Σχολή Μπεραία μάγκες…ενα από τα πολλά αγνωστα διαμάντια πού γράφτηκαν αυτά τα χρόνια πού λέτε!!!
[video=youtube_share;RbI108rvg8k]http://youtu.be/RbI108rvg8k[/video]
Εγώ δεν έχω πρόβλημα στο πώς θα χαρακτηριστούν τα δικά μου εάν αρέσουν. Πεσ τα και ρέγγε, εάν σε ικανοποιεί. Θα σε παρακαλέσω όμως, κι εσένα να μου δώσεις τους ορισμούς των: Ρεμπέτικο και Λαϊκό. Ποιές οι διαφορές τους; ποιά τα γνωρίσματά των; με τι κριτήρια τα καταττάσεις εσύ;
Εάν μου ξεκαθαρίσεις αυτό ίσως συμφωνήσουμε σε κάτι.
Η αναφορά σε Μάρκο και Χιώτη είναι άκαιρη και άστοχη στην κουβέντα μας.
Για την Συννεφιασμένη κυριακή και την επιμονή στους λυγμους του και τα άλλα…μπούρδες του δασκάλου σου. Ο Τσιτσάνης την άλλη μέρα το είπε αλλιώς. Το θέμα δεν είναι να σε φτιάξω μίμο του Χ τσιτσάνη.
Εγώ πιστεύω, φίλοι, ότι δεν γράφονται ρεμπέτικα τραγούδια σήμερα με θεματολογία “πειριαώτικη”, το χασίσι, τα μαχαιρώματα και τα λοιπά, ως βιωματικά τραγούδια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τις οποίες και αγνοώ… Δεν βγαίνει κανείς να δηλώσει στα τραγούδια του ότι την πίνει και την βρίσκει, ότι θα σε σφάξει, ότι του κρέμεται το κόκκινο ζωνάρι, ότι ότι ότι, τέτοιες ιστορίες από τη ζωή του.
Βέβαια για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, ας σκεφτούμε την περίπτωση του “Θεέ μου μεγαλοδύναμε” το οποίο “έσκασε” στην πιάτσα γύρω στο 1995 (καλά, ίσως κάποιοι να το ξέραν νωρίτερα, αλλά πάντως είναι ας πούμε της τελευταίας 30 ετίας;). Η μουσική του δεν είναι πειραιώτικη, ρεμπέτικη, (αλλά γιατί να είναι κιόλας;) και μάλλον αρέσει διότι αποπνέει μια μη βιωματική, ποιητική, πλατωνική ίσως επαφή με τον κόσμο του χασισιού μαζί με 250 gr θρησκευτικής ιεροσυλίας. Το τραγούδι αυτό αποτελεί περίτρανο παράδειγμα ότι η ιστορία αυτή με τα χασικλίδικα και μάγκικα ίσως δεν έχει “τελειώσει”, αλλά και ότι δεν είναι στην μουσική επικαιρότητα ως αλητεία, ως στάση ζωής. Το βαπόρι απ την Περσία; είναι ρεμπέτικο ή όχι; Για μένα είναι ένα μάγκικο τραγούδι. Δεν είναι ρεμπέτικο γιατί απλά περιγράφει μια ιστορία, πραγματική μεν, αλλά που απείχε από τη ζωή του Τσιτσάνη. Δεν ήταν ο ίδιος ο κοντραμπατζής, δεν ήταν ο ίδιος το αλάνι που έμεινε χαρμάνι. Έγραψε το τραγούδι όμως για τα αλάνια, κι αυτοί το ασπάστηκαν.
Όμως επειδή ρεμπέτικο δεν είναι μόνο το χασίσι κι οι φόνοι, μην ξεχνάμε ότι κάποιοι ρεμπέτες έγραφαν τραγούδια και μετά το 1955 (Μάρκος, Παπαιωάννου, Τσιτσάνης κτλ κτλ κτλ) και μέχρι και τις πιο πρόσφατες δεκαετίες (δηλαδή αυτοί που ζήσανε μέχρι το 80-90-00 Μητσάκης, Μπίνης, Καπλάνης, Τόλης Χάρμας…) λαϊκότροπα κατα βάση ρεμπέτικα και πιο “μοντέρνα” τραγούδια. Δηλαδή στα μουσικά δρώμενα των τρίχορδων, δεν μπορούμε να αναιρέσουμε την εποχή από το 1955 έως σήμερα, διότι κι εκεί γράφτηκαν πολλά τραγούδια από τα πρόσωπα που ονομάζουμε με την ευρεία έννοια ρεμπέτες. Πολύ όμορφα τραγούδια έχουν γράψει αφανείς δημιουργοί όπως οι Μιλάνοι. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι ήταν τρανό παράδειγμα ρεμπέτικων δημιουργιών χωρίς χασικλήδικους/αλήτικους στίχους.
Τέλοςοι σύγχρονοι μουσικοί του τρίχορδου, οι μουσικοί της ταβέρνας και των πάλκων όλο και αναζητούν τις κλασσικές φόρμες του ρεμπέτικου για να πατήσουν και να γράψουν τραγούδια. Από ονόματα όπως ο Γκολές, ο οποίος έχει γράψει δικά του τραγούδια στο ύφος, μέχρι μέλη του φόρουμ και πιτσιρικάδες κτλ, όλο και κάτι γίνεται.
Κλείνοντας να τονίσω ότι το τί θα μείνει στην επικαιρότητα από αυτά, με αφήνει παντελώς αδιάφορο… και θα έπρεπε όλους μας. Δεν έχει καμία σχέση.
Διάβασα τις περισσότερες των απαντήσεων
Πιστεύω πως η απάντηση ειναι πολύ πιο απλή , και θα την αναλύσω
Γράφονται σήμερα ρεμπέτικα ;
Φυσικά ναι, καθημερινά σχεδόν
Έτυχε να ζήσω πίσω Ελλάδα για ένα χρόνο το διάστημα 2006-2007 και κάποια φορά που πέρασα απο του ψυρη , άκουσα κάτι μαγκιτες με ιδιοκατασκευές τζουραδες να τραγουδούν δικά τους ρεμπέτικα τραγούδια σε μια παρέα , έτσι για το κέφι τους
Γιατί ποτέ δεν θα ονομαστούν ρεμπέτικα ; Γιατί ο κόσμος δεν θα τα μάθει και θα τα τραγουδήσει ;
Διότι το ρεμπέτικο των 20-30 χρόνων (1920-1940-50) με τις δεκάδες τραγούδια που γράφτηκαν , κάποια στιγμή ηθελημένα η όχι είχε την υποστήριξη απο μεγαθήρια δισκογραφικών εταιρίων , εφημερίδες και τύπο , ραδιοφωνικοί σταθμοί, αργότερα μια ολόκληρη κρατική τηλεόραση με εκπομπές και ντοκυμαντέρ , φιλαδια , αφίσες , βιβλία , φωτογραφίες , Ίντερνετ και τόσα αλλά .
Οι συνθέτες και τα τραγούδια τους έτυχαν απο μια χρονολογία και μετά μετάχειρισης Hollywood ( έτσι να βάλω το Αμερικανικό αντίστοιχο )
Οι συνθέτες και τα τραγούδια τους μετατράπηκαν σε σταρς και παρέμεινα σταρς στο πλατύ κοινό . Η Φραγκοσυριανή χιλιοτραγουδιθηκε , χιλιοειποθηκε, χιλιοαναλυθηκε.
Τα ρεμπέτικα τραγούδια του Δημήτρη πχ. Ποτέ δεν θα λάβουν τέτοιες μετάχηρησης και υποστήριξης
Όσο καλά και εάν ειναι , ουτε ο τύπος θα τα προωθήσει , ουτε οι ραδιοφωνικοί σταθμοί θα τα παίξουν , ουτε συναυλίες θα γίνουν προς τιμή τους ,ουτε η κρατική τηλεόραση που δεν έχουμε θα κάνει εκπομπές με καλεσμένο το Δημήτρη η τα τραγούδια του… Και εάν θα γίνει , θα γίνει μια φορά .
Οπότε τα τραγούδια του Δημήτρη ακόμα και ειναι καλύτερα της Φραγγοσυριανης , ποτέ δεν θα παραμείνουν στο χρόνο η θα γίνουν γνωστά για να έχουν την ευκαιρία κάποια στιγμή μετά το πέρασμα του χρόνου να ονομαστούν ρεμπέτικα και να συγκαταλεχτουν μέσα σε αυτά
Εαν είχαμε μείνει στο Μεταξα και την απογορευση , και ουτε τύπος ουτε αργότερα ραδιόφωνο , τηλεόραση , εκδόσεις είχαν ασχοληθεί με το ρεμπέτικο , τότε φοβαμε πως η Φραγκισυριανη θα ακουγόταν στα σοκάκια του ψυρη απο κείνα τα Αλανια παρέα με τα δικά τους ρεμπέτικα
Ρεμπέτικα , γράφονταν , γράφονται και θα γράφονται
Απλα αυτά που γράφονται σήμερα ποτέ δεν θα παραμείνουν στο μυαλό του ακροατή , ποτέ δε θα χιλιοτραγουδιστουν , για να κοιτάξουν κατάματα τη Φραγγοσυριανη μετά απο χρόνια και να λάβουν και αυτά μια θέση στο μύθικο ρεμπέτικου
Απαντώντας Μπάμπη στη τελευταία σου παράγραφο θα υπενθυμίσω την απάντηση του Τσιτσάνη σε ερώτηση του Παπαστεφάνου για το πόσα τραγούδια έχει γράψει. Δεν έχει σημασία πόσα τραγούδια έγραψα είπε, αλλά πόσα σουξέ έκανα. Το κυρίαρχο σε όλους τους ρεμπέτες ήταν η λαική αποδοχή των δημιουργιών τους δηλαδή η επικαιρότητα. Άμα το τραγούδι δεν πέρναγε στο κόσμο, το απέσυραν όχι μόνο από τα πάλκα αλλά και από την ίδια τους τη μνήμη. Ο Καλδάρας το 1983 πήγε στην οπισθοδρομική κομπανία και προς τιμήν του έπαιξαν το “είμαι τσιγάρο λαικό”. Έμειναν έκπληκτοι όταν τους είπε πως δεν θυμόταν την ύπαρξή του! Καλό τραγούδι μεν αλλά δεν πέρασε στην εποχή του. Να προσθέσω επίσης πως το “Θεέ μου μεγαλοδύναμε” το άκουγα στο Πικέρμι από τον Δασκαλάκη με άλλα λόγια τα οποία μακάρι να θυμόμουν. Θέλω επίσης να κάνω προς τους μουσικούς την εξής ερώτηση: Γιατί τα νεο-ρεμπέτικα δεν τα παίζουν οι ίδιοι στα μαγαζιά;
Άλκη, δε διαφωνώ, οι συνθέτες επιζητούν (ως ανάγκη ας πούμε έστω ψυχική, όχι μόνο οικονομική) την ευρεία αποδοχή των δημιουργημάτων τους. Όμως, αυτό δεν μειώνει την αξία των μη αναγνωρισμένων τραγουδιών-διαμαντιών, όπως του αριστουργήματος του Καλδάρα που προαναφέρεις. Κι αυτό δεν είναι απόλυτη συνθήκη, δηλ. φυσικά ανάμεσα στα ξεχασμένα από τον κόσμο, το χρόνο και τους ίδιους τους συνθέτες τραγούδια, προφανώς υπάρχουν και φόλες.
Το γράφω διότι πάρα πολλά ρεμπέτικα αριστουργήματα ΔΕΝ έτυχαν αποδοχής στην εποχή τους, ενώ τώρα ο κόσμος τα λατρεύει και τα ξέρει. Ο χαμός που γίνεται π.χ. με την “Παράξενη κοπέλα” ή το “Γιατί να φύγεις μακρυά” ή το “Πέντε μάγκες στον Περαία” δεν νομίζω να συνέβαινε τότε.
…όλη η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι με το χωροχρόνο άλλωστε…
Εγώ περισσότερο θα συμφωνούσα με την απάντηση του SDimis sto #64.Αν τον έπιασα καλά θέλει να πει ότι, ρεμπέτικα τραγούδια γραφονται μεν, απλά, (μάλλον) δεν θα ονομαστούν ποτέ ρεμπέτικα, γιατί δεν θα βρεθεί κάποιος να τα μάθει και να τους δώσει όνομα.
Τώρα για τον ορισμό, εγώ λειτουργώ διαισθητικά, δηλαδή, βάσει του ακούσματος του τραγουδιού. Κάποια τραγούδια έχουν το άκουσμα των τραγουδιών του μεσοπολέμου, κάποια άλλα ακούγονται περισσότερο μεταπολεμικά κτλ (πολύ χονδρικώς η κατηγοριοποίηση). Ένα ακόμα στοιχείο, που βασίζω την εκτίμηση μου για το τι εστί ρεμπέτικο, είναι ο στίχος. Κατ’ εμέ, τραγούδι που μιλά για πλήρη απαξίωση της κοινωνίας, για τη ματαιότητας της ζωής κτλ (ντερβίσικα;) έχει ταυτόχρονα και ρεμπέτικο στίχο, γιατί από οσα ξέρω, μόνο στα ρεμπέτικα συναντώ ελληνικό τραγούδι με αυτά τα μυνήματα.
Τέλος, ίσως δεν είναι άσπρο - μαύρο. Κάποια τραγούδια είναι λιγότερο ρεμπέτικα και άλλα περισσότερο.
Υ.Γ: Προσωπικά, απολαμβάνω να ακούω και νέα τραγούδια σε ρεμπέτικο πρόγραμμα
Αγαπητε renosgeocy, ναι αυτο ενοοω.
Το ρεμπετικο τραγουδι δεν χρειαζεται συγκυριες για να γραφει. Ειναι βιωμα, καταθεση ψυχης, σταση ζωης.
Χρεαιζεται ομως συγκυριες για να ονομαστει ρεμπετικο.Αυτη ειναι η ειδοποιος διαφορα μεταξυ ρεμπετικου και νεο-ρεμπετικου.
Αγαπητε Αλκιβιαδη με ολο το σεβασμο θα διαφωνησω
“Γιατί τα νεο-ρεμπέτικα δεν τα παίζουν οι ίδιοι στα μαγαζιά;”
Διοτι ο πολυς ο κοσμος δεν τα ξερει, και ουτε προκειτε να τα μαθει με το να παιχτουν μια διο φορες σε ενα μαγαζι.
Να το θεσω αλλιως.
Παω κατι κυριακες μια στο τοσο στη θεια μου για φαγητο. Εχει ο ξαδελφος μου ενα μπουζουκι και γρατζουναμε μαζι κανα τραγουδι εν ωρα οινοποιιας και μεζεδων.
Αντε να παω να παιξω του αξιογαπητου, και σεβαστου Δημητρη Μυστακιδη το νεο-ρεμπετικο. Θα το παιξω, μονος μου, θα το τραγουδησω μονος μου , και η παρεα θα πει στη μεση του τραγουδιου, δε λεμε το Συνεφιασμενη κυριακη, και τη Φραγγκοσυριανη μαζι?
Ξερεις ποσα μαγαζια, ποσοι ραδιοφωνικοι σταθμοι, για ποσα χρονια πρεπει να παιξουν το νεορεμπετικο του Μυστακιδη, για να καθιερωθει μεταξυ του ρεμπετικου ρεπερτοριου στο πολυ το κοσμο?
Και δε νομιζω οτι ξεραμε πολλα απο τα παλια ρεμπετικα που τραγουδαμε τωρα,εαν δεν ηταν τα σουξε ρεμπετικα του ΜΑρκου, Παπαιωαννου, Τσιτσανη, που τα χιλιοακουσαμε και τα χιλιοτραγουδισαμε και μας εσπρωξαν να ανακαλυξουμε και τα μη γνωστα αυτων και αλλων (ρουκουνα, σκαρβελη κτλ)
Ας γινει το Χ νεορεμπετικο απο τον Χ μουσικο, επιτυχια, ας πρωωθηθει απο τα ΜΜΕ για καποια χρονια, ας γινουν αφιερωματα στο συνθετη,ας γραφτουν συζητησεις στο ρεμπετικο φορουμ για το εργο του, ας τα παρει στον ωμο της και στο marketing μια μεγαλη δισκογραφικη “Columbia”, ας το πουλανε οι εφημεριδες ενθετο δωρο CD, να το μαθει και η γενια μας και η επομενη γενια, και τοτε ειμαι σιγουρος πως θα ψαχτουμε και θα μαθουμε και τα αλλα ρεμπετικα τραγουδια που εχει στο δισκο του ο Χ μουσικος.Και θα τα παιζουμε στα μαγαζια διπλα στα παλια ρεμπετικα
…και τοτε θα παω στη θεια μου μια Kυριακη να της το τραγουδισω 
Ισως γιατί πολλοί από αυτούς πού γράφουν τέτοια τραγούδια είναι ερασιτέχνες,καί δέν παίζουν στά μαγαζιά οπως εσύ Αλκη.Γιά σκέψου το καί αυτό!!!
Γιά να πώ καί κάτι αλλο στό θέμα μας…Ο φίλος ο SDImis στο 64 σχόλιο είναι τελείως τής γνώμης μου.Καί στό φινάλε,μιά αλλη σκέψη μου είναι,οτι δέν μού κάθεται καθόλου καλά στο αυτί ,σε ενα φόρουμ πού ολοι μας ακούμε ρεμπέτικα,οι πιό πολλοί γρατζουνάνε και οργανα,άλλοι ερασιτεχνικά,αλλοι επαγγελματικά,να ισχυρίζονται πολλοι οτι δέν γράφονται ρεμπέτικα σήμερα.
Δέν απαιτεί κανείς από κανένα να γράψει τραγούδια.Πολλοί το εχουν,αλλοι οχι.Αλλά ρε παιδιά ας ξεκολήσουμε απο τήν θεωρία.Ας γίνει το αυτί μας και η καρδιά μας ο μόνος κριτής!!!
Απλά κολλάμε στόν τίτλο πού θα δώσουμε σε αυτά τα τραγούδια?Οταν ενα τραγούδι εχει τά ιδια γνωρίσματα με τα παλιά,οταν καταλαβαινει ο αλλος, οτι αυτός πού το εχει φτιάξει ,εχει βάλει τήν ψυχή του μέσα,οταν νταλγκαδιάζεται ο αλλος και σηκώνεται να το χορέψει …τι αλλο πρέπει να εχει αυτό το κομμάτι ??Να γυρίσουμε τον χρόνο καί να πούμε οτι γράφτηκε το 1930 ??
Περίμενα από αυτούς τουλάχιστον πού κρατούν το οργανο καί ζούν από αυτό,να εχουν αλλη γνώμη.
Πάντα με καλή καρδιά!!!
Φίλε Νεαπολιτιώτη, εκτός απ’ το συναίσθημα υπάρχει και ο ορθολογισμός. Ένα. Και, δεύτερο: συχνά, στη ζωή μας, δεν γίνονται τα πράγματα έτσι όπως θα θέλαμε να γίνουν.
Ο καθένας εχει τήν δική του γνώμη Νικο.Εσύ νομίζεις οτι εχεις δίκιο,εγώ είμαι τής γνώμης οτι η δική μου γνώμη είναι σωστή. Δόξα τόν Θεό αυτό το δικαίωμα δέν μάς το εχουν πάρει ακόμα.
Ισως οι δρόμοι πού μάς εκαναν να αγαπάμε το ρεμπέτικο να ήταν τελείως διαφορετικοί.Ποιός ξέρει?Ολα μέσα στήν ζωή είναι.Πάντως με το σχόλιο πού εκανα πιό πρίν δέν ηθελα να πικάρω κανέναν…απλά είπα τί σκέφτομαι.
Καλή καρδιά…
Κάποια πικρία είδα να σου βγαίνει, για κάτι που δεν αξίζει φυσικά να το πάρεις στα σοβαρά. Καλή καρδιά, ακριβώς!!
Ε, ρε Κώτσο.
Ο “Μουστάκιας” είναι η ίδια η Πειραιώτικη σχολή.
Ας βάλω και εγώ δύο (νεο)ρεμπέτικα από Θεσσαλονίκη (με εμφανείς επιρροές), που έπεσα πάνω τους τυχαία. Μάλιστα τα παίξανε εμβόλιμα σε αμιγώς προπολεμικό ρεπερτόριο.
Με πολλούς θα συμφωνήσω, κυρίως όμως με τον Δημήτρη και τον neapolioti.
Αρχικά ας δούμε αν γράφονται τραγούδια. Τραγούδια έστω με τον γενικό τίτλο λαϊκό τραγούδι. Εδώ θα δούμε οτι δεν είναι πολλά. Υπάρχει κίνηση αλλά περιορισμένη.
Αρκετοί την κρατάνε για το σπίτι τους, λίγοι έχουν το κουράγιο να την βγάλουν την δουλειά τους προς τα έξω.
Τώρα ας δούμε αυτά τα τραγούδια αν είναι ρεμπέτικα ή οχι.
Οχι δεν είναι. Για τον ίδιο λόγο που το ρεμπέτικο δεν είναι ξεχωριστό μουσικό είδος. Άρωμα Τρούμπας δεν γίνεται να έχουν. Και να είχαν δεν θα μου άρεσαν. Δεν θέλω ακόμα ενα τραγούδι να μου πει για μια μελαχρινή στον Α. Διονύση, ή για ένα τεκέ. Θέλω αν μπορεί να μου πει κάτι για το σήμερα, η με λόγια έστω του σήμερα, και ας μιλάει για ήδη γνωστές θεματολογίες. Με λίγα λόγια το λαϊκό τραγούδι την δεκαετία του 1930 εκφράστηκε με εκείνον τον τρόπο. Τώρα πρέπει να βρει άλλον τρόπο.
Η ίδια ιστορία έδειξε οτι αυτά τα χαρακτηριστικά στοιχεία του 1930 που έβαλαν την σφραγίδα τους, το 1950 ήταν άλλα. Νομοτελιακά.
Άρα και τώρα αν γραφτεί κάτι σε σεγκιάχ και ρυθμό καρσιλαμά, οχι δεν θα είναι ρεμπέτικο όπως το έχετε όλοι στο μυαλό σας, γιατί δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο 1930. Θα είναι ενα λαϊκό τραγούδι και ας θυμίζει σε ρυθμό και πενιά όλους τους Βαμβακάρηδες μαζί.
Ο Κορακάκης έβγαλε αυτό το τραγούδι: http://www.youtube.com/watch?v=P--xlqDHKVo Ακούστε ήχο και με το χέρι στην καρδιά πείτε μου αυτό τι είναι. Μάγκικος στίχος, πενιά όπως θα θέλατε…
Τραγουδάρα είναι του λαϊκού τραγουδιού, που υπάρχει και σήμερα.
Αυτό;; http://www.youtube.com/watch?v=EelXq-NS4y4
Ας ακούσουμε τί λένε επί του θέματος οι Κερομύτης, Μπαγιαντέρας και Μοσχονάς και πώς ορίζουν(
τον ρεμπέτη και τα τραγούδια του.
Και τι έγινε που δεν τα ξέρει ο κόσμος; Πως αλλιώς θα τα μάθει; Πριν γίνουν γνωστά τα τραγούδια του Κορακάκη, τα παίζαμε μαζί του σε μπακαλοταβέρνες. Αν πράγματι ο επαγγελματίας μουσικός πιστεύει στη δημιουργία του θα πρέπει να πολεμήσει. Ξέρεις κανα καλύτερο τρόπο; Στο φινάλε- φινάλε για απλές ταβέρνες αναφέρομαι και όχι σε πίστες! Η ερώτηση που έκανα δεν είναι τόσο αφελής όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Φαντάσου ένα πρόγραμα 80 τραγουδιών των καλυτέρων ρεμπετών συνθετών. Πού να χωρέσει ένα νεο-ρεμπέτικο αν δεν είναι ισάξιο; Ο Κορακάκης με το “πρώτο φθινόπωρο” αποτελεί εξαίρεση βέβαια. Έχουμε όμως πολλές τέτοιες εξαιρέσεις σήμερα, καλών τραγουδιών που να “αντέχουν” τέτοιο βάρος; Εμένα προσωπικά με πιάνει τρόμος και είναι αυτός ο λόγος που δεν τολμώ κάποιες δικές μου συνθετικές απόπειρες να τις δημοσιοποιήσω.
Διαφωνω με αυτα που λεει ο κ. Κερομυτης( και ο Κωστας Χατζηχρηστος οταν ρωτηθηκε καποτε εαν ηπαρχουν κωμικοι ηθοποιοι σημερα, περιπου το ιδιο ειχε απαντησει)-Δεν ακουσα ολη τη συνεντευξη
Το ρεμπετικο ειναι το Ελληνικο μπλουζ.
Δεν εκφραζει μια εποχη.Μπορει να σηματοδοτησε μια αποχη αλλα μπλουζ συνεχιζει να υπαρχει στην Αμερικη (και μπλουζ τραγουδια να γραφονται) , και μετα την περιοδο σηματοδοτησης του.
Εαν ειναι δυνατον να δεχτουμε οταν πεθαναν οι παλοιοι μπλουζιστες της Αμερικης , το μπλουζ εκλεισε ως μουσικη.
Το νεο-ρεμπετικο δε χρειαζεται να μιλαει για χασισια και τεκεδες και να εχει σημειο αναφορας το 1930.
Το σημειο εκεινησης ενος ειδους μουσικης/τραγουδιου δεν ειναι περιοριστικο στοιχειο εξελιξης του.
Ο ρεμπετης, ο τιμιος, ο μποεμης, ο κυριος, ο ντομπρος, ο ηθικος, ο βιοπαλαιστης, υπαρχει και σημερα στις μερεσ μας μετα Μπαγιαντερα και Κερομυτη
Και εαν σημερα ο ρεμπετης δεν βιωνει τη μικρασιατικη μεταναστευση, τους τεκεδες στο πειραια και την μελαχρινη με την ελια στο μαγουλα, μπορει και δημιουργει ρεμπετικο με αλλα σημερινα στοιχεια.
Και για να παμε λιγο πιο πισω στην μπλουζ μουσικη και το improvisation. ΜΕ αλλα λογια η Αφρικανικη μουσικη και το improvisation, απο οπου ηρθαν τα μπλουζ, εχει πια τελειωσει επισης.
Ο Αφρικανος που δεν ειναι σκλαβος τωρα πια, δεν κανει improvisation με τα τυμπανα του, δεν χωρευει και τραγουδαει απο τη καρδια του διοτι?..διοτι δεν ζει ο αρχηγος της φυλης που ανακαλυψε το improvisation?
Δεν θα επανέλθω στο ερώτημα αν γράφεται ή όχι στην εποχή μας “ρεμπέτικο” τραγούδι - κάθε συνομιλητής, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει καταλήξει στα προσωπικά του συμπεράσματα.
Ας μη διαφεύγει όμως πως προϋπόθεση επιτυχίας μιας οποιασδήποτε δημιουργίας είναι και η αυθεντικότητα, η πρωτοτυπία της, και όχι το αναμάσημα μιας παλιότερης εποχής.
Δεν ζητάμε από το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι να μιλήσει για το μάγκα που κουσουμάρει μαχαίρια ούτε για το μαγκίτη της Τρούμπας, αλλά για τη σύγχρονη κοινωνία, αυτή να αποτυπώσει μέσα από το στίχο, τη σύνθεση και την ερμηνεία του.
Και επειδή - προφανώς - κάθε δημιουργός δεν θέλει να μείνει στο συρτάρι του το έργο του και προσδοκεί - και δικαίως - την αναγνώριση, έχει ανάγκη ένα κοινό, έστω και μικρό, στην αρχή, για να υπάρξει εκείνη η αλληλεπίδραση η οποία θα τον βοηθήσει να δώσει στην πορεία ένα πιο ολοκληρωμένο και άρτιο έργο.
Αυτή είναι η διαλεχτική σχέση δημιουργού και κοινού, για την οποία μίλησα και σε προηγούμενο μήνυμα, αυτό έκανε και ο Μάρκος, όταν παρουσίαζε τα τραγούδια του στην πειραιώτικη ομήγυρη, όπου έκοβε με το μάτι ποιο στιχάκι συνάρπαζε περισσότερο και ποια μουσική μεράκλωνε πιο πολύ τους θαμώνες.
Έλεγε ο Μουφλουζέλης για τη λαϊκή δημιουργία:
“…ένας χαβάς , ένα τραγούδι, θέλει καιρό για να στρώσει. Πρέπει να περάσει από πολλά στόματα, από πολλά πανηγύρια, από πολλά μεράκια… Κι έρχεται και στρογγυλεύει σαν το βότσαλο στην ακρογιαλιά… Ένα ωραίο πράγμα, ένα τεφαρίκι…”
Με πολλή επιμονή και άλλη τόση προσπάθεια συντελείται το θαύμα που ονομάζουμε δημιουργία.
Η δημιουργία που θα μιλήσει στην ψυχή , θα ξεχωρίσει, θα κάνει τη διαφορά και θα νικήσει το χρόνο, δικαιώνοντας το δημιουργό.
Σου διαφεύγει μια “λεπτομέρεια” όμως Δημήτρη, όπως και στους άλλους συνομιλητές που μιλάνε για χρόνο και αξία. Δεν λέω ότι γράφονται άξια τραγούδια (που γράφονται παρ’ όλα αυτά), λέω ότι γράφονται ρεμπέτικα. Άλλο πράγμα η αξία τους και άλλο πράγμα το είδος που ανήκουν.
Εγώ γράφω ένα ρεμπέτικο και ο χρόνος θα δείξει την αξία τους. Βέβαια, ο χρόνος σε συνδυασμό με αυτά που γράφει και ο φίλος μας SDimis στο #68. (Ας γινει το Χ νεορεμπετικο απο τον Χ μουσικο, επιτυχια, ας πρωωθηθει απο τα ΜΜΕ για καποια χρονια, ας γινουν αφιερωματα στο συνθετη,ας γραφτουν συζητησεις στο ρεμπετικο φορουμ για το εργο του, ας τα παρει στον ωμο της και στο marketing μια μεγαλη δισκογραφικη “Columbia”, ας το πουλανε οι εφημεριδες ενθετο δωρο CD, να το μαθει και η γενια μας και η επομενη γενια, και τοτε ειμαι σιγουρος πως θα ψαχτουμε και θα μαθουμε και τα αλλα ρεμπετικα τραγουδια που εχει στο δισκο του ο Χ μουσικος.Και θα τα παιζουμε στα μαγαζια διπλα στα παλια ρεμπετικα).
Διότι φίλε μου, άλλα τα δεδομένα τότε και άλλα σήμερα.
Συνεχίζοντας λες:
αλλά αμέσως μετά λες:
Τότε ρε Μήτσο, πώς θα γίνουν γνωστά; πώς να τα καταφέρουν τα έρμα να ακουστούν στο χώρο, εάν εσύ (και οποιοσδήποτε στην θέση σου) που έχει(ς) και μία αποδοχή δεν τα γνωστοποιήσει(ς);
Πώς δέχεσαι το Γιαλί Ταμπούρ να παίζει Σκαρβέλη ή Μάρκο, ενώ δεν καταδέχεσαι να παίξεις σημερινό τραγούδι δίπλα τους; Από πού κι ως πού δηλ; Δεν ισχύει για το Ταμπούρ το …"μόνο και μόνο για τυπικούς λόγους";
Και πόσες επανεκτελέσεις να ακούσουμε πια όλα αυτά τα χρόνια; Τι παραπάνω προσφέρουν από την αυθεντική;
(Ίσως ήταν προτιμότερο να βγάλεις δίσκο με Ρεμπέτικα του σήμερα. Ίσως να είχε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον.)
Μίλησα για την αξία και την αποδοχή ενός τραγουδιού στην αρχή του μηνύματος. Εδώ όμως έχουμε πρόβλημα κατάταξης και όχι αξίας. Ενώ όλοι λέτε, γράφονται ωραία τραγούδια, εντούτοις σας πέφτει βαρύ να τα πείτε ρεμπέτικα. Τα λέτε λαϊκά!!!
Έθεσα όμως, κάποιες ερωτήσεις σε προηγούμενο μήνυμα και απάντηση δεν πήρα σε καμία. Ποια είναι ρεμπέτικα και ποια λαϊκά;
Έχεις διάθεση ή τσάμπα περιμένω;
Αυθεντικότητα: Είδες να είναι ψεύτικο και δήθεν κάποιο καινούργιο;
Πρωτοτυπία: Είδες να μοιάζει κανένα καινούργιο με κάποιο παλιό; (κοίτα τα δικά μου για πιο γρήγορα!)
Αναμάσημα: Προφανώς δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνουν οι όροι: φόρμα μουσικής και ύφος γραφής. Διότι εάν ήξερες δεν θα μίλαγες για αναμάσημα.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα ζειμπεκάκι σε Χιτζάζ σήμερα; Όταν τα έχουν εξαντλήσει ο Χατζηχρήστος και ο Λαύκας; τι απάντηση να βάλεις όταν ο Παπαϊωάννου και ο Τσιτσάνης έχουν γράψει κάθε πιθανή εκδοχή;
Κάντε μου τη χάρη λοιπόν, και μην είστε οι αυστηροί κριτές και οι υπερασπιστές του “καθαρού ρεμπέτικου”.
Διότι όποιος γράφει ένα τραγούδι, έχει να παλέψει και με αυτό το πρόβλημα. Μην τυχόν και μοιάζει σε κάποιο παλιό και κατηγορηθεί για μίμηση (κλεψιά κοινώς) από σας τους υπερασπιστές.
Για την πρωτοτυπία της φόρμας γραφής των στίχων και την σύγχρονη ματιά που έχουν, σε παραπέμπω στο #19 και στο κανάλι μου.
Θεωρητικές κορώνες πάλι!!!
υ.γ. Διάλογος γίνεται όταν απαντάμε με βάσει αυτά που μας λένε οι …“αντίδικοι” (είπα, ακούγεται ωραίο!) και όχι όταν αδιαφορούμε-αποφεύγουμε-απαξιώνουμε τον συνομιλητή και απλά λέμε αυτά που έχουμε να πούμε.
Από ένα σημείο και μετά, επαναλαμβανόμαστε.
Ό,τι είχα να πω, Δημήτρη, δηλαδή τι είναι ρεμπέτικο, πώς το ορίζω κ.λπ. το ανέφερα στο #50 μήνυμα.
Κάτι καινούριο, επί του παρόντος, δεν έχω να προσθέσω.
Τις καληνύχτες μου.