Φαντάζομαι ότι αρκετοί από εδώ μέσα (παίρνοντας παράδειγμα από προηγούμενα post) θα είστε κατά των επανεκτελέσεων και πόσο παραπάνω σε τόσο ακραίες παραλλαγές. Όμως με αφορμή αυτό το βίντεο σκέφτηκα ότι πόσο τελικά απέχει μια πενιά του Μάρκου (και συγχωρήστε με εάν γίνομαι υβριστής) από μια πενιά του James Hetfield των Metallica (δεν τους συγκρίνω απλά τους βάζω στα 2 άκρα). Και οι δύο έχουν την ανάγκη να μιλήσουν μέσα από την μουσική τους και να πουν αυτό που θέλουν να δώσουν.
Και βλέποντας και από μια άλλη πλευρά το θέμα, εάν κάποιος δεν είχε ξανακούσει ποτέ “Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας” όπως το έγγραψε ο θρυλικός Μάνος Λοΐζος και το άκουγε πρώτα σε αυτή την εκτέλεση, πόσο πολύ θα τον παραξένευε;
Φίλε alko 101, είσαι καινούργιος στο φόρουμ και δεν έχεις υποστεί τους κατακλυσμούς από παρόμοιες ηχογραφήσεις που κατά κόρον έχουν δημοσιευτεί και επανειλημμένα σχολιαστεί εδώ στο φόρουμ. Επειδή υπάρχουν και αρκετοί ακόμα καινούργιοι, σίγουρα η δημοσίευσή σου θα σχολιαστεί. Εμένα, θα μου επιτρέψετε να απέχω. Τα έργα τα έχω ξαναδεί.
Φίλε Νίκο (εάν μου επιτρέπεις να σε αποκαλώ έτσι), κάθε σκέψη και κάθε άποψη είναι σεβαστή. Άλλωστε εδώ μέσα νομίζω πως όλοι μας είμαστε για να ανταλλάσσουμε ιδέες και γνώμες. Η αλήθεια είναι το σκεφτόμουν πολύ πριν το δημοσιεύσω το post αυτό, κατανοώντας τι “θύελλα” θα μπορούσε να φέρει. Όμως, όπως πολύ σωστά παρατήρησες είναι “νέος” στο forum και θέλησα να μάθω πώς το βλέπει ο καθένας από εμάς εδώ μέσα. Βλέπεις υπάρχουν άνθρωποι από όλες τις ηλικίες, με περισσότερα ή λιγότερα βιώματα, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας, άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες. Όντας από τους παλαιότερους (από ό,τι φαντάζομαι ) εδώ μέσα, κατανοώ την στάση σου και είναι απολύτως αποδεκτή. Πάντως ευχαριστώ και μόνο ότι μπήκες στην διαδικασία να απαντήσεις και ας ήσουν εξ αρχής “αρνητικός” στο να συμμετάσχεις στην συγκεκριμένη συζήτηση. Ας δούμε τι έχουν να σχολιάσουν και οι υπόλοιποι (εάν σχολιάσουν δηλαδή).
Προφανώς και δεν υπάρχει παρεξήγηση. Άλλωστε ο καθένας λέει την γνώμη του. Εάν κρίνω μάλιστα από το γεγονός ότι υπάρχει και ομάδα “εδώ μέσα” με την ονομασία " Είμαι κ εγώ Ροκάς που έγινε ρεμπέτης !!! ", τότε πόσο παραπάνω φαντάζομαι (ίσως και να κάνω λάθος) ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενστερνίζονται και τα δύο αυτά είδη μουσικής.
Όπως και να έχει όμως, εάν πιστεύετε ότι σαν post είναι προσβλητικό ή / και ανάρμοστο ως προς το forum, τους κανόνες και τους θαμώνες του, μπορείτε να το κλειδώσετε ή να το διαγράψετε. Ειλικρινώς δεν υπάρχει θέμα. Ανταλλαγή ιδεών κάνουμε και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να θεωρώ ερειστικός ή αυθάδης προς τις ιδέες και το “δόγμα” που πρεσβεύεται από την ύπαρξη αυτής της γωνίας στο διαδίκτυο (αν και πάντα πίστευα ότι τα fora είναι σταυροδρόμια).
H δουλειά των Private Governmert είναι φοβερή και ιδίως αν αναλογιστούμε οτι είναι ενα επαρχιακό σχήμα οπότε τα παιδιά αξιζουν πολλά μπράβο γιατί άλλο να κάνεις σωστή δουλειά σε ένα κομμάτι και άλλο να ανοίξεις στο full την παραμόρφωση και να κοπανάς όπου νά ναι.Οι μεταλάδες φίλοι μου τρελάθηκαν με την διασκευή και οι ρεμπετόβιοι γελασαν ευχαριστα λέγοντας πλάκα έχει…πάντως δεν ενόχλησε κανέναν.
Υ.Σ προτείνω στους Webmastores να ανοίξουν ένα τόπικ όπου να ενωθούν παρόμοιου θέματος συζητήσεις (οπως η παλιότερη Heavy metal και ρεμπέτικο) και εκεί να ποστάρει ο καθένας καινούργιες διασκευές και να βλέπει προηγούμενα σχόλια ωστε να μην επαναλαμβάνονται συζητήσεις.[COLOR=“Grey”]
Κι εγώ από ροκάς ξεκίνησα, με ηλεκτρική κιθάρα σε φοιτητικό γερμανικό συγκροτηματάκι. Είχαμε και τρομερό σαξοφωνίστα. Κάπου, σε πολύ παλαιότερες συζητήσεις, αναφέρονται αυτά, π.χ. εδώ.
Άλλο όμως, να σου αρέσουν περισσότερα από ένα είδη μουσικής και άλλο να τα αναμειγνύεις. Αυτό το δεύτερο δεν είναι, από μόνο του, κακό. Φυσικά, δεν πρόκειται να τεθεί θέμα προσβλητικής ή ανάρμοστης δημοσίευσης.
Νομίζω ότι αυτό το γκρουπ έμεινε πολύ προσηλωμένο στην ρυθμική δομή της βασικής μελωδίας του Ζειμπέκικου της Ευδοκίας. Έβγαλε πολύ power metal (αν δεν κάνω πολύ λάθος) στοιχείο, το οποίο δεν είναι κακό, αλλά θα μπορούσαν να αναζητήσουν κάτι πιο μελωδικό (στα πλαίσια πάντα της μουσικής που εκπροσωπούν και γουστάρουν). Δηλαδή δεν υπάρχει ούτε ένα κιθαριστικό σόλο, ένας αυτοσχεδιασμός… ακόμα και στην εισαγωγή, απλά επιλέγουν να ακουστεί με μπουζούκι το θέμα, πράγμα κοινότυπο. Κάνουν δηλαδή κατά τη γνώμη μου, μια καλή μεταγραφή του ζειμπέκικου για heavy metal ορχήστρα, με δυστυχώς ελάχιστη έως καθόλου δημιουργικότητα. Εάν ήταν ένα ξένο συγκρότημα, Νορβηγοί μεταλάδες, θα έλεγα δεν έχουν ξαναακούσει, αλλά αυτοί ως Έλληνες (έχοντας δηλαδή ( ερεθίσματα από τέτοια μουσική) μπορούσαν να πάνε πολύ παραπέρα.
Σε κάθε περίπτωση, καλά κάνανε και γουστάρανε να παίξουνε έτσι. Τονίζω ότι σχεδόν προτιμώ αυτή την εκτέλεση από πολλές φρικτές σκυλοεκτελέσεις που κυκλοφορούν στα λημέρια μας.
Θα συμφωνησω με τον Μπαμπη, οταν το παιζουνε στα συλαδικα με φουλ το echo και το αρμονιο απο πισω ειναι πολυ χειροτερο…Γιατι ειναι και λιγο χυδαιο κατ 'εμε. Αυτο που κανανε τα παιδια ειναι αρχικα θεμα γουστου. Σαρεσει - δεν σαρεσει και τελος. Στο μουσικο μερος, οντως δεν εχουν πολλες παρεμβασεις στο βασικο μουσικο μερος του κομματιου. Απλα εχουν δουλεψει με την ενορχηστρωση, κατι που εμενα μου αρεσε. Τωρα ειναι θεμα γουστου, οποτε δεν χρειαζονται ουτε παροξυσμοι, ουτε τιποτα. Εδω βεβαια μιλαμε για το ρεμπετικο, αλλα ας μαθαινουμε και πως επηρεαζει αλλες μουσικες. Εκει τους κρινουμε.
Διασκευές αυτού του είδους υπάρχουν πολλές και όχι πάντα αξιόλογες.
Η συγκεκριμένη προσωπικά μ’ αρέσει σαν μέταλ κομμάτι και θα μπορούσε πιστεύω να τραβήξει και περισσότερο. Απλά δε νομίζω πως χρειαζόταν η εισαγωγή με το μπουζούκι: έχει έναν “αφιερωματικό” χαρακτήρα προς το πρωτοτυπο του Λοΐζου αλλά μου φαίνεται σαν προσθήκη που δε δένει με τον υπόλοιπο ήχο.
Πάντως, μια που αναφέρθηκαν τα περί παλιών κλπ, να θυμήσω ακόμα μια διασκευή (πάνω στην παραδοσιακή μουσική αυτή τη φορά), που ενδεχομένως κάτι να θυμίζει (μιλάμε από το 1:30 κι έπειτα):
Θα πορούσε να είναι κι αυτό το κομμάτι βάση για γενικότερη συζήτηση επί του θέματος, αλλά το ερώτημα είναι τι γενικότερη συζήτηση θα μπορούσε να γίνει πλην του αν είναι σωστή ή όχι κι αν αρέσει ή όχι μια διασκευή. Έτσι κι αλλιώς “η μουσική είναι μία” και οι “αναμίξεις” καλύπτουν όλο της το φάσμα από αρχαιοτάτων χρόνων, έως το Μπάρτοκ και τον Σκαλκώτα, για να πιάσουμε κι άλλη μια προσέγγιση της παράδοσης με διαφοετικά μουσικά “μέσα”.
Να πω απλώς ότι τέτοιες διασκευές και “ανταλλαγές”, όταν είναι σωστές, μπορούν ν’ ανοίξουν κλειστά παράθυρα σε μέχρι τότε άγνωστους μουσικούς ορίζοντες. (Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και αντίστροφα: λχ το “παράθυρο” που ανοίγει ο Σκαλκώτας από τον παραδοσιακό ήχο προς τη συμφωνική μουσική - αν εκφράζομαι σωστά). Μιλάω βιωματικά, καθώς όταν πρωτοάκουσα το κομμάτι των “σώκρατες” η σχέση μου με την παραδοσιακή μουσική ήταν “πλατωνική”, καθώς συνυπήρχαν μέσα μου η “ιδεολογική” αναγνώριση της αξίας της μαζί με τις βλαβερές συνέπειες μιας κακομεταχείρισης που είχε υποστεί τα προηγούμενα χρόνια, ενώ ειδικά ως προς τον ηπειρώτικο ήχο, πρώτα άκουσα τη διασκευή των “socrates” και αρκετά αργότερα τα κλαρίνα των Χαλκιάδων.
Είναι κάπως παράξενο αλλά νομίζω ότι για πολλούς συνομίληκους εκεί γύρω στα τελη της δεκαετίας του '70 αυτή η διασκευή “νομιμοποιούσε” και εισήγαγε “ακούσματα” που τότε είχαν βρεθεί έξω από τον κύκλο των επιλογών τους.
Ελπίζω να μην “χαλάω” τη συζήτηση, που ξεκίνησε με αφορμή ένα σύγχρονο γκρουπ.
ΥΓ Ίσως δεν αποδίδει σωστά αυτό που θέλω να πω στην αρχή, η φράση: “προσθήκη που δε δένει με τον υπόλοιπο ήχο”. Είναι γεγονός ότι με ξενίζει κάπως το άκουσμα, το ότι “δε δένει” ίσως να είναι και υπερβολή, αλλά το κυριότερο είναι πως το μπουζούκι έτσι όπως τοποθετείται στο κομμάτι δε θα μπορούσα να το φανταστώ σε ένα λάιβ, μού φαίνεται ότι λειτουργεί περισσότερο σαν μέρος του “σάουντρακ” στο βίντεο-κλιπ, παρά στο κομμάτι αυτόνομα. Ίσως.
ας κάνουν τότε δική τους μουσική σε ρυθμούς λαικούς, έτσι θα το κατανοούσα.
αλλιώς μιλάμε για διασκευή που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντίβαρο στο πρωτότυπο…
Συμφωνώ απόλυτα! Μου άρεσε πολύ το κλίπ, ο ήχος η μετάβαση από το μπουζούκι στο μέταλ και από το μέταλ στο μπουζούκι. Αλλα έλειπε αυτό το τρελό το σόλο που θα τα δέσει όλα.
Μπράβο πάντως από μένα! Πετυχημένο.
Συμφωνώ μαζί σου. Προφανώς μιλάμε για μια διασκευή και σε καμία περίπτωση δεν είναι αντίβαρο στο πρωτότυπο. Είναι θα έλεγα ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης από μια άλλη μουσική προς το συγκεκριμένο θέμα (δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία διασκευή ή επανεκτέλεση καλύτερη από το πρωτότυπο, αφού το πρωτότυπο είναι το καθεαυτό θέμα και προφανώς είναι λάθος να συγκρίνονται διασκευές και επανεκτελέσεις με τις πρωτότυπες).
Πανω και σε αυτο που εγραψε πιο πανω ο Αλκης, πρεπει να ειναι ξεκαθαρο πως ελαχιστες επανεκτελεσεις ειναι καλυτερες απο τις πρωτες. Προσοχη, δεν το λεω τεχνικα, ενορχηστρωτικα ή οτιδηποτε αλλο, αλλα το πνευμα της πρωτης ηχογραφησης δεν ξαναπιανεται ποτε. Ακουστε ολες τις επανεκτελεσεις του Μαρκου π.χ. απο οποιονδηποτε καλλιτεχνη και θα καταλαβετε τι εννοω. Τωρα, αν ειναι κατι τελειως διαφορετικο μουσικα (οπως το μεταλ στην συγκεκριμενη), υπαρχει χωρος για πειραματισμους. Αλλα δεν μπορει να αναιρεθει με τιποτα η πρωτη εκτελεση.
Είμαι γενικά θερμός θιασώτης των διασκευών. Στην αμέσως παραπάνω γνώμη του guvs θα ήθελα να σημειώσω ότι η διασκευή είναι διαφορετικό πράγμα από την επανεκτέλεση.
Όμως για τη συγκεκριμένη μέταλ διασκευή του «Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας» έχω πολύ σημαντικές επιφυλάξεις:
Το νόημα που μπορεί να έχει η διασκευή, κατά το ύφος της Χ μουσικής, ενός κομματιού από την Ψ εντελώς διαφορετική μουσική, δεν μπορεί (πιστεύω) παρά να είναι: «κοιτάξτε πώς λειτουργεί και εδώ!». Άρα είναι σημαντικό το στοιχείο της έκπληξης, του απροσδόκητου, του εκ πρώτης όψεως άσχετου που τελικά αποδεικνύεται όχι και τόσο άσχετο.
Μα εδώ δεν υπάρχει απολύτως τίποτε το απροσδόκητο! Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας είναι το πιο κλασικό κομμάτι έβερ στο ευρύτερο φάσμα της μπουζουκομουσικής. Δεν είναι μεν ρεμπέτικο, και πολλοί ρεμπέτες το έχουν μισήσει όχι γιατί δεν τους αρέσει αλλά γιατί έχουν βαρεθεί να τους το ζητάνε μουσικά απαίδευτοι θαμώνες. Αλλά αν κάποιος έχει ακούσει ένα μόνο ζεϊμπέκικο στη ζωή του, θα είναι αυτό.
Το αντίστοιχο υπερκλασικό ροκ είναι το Smoke on the water. Δείξτε μου παρακαλώ έναν μπουζουξή ή μπαγλαματζή που να μην έχει παίξει μία φορά στη ζωή του τα πρώτα μέτρα αυτού του κομματιού! Έστω και για πλάκα, έστω και μόνος στο σπίτι, έστω και χωρίς να ξέρει πώς συνεχίζει. Πρόκειται για υπερβολικά προφανείς επιλογές!
Επιπλέον, το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας στα πρώτα θέματά του είναι πεντατονικό. Επομένως το ότι ταιριάζει να ακουστεί με μέταλ ενορχήστρωση δεν είναι καμιά έκπληξη!
Κύριοι, την αληθινά πρωτότυπη μίξη (φιούζιον) την έκανε εδώ και χρόνια ο ίδιος ο Λοΐζος! Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ πεντατονικό ρεμπέτικο, αυτός ο δρόμος χρησιμοποιείται σε δημοτικά (Ήπειρο - Θεσσαλία - λίγο Μακεδονία), σε τζαζ, μπλουζ, ροκ, μέταλ, δημοτικά της μαύρης Αφρικής, ιαπωνικά και ένα σωρό άλλες μουσικές πλην του ρεμπέτικου, και όμως ο Λοΐζος έγραψε μια καραζεμπεκιά που η κλίμακά της δεν ξενίζει κανέναν ακροατή ρεμπέτικων. Η ανακάλυψη ότι θα μπορούσε να είναι και μέταλ δε λέει τίποτε. Φυσικά και θα μπορούσε. Η μαγκιά είναι να το κάνεις να ΜΗΝ θυμίζει μέταλ.
Καλησπερα παιδια!
Μολις γραφτηκα στο φορουμ,το οποιο ειναι πολυ αξιολογο και μπραβο σε ολους!
Κι εγω απο μεταλ ξεκινησα και πριν 3 χρονια ανακαλυψα το ρεμπετικο.Πλεον ακουω και τα 2 ειδη,το καθενα για τη δικη του ομορφια.
Οι διασκευες ειναι υποκειμενικο θεμα…Αναλογα πώς ακουγονται στο αυτι του καθενος…
Κατά την ταπεινή μου άποψη οι διασκευές αυτού του είδους είναι ιεροσυλία…Μπορεί να ακούγεται βαρύ ή και χιλιοειπωμένο αλλά το να παίρνεις το έργο κάποιου δημιουργού και να το παραποιείς κατά τέτοιο τρόπο μου μοιάζει σαν να ξαναγράφεις Ευαγγέλιο στην δημοτική και μάλιστα με…greeklish…Για μένα είναι και φιλοσοφικό το ζήτημα…Δεν μπουχτήσαμε άραγε ακόμη απο τα ιμιτασιόν και τα fake στην εποχή μας;
Έχω ελάχιστες μουσικές γνώσεις και θα μιλήσω γενικά. Απλά ακούω οτιδήποτε μου αρέσει από κάθε είδος μουσικής, από δημοτικά μέχρι και κλασσική. Πολλές φορές επιδιώκω να ακούσω διασκευή ή επανεκτέλεση κάποιου αγαπημένου κομματιού. Λίγες είναι οι φορές που οι επανεκτελέσεις ή οι διασκευές με ικανοποιούν περισσότερο από τις πρωτότυπες. Εκτός και αν έχω ακούσει πρώτα την επανεκτέλεση και έχω “κολλήσει” (πχ το “Καράβια Βγήκαν Στη Στεριά” απ’ τους Θαλασσινό-Ανδρεάτο και όχι απ’ τον Νταλάρα).
Υπάρχουν όμως και επανεκτελέσεις που έχουν επισκιάσει τις πρωτότυπες. Αρκεί να τις έχει κάνει κάποιος καταξιωμένος (συνήθως πιο καταξιωμένος απ’ τον πρωτοεκτελεστή) καλλιτέχνης (πχ “Αχ Βρε Κόσμε Γυάλινε” το πρωτότυπο ήταν απ’ τον Ξανθόπουλο και η επανεκτέλεση απ’ τον Καζαντζίδη). Το ίδιο ισχύει και για τις διασκευές.
Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση η επανεκτέλεση ή η διασκευή να είναι τόσο χάλια που να μην ακούγεται και επειδή την έκανε κάποιος καταξιωμένος να ακούς διθυραμβικές κριτικές και να απορείς με τα αυτιά σου. Ή επειδή οι νεώτεροι δεν ξέρουν την πρωτότυπη εκτέλεση να γίνεται χαμός με την επανεκτέλεση (πχ. η επανεκτέλεση απ’ την Ασλανίδου στο “Τι Σου 'κανα Και Πίνεις” με πρωτότυπη απ’ την Πόλυ Πάνου).
'Οσον αφορά τις διασκευές που παρουσιάστηκαν στο παρόν θέμα μου άρεσαν και οι δύο. Και μην ξεχνάμε ότι από διασκευές κομματιών ξεκίνησαν μέχρι και διαφορετικά είδη μουσικής.
Αλλά μια και είμαστε σε ρεμπέτικη ιστοσελίδα θέλω να αναφέρω πόσο έκπληκτος έμεινα όταν άκουσα στην εκπομπή του Πάνου Σαββόπουλου στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ σε ένα αφιέρωμα στο Μάρκο το Μάιο του 2005, συγκροτήματα από Ολλανδία, Ισπανία και αν δεν κάνω λάθος μέχρι και από Ιαπωνία σε πολύ επιτυχημένες επανεκτελέσεις κομματιών του Μάρκου. Δεν περίμενα ότι ο ταπεινός Μάρκος μας είχε τόσο πολύ “πέραση” σε λαούς με τόσο διαφορετική ιδιοσυγκρασία.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι η μουσική είναι ένας κατ’ εξοχήν χώρος για πειραματισμούς. Ο κόσμος αλλά πιο πολύ ο χρόνος είναι οι τελικοί κριτές της επιτυχίας ή μη του πειράματος.
Προσωπικά την βρισκω πολυ ενδιαφέρουσα την διασκευή και ομολογώ οτι μου αρέσει πάρα πολύ. Πιστεύω οτι δεν καταστρέφει το κομμάτι ούτε οτι είναι ιεροσυλία.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:30 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:09 —
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:30 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:09 —
Την “ιεροσυλία” την αντιλαμβάνεται ο καθένας όπως νομίζει. Ακούω όλα τα είδη μουσικής και σπίτι μου έχω απο ηλεκτρική κιθάρα και πεταλιέρα μέχρι μπαγλαμαδάκι. Δεν είμαι δογματικός γιατί κανένας που ασχολείται με τη μουσική δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι. Σκεφτείτε πόσο φτωχότερος θα ήταν μουσικά ο κόσμος αν δεν υπήρχαν ο Τσιτσάνης, ο Μάρκος, ο Frank Sinatra, o Elvis ή οι Rolling stones. Αλλά παιδιά ο καθένας στο είδος του…ο καθένας στην στιγμή του…και αυθεντικά…Και υπάρχει σαφής διαχωρισμός νομίζω μεταξύ μιας επανεκτέλεσης που πατά επάνω στο πρωτότυπο και μιας διασκευής που παίρνει το πρωτότυπο και το μεταμορφώνει σε κάτι σαν…Αυτό το “κάτι σαν” είναι που με ενοχλεί. Κατά την προσωπική μου άποψη το ίδιο ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης…κατ’ επέκταση και στην ίδια την ζωή μας. Και στο κάτω κάτω γιατί π.χ να διασκευαστεί για ηλεκτρική κιθάρα ο “Απόκληρος” του Τσιτσάνη και να μην γραφτεί για την ηλεκτρική κιθάρα ένα καινούργιο κομμάτι που να προκαλεί το ανάλογο συναίσθημα και δέος, αντάξιο για το όργανο και το ύφος της μουσικής που αντιπροσωπεύει;
ερεθίσματα από τέτοια μουσική) μπορούσαν να πάνε πολύ παραπέρα.