Για να μην πούμε ονόματα… Εγγονός μεγαλου συνθέτη πουλάει όργανο του παππού του 50.000!
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα έδιναν τόσα λεφτά για ένα όργανο που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα παίζει κι ολας
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι κατανοητό να μη σ’ ενδιαφέρει καν αν παίζει. Αν δεν το έπαιρνε ιδιώτης, λογικά η θέση του θα ήταν σε μουσείο. Είναι «Το» μπουζούκι (βιολί, κιθάρα, οτιδήποτε) «Του» Τάδε. Το κατεξοχήν συλλεκτικό αντικείμενο.
Θα μου πεις, και λοιπόν; τι νόημα έχει να το αποκτήσεις και να το βάλεις στο εικονοστάσι;
Το συλλεκτηλίκι δεν είναι ορθολογικό. Συλλέγουμε κυρίως άχρηστα αντικείμενα, με πιο κλασικό παράδειγμα τα ασφράγιστα γραμματόσημα που διατηρούν την αξία τους όσο παραμένουν ασφράγιστα.
Αλλά όλο αυτό μού φαίνεται διαφορετικό από το να γίνεται συλλεκτικό ένα όργανο ενός μαστόρου που, επιτέλους, δεν έφτιαξε μόνο αυτό, και ένα όργανο το οποίο μπορεί κάλλιστα να παιχτεί και να εκπληρώσει τον πραγματικό του σκοπό.
Είναι πολύ σύνθετο θέμα
Σε οποιοδηποτε αντικείμενο βρίσκεις τιμη που σημαίνει"δεν πουλάω" ή τιμή που σημαίνει “πουλάω”.
Αυτό δένεται, είτε με οτιδήποτε συναισθηματικό δέσιμο μπορεί να έχει ο καθένας με το όργανο, έιτε με την πεποίθηση οτι βρέθηκε ένα στραντιβάριους στο πατάρι και σίγουρα έχουμε πιάσει την καλη.
Υπάρχει επίσης η άποψη οτι ο σοβαρός συλλέκτης θα δώσει όσα να 'ναι προκειμένου να ικανοποιήσει αυτό του το βίτσιο. Στην πραγματικότητα, ο σοβαρός γνώστης μάλλον θα ξέρει αν μπορεί να κάνει μια αγορά που θα μπορεί να ξεφορτωθεί στο μέλλον ή και να βγάλει κέρδος.
Αυτά λοιπόν τα ιστορικά-συλλεκτικά-μόνο για αυτούς που καταλαβαίνουν …κλπ είναι λίγο αρλούμπες.
1 «Μου αρέσει»
Απόλυτα σωστό. Όσοι ασχολούνται σοβαρά ως συλλέκτες παράλληλα είναι και έμποροι - γνώστες. Με το που θα δουν κάτι το πιθανότερο είναι να ξέρουν και την αξία του, ότι και να ζητάει ο πωλητής.
Αλλά εγώ θα φέρω και ένα άλλο παράδειγμα σχετικά με το πόσο “υπερεκτιμημένη”, είναι αυτή η ιστορία.
Αναφέρομαι σε άρθρο του National Geographic σχετικά με το ότι βιολονίστες δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τον ήχο μεταξύ Stradivari, Guarneri, και καινούριων βιολιών. Με αποτέλεσμα μάλιστα το πιο επιθυμητό βιολί να είναι ένα από τα καινούρια.
Πηγή: Violinists can’t tell the difference between Stradivarius violins and new ones
Άρα για μένα είναι θέμα απλά χρηματικής επένδυσης, και από εκεί και πέρα διαφήμισης με σκοπό την σταθεροποίηση της αξίας και πιθανά την αύξησή της.
Γι αυτό και θα διαφωνήσω με τον pepe:
Μια χαρά ορθολογικό είναι αν το δεις απλά ως χρηματική επένδυση - συναλλαγή.
Όχι ρε φίλε.
Εγώ δίνω τριάντα γιατί ξέρω ότι σε μερικά χρόνια εσύ θα μου δώσεις σαράντα για να το ξεφορτωθώ.
Είναι αυτό ορθολογικό εκ μέρους σου; 
Από την μεριά του επενδυτή - σημερινού αγοραστή σίγουρα ναι, γιατί ξέρει ότι και εγώ να μην το αγοράσω στο μέλλον, θα βρεθεί κάποιος άλλος.
Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου στην αγορά σήμερα? Δες τα μπουζούκια Ζοζέφ. Πάντα θα υπάρχει ένας μύθος που θα τα συνοδεύει. Και αν δεν αλλάξει ο τρόπος σκέψης πάντα θα υπάρχουν και τα κορόιδα.
1 «Μου αρέσει»
Ε, αυτό λέω κι εγώ. Κάποιος ορθολογικά στηρίζει τις σπέκουλές του στο ότι θα υπάρχουν ανορθολογιστές που γίνονται τα κορόιδα του μύθου.
1 «Μου αρέσει»
(…Και γιατί κορόιδα, εδώ που τα λέμε; Αν η χαρά να κατέχεις ένα αντικείμενο αξίζει περισσότερο από τα λεφτά που έδωσες, μαγκιά σου!)
Αυτό είναι λίγο παρεξηγημένο, αν και εν μέρει σωστό.Πρόσφατα γνώρισα και τον μάστορα που έκανε αυτες τις δοκιμές.
Ας το πάρουμε απο την αρχή.
Μετά το θάνατο του Στραντιβάρι, οι τεχνικές του με το εσωτερικό καλούπι κλπ ξεχνιούνται και μέσα σε κάποιες 10ετίες, η παράδοση κατασκευής βιολιών στην κρεμόνα έχει εντελώς σταματήσει.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένας “μεσαίωνας” στην ιταλική οργανοποιία και τελικά μια αναγέννηση στα τέλη του 19του αιώνα και στις αρχές του 20ου όταν οργανοποιοί όπως ο Fiorini και αργότερα ο chaconi, επανεξετάζουν τα εργαλεία και όργανα του Στραντ, και επιστρέφουν (όσο μπορούν) στις παλαιές τεχνικές.Εκεί λοιπόν σχηματίζεται η έννοια των Παλαιών Κατασκευαστών. Τα όργανα και εργαλεία τους λοιπόν μελετάμε για επιστρέψουμε σε τεχνικές που, εν μέρει χάθηκαν. Καθε παλιό βιολί λοιπόν είναι ένα prototype, το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς και μελέτης. Η επιλογή ξύλου, βερνίκια φόρμες κλπ κλπ κλπ είναι όλα στοιχεία που συνεχώς εξετάζουμε
Εν μέρει λοιπόν, η αξία τους είναι εκεί.Είναι δείγματα ξεχασμένης τέχνης.
Είναι επίσης δείγματα μιας τέχνης που λειτούργησε προφητικά: όταν οι ακουστικες απαιτήσεις ρεπερτορίου τον 17αιώνα ήταν σχετικά μικρές, ο Στραντ έκανε βιολιά που θα μπορούσαν να καπελώσουν ολόκληρη ρομαντική ορχήστρα 150 -200χρόνια αργότερα,στο ρομαντικό ρεπερτόριο. Το όργανο δηλαδη ήταν εκει πριν προκύψει η μουσική ανάγκη.Όσο και να βελτιώσεις την κατασκευή, τέτοιο βήμα δεν νομίζω να ξαναγίνει.
Το άλλο θέμα είναι το ότι πάντα ακούμε ένα όργανο σε σχέση με έναν ερμηνευτή. Για να βρεις καλό ήχο σε ένα βιολί, και ειδικα ένα 300+ετών χρειάζεται μεγάλη μαστοριά και χρόνια μελέτης πάνω στο όργανο.
Το να πιάνεις ένα τέτοιο όργανο που δεν ξέρεις και να περιμένεις να το κάνεις να ακουστεί καλά δεν είναι πάντα ρεαλιστικό.
Αυτό δε σημαίνει οτι είναι ντε και καλά όλα αξεπέραστα αλλα θα ήταν δύσκολο να βγάλουμε συμπεράσματα.
4 «Μου αρέσει»
Όλα αυτά που έθεσες είναι θέματα που έχουν να κάνουν με την ιστορικότητα των οργάνων και αυτό το καταλαβαίνω και συμφωνώ.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο, όταν λες ότι: (πράγμα που το πιστεύω απόλυτα),
Τότε τι πρακτική αξία έχει για ένα μουσικό σήμερα? Για τους κατασκευαστές το καταλαβαίνω. Πέρα από αυτό όμως? Όταν αυτά τα βιολιά, (υποθέτω στην συντριπτική τους πλειοψηφία), δεν παίζονται συχνά, αλλά παραμένουν φυλαγμένα σε προθήκες, κάτω από ιδανικές συνθήκες, πέρα από τα στοιχεία που μας έδωσαν εξυπηρετούν κάποιο άλλο σκοπό?
Δεν μιλάμε για κάτι το οποίο αισθητικά μας αγγίζει και σήμερα. Όπως ένας πίνακας ή ένα γλυπτό. Αναφερόμαστε σε μουσικά όργανα τα οποία φτιάχτηκαν για να παίζονται. Πέρα λοιπόν από το κατασκευαστικό τους ενδιαφέρον ως δημιουργήματα μιας ιδιοφυΐας, που ήταν μπροστά από την εποχή του, ακόμα και από την εποχή μας αν θέλεις, σε τι άλλο εξυπηρετούν?
Εκτός από την ματαιοδοξία κάποιων του να τα κατέχουν?
Θυμήθηκα ένα γερμανικό ανέκδοτο:
Κυκλοφορεί στο δρόμο ο Ιακώβ, με ένα τούβλο στο χέρι. Τον βλέπει ο Εμπενέζερ και τον ρωτάει: - Το πουλάς το τούβλο Ιακώβ; - Ναι. Και πόσο; Ένα μάρκο. Βγάζει ο Εμπενέζερ ένα μάρκο, το δίνει στον Ιακώβ, παίρνει το τούβλο και τραβάει καθένας το δρόμο του. Στο σπίτι ο Ιακώβ σκέφτεται: Έδοσε 1 μάρκο να αγοράσει ένα τούβλο που κανονικά, ούτε ένα φοινίκι (1/100 του μάρκου) δεν κοστίζει. Κάτι ιδιαίτερο έχει αυτό το τούβλο, θα το πάρω πίσω ότι και να μου ζητήσει ο Εμπενέζερ. Πάει στο σπίτι του Ε: - Ε., μου ξαναπουλάς το τούβλο για δύο μάρκα; Σκέφτεται ο Ε: 2 -1 =1, 100% κέρδος! -Ναι! Πηγαίνει την άλλη μέρα ο Ε. στον Ι: - Μου πουλάς το τούβλο 3 μάρκα; (3 – 2 =1, συμφέρει!) - Ναι! Μετά από ένα μήνα έχουν φτάσει στα 150 μάρκα. Λέει ο ένας στον άλλον: Μου πουλάς το τούβλο 151 μάρκα; Λέει ο άλλος: Ααα, το πούλησα ήδη στον Ελιέζερ για 152 μάρκα. Και ο ένας: - Έλα ρε άλλε! Τώρα βρήκες να το πουλήσεις, που έχουμε στρώσει τέτοιον ωραίο τζίρο!
2 «Μου αρέσει»
Σίγουρα εξυπηρετούν όλα τα παραπάνω.
Κάποια είναι ίσως οι ανώτερες ακουστικές κατασκευές που έχουν φτιάξει ποτέ ανθρώπινα χέρια και, με τις κατάλληλες συνθήκες είναι θαυμάσια να τα ακούς και να τα χαιρεσαι.
Κάποια ομως είναι τόσο καλά διατηρημένα οπως το βιολί Messiah
Και η βιολα archinto
Οπου έχουμε επιλέξει να μην τα φθείρουμε παρα να τα διατηρήσουμε σε συνθήκες μουσείου.
Υπάρχουν όμως βιολιά της παλαιάς περιόδου δηλαδη σχολής Brescia απο και κυρίως Κρεμόνα απο 1550 και μετα, τα οποία παίζονται τακτικα.
Είναι ΟΛΑ αυτά καλύτερα απο ΟΛΑ τα φθηνότερα; Μάλλον όχι αλλα έχουν όλα το ενδιαφέρον τους.
3 «Μου αρέσει»
Βέβαια μπορούμε να το απλοποιησουμε το θέμα.
Η οργανοποιία είναι τέχνη και η τέχνη δεν έχει ταβάνι.
Δηλαδή ποια η διαφορά να έχω έναν Picasso αξίας κάτι εκατομμυρίων από το να έχω ένα πιστό αντίγραφο του ?
Ποια η απόλαυση και ποια η χρήση του ?
Δεν νομίζω ότι οι συλλέκτες οργάνων να θέλουν (η ξέρουν) να τα παίζουν, αλλά αρκεί η ικανοποίηση ότι είναι στην κατοχή τους και τα βλέπουν. Θεωρώ απόλυτα σεβαστό.
Θα σας πω και μια δική μου αστεία σκέψη… έχω πει ότι αν οικονομικά κάποια στιγμή αξιωθώ θα αγοράσω ένα μπουζούκι του καφετζοπουλου όχι τόσο για να παίζω (για αυτό και δεν είναι ο Παναγιώτης ή πρώτη επιλογή αγοράς μου) όσο για να το γρατζουνάω μια στο τόσο και γιατί στο μέλλον θεωρώ θα έχει διπλή και τριπλή αξία.
Νίκο το ανέκδοτο δεν το ήξερα και είναι μεγάλη αλήθεια…
Μην ξεχνάτε το bitcoin που πριν ελάχιστα χρόνια είχε 1 cent και σήμερα κοστίζει κάπου στις 60.000 ευρώ το 1…
Ζήτηση και προσφορά…
1 «Μου αρέσει»
Καλά αυτό είναι τζόγος…πριν κανά μήνα ήτανε τόσο,έπεσε στα 30.000 τώρα.Όσο το λαούτο δηλαδή.
1 «Μου αρέσει»
Ε, ας βάλει την αγγελία 1 Bitcoin και καθάρισε!
4 «Μου αρέσει»
Μεγάλη κουβέντα η συλλεκτική αξία. Κάποια αντικείμενα έχουν την αξία τους, καλλιτεχνική ή χρηστική ή ο,τιδηποτε. Το να αποτιμάται όμως αυτή σε χρήμα είναι προβληματικό και γενικά ισχύει μια τζογαδορικη και χρηματιστηριακή λογική.
1 «Μου αρέσει»
Κράτα την 0045 για μένα.
Μόλις πουλήσω το σπίτι 
Και τρίτο Σταθόπουλος? 1912 αυτό.
Τι συμβαίνει βρε παιδιά ?
2 «Μου αρέσει»
