Γεια σου Ρέμα! Μπουζούκι παίζει ο Γιάννης ο Περπερίδης!Δικό του το τραγουδάκι! Να ζήσει η Πτολεμαΐδα!!!
κάτι λάθος ειχα κάνει στο λινκ
1 «Μου αρέσει»
Εγω αντιθετα στις επιθυμιες του φιλου μου του Βλεκου, θα προσπαθησω να ορισω τι ειναι ρεμπετικο( και ας πεσω σε λαθος) και να αναδειξω τη διαφορα του απο το λαικο…κιας μου τα “ριξει” μετα ο Δημητρης 
Μετα απο 11 σελιδες ποστς, κανεις δεν μπορει να οριοθετισει με λογια το τι ειναι ρεμπετικο.Σκεφτηκατε το γιατι?
Γιατι το ρεμπετικο {με βασικο χαρακτηριστικο τον αυτοσχεδιασμο ( απο εκει πηρε και το ονομα Greek blues) } ειναι η ελευθερη εκφραση και καταθεση ψυχης απο το συνθετη/στιχουργο μεσα απο λιτες μουσικες συνθεσεις, και πολυ απλη, καθημερινη στιχοπλασια, που δεν παταει σε ορουσ και κανονες.
Ειναι πειραματικο ειδος μουσικης το οποιο περνει στοιχεια απο πολλα αλλα παρεμφερει ειδη και πειραματιζεται (σμυρνεικα, αμανεδες, δημοτικο, νησιωτικο, λαικο κτλ) για να εκφρασει απλα καθημερινα συμβαντα της ζωης.
Ρεμπετικο λοιπον δεν ειναι ειδος μουσικης, ειναι τροπος εκφρασης και στασης ζωης.Το ρεμπετικο ειναι λιτο, παρειστικο,ντομπρο,ανθρωπινο, αληθινο.
Δεν εχει μουσικα περιπλοκα στολιδια οπως το λαικο, δεν εξευγενιζει τους στιχους του οπως το λαικο. Δεν γραφει μουσικη για τη μουσικη
Το ρεμπετικο οταν γραφεται δεν εχει αυτοσκοπο να γινει διασημο, να ακουστει στις πιστες, να τραγουδιθει με λαμε κουστουμια, να γινει δισκος…ως προς αυτη την ιδιοτητα του ειναι ανατρεπτικο και περιθωριακο.
Οταν ο Μαρκος γραφει “Σκυλα με εκανες και λιωνω”, δεν υποδηλωνει υποτιμητικο σχολιο εναντια στο γυναικειο φυλο. Ο Μαρκος λεει εκεινο που το ερχεται στα χειλη εκεινη τη στιγμη που πονα.Δεν προσπαθει να καλοπησει τισ λεξεις, δεν τον ενδιαφερει το τραγουδι να γινει διασημο, να γινει δισκος…γραφει και τραγουδαει τα εσωψυχα του εκεινη τη στιγμη οπως του βγαινει, χωρις δευτερες σκεψεις…και διηγειτε το πονο του στους φιλους του οταν το τραγουδαει αργοτερα στις ταβερνες.
Το ρεμπετικο ως εκφραση και σταση ζωης χαρακτηριζει τον ανθρωπο που το τραγουδα.Απλος, λιτος ντομπρος , ανθρωπινος, ευαισθητος ,αληθινος…ελευθερος ανθρωπος…ναι ο ρεμπετης ειναι ελευθερος, για αυτο και αυτοσχεδιαζει πανω στο μπουζουκι.
Εχεται δει για παραδειγμα το κ Γκολε. Οταν μιλαει, ο τροπος που συμπεριφερεται, ποσο σπανια δινει συνεντευξεις, δεν γνεται μαιντανος σε καναλια.Ποσο σεβαστικα παιζει το παλιο ρεμπετικο, και ποσο ντροπαλα, και ανθρωπινα εναποθετει τις δικες του συνθεσεις?
Το ρεμπετικο του 30 δεν ειχε σκοπο να γινει γνωστο, δεν ηταν σκοπος του να φτιαχτουν δισκοι, και αργοτερα, να στηριχτει απο ραδιοφωνο, τηλεοραση, προμοτιον, μαρκετινκ…ουτε καν που πηγε ατο μυαλο των πρωτων ρεμπεταδων το τι θα επακολουθουσε.
Ειναι αστειο και συναμα κωμικοτραγικο…το ρεμπετικο και η αγνοτητα του, η ανατρεπτικη και περιθωριακη ελευθερη μορφη του, ελκυσε καποια στιγμη το system, και εγινε μεσω εκεινου, διασημο, μοδα, cool ιν, προσοδοφορο, αναγνωρισιμο.
Και μιας και περικλυει το αληθινο και ανθρωπινο, εχει μεγαλη δυναμη και αποδοχη απο το κοινο οταν γινεται δημοσιως και ευρυτατα γνωστο.
Να γιατι τα νεορεμπετικα εαν και συνεχιζουν να γραφονται στις μερες μας δεν εχουν a chance μπροστα στα παλαια μεγαθυρια.
Διοτι οπως και τα παλια ρεμπετικα τραγουδια, τα σημερινα ακολουθουν επισης την ελευθερη ,αληθινη, ντομπρα, παρειστικη , πειραματικη υποσταση που το ρεμπετικο εμπεριεχει, χωρις αυτοσκοπο το ρεκορντινγ συστεμ, την διαδοση, τις μεγαλες πιστες, την εξευγενηση των λεξεων,την περιπλοκοτητα των μουσικων του συνθεσεων, τα πρελουντια και τις δυτικες μουσικες ανταποκρισεις.
Η μονη διαφορα μεταξυ παλαιου και νεο-ρεμπετικου ειναι πως το παλαιο ρεμπετικο( χωρις να το θελει) πρωωθηθηκε καποια στιγμη, απο τη μουσικη βιομηχανια και το μαρκετινγ για δεκαδες χρονια στη χωρα μας, και απο περιθωριακο εγινε “επισημο”, διασημο, ευκολα αναγνωρισιμο.Πηρε την αιγλη που ποτε δεν επιζητουσε, και εγινε μυθος.
Και κατι για το λαικο και ρεμπετικο
Το ρεμπετικο ως πειραματικο ελευθερο ειδος μουσικης εκφρασης μπορει να ειναι και λαικο, και αμανετζιδικο, και σμυρνεικο,και νησιωτικο…το αντιθετο δεν μπορει να γινει…αυτος ειναι ο λογος που κανεις δεν μπορει να το οριοθετησει.
Ρεμπέτικο χαρακτηρίστηκε το λαϊκό τραγούδι των δεκαετιών 1930-1950. Διαφωνώ, αλλά σου λεω τι έγινε.
Το αντίθετο. Το ρεμπέτικο είναι λαϊκό!!! Και οριοθετείται μια χαρά. Για να μην σου πω οτι εδεν υπάρχει, οπότε ολα λίγουν εδώ.
Ένα είναι το τραγούδι. Το ύφος της δεκαετίας του 1930 ονομάστηκε ρεμπέτικο. Μια πορεία έχει απο τότε που ξεκίνησε και συνεχίζει. Καλό βράδυ
Ρεμπέτικο χαρακτηρίστηκε το λαϊκό τραγούδι των δεκαετιών 1930-1950. Διαφωνώ, αλλά σου λεω τι έγινε.
Νικο δεν το διαβασα, ισως το προσπερασα.Θα ξαναδιαβασω ολα τα ποστ, ζητω συγνωμη.
Το ρεμπετικο ως πειραματικο ελευθερο ειδος μουσικης εκφρασης μπορει να ειναι και λαικο, και αμανετζιδικο, και σμυρνεικο,και νησιωτικο…το αντιθετο δεν μπορει να γινει…αυτος ειναι ο λογος που κανεις δεν μπορει να το οριοθετησει.
Καταρχην ειπα απο την αρχη του ποστ πως θα πεσω σε ΄λαθη σε αυτη τη προσπαθεια ορισμου του ρεμπετικου.Και αυτο γιατι δεν ειμαι μουσικος, ουτε εχω μουσικη παιδεια, απλα λατρης του.
Το ποστ το εγραψα αισθανοντας και οχι σκεφτοντας.Κα σε αυτο το ποστ θα πεσω ακομα σε περισσοτερα ισως λαθη.
Ας ξεχασουμε για μια στιγμη τον ορο ρεμπετικο, και την ονομασια ρεμπετες του 1920-1950.
Τοτε καποια τραγουδια που σημερα τα ονομαζουμε ρεμπετικα , εαν δεν υπηρχε αυτος ο ορισμος, θα τα λεγαμε? σμυρναικα, αμανετζιδικα/οριενταλ, δημοτικα (καποια εαν τα ακουσεις με βιολι εκει παει ο νους σου, ), νησιωτικα, κανταδες/κανταδορικα, λαικα, μαντολιναδες, (τα αρχοντορεμπετικα δεν ξερω μουσικα πως να τα ονομασω -βηθηστε σε αυτη μου τη σκεψη)…{μεχρι και φοκλορ λατιν!:106:…δεν κανω πλακα, εαν και νεοτερης εποχης, το “Θεε μου μεγαλοδυναμε” μοιαζει καταπληκτικα με περουβιανο φοκλορ παραδοσιακο τραγουδι, οπως καποιοι φιλοι μου ειπαν μια μερα που κατα τυχη το ακουσαν.:080:}
Πως λοιπον μπορουμε να μιλαμε για ειδος μουσικης απο 1920 μεχρι 1950,οταν επιρεαζεται απο τοσα διαφορετικα ειδη μουσικης και τα συπεριλαμβανει σε εκπρωσοπευτικα τραγουδια του?
Ο τροπος και η σταση ζωης εκεινων που τα τραγουδισαν εδωσε το στιγμα στην ονομασια τους.Εαν λοιπον οι τραγουδιστες/συνθετες και οχι η μουσικη του ρεμπετικου κανει τα τραγουδια του ρεμπετικα, τοτε ας αναρωτηθουμε ποια τα γνωρισματα αυτων.
Εαν λοιπον σημερα συνθετες εχουν τα ιδια χαρακτηριστικα γνωρισματα στη γραφη, σταση και φιλοσοφα ζωης, γιατι δεν φταχνουν ρεμπετικα?
Για αυτο και καποιοι σημερινοι συνθετες μιλησαν για εκφραση,λιτοτητα, καταθεση ψυχης, τροπος ζωης, οταν προσπαθησαν να δωσουν ορισμο του ρεμπετικου.
Βγαίνει το ρεζουμέ σιγα σιγα…Ρεμπέτικα ονομασαμε τα τραγούδια πού εφτιαξαν οι ρεμπέτες σε αυτήν τή συγκεκριμένη περίοδο.Καλώς,ή κακώς τα περισσότερα τραγούδια τής εποχής,τα βάλαμε στόν ιδιο κάδο.Δηλαδή,ανθρωποι πού δέν εκαναν οπωσδήποτε ρεμπέτικη ζωή καί εγραψαν τραγούδια τα είπαμε καί αυτά ρεμπέτικα.Με τα γνωστά χαρακτηριστικά,πού δέν θέλω πάλι να γράψω καί να επαναλαμβάνομαι.Πρωτοπορειακά στό είδος τους,μένουν στήν ιστορία. Ονόματα σχεδόν μυθικά…Μάρκος…Μπάτης…κ.λ.π.
Είναι δύσκολο να τα προσεγγίσει κανείς,δηλαδή μετα απο τόσα πολλά χρόνια, να θελήσει κάποιος να συμπεριλάβει μερικά τραγούδια πού φτιάχνονται σήμερα ,στό ιδιο Αλμουμ με εκείνα.Εχουν πάρει τίς θέσεις τους στήν κορυφή τού Ολύμπου!!!Κανείς δέν μπορεί να εχει τέτοια απαίτηση.
Τώρα ζούμε σε μία αλλη εποχή.Πού ομως γράφονται τραγούδια πού πληρούν ολα αυτά τα κριτίρια πού είχαν καί τα παλιά,πώς να τα ονομάσουμε δηλαδή?Τραγούδια με λιτούς στίχους,χωρίς πολλές φανφάρες στο οργανο,τραγούδια πού μερακλώνουν αυτόν πού τα ακούει,πού είναι αυθεντικά,πού ο δημιουργός του κάνει κατάθεση ψυχής…και…και…και…
Αυθεντικά.Το εχω ξαναγράψει και το ξαναλέω γιατί γιά μένα εκεί είναι το κλειδί ολης τής ιστορίας!!
Ας τα πούμε Νεορεμπέτικα ρε παιδιά,για να ησυχάσουμε.Να φύγει και απο τήν μέση το πρόβλημα τής εποχής.Αφού γράφονται σε μία Νέα εποχή,ας τα πούμε ετσι.Ας ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο πού φαίνεται να είναι απροσπέραστο.
Δέν θα σπάσει κανένα μεγάλο ταμπού αν γίνει αυτό!!!Για μένα ακούγεται πολύ λογικό.
και μένα τα “νεο-ρεμπέτικα” παρ’ότι αδόκιμος όρος, περιγράφει αρκετά καλά τα κομμάτια για τα οποία μιλάμε. και απ’ό,τι φάνηκε στα λινκ που βάλαμε διάφοροι, υπάρχει αρκετό και καλό υλικό!
αλλά τί μανία σας έχει πιάσει μερικούς να διαγράψετε τη λέξη “ρεμπέτικο”… τί θα έλεγε ο μάρκος, “όλοι οι αστικολαϊκοτραγουδιστές του ντουνιά”;
όσο για το λαίκό, είναι σαφής η διάκριση ύφους και ήθους -ακόμα και στους ίδιους μουσικούς. άλλος ο χιώτης στα κομμάτια του μπαγιαντέρα ή στα πρώτα του τρίχορδα, και άλλος στις τανίες. άλλος ο στελλάκης κι άλλος ο βαγγέλης περπινιάδης. ακόμα και στο μεταίχμιο, η τελευταία περίοδος των τσιτσάνη/χατζηχρήστου, έχει ορατό το νήμα που τη συνδέει με τον μάρκο.
θα το ξαναπώ κι ας επαναλαμβάνομαι -για να επικρατήσει το λαϊκό, έπρεπε οι ρεμπέτες να πεθάνουν στη ψάθα…
Καλημέρα!
Ο όρος ρεμπέτικο εμπεριέχει πλήθος από χαρακτηριστικά που πολλές φορές μπορεί και να συγκρούονται μεταξύ τους.
Δηλαδή τυπολογία ορχήστρας, λαϊκών δρόμων, θεμάτων τραγουδιών καθώς και κοινωνικά χαρακτηριστικά που εκεί βέβαια γίνεται ο χαμός γιατί συνυπάρχουν άτομα που δεν ταυτίζονται κοινωνικά και όμως τα τραγούδια που έγραψαν σήμερα τα λέμε ρεμπέτικα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ο χρόνος. Εννοώ τον χρόνο που γράφτηκαν. Παρέα με τον χρόνο αναγκαστικά πάει και το κοινωνικό πλαίσιο, και αυτό έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Γιαυτό το λόγο δεν μπορούν να γραφτούν ρεμπέτικα τραγούδια. Μπορούν να γραφτούν τραγούδια που να εμπεριέχουν χαρακτηριστικά που ανάφερα παραπάνω όπως η ορχήστρα, η θεματολογία και μπορεί τα άτομα που τα γράφουν επίσης να μην είναι ίδια μεταξύ τους αλλά δεν θα είναι ρεμπέτικα γιατί θα τους λείπει ο χρόνος και όλα όσα κουβαλάει. Γιαυτό και η μουσική της ταινίας ‘‘Ρεμπέτικο’’ μπερδεύει όσους δεν γνωρίζουν ότι είναι του Ξαχάρκου, εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά αλλά, αναγκαστικά, της λείπει ο χρόνος. Αυτό βέβαια δεν την μειώνει καλλιτεχνικά (κάθε άλλο) αλλά δεν είναι ρεμπέτικο.
Ωραία καταλήγει σήμερα ο Κώτσος ο ντερβίσης, αλλά εντυπωσιάζει και αυτός ο SDimis που πρώτη φορά τον συναντώ.
Μάλλον η απόσταση τους από την χώρα ξελαμπικάρει και το μυαλό και την ψυχή.
Μην στενοχωριέστε μάγκες, ότι και να πούμε εμείς σε όλα έδωσε λύσεις ο μεγάλος καταλύτης
…ο χρόνος.
Μπράβο Νικόλα για την λέξη “Ρεμπέτικο”.
Ως συνήθως.Απλά,σταράτα και με μία…ατάκα…:089:
Θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες, αλλά πραγματικά καλή αφορμή για κουβέντα.
Αν το ρεμπέτικο εκφράζει (χρησιμοποιώ το παρόν) το ασυμβίβαστο, τότε η αναγκαιότητα κατηγοριοποίησης εκφράζει τον χειρότερο κονφορμισμό. Θέλουμε νάμαστε ελεύθεροι, αλλά ψάχνουμε τα όρια, το φράχτη της «ελευθερίας»;!
Οτιδήποτε επιχειρείς να ορίσεις του στερείς την ιδιότητα της ελευθερίας, αλλά κυρίως: δεν κατάλαβες ή δεν αναζητάς την ουσία του.
Μπήκε κανείς σας στον κόπο νʼ ακούσει το βίντεο με τους ρεμπέτες να μιλάνε περί ρεμπετιάς; Αν ο Μπαγιαντέρας δε δύναται να ορίσει εαυτόν (μάλλον: αυτό που του αποδίδεται σαν ιδιότητα) τότε ποιός μπορεί;! Ο φιόγκος με τα λεξικά και τις σολωμονικές;
Πηγαίνοντας παραπέρα, μορφή απόλυτης ελευθερίας είναι η δημιουργία δίχως αναγκαίες συνθήκες ή δεσμεύσεις (κοινωνικές και άλλες). Σκοτίστηκε ο δημιουργός για την…«αποδοχή» και την «επανατροφοδότηση από/πρός το κοινό» (οι μόνοι που σκοτίζονται, είναι οσοι ζούν από το επάγγελμα)!
Δεν έχουμε πιά τη δυνατότητα να ρωτήσουμε: «Κυρ-Μάρκο, τί είχες κατά νου σαν έγραφες την “Aφράτη σα φρατζόλα;“». Ότι ήθελε να δώσει το στίγμα της πανανθρωπίνου αγάπης και ομόνοιας στη γή; Ή μήπως να εκφράσει το δικαίωμα στη φρατζόλα και τους αγώνες ενάντια στη διεθνή καπιταλιστική μεθοδολογία που σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας;!
Θα γίνω πεζός: έχω την διαίσθηση τ ί π ο τ α από τα παραπάνω, παρά…το βρακί της γειτόνισσας απέναντι! Έχει άραγε τόοοση σημασία; Ο δημιουργός αυτόνομα δίνει! Αν μας εκφράζει το έργο, γίνεται και δικό μας!
Έγραφε ο Νίτσε στα τέλη του 1800 για τον έντυπο τύπο της εποχής του:
„…Εφημερίδα! Μʼ αυτό το αηδιαστικό έδεσμα συνοδεύει ο σύγχρονος άνθρωπος το πρωινό του!“.
Όποιος στα 2013 βρίζει τον “καπιταλιστή Λαμπράκη”, θα συμφωνεί προφανώς πώς δεν άλλαξαν στον πυρήνα τους τελικά τʼ ανθρώπινα!
„Μα, οι συνθήκες αλλάξανε, είναι αλλιώς, το ίντερνετ, μπλα μπλα…“. Όχι κυρίες και κύριοι! Τα ίδια παραμένουν! Προτιμώ να τα πώ μʼ ένα 4στιχο (δε πάʼ νάχει και κάμες και μπεγλέρια μέσα;) , παρά να κάνω like στο selfie της γκόμενας που θέλω να κατακτήσω!
Παρελθοντολογία; Νεκροφιλία; Σωπάτε καλε!
Για δοκιμάστε να γράψετε όπως ο «μούχλας» Καβάφης! Μπορείτε;! Όχι απλώς είναι σύγχρονος, παρά ΥΠΕΡΜΟΝΤΕΡΝΟΣ κι όποιος θαρρεί ότι έχει τα κότσια, να τον μελετήσει και να βγει να μου αποδείξει τ’ αντίθετο! (apropos, αυτός κι αν δεν υπήρξε αγοραφοβικός!..πάθανε τίποτα τα έργα επειδή για χρόνια «δεν συνδιαλέχθηκαν με την κοινή γνώμη» ή όσα συνδιαλέχθηκαν δεν απήλαυσαν κοινής αποδοχής;!).
Όσο βαδίζουν άνθρωποι στη γή θα γράφονται και λαϊκά τραγούδια. Κι όσο τα τραγούδια αυτά θα αποπνέουν το αντίστοιχο ύφος και χρώμα, θα είναι ρεμπέτικα.
ΥΓ1 Ουφ, κλείνω γιατί κατήντησα pepe! :044:
ΥΓ2
Αλέξανδρε, βέβαια το ταξίμι είναι ένας αυτοσχεδιασμός που περικλύει με φαντασία μουσικές εκφράσεις, εκφράσεις που θα μπορούσαν να είναι π.χ. μέρος ενός κουπλέ.
δείτε τις απαντήσεις του Τσιτσάνη από το 7.20 έως το 9.30 και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας περί κοινωνικής αποδοχής. Στην ερώτηση αν η “Συννεφιασμένη Κυριακή” είναι το καλύτερό του τραγούδι δείτε τι απαντά. Δείτε επίσης την απάντησή του στην ερώτηση, “πόσα τραγούδια έχει γράψει”
Ε, ωραία! τι είπε ο άνθρωπος δηλ. ρε Άλκη;
“Έγραφα τραγούδι και φανταζόμουνα να το τραγουδάει όλος κόσμος”. Ξέρεις κανέναν επαγγελματία που δεν θα ήθελε το ίδιο για τα έργα του; Σαν το παιδάκι που παίζει μπάλα και ονειρεύεται ότι σκοράρει στο Μπερναμπέου.
Όσο για την Συνν. Κυριακή τον ρώτησε για το αν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό του, όχι το καλύτερό του.
Εν πάση περιπτώσει, το βίντεο ως επιχείρημα στα περί κοινωνικής αποδοχής είναι άσχετο. Διότι, στην δική μας περίπτωση λέτε ότι η κοινωνική αποδοχή θα το χαρακτηρίσει Ρεμπέτικο. Αν είναι δυνατόν, να περιμένει ο δημιουργός τον κόσμο να κατατάξει το έργο. Είτε μουσική είναι, είτε ζωγραφική, είτε θέατρο κ.λ.π.
Θα γράψω “εγώ” ένα μονόπρακτο και εάν πετύχει θα το πείτε κι εσείς μονόπρακτο, εάν δεν πετύχει τότε θα το πείτε επιθεώρηση λόγου χάρη!!
Όταν ο Βέρντι έγραφε όπερα περίμενε την επιτυχία για να την πει όπερα τελικά;
Μωρέ πάτε καλά;
Ξέρετε πόσο αποδεχτοί στην κοινή γνώμη είναι η Έφη Θώδη και ο Κάτμαν; :108:
Ο ρόλος του κόσμου και του χρόνου είναι να κρατήσουν ή να πετάξουν την δημιουργία που εσύ φτιάχνεις, όχι να της βάλει ταμπέλα.
Και μιας και μιλάω σε σένα Άλκη, ένα σχόλιο ακόμα.
Έγραψες σε προηγούμενο μήνυμα μεταξύ άλλων: “Εμένα προσωπικά με πιάνει τρόμος και είναι αυτός ο λόγος που δεν τολμώ κάποιες δικές μου συνθετικές απόπειρες να τις δημοσιοποιήσω.”
Γιατί σε πιάνει τρόμος; Τι φοβάσαι;
Δεν καταλαβαίνω προς τι αυτή η απαξίωση προς καθετί θεωρητικό. Παίρνω το πιο πρόσφατο παράδειγμα:
Μα ναι, προφανώς αυτός! Ποιος άλλος; Δεν μπορείς να απαιτείς από έναν δημιουργό να γίνει θεωρητικός μελετητής του ίδιου του του έργου.
Λες Πίκινε για τον Καβάφη. Οι Καβαφιστές (φιλόλογοι) είναι ολόκληρος κλάδος. Ο Καβάφης όμως προφανώς δεν ήταν ένας από αυτούς. Και τη θεωρία ότι τα μήλα πέφτουν προς τα κάτω δεν την έγραψε το μήλο αλλά ο Νεύτων.
Σε λίγο παλιότερο μήνυμα διάβασα «ας αφήσουμε την ταμπελολογία». Γιατί παρακαλώ; Μια χαρά είναι η ταμπελολογία. Είναι επίσης γνωστή ως ιστορία της μουσικής.
Δεν έχετε καταλάβει ακόμα γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε ικανοποιητικό ορισμό για το ρεμπέτικο, το λαϊκό, τις διαφορές τους κλπ.;
Όχι γιατί είναι «ελεύθερη έκφραση χωρίς φιοριτούρες» και δε συμμαζεύεται. Σάματις όλες οι άλλες μορφές τέχνης είναι συμβιβασμένες και στεγνές; Ούτε γιατί η μουσική του συνδέεται με τις κοινωνικές συνθήκες που το γέννησαν - για φαντάσου, μόνο το ρεμπέτικο από όλες τις μορφές της ανθρώπινης έκφρασης έχει αυτή τη σπάνια ιδιαιτερότητα! Ούτε, κυριότατα, επειδή δήθεν δε χρειάζεται να βρούμε ορισμό ή δεν μπορεί να δοθεί ορισμός (όσα δε φτάνει η αλεπού).
Απλούστατα, δεν τα έχουμε καταφέρει γιατί είναι δύσκολο. Μελετητές με τόσα καντάρια οπλισμό όσο κουβαλάμε όλοι μαζί εμείς εδωμέσα δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα. Περιμένει κανείς ότι από μια ελαφρά κουβεντούλα σε φόρουμ θα πετυχαίναμε ό,τι δεν πέτυχαν εκείνοι;
Συμπλήρωσις εκ των υστέρων:
Προς θεού, λέγοντας «ελαφρά κουβεντούλα» δεν απαξιώνω το φόρουμ και τη συζήτηση. Μια χαρά δημιουργική, γόνιμη και πολιτισμένη είναι, και το θεωρώ πολύ προνομιακό να βρίσκω στο ίντερνετ χώρους για τέτοιου επιπέδου ανταλλαγή απόψεων. Αλλά το να ορίσεις ένα είδος είναι άλλη πίστα. Είναι επιστήμη. Συγκριτικά, εμείς εδώ πλατσουρίζουμε.
1 «Μου αρέσει»
Μάλλον δεν το πρόσεξες καλά το βίντεο Δημήτρη,
Απαντά ως εξής κατά λέξη ο Τσιτσάνης:
1)δεν έχει σημασία το πόσα τραγούδια γράφει ένας καλλιτέχνης αλλά το πόσες ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ κάνει.
2)Αφού ο λαός “ψήφισε” τη Συννεφιασμένη Κυριακή" σαν αντιπροσωπευτικό μου τραγούδι τότε είναι και για μένα
είναι άσχετες αυτές οι απαντήσεις ως προς την κοινωνική αποδοχή; Δεν θα το έλεγα!
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 19:35 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:08 —
Η κατάταξη γίνεται από τη ζωή την ίδια. Πάλι τα ίδια θα λέμε;
Έλεγε ο Τσιτσάνης τότε πως γράφει ρεμπέτικα; Η ταμπέλα μπήκε αργότερα.
Τα δικά σου τραγούδια (μάλλον κάποια από αυτά) είναι ρεμπέτικου ύφους συμφωνώ. Αν δεν γίνουν δεκτά στο κόσμο όμως (έστω και σ’ ένα μικρό του κομμάτι) πως θα μπορούμε να μιλάμε για ένα ΕΙΔΟΣ που παραμένει σε εξέλιξη;
Απλούστατα, δεν τα έχουμε καταφέρει γιατί είναι δύσκολο. Μελετητές με τόσα καντάρια οπλισμό όσο κουβαλάμε όλοι μαζί εμείς εδωμέσα δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα. Περιμένει κανείς ότι από μια ελαφρά κουβεντούλα σε φόρουμ θα πετυχαίναμε ό,τι δεν πέτυχαν εκείνοι;
Αγαπητε pepe:
Μηπως διοτι δεν ειναι ειδος μουσικης(οπως το ενοουμε) για να οριοθετιθει με μουσικα μονο κριτηρια? Ρωταω δεν ξερω ουτε εγω
Όχι γιατί είναι «ελεύθερη έκφραση χωρίς φιοριτούρες» και δε συμμαζεύεται. Σάματις όλες οι άλλες μορφές τέχνης είναι συμβιβασμένες και στεγνές;
Μπορεις να μου δωσεις ενα παραδειγμα ειδους μουσικης(Ελληνικης η Παγκοσμιας) που να εμπεριεχει αντιπροσωπευτικα παραδειγματα απο πολλα αλλα μουσικα ειδη, και παρολα αυτα να κατατασεται ως αυτονομο ειδος μουσικης ?
Μηπως…λεω μηπως (υποθεση κανω) οι πρωτοι ρεμπετες εφεραν μαζι τους (κουβαλησαν), και χρησιμοποιησαν οτι μουσικη παιδεια ο καθενας ειχε (και δεν ειχε…για αυτοο και το απλο ,μονοτονο, τριγκι τριγκι απο το Μαρκο) για να εκφρασουν πολυ απλα καθημερινα συμβαντα της ζωης τους? Μηπως ρεμπετικο ειναι η εξιστορηση/μυθοπλασια καθημερινων καταστασεων/αισθηματων με τη συνοδεια μουσικης, και οχι μουσικη (και ειδος μουσικης) με τη συνοδεια στιχων? ( δεν ξερω εαν το εκφραζω σωστα αυτο που θελω να πω).
Κατι σαν τις ομηρικες αφηγησεις το ταδε BC year, εαν ειχαν και τι συνοδεια ενος οργανου καθως ο μυθοπλαστης εξιστορουσε. Και εαν τις ισtοριες τις λεγανε νησιωτες, το οργανο στο back ground ακολουθουσε νησιωτικο μοτιβο, εαν στην ενδοχωρα δημοτικο, εαν απο προσφυγγες της Περσιας, ανατολιτικο/οριενταλ, κτλ.
Μηπως το ρεμπετικο εχει χαρακτηριστικο τροπο, γραφης, εκφρασης και αφηγησης, πλαισιωμενο απο μουσικα ποικιλομορφα ακουσματα?
Μηπως αυτη ειναι η μοναδικοτητα του ρεμπετικου, ως “ειδος” μουσικης που οι επιστημονες και μουσικοι μελετητες δεν εχουν καταφερει να οριοθετησουν?
Γιατί μετά από πέντε τραγούδια του Μάρκου και άλλα δέκα αριστουργήματα των άλλων συνθετών το δικό μου θα παραπέμπει σε διάλειμμα κινηματογράφου.
Ρε Άκη, το διάβασες το προηγούμενο μήνυμά μου; Γράφω τόσο απλά, σχεδόν παιδικά, τι δεν κατάλαβες δηλαδή;
Αν δεν γίνουν δεκτά από τον κόσμο σημαίνει ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ ΩΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΟΧΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ.
Και αυτό φαίνεται και από το ότι δεν ήταν όλα τα τραγούδια των παλιών αποδεκτά ούτε τότε. Άλλο εάν σήμερα τα παίζουμε όλα εμείς.
Ξεχνάτε την περίπτωση του πρωτοεμφανιζόμενου καζαντζίδη στο του καλδάρα “Για μπάνιο πάω κι αν θέλεις έλα” το 1952; Παταγώδης αποτυχία! Ε, και; αυτό αναιρεί την ταυτότητα του τραγουδιού;
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:02 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:58 —
Εάν είναι γραμμένο σε ανάλογο ύφος δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Δεν θα πάρει μυρωδιά κανείς (το κάνω με τα δικά μου!) Εάν πάλι είναι στο ίδιο ύφος κι εσύ ακόμα φοβάσαι, τότε δεν έχουν ποιότητα.
Όπως και να έχει όμως , μπορείς να τα βάλεις απλά σε μας να τα ακούσουμε.
Το πρόβλημα Δημήτρη, δεν είναι η ταυτοποίηση των τραγουδιών. Αλλά το αν αποτελούν τεκμήριο εξέλιξης αυτού του είδους που ονομάζουμε ρεμπέτικο. Πάνε 60 χρόνια τώρα και η εξέλιξη μηδενική πλην ελαχίστων εξαιρέσεων…
υγ.ωραία λοιπόν και ρεμπέτικα να τα πούμε τι αλλάζει;
Μα για κάθε μουσική, αν θες να την εξετάσεις μέχρι σημείου να την κατανοήσεις, δεν είναι δυνατόν να μείνεις μόνο στα καθαρά μουσικά κριτήρια.
Όλα. Εκτός αν σε κάποια ανεξερεύνητη γωνιά του Αμαζονίου παίζουν μουσική άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ τίποτε εκτός από τη μουσική των πατέρων τους.
Ναι. Αλλά ο πρώτος που έπαιξε κλασική μουσική δεν άκουγε κλασική μουσική πιο πριν. Ο πρώτος που έπαιξε νησιώτικα δεν άκουγε νησιώτικα. Ο πρώτος που έπαιξε τζαζ δεν άκουγε τζαζ. Ακόμη και ο πρώτος από την ως άνω φυλή που έπαιξε μουσική, πριν αρχίσει να παίζει δεν άκουγε αυτά που αργότερα έπαιξε πρώτος ο ίδιος.
Νομίζω ότι καταλαβαίνω. Από μία άποψη ναι, είναι μουσική που επενδύει τους στίχους κι όχι το αντίστροφο. Αλλά πρώτον, το ίδιο συμβαίνει σε πάμπολλα είδη (σχεδόν σε όλα όπου υπάρχει στίχος: η περίπτωση ο στίχος να είναι απλώς ένα παραγέμισμα της μουσικής είναι σπάνια). Δεύτερον, αυτό δε σημαίνει ότι η μουσική είναι άνευ σημασίας: μια καουμπόικη μπαλάντα που επίσης εξιστορεί καθημερινές ιστορίες δεν είναι ρεμπέτικο, επειδή (μεταξύ άλλων λόγων) η μουσική είναι εντελώς αλλιώτικη.
Όχι, δεν είναι καθόλου μα καθόλου μοναδικότητα.
Κάποιες επισημάνσεις σε όσα ειπώθηκαν.
Δεν θα επιρρίψουμε ευθύνες στο “λαϊκό” τραγούδι για το μαρασμό του “ρεμπέτικου” και των δημιουργών του.
Το “λαϊκό” τραγούδι επικράτησε …νομοτελειακά: άλλες οι συνθήκες της μεταπολεμικής κοινωνίας, άλλες και οι ανάγκες, επομένως και τα ακούσματα εκείνης της γενιάς.
Όσοι από τους δημιουργούς του ρεμπέτικου επέζησαν (γιατί και αρκετοί πέθαναν κατά τη διάρκεια της κατοχής) και προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα, συνέχισαν να δίνουν έργο με λαϊκή αποδοχή, άρα δεν πέθαναν στην ψάθα.
Ως ιστορική αναγκαιότητα, ως νόμο της εξέλιξης (μιας εξέλιξης που υπερβαίνει τις όποιες επιθυμίες μας) πρέπει να δούμε το πέρασμα από το “ρεμπέτικο” στο λαϊκό των δεκαετιών του '50 και του '60.
Φυσικά και σκοτίστηκε.
Σίγουρα είχαν σκοτιστεί τουλάχιστον οι δημιουργοί του ρεμπέτικου και του μετέπειτα λαϊκού τραγουδιού, μια και από αυτό ζούσαν και συντηρούσαν οικογένειες και ανάθρεφαν παιδάκια.
Απ’ ό,τι φαίνεται, μάλιστα, έκαναν μεγάλη προσπάθεια να πιάσουν το σφυγμό της εποχής, πάλευαν με στιίχους και μουσικές, αρκετά.
Θα έλεγα και σήμερα ισχύει το ίδιο.
Κανείς δεν γράφει αποκλειστικά για το συρτάρι του ή για την πάρτη του.
Ενδόμυχα, τον απασχολεί η κοινωνική αποδοχή και καταξίωση.
Ποτέ δεν ελέχθη κάτι τέτοιο.
Η κοινωνική αποδοχή δεν κατατάσσει σε είδη, δεν κατηγοριοποιεί, πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο;
Απλά βοηθά σε εκείνη την επανατροφοδότηση κοινού / δημιουργού, που λέγαμε, ώστε να τελειοποιείται ως είδος.