πολύ θα γούσταρα να έπαιζα τακτικά σύγχρονα κομμάτια σε ένα ρεμπέτικο πρόγραμμα. όποτε είμαι με κάποιον που έχει γράψει δικά του, ευχαρίστως τα παίζουμε και μακάρι να το κάναμε συχνότερα. αλλιώς κολλάω να τα παίξω ερήμην του συνθέτη (με αναφορά βέβαια), χωρίς να το ξέρει καν.
θες η συνήθεια, θες το κοινό, θες η συγκίνηση που ακόμα νοιώθουμε με τα παλιά ρεμπέτικα, δεν προχωράει πολύ το πράγμα. αυτή η κουβέντα πάντως με βάζει στην πρίζα.
για τους δίσκους, καλή η ιδέα μια που υπάρχει απήχηση στο κοινό -το βλέπω στα μαγαζιά, όλο παραγγελιές από δίσκους πχ του μυστακίδη ή του βούλγαρη. από την άλλη, γιατί να μην τα παίξει ο ίδιος ο δημιουργός μια που είναι εδώ δίπλα μας; εξάλλου τα έχει ήδη ανεβάσει στο ίντερνετ, όπου εκεί γίνεται η δουλειά πλέον.
μια και ξαναμπήκανε κάποια ζητήματα: και σήμερα υπάρχει φτώχεια και δυσκολία, και σήμερα ο κόσμος την πίνει αβέρτα, και σήμερα υπάρχει διάχυτη βία… αλλά και σήμερα υπάρχει έρωτας και μελαχροινές και όνειρα! ο καθένας θα τα εκφράσει με τη μουσική που του μιλάει, εφόσον αυτή γεννήθηκε μέσα σ’αυτά. είτε είναι το ρεμπέτικο, είτε είναι το ροκ, είτε είναι το χιπ-χοπ. ψάχτε στις παρέες στις γειτονιές και στο ίντερνετ, όχι στις εταιρείες τις πίστες και την τιβί.
από πολλά ωραία που διάβασα, θα σταθώ περισσότερο στα λόγια του νεαπολιώτη. και ακόμα περισσότερο, που μας έχει δώσει μερικά από τα πιο δυνατά και όμορφα κομμάτια! και θεωρία και πράξη…
Δε νομίζω. Λέγονται πολλές διαφορετικές αλλά πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις.
Δε νομίζω. Εκεί εξηγείς εύστοχα και αναλυτικά από πού πήρε στοιχεία και δημιουργήθηκε, όχι τι εννοούμε σήμερα.
Επίσης, δεν δίνεις καμία εξήγηση για το τι εννοούμε Λαϊκό. Δίνοντας τους ορισμούς τους, θα βρούμε τις διαφορές τους. Έτσι θα μάθουμε κι εμείς οι …“φιλόδοξοι συνθέτες” τελικά, τι είδος υπηρετούμε!!
Πάντως ρε παιδιά, πρέπει να πρωτοτυπούμε παγκοσμίως.
Αγαπάμε το είδος, το κρατάμε ζωντανό αλλά σε μουσειακό καθεστώς. Κάθε καινούργιο είναι ιεροσυλία, μίμηση, σαχλαμάρα κ.λ.π.
Το ανέφερε πολύ εύστοχα πιο πάνω ο SDimis. Το μπλουζ είναι της ίδιας περίπου ηλικία με το ρεμπέτικο αλλά φαντάζομαι ότι δεν γύρισε ποτέ κανείς να πει στον Έρικ Κλάπτον ότι δεν είναι μπλουζ αυτά που γράφει επειδή δεν έζησε σαν μαύρος σκλάβος στις βαμβακοφυτείες!!
Δε νομίζω να γύρισε ποτέ κανείς να πει στον Σοστακόβιτς ότι δεν υπηρέτησε την Κλ. Μουσική επειδή έζησε 100-150 χρ. μετά τον Χάυντν και δεν την πρόλαβε στην γέννησή της!!!
Το ίδιο και για την Κάντρι μουσική, ίδιας περίπου ηλικίας με το ρεμπέτικο! ακόμα γράφονται καινούργια τραγούδια.
Γιατί όχι τα ρεμπέτικα; (για μένα δεν υπάρχει ο όρος. Λαϊκό είναι.)
Το είδος γεννήθηκε υπό συγκεκριμένες συνθήκες, καθιερώθηκε ως είδος στην συνείδηση του έλληνα μέσα στα χρόνια και οι νεότερες γενιές απλά το υπηρετούμε. Συνθετικά, στιχουργικά και παιχτικά.
Μην το αποστειρώνετε για να κρατήσετε την “καθαρότητά” του!!
Αυτά για την ώρα. Είναι και περασμένη.
Και πως θα μπορέσει να σταθεί το νεο-ρεμπέτικο ή σύγχρονο ανάμεσα στους Τούντα, Σκαρβέλη και Τσιτσάνη; Θα πνιγεί το δύσμοιρο. Μακάρι να κάνω λάθος πάντως.
Προσωπικά στα παιξίματα μου πάντοτε κολλάω κομμάτια νεότερα που μου αρέσουν και δεν με νοιάζει αν τα γνωρίζει ο κόσμος, αλλα επειδή τα γουστάρω πολύ επιμένω σ αυτά και τα στηρίζω. Θα μου πείς μήπως και τα ρεμπέτικα που παίζω στους περισσότερους δεν είναι άγνωστα? Οπότε δεν αλλάζει και τραγικά το ύφος και ο σκοπός του παιξίματος μου.
Χαίρομαι να ανακαλύπτω διαμάντια απο το παρελθόν αλλα ακόμα πιο πολύ χαίρομαι όταν ακούω και κάτι καινούργιο, μου δίνει μια αισιοδοξία οτι το ρεμπέτικο που αγαπώ δεν έμεινε μόνο στην ιστορία και αναπαράγεται αλλά και δημιουργεί ακόμα.
Μπράβο σε αυτους που δημιουργούν ακόμα και ας τα παίζουν και σπίτι τους, και σε δέκα άτομα να αρέσει θεωρώ οτι είναι μεγάλη επιτυχία.
Πρέπει να στηρίξουμε καινούργιες προσπάθειες που θεωρούμε οτι αξίζουν και να πάμε ένα βήμα μπροστά με την ελπίδα οτι ο ήχος θα συνεχίσει νσ χαράζει νέα μονοπάτια.
Και αυτό θα ήταν καλό να γίνει και απο τα μεγάλα ονόματα του χώρου διότι κακά τα ψέματα επιρεάζουν - εμπνέουν κόσμο και πιστευω οτι πρέπει να ασχοληθούν με την σύνθεση και να την υποστηρίξουν.(πολύ μου άρεσε που ειδα π.χ στο δισκο των Μυστακίδη - Βούλγαρη δυο καινούργιες συνθέσεις)
Το καλό θα είναι πάντα καλό αρκεί να του δωθεί μια ευκαιρία να ακουστεί. Τα περισότερα νεότερα άαματα που επανεκτελώ τα κόλλησα απο την πρώτη ακρόαση.
Γράφτε μάγκες , παρουσιάστε το , ανεβάστε το και θα πάρει το δρόμο του .
Υ.γ και μην μασάτε γενικώς…
Φίλε πίκινε παρεξήγησες! Καταρχάς καμία διάθεση για κριτικάρισμα!Το χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα για να πω την άποψη μου και δεν σε έκρινα σα στιχουργό στην καμία, αφού δεν έχω δει τη δουλειά σου στην ολότητα!
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 06:35 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 06:34 —
Διαφωνώ. Σου έθεσε πολλά ερωτήματα στο νήμα που έδωσε ο Πεπε το ‘‘respect’’ που δεν απάντησες. Φιλικά
Συγνώμη βρε παιδιά, αλλά σ’ αυτή τη κουβέντα που κάνουμε, υπάρχει κανείς που να έδωσε καλύτερη απάντηση για το τι σημαίνει ρεμπέτικο; Από που προκύπτει η άποψη πως δεν απάντησε η Ελένη;
Εμένα με καλύπτει αυτή η απάντηση έστω και σε λίγες σειρές, διότι αναφέρεται και στην αιτία της γέννησής του αλλά και στα μουσικά “ρυάκια” που σχημάτισαν αυτό το ποτάμι. Τι θα έπρεπε δλδ να γράψει κανα βιβλίο;
Να μια παρέα (Ρε Λα Ρε) εν έτη 2013, που δεν φοβάται να παίξει δικά της τραγούδια ζωντανά, ανάμεσα στ άλλα τα ήδη γνωστά. Και είμαι σίγουρος οτι δεν θάφτηκε απ την λάμψη του Τούντα.
Προσωπικά μου αρέσει σα τραγούδι.
Ίσως σας καλύπτει κύριε Άλκιβιάδη, επειδή θεωρείτε ότι τό μόνο ερώτημα που περιμένει απάντηση είναι, το τι είναι ρεμπέτικο και όχι και κάποια άλλα που τέθηκαν.
Άλκη, πιο πάνω έγραψα αυτό:[i] “Εκεί εξηγείς εύστοχα και αναλυτικά από πού πήρε στοιχεία και δημιουργήθηκε, ό[u]χι τι εννοούμε σήμερα.”
[/u]
[/i]Δεν υπάρχει απάντηση ακόμα, λοιπόν.
Μήπως όμως, θα ήθελες να μου εξηγήσεις εσύ τι είναι ρεμπέτικο, τι λαϊκό και να δούμε τις τυχών ομοιότητες ή/και διαφορές τους;
Είναι πολύ σημαντικό στην κουβέντα να ορίσουμε το αντικείμενο για το οποίο μιλάμε.
Εν πάση περιπτώσει, να φανεί για τον καθένας μας πώς το καταλαβαίνει. Ίσως συμφωνήσουμε κιόλας!
Αν κατασταλάξουμε στον ορισμό τότε όλα τα τραγούδια που γράφονται σήμερα, θα καταταχτούν μόνα τους.
Κατ’ αρχήν για να είμαι σαφής, ο όρος ρεμπέτικο για μένα μου είναι αδιάφορος. Είναι μια έννοια υποκειμενική με απείρου διαφορετικότητας απόψεις, όπου ο καθένας, είτε ρεμπετολόγος, είτε μουσικός, είτε ερευνητής έχει τη δική του προσωπική αντίληψη.Τη λέξη βέβαια τη χρησιμοποιώ για λόγους συνενόησης, όμως θα μου ταίριαζε πολύ περισσότερο η έννοια λαικό τραγούδι με τις ιδιαιτερότητες του (μουσικές ή κοινωνικές) ανά 10ετία.
Δεν θεωρώ τον ευατό μου ειδικό να αποδείξω, εάν μπορεί σήμερα να υπάρξει ή όχι τραγούδι ρεμπέτικο στα πρότυπα του ‘30, 40’.Εμένα με κατευθύνει η όποια παρατηρητικότητα διαθέτω στην ιστορία του λαικού τραγουδιού, από το 30’ μέχρι και σήμερα, κυρίως στον τομέα της συνθετικής “παραγωγής” μιας και αυτό το θέμα απασχολεί κύρια τη κουβέντα μας.
Παρατηρώ λοιπόν τα εξής δύο πολύ βασικά πράγματα κατά την άποψή μου βέβαια:
Η δημιουργία των λαικών ανθρώπων είχε σαν προυπόθεση την αποδοχή της κοινωνίας ή τουλάχιστον μέρους αυτής. Χωρίς τη προυπόθεση αυτή δεν θα υπήρχε καν λόγος να μπουν αυτοί οι άνθρωποι σε τέτοια διαδικασία. Και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες πάνω σ΄αυτό.Βρίσκω εξαιρετικά σωστή την άποψη της Ελένης και του Νίκου Πολίτη, που μιλούν για τη σχέση αλληλεπίδρασης κοινού και συνθετών ώστε να υπάρχει η επανατροφοδότηση, που χωρίς αυτήν πάλι, δεν θα μπορούσε νά’χει ολοκληρωμένη μορφή η δημιουργία.Και νομίζω ο΄τι με δικά μου λόγια κάπως έτσι τοποθετήθηκα περίπου στα δικά μου ποστ.
Αυτός ο τρόπος δημιουργίας αρχίζει να διακόπτεται περίπου το 55’ στην αρχή με αργό βηματισμό και μετά σε καλπάζουσα μορφή.Οι εταιρείες έχουν τον απόλυτο έλεγχο, οι συνθέτες παραγκωνίζονται και οι τραγουδιστές εξελίσονται σε star, εξαιρετικά αφύσικο κατά τη γνώμη μου. Παρ’ όλα αυτά ο κανόνας της αποδοχής (προκειμένου η ποιοτική δημιουργία να πάρει σάρκα και οστά, να υπάρξει δλδ) εξακολουθεί να ισχύει μέχρι και τις μέρες μας.Μόνο που τα τραγούδια δεν δοκιμάζονται στα μαγαζιά, όπως παλιά, αλλά μας προσφέρονται από τα πάνω.
Χωρίς λοιπόν την έννοια της ΑΠΟΔΟΧΗΣ κανένας μας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως γράφει ρεμπέτικα, λαικά ή έντεχνα τραγούδια. Ο ισχυρισμός “γράφω δικά μου τραγούδια” είναι αυστηρά υποκειμενικός, ισχύει για τον ίδιο και όχι σαν απόδειξη για τους άλλους.Και φυσικά γι’ αυτό το λόγο δεν μπορεί να μπει σε καμμία βάση διαλόγου. Ο μοναδικός κριτής είναι η ίδια η ζωή που ξέρει σοφά να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Με βρίσκει σύμφωνο η έννοια της συνθετικής απόπειρας σε οποιοδήποτε είδος, κάτι που έχω σχολιάσει ευμενώς προς όσους την κάνουν.Πολύ διαφορετικό όμως αυτό.
Αυτό επίσης που πρέπει να μας προβληματίσει είναι: Γιατί επί σειρά 60 ετών δεν γράφτηκαν τραγούδια πάνω στα πρότυπα των 10ετιων '30 '40 και 50 και με όρους αποδοχής;
Παιδια…με το συμπαθειο αλλα ουτε θελω να προσβαλλω,ουτε να ειρωνευτω,ουτε να απαξιωσω,ουτε να δημιουργησω εντασεις…δεν εχω καμια κακη διαθεση…αλλα παρακολουθω το θεμα μερες…δυστυχως (για εμενα μαλλον) δε μπορω να εκφρασω αυτο που θελω με καποιο αλλο μεσο η με καποια αλλη δομη…ωστε να αποδωσω πιστα αυτο που σκεφτομαι…
Πατε καλα μωρε παιδια;!!!..Ειστε εντελως χαλασμενοι;
Ειναι δυνατον;…Τι σαχλαμαρες ειναι αυτες;…Τι ειναι και τι δεν ειναι το ρεμπετικο…οτι γουσταρει ειναι!!!
Ειναι χωρος για συζητησεις εδω…παω πασο…αλλα αυτο ειναι σκετη σαχλαμαρα!
Ελεος πια με τις βλακειες…τα λετε ξανα και ξανα…διαφωνειτε και συμφωνειτε…ε μα ας πουμε κατι πιο σοβαρο…η αν δεν υπαρχει ας μην πουμε τιποτα…Ελεος δηλαδη!!!
Υ.Γ.-Τα ειπα και ησυχασα…τα αρμοδια ατομα ας κανουν οτι θελουν σε μενα,αν καποιοι προσβληθηκαν απο τα παρταπανω.Ευχαριστω!
Υ.Γ.2-Πιστευω οτι δεν ειμαι ο μονος που εχει την παραπανω αποψη…
Φίλε BLEKOS η κουβέντα σε αυτό το θέμα είναι αρκετά υψηλού επιπέδου και η αναζήτηση για το “τί είναι ρεμπέτικο” γίνεται ώστε να βοηθηθούμε και να συνεννοηθούμε καλύτερα.
Δεν μας υποχρεώνει κανείς να διαβάζουμε όλα τα θέματα του φόρουμ, αλλά ας μην τα απαξιώνουμε.
ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ χωρίς τέτοια σχόλια αν είναι δυνατόν.
ΥΓ. Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι πιθανότατα να είσαι από τους λίγους που έχουν την παραπάνω άποψη
αυτο που θελω να σχολιασω εγω ,συμφωνωντας με την αποψη της αμφίδρομης και επανατροφοδοτουμενης σχεσης συνθετη δημιουργου -κοινου, ότι ειναι ειναι απολυτως απαραίτητο τα νεα τραγουδια των δημιουργών-ειτε τα ονομαζουμε ρεμπετικα , νεορεμπετικα ή λαϊκαή κατι αλλλο να ακουστουν στην φυσικο τους χωρο.δηλ. στα ταβερνακια ,στα μαγαζια ,τις μουσικες σκηνές κλπ αλλιώς πως θα αποχτηθεί η αμφίδρομη σχεση?
δια της επιφοιτήσεως του αγιου πνευματος?
Σκεφτειτε την εποχη που Μαρκος προσπαθουσε να φτιάξει το μουσικο σχήμα της “Τετράς του Πειραια” τι μουσικα ακουσματα ειχε ο κοσμος.Στα λαϊκα μαγαζια ακουγονταν οι Σμυρνέικες κομπανίες ,σε αλλα μαγαζια τα δημοτικα τραγούδια και στα κεντρα που συχναζε η αστική τάξη ακουγονταν βαλς ,ταγκό και αλλα ελαφρια τραγουδια.
Τολμησε λοιπον ο Μαρκος με την κομπανια του και προτεινε νεα μουσικα ακουσματα που τα επαιζε ζωντανα σε μαγαζια.
Ευκολα μπορουμε να φανταστουμε λοιπον τι εξελιξη θα είχε το ρεμπετικο αν δεν παιζοταν μπροστα στον κοσμο ,στα μαγαζια και οχι ο καθε συνθετης να παιζει τα τραγουδια του στο σπιτι του για παρτη του.
Αν μπορω λοιπόν να βγαλω ενα μπούσουλα απο τις μεχρι τωρα συζητήσεις αυτός ειναι ενας και μοναδικός:
ΠΑΙΧΤΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΤΑ ΝΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ χωρις να φοβαστε…
διοτι παντα υπάρχει το καταλληλο κοινο να αγκαλιασει τα πραγματικα δικα του τραγουδια και να τα κανει βιωματα του…
τελος υπαρχουν και νεες τεχνολογιες (ιντερνετ youtube κλπ) που μπορει να αξιοποιηθουν αρκει να υπαρχει φαντασια…
Αλκη να ξέρεις οτι υπάρχουν πολλοί πού φτιάχνουν τραγούδια,χωρίς να τούς ενδιαφέρει η αποδοχή τους από τούς αλλους.Τα φτιάχνουν γιά τήν πάρτη τους.Αν προσπαθήσει λοιπόν κάποιος με το ζόρι να συνθέσει σε αυτό το στύλ,μιμείται…αντιγράφει.Εχασε το παιχνίδι.Το φτιάχνει εξεπιτούτου ετσι,γιά να ακούγεται ετσι.Αν κάποιος ομως φτιάξει ενα τραγούδι,γιατί αυτά τα ακούσματα εχει μέσα του…γιατί οτι καί τραγούδι καί νά φτιάξει θα βγεί στο ιδιο στύλ,γιατί η μουσική πού βάζει στα τραγούδια του βγαίνει από μόνη της,ανάλογα τούς στίχους και το περιστατικό πού εγινε η αιτία να γράψει αυτό το τραγούδι…αυτό το λέω εγώ αυθεντικό,καί οχι αντιγραφή.
Εκεί είναι ολο το θέμα ολο.Η αυθεντικότητα κάνει τήν διαφορά σε ολη τήν ιστορία.
Καί αν το τραγούδι πού εφτιαξε αρέσει ,η,οχι,αυτά είναι γούστα.Αλλά αν βρεθούν καί πέντε ατομα πού θά τούς ακουμπήσει,εκεί κέρδισες μάγκα μου.Αυτή είναι ολη η ουσία γιά μένα!!!
υπαρχει μεγαλη αναγκη για νεο υλικο αν και παντα θα λατρευουμε το παλιο που εχει καταξιωθει Ιστορικα πλεον. δεν εχει σημασια πως θα λεγεται, ρεμπετικο, λαικο, νεορεμπετικο, κλπ, κλπ.
παντα θα ακουμε τα παλια διαμαντια και οποιος ειναι Αξιος Δημιουργος, ας δωσει το καινουριο. οπως καλη ωρα ο Κορακακης (το ονομα το ειπα απλα σαν παραδειγμα).
Αποδοχή λοιπόν είχαν όλα τα ρεμπέτικα???κάποια που δεν πιάσαν στην εποχή τους και τωρα τα σκίζουμε δεν ηταν ρεμπέτικα??? η οταν μιλάς για αποδοχή εννοείς την αποδοχή κάποιων συγκεκριμένων χ αριθμού θαμώνων που το γούσταραν στο πρώτο του παίξιμο και μετα δισκογραφήθηκε???
Αν π.χ ανακαλυφθεί καμιά κομματάρα που ηταν στα αζήτητα ή κανα μαγνητόφωνο ηχογραφούσε ενα ανέκδοτο του Μαρκου θα έλεγες οτι δεν είναι ρεμπέτικο???
Πριν παιχτεί κάτι δημιουργειται και τις περισσότερες φορές δημιουργείται σπίτι, αρα αναμεσα στο χρονικο διαστημα α) το εγραψα και β)το παρουσίασα δεν είναι ρεμπέτικο…
Οσο το γιατί δεν γραφτηκαν τραγουδια πάνω στα πρότυπα…μάλλον μας έφαγε ο ηλεκτρισμός και η ασχετοσύνη
Πάρτε κι ενα ρεμπέτικο ορχηστρικό κι απο μένα: https://www.youtube.com/edit?o=U&feature=vm&video_id=VhBCxZITGhA
αυμφωνώ μαζί σου “ρεμα” άλλωστε και εγώ είμαι από εκείνους που μισούν την ταμπελολαγνεία. Τι προσπαθείς όμως να αποδείξεις με αυτό το τραγούδι; Εκ περιεργείας η ερώτησις…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 18:23 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 18:16 —
Γιώργο Σταυρακέλη,
Όταν μιλάω αναφέρομαι πάντα στον κανόνα, φυσικά υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που όμως τον επιβεβαιώνουν.
τιποτα δε προσπαθω να αποδειξω Αλκη…το συγκεκριμενο τραγουδι (και αρκετα αλλα των απταλικα,τους οποιους δε ξερω προσωπικα αλλα μ αρεσουν,πληρει ολες τις προυποθεσεις του ρεμπετικου τραγουδιου(στιχο,υφος,οργανα,ολα)…αλλα δεν ειναι ρεμπετικο,γιατι δε ζουμε σε ρεμπετικη εποχη…αν ηταν γραμμενο το 30,θα ηταν ενα ρεμπετικο.αλλα γραφτηκε 80 χρονια μετα,οποτε δεν ειναι!αυτος ειναι ο δικος μου ορισμος στην κουβεντα σας!
είναι καιρός πιστευω Αλκη να φύγουμε απο τους κανόνες και να υποστηρίξουμε τις εξαιρέσεις,
Μην ξεχνάμε οτι αν τα ρεμπέτικα ακολουθούσαν τους κανόνες δεν θα ηταν αυτο που αγαπάμε τώρα, μην ξεχνας τα νερά τα ταράξανε δυο - τρεις συνθέτες τότε και μετά ηρθε το τσουνάμι
