Δακτυλισμοί: Αλλαγή θέσης ή χορδής;

Ψάχνω στο Φόρουμ και δεν βρήκα κάτι σχετικό:

Πολλές φορές, παίζοντας ένα κομμάτι έχουμε την επιλογή να παίξουμε μια φράση είτε σε μια χορδή αλλάζοντας θέσεις είτε σε μιά θέση αλλάζοντας χορδές.
Δεν ξέρω εαν υπάρχει κάποιο σκεπτικό σχετικά με αυτές τις επιλογές. Δηλαδή, γενικά μιλώντας εαν παίξουμε μια φράση στην ΡΕ χορδή και κάποια στιγμή έχουμε την επιλογή, είτε να αλλάξουμε θέση είτε να παίξουμε κάποιες νότες στη ΛΑ χορδή, ποιός τρόπος μας δίνει μεγαλύτερη ομοιογένεια στις φράσεις μας; Γενικά προσπαθούμε να κρατήσουμε τις φράσεις σε μια χορδή;
Βρίσκω οτι το να αλλάζω χορδή μόνο για 1 νότα χαλάει την ομοιογένεια της φράσης οπότε αυτό το αποφεύγω. Αλλα απο την άλλη, και μια αλλαγή θέσης δεν είναι πάντα ιδανική.
Τελικά η απόσταση, είτε στο αριστερό είτε στο δεξί χερι είναι το πρόβλημα.
Υπάρχει κάποιο σκεπτικό στην τεχνική του μπουζουκιού σχετικά με αυτό το ζήτημα;
ευχαριστώ

edit:ο κύριος λόγος που ρωτάω είναι γιατι είμαι αριστερόχειρας (αλλα παίζω σαν δεξιόχειρας)
προφανώς μου είναι ποιό εύκολο να αλλάζω θέσεις με το αριστερό παρά να αλλάζω χορδές με το δεξι…αλλα αισθάνομαι οτι κάποιοι δακτυλισμοί θα πρέπει να αποφασίζονται με βάση τις μουσικές προθέσεις και όχι τις τεχνικές αδυναμίες…

Το είχα ρωτήσει και γω αυτό παλαιότερα, παρεμβαλλόμενο σε θέμα για τον ήχο τζουρά…

Η σκέψη είναι πως εξαρτάται από το ύφος που θέλει να δώσει ο οργανοπαίκτης. Νομίζω συνήθως βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο επιλογές: ή να παίζεις συνεχώς πάνω στη ρε χορδή πηγαίνοντας το χέρι πέρα δώθε, ή να μεταπηδάς και στη μεσαία. Κάποιοι συστήνουν να αλλάζεις χορδές, για να εκμεταλλευτείς και το ηχόχρωμα των άλλων χορδών σε κάποια σημεία. Βεβαίως υπάρχουν τραγούδια όπου προτιμάται η ομοιογένεια. Αλλά άμα δεν έχεις κατακτήσει και την ταχύτητα για να κάνεις συχνά αλλαγή θέσης (όπως κ ο γράφων) ε, να αλλάζεις χορδή δεν είναι κακό.

Ενδιαφέρον γιατι και εγώ σε τζουρά παίζω(τελικά οι τζουράρηδες είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι:088:)
Βρίσκω οτι, ναι σίγουρα η κάθε χορδή έχει άλλο χρώμα αλλα και το μήκος χορδής καθορίζει την χροιά. Οταν ο τζουράς παίζεται στην ψηλότερη του έκταση και το μήκος χορδής που χρησιμοποιείται είναι παρόμοιο με αυτό του μαντολίνου, η χροιά είναι εντελώς διαφορετική απο οταν παίζουμε χρησιμοποιόντας “περισσότερη” απο την χορδή.
Και σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως η ομοιογένεια έχει να κάνει με το μήκος χορδής παρά με την παραμονή σε μία χορδή.

Αλλα ίσως και να λέω πολλές βλακείες αντι να μελετάω…

Νομίζω πως ένα από τα μυστικά του μπουζουκιού είναι η σωστή χρήση/εναλλαγή μεταξύ ρε καντίνι και λα. Τη μουργκάνα την αφήνω λίγο απέξω, όχι ότι δεν είναι χρήσιμη, αλλά όχι τόσο καθοριστική.
Το παίξιμο σε μια χορδή μάλλον μας περιορίζει όταν παίζουμε τραγούδια της μετα-πειραιώτικης εποχής του ρεμπέτικου…

Αυτο το θέμα που θίξατε παιδιά, σηκώνει πολύ συζήτηση.

Αν το πάρετε από άποψη ομοιογένειας τότε το μπουζούκι θα έπρεπε αντί για τρίχορδο ή τετράχορδο να έχει μια χορδή…εκεί να δεις ομοιογένεια…Όλα αυτά που λέτε είναι σωστά βέβαια αλλά αυτό που έχω μάθει από όλους τους δασκάλους που είχα στο παρελθόν είναι ότι χρειάζονται όλες οι χορδές.

Τώρα, αν παίζεις κάποιο απλό κομμάτι του Μάρκου το οποίο δεν διαθέτει και τις τρομερές δεξιοτεχνίες μπορείς εύκολα να το παίξεις μόνο στη ρε.

Από εκεί και πέρα όμως, όταν τα τραγούδια περιπλέκονται τότε είναι αναγκαίες και οι άλλες δύο χορδές.

Αυτό που έχω μάθει από το δασκαλό μου τον τελευταίο καιρό είναι να δουλεύω με τις θέσεις. Δηλαδή μία θέση στο ντο , μιά στο ρε, μία στο μί , κτλ (σχετικά με τη λα χορδή).

Τι εννοώ με τις θέσεις. Έχοντας στα βάση την ντό (κυρίως πατώντας τη με το δεύτερο δάχτυλο), προσπαθώ να εξαντλήσω όλους τους πιθανούς συνδυασμούς νοτών που υπάρχουν στις τρεις χορδές χωρίς να μετακινήσω το χέρι μου. Αν το προσέξετε θα δείτε ότι σε κάθε θέση έχεις τουλάχιστον 1 οκτάβα να ανεβοκατεβείτε…

Και όταν χρειαστεί να πάς παραπέρα, μετακινείς μια θέση το χέρι σου και έχεις πάλι ένα ολόκληρο φάσμα νοτών να “περάσεις”…

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, αλλά χωρίς φωτογραφίες κτλ είναι κομματάκι δύσκολο…

Oπωσδηποτε δεν μπορεις σε μια χορδη να παιξεις ενα κομματι και για λογους ταχυτητας πρεπει να παιξεις και την δευτερη χορδη.
Στο τετραχορδο ειναι λαθος αυτη η καθετοποιηση που εχει συνηθισθει. Δηλαδη να παιρνουμε μια φραση απο την Ρε και να φτανουμε μεχρι την Ντο χορδη
Απο την Φα και πανω δεν ειναι σωστος ο ηχος.
Δηλαδη ειναι προτιμοτερο ξεκινωντας απο τη Ρε να ολοκληρωθει η φραση στη Λα και να μην ανεβεις Φα εκτος οταν απαιτειται απο το κομματι
Βεβαια υπαρχουν κομματια που στο τετραχορδο ξεκινανε και απο την Ντο χορδη

Κατι αλλο που πρεπει να προσεχθει ειναι η εκμεταλευσης των δυνατων δαχτυλων
Δηλαδη οταν μπορεις να επιλεξεις να διαλεγεις να παιζεις με τα 3 δαχτυλα και οχι με το μικρο το οποιο βεβαια και αυτο χρησιμοποιειται αλλα οταν πρεπει.
Χρειαζεται σε καθε κομματι που μαθαινουμε να μελεταμε την χρηση των δαχτυλων και να τα δουλευουμε ετσι ωστε να εκμεταλευομαστε την καλυτερη τοποθετηση τους!

Για το τριχορδο δεν ξερω πολλα αλλα οταν παιζω στον τζουρα δεν αντιμετωπιζω ιδιαιτερα προβληματα. Κυριως στις δυο χορδες παιζω και συνοδευω με την Ρε μπουργανα

Επειδη ειμαι και εγω αριστεροχειρας και παιζω σαν δεξιοχειρας μου εχει δημιουργηθει η αισθηση οτι αν επαιζα την πενα με το καλο μου χερι θα επαιζα πολυ καλυτερα!

Παιδιά το θέμα με ενδιαφέρει, αλλά παίζω τόσο λίγο καιρό που δεν μπορω να καταλάβω όρους όπως ρε καντίνι, μπουργκάνα και άλλους όρους που δεν μου έρχονται στο μυαλό αλλά έχω συναντήσει αλλού.Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει εξηγώντας μου ή να ανοίξω ένα θέμα σχετικά με αυτό?Βέβαια μπορεί να τα γνωρίζω ήδη αλλα να τα ονομάζω αλλιώς.
Γιώργο μη έχοντας αρκετές γνώσεις πάνω στο μπουζούκι δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς.Μπορείς να το κάνεις πιο “λιανά”?

καντίνι είναι οι ψιλές οι ρέ…
μουργάνα είναι μία στο μπουζούκι και είναι η μπάσα η ρέ…

Το να στο εξηγήσω το άλλο ακόμα πιο πολύ είναι κομμάτα δύσκολο. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω καμιά φωτό…

Δηλαδη οταν μπορεις να επιλεξεις να διαλεγεις να παιζεις με τα 3 δαχτυλα και οχι με το μικρο το οποιο βεβαια και αυτο χρησιμοποιειται αλλα οταν πρεπει.

Καλημερα
Εγω διαφωνω λιγάκι…
Τι σημαίνει δυνατο και αδυνατο; Να προπονηθεί και το μικρό να δυναμώσει… Και να χρησιμοποιείται !!! :slight_smile:

Ολα τα δαχτυλα προπονουνται το ιδιο μεσα απο τις ασκησεις
Αρα παντα πιο δυνατα δαχτυλα ειναι ο δεικτης ο μεσος και μετα ο παραμεσος
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι αν υπαρχει η δυνατοτητα να διαλεξουμε την δαχτυλοθεσια να επιλεξουμε το πιο δυνατο και οχι το αδυνατο!
Φυσικα οταν προκειται να παιξεις μια νοτα που απεχει απο την αλλη και δεν φτανει το δαχτυλο θα χρησιμοποιησεις το μικρο. Επισης σε μεταφορα απο την Ρε στη Λα αν ερχεται το μικρο ακριβως απο πανω αυτο θα βαλεις, δεν θα στραβωσεις το χερι σου.
Ισως δεν καταφερνω να το εξηγησω καλυτερα αλλα ετσι το εχω διδαχθει απο πολυ σοβαρο δασκαλο και γνωστη του μπουζουκιου και ισχυει και στην πραξη!!

Μια ασφαλής μέθοδος επιλογής σωστών δακτυλισμών (που προσωπικά ακολούθησα) είναι η εξής:

“Περνάμε” αρκετά χόρα για εξάσκηση. Ανεβάζουμε ταχύτητα σταδιακά και διορθώνουμε τους δακτυλισμούς μας ώστε να πετύχουμε την καλύτερη απόδοση (σε χρώμα και ρυθμό) του κάθε ενός.

Είναι βέβαιο ότι η πλειοψηφία των ηχοχρωμάτων που θα χρησιμοποιήσουμε σε κάποιο τραγούδι θα βρεθεί σε κάποιο τέτοιο χόρα κρυμμένο.

Απλά και διαισθητικά λοιπόν ο δακτυλισμός μας θα έρθει αυθόρμητα!

ΥΓ. Όπως συμβαίνει στην εκμάθυνση όλων των οργάνων άλλωστε