στις μουργκάνες και είναι από τις πιο εύκολες του Ζαμπέτα…

αρχίζει :
ΡΕ# 15 - ΝΤΟ 19 - ΝΤΟ 19 - ΣΙb 17 - ΣΟΛ 19 - ΣΙb 17 - …

= τάστο, () = χορδή

υπάρχει τρόπος εκτέλεσης βέβαια και στις χορδές ΛΑ - ΦΑ και όχι μόνο στις μουργκάνες… (για εμένα πιο γλυκό παίξιμο).

Πάντως μη περιμένεις να πιάσεις ακριβώς τον ήχο του Ζεμπέτα… εγώ για να το πετύχω (ως ένα ποσοστό) στις εγγραφές έχω συμπεριλάβει στο Equalizer την διάταξη που χρησιμοποιούσε η Columbia.

Όσα για τα υπόλοιπα που ειπώθηκαν… δεν έχει καμία σημασία εάν παίζεις ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά… και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να είναι λυμένα τα χέρια… και για να γίνει αυτό απαιτείται προσπάθεια… καλό είναι την προσπάθεια αυτή να την κάνει με τον σωστό τρόπο… αλλιώς θα παρακαλάει από εδώ και από κει να του δείξουν κανένα τραγούδι, και αυτό που θα του δείχνουν δεν θα μπορεί να το παίξει… στο τέλος θα απογοητευτεί και θα το παρατήσει τελείως…
Ενώ εάν μελετήσει σωστά και λυθούν τα χέρια θα χαίρεται και αυτός που θα παίζει αλλά και όσοι θα τον ακούν στην παρέα.