Να πω απλά ότι ο χρήστης NjT1973 είπε τα εξής για τη συγκεκριμένη εκτέλεση που παραθέτει ο Μάγκας:
“bravo file mou ! epitelous mia diaskeyh tou sygkekrimenou kommatiou pou pragmatika aksizei 100000000000 bravo ! swstes oio notes kai wraia apopsi xwris na fliarei! eisia magkas !”
Διευκρίνισε ότι ο συγκεκριμένος χρήστης δεν είναι κάποιος τυχαίος… Είναι ο Νίκος Τατασόπουλος!!!
Η μουσικη δεν προσφερεται κατα κορον για πειραματισμους;
Οσο δεν τολμαμε να αγγιξουμε κατι,αυτο κατανταει ταμπου.Και τα ταμπου δεν τα διαχειριζεσαι,απλα υπαρχουν…και σκονιζονται!
… χωρίς να σημαίνει αυτό, αγαπητή Δάφνη, ό,τι όλοι οι πειραματισμοί πετυχαίνουν. Υπάρχουν αντικειμενικοί κανόνες και σε αυτούς, τους οποίους αν παραβλέψεις, το αποτέλεσμα θα να είναι αμφιβόλου… αισθητικής.
Γεια χαρά κι απο μένα… Είμαι καινουργιος στο φορουμ και ναι, κι εγώ “ήμουνα μεταλλάς κι έγινα ρεμπετάς, τώρα στα τάστα μου στενάζει ο Τσιτσάνης…” Όχι ότι δεν ακούω πια μέταλ/ροκ απλά όχι τόσο πολύ όσο άκουγα στο σχολείο. Έδω και 6-7 απλώς έχω επεκτείνει τους μουσικούς ορίζοντες μου, και μέσα σ’ολα αυτά έμαθα να εκτιμώ και τα καλά λαϊκά και ρεμπέτικα (εδώ έπαιξε τον ρόλο του ο Θ. Παπακωνσταντινου με τα ψυχεδελικά-ρεμπέτικα περάσματά του!)
Σχετικά με το θέμα τώρα, θέλω να πω ότι το ρεμπέτικο όχι μόνο μουσικά αλλά κυρίως κοινωνικά μπορεί να συγκριθεί με τα blues… Και οι δύο μουσικές αυτές δημιουργήθηκαν απ’ τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, μέσα στις φτωχογειτονιές, και γι’ αυτό τον λόγο άγγιξαν τον λαό, γιατί μιλούσαν στην καρδιά του.
Αυτά.
Τώρα, σχετικά με τα τραγουδάκια που δημοσιεύτηκαν παραπάνω, και για άλλες παρόμοιες διασκευές, είτε μέταλ είτε οποιοδήποτε άλλο είδος. Οι περισσότερες διασκευές αυτού του τύπου είναι καλές μόνο για “πλάκα” καθώς νομίζω ότι τις περισσότερες φορές αυτοί που τις κάνουν, τις κάνουν απλά για να τις κάνουν, για να γουστάρουν δλδ. Γι’ αυτό κιόλας δεν με ενθουσιάζουν, γιατί τους λείπει η αυθεντικότητα (άσχετα αν τις ακούω).
Ούτε κατηγορώ αυτούς που κάνουν τέτοιες διασκευές, άλλωστε θεωρώ ότι στη μουσική (και στην τέχνη γενικότερα) δεν υπάρχουν όρια. Από εκεί και πέρα ο καθένας κρίνεται απ’ το αποτέλεσμα.
Υπάρχει και μια άλλη διασκευή του τραγουδιού “Στην Υπόγα”
Αν και μ’αρέσει η διασκευή, μου τη σπάει λίγο αυτός ο Taki που πλασάρεται ως απόγονος του Νίκου Μάθεση… Ακόμα και να ισχύει, ε και? Νίκος Μάθεσης δεν είσαι πάντως…
Πολλοί παίζουν μουσική για πλάκα. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην εις βάρος της μουσικής. Ο Μπάτης στο «Σου ‘χει λάχει», τους «Φωνογραφιτζήδες» και τον «Φασολά», κάνει τίποτε παραπάνω από χαβαλέ; Είναι όμως πηγαίος χαβαλές, με γνησιότητα. Από τα κορυφαία παραδείγματα χαβαλεδιάρικης τέχνης είναι οι Μόντυ Πάιθον: όσο και να γελάμε βλέποντας τις ταινίες τους, είμαστε ενδόμυχα βέβαιοι ότι οι ίδιοι γέλαγαν πιο πολύ φτιάχνοντάς τες.
Στις διασκευές που μεταφέρουν ένα τραγούδι στο ύφος ενός τελείως άλλου, άσχετου και απροσδόκητου μουσικού είδους, συνήθως υπάρχει και αυτή η απόχρωση χιούμορ. Δε σημαίνει ότι οι διασκευές είναι ανούσιες. Σημαίνει όμως ότι εντάσσονται σ’ ένα πολύ πιο ριψοκίνδυνο είδος, το κωμικό. Το χιούμορ είναι δύσκολο να πετύχει και, αν δεν πετύχει, το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο χάλια από μια σοβαρών προθέσεων δουλειά που δεν πέτυχε.
Χαβαλές δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι «το κάνουν έτσι για να το κάνουν». Κάποτε όμως υπάρχει και αυτή η περίπτωση. Ε, τότε το πράγμα είναι καταδικασμένο.
Δεν διαφωνώ, αρκεί να υπάρχει επίγνωση αυτού που λες, ότι δηλαδή κινούμαστε στα όρια του χιούμορ. Βέβαια, δεν αποκλείω μια διασκευή πραγματικά να μαμάει. Αν μια δουλειά έχει γίνει με σοβαρότητα φαίνεται, κι οποίοι το καταφέρνουν αυτό είναι άξιοι συγχαρητηριων, χωρίς βέβαια να μπαίνουμε σε λογικές σύγκρισης με τις αυθεντικές εκτελέσεις, γιατί απλά δεν έχουν καμια σχεση.
Κ εγώ έχω κάνει άπειρες φορές με την κιθάρα μου τέτοιες διασκευές. Πιο πολύ βέβαια αντι για την “μεταλλοποίηση” των ρεμπέτικων-λαϊκών, γουστάρω την “τσιφτετελοποίηση” των μέταλ τραγουδιών! χαχαχα
Η πιο πρόσφατη μου “δημιουργία” είναι πάνω στο τραγουδι των Isis, το So Did We, στο οποίο έβαλα από πάνω να παίζουν μπουζούκια κλπ. Κάποια στιγμή ελπίζω να μπορεσω να το ανεβασω στο youtube να το ακουσετε και να μου πείτε τη γνώμη σας!
Πιστεύω πως οι Μοντυ Παιθονς δεν έκαναν χαβαλέ …τον χρησιμοποίησαν σαν όχημα να σατιρίσουν ,να σαρκάσουν ,να κράξουν… ( αν είμαι εκτός θέματος μπορείτε να το διαγράψετε)
Πείτε με ιερόσυλο, αλλά μ άρεσε πιο πολύ η διασκευή στο Σπόρο, παρά το πρωτότυπο…
Όσο για τους Monty Pythons, δεν θυμάμαι να έχω γελάσει περισσότερο σε ταινία από την τελευταία σκηνή στο “Life of Brian”
Καλά ναι, αυτό και το Holy grail νομιζω ότι είναι οι μόνες τους ταινίες που θα εβλεπα ξανα… τις άλλες δεν θα τις πάλευα ξανά χεχεχε
Bigus dickus…:019:
Να βάλω την αντιδιαμετρική άποψη.
Όταν ήμουν μικρός πήγαινα καθε καλοκαιρι με την οικογένεια camping .Έπαιρνα μαζί μου και το μπουζουκάκι , το οποιο γινόταν πόλος έλξης πολλών παραθεριστών, αλλοδαπών, κυρίως ροκάδων.
Οι φιλοι -αγνωστοι παραθεριστες, επαιξαν στο μπουζούκι μου, κλασσικά κομμάτια rock μέχρι και σκληρό rock.
Όλοι μα όλοι οι μουσικοί και μουσικόφιλοι αλλοδαποί τουρίστες, έμεναν κατάπληκτοι με το ποσο καλά και ωραία το μπουζούκι ( άγνωστο μουσικό όργανο για τους περισσοτερους από αυτούς) μπορούσε να αποδώσει τις rock μελωδίες.