Βρήκα σήμερα αυτό το υπέροχο βίντεο και θέλησα να το μοιραστώ εδώ.
Με χαρά διακρίνω ότι ο Μυστακίδης μέσα από την “εμμονική” του ενασχόληση με την κιθάρα, βαδίζει σε καινούρια μονοπάτια εμπλέκοντας διαφορετικές αρμονίες από άλλες λαϊκές μουσικές παραδόσεις, όπως jazz και μπλούζ.
Στο ταξίμι που κάνει στην αρχή διακρίνω επιρροές από Gipsy jazz μέχρι και Led zeppelin καθώς και μπλουζ στο δεύτερο τραγούδι του Χιώτη.Προσωπικά μου άρεσε πολύ η ενέργεια που έβγαλε αλλά και ο τρόπος που “έδεσε” την μικρή αλλά σημαντική ομιλία του με την ερμηνεία που ακολούθησε.
Ο λόγος του Μυστακίδη είναι μεστός, λιτός και ουσιώδης. (Μάλιστα, ενώ είπε ότι έχει «το δικό του 15λεπτο», έφαγε μόνο 12 λεπτά, και από αυτά μιλούσε στα μισά περίπου!!)
Το παίξιμό του είναι και ενδιαφέρον σαν άποψη, και υπέροχο σαν εκτέλεση. Επιπλέον, η περίσταση όπου έπαιζε μπορεί να ήταν και η πιο απαιτητική της καριέρας του, εκτεθειμένος εκεί με τα φώτα, τις κάμερες, τη νεκρική σιγή κάτω, και όλες αυτές τις συνθήκες ιεράς εξέτασης. Σεμνός και θαρραλέος.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν τον έχω ξανακούσει να παίζει έτσι. Στους δίσκους και σε μερικά λάιβ όπου έχω πάει, παίζει πολύ πιο παραδοσιακά (έστω κι αν η ίδια του η ομιλία θέτει υπό επανεξέταση αυτό τον όρο, αλλά …καταλαβαίνετε τι εννοώ). Νομίζω ότι, έχοντας αυτά τα δείγματα, κατάλαβα πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτό το βίντεο απ’ ό,τι θα κατάλαβε κάποιος που τον πρωτοακούει εκεί, και που θα πάρει αυτό το δείγμα ως υπογραφή του. Αναρωτιέμαι ποιος κατάλαβε πιο σωστά…
έδωσε ρέστα πάλι… και στην κιθάρα και στην φωνή. και στην έμπνευση της διασκευής, ειδικά στην ανακάλυψη της συγγένειας με τους ζέπελιν. όντως πολύ χαλαρός, όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο που έχει φάει με το κουτάλι και το ρεμπέτικο/λαϊκό αλλά και την πειραματική σκηνή (πχ θανάσης παπακωνσταντίνου), στο πάλκο και στη μελέτη.
σίγουρα θα έκανε ξεχωριστή εντύπωση και θα γέννησε ερωτήματα αι αναζητήσεις, σε ένα κοινό που υποθέτω δεν έχει τόση σχέση με τη λαϊκή μουσική. προσωπικά, αν τα άκουγα από κάποιον άλλον αυτά περί παράδοσης ίσως ήμουν αρνητικά προδιαθετειμένος, αλλά ο μυστακίδης είναι βαθύς γνώστης της μουσικής αυτής και την αντιμετώπισε με δημιουργικότητα και σεβασμό -εξηγώντας στην πράξη τί σημαίνει αυτή η λέξη!
Καθηλωτικός. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιό κατάλληλη λέξη να χρησιμοποιήσω, για να περιγράψω πώς με προσέγγισε. Αλλά και κάτι άλλο: Θα ήθελα άλλα δέκα τέτοια ακόμα!
Καλά, το βουνό με βουνό τραγουδισμένο πάνω από το personal Jesus με τελείωσε… Τι καλύτερος τρόπος να τελειώσεις μια καταπληκτική ομιλία από το να παντρέψεις το λαϊκό με progressive 80’s (και με τις ευλογίες του Johnny Cash). Πάω τώρα να κλειδώσω την κιθάρα μου και να πετάξω το κλειδί.
Εύγε Δημήτρη, δείχνεις σε όλους εμάς τους wanabee λαϊκούς κιθαρίστες το δρόμο.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Ηταν όντως από τις πιο απαιτητικές παρουσιάσεις που μου έχουν τύχει.
Ο τρόπος που παίζω κάθε φορά έχει να κάνει με το τι θέλω να παρουσιάσω, σε ποιους και για ποιο λόγο. Προσπαθώ τουλάχιστον!
Κύριε Νίκο να είσαι σίγουρος ότι έρχονται και τα επόμενα! Υγεία να έχουμε μόνο και ανθρώπους γύρω μας που να μας ωθούν να γίνουμε καλύτεροι.
Απολαυατικοτατος μεσα απο τη δωρικοτητα του λογου του ,την αρμονικοτητα και γλυκυτυτα του παιξιματος του
Κυριε Δημητρη…αναμενω
+1000
Γνώση, ταλέντο αλλά και ικανότητα να μπορεί να το κάνει. Μπράβο και πάντα τέτοια Δημήτρη!!!