Και εκει που ειπαμε το θεμα εκλεισε…ανοιγει νεος κυκλος απο το Νίκο Σαραντάκο
Sdimis, οι κεραίες του Ρεμπέτικου φόρουμ έπιασαν ήδη αυτό το σήμα. Δες και, αν θέλεις, σχολίασε εδώ. Δεν πρόκειται όμως για “νέο κύκλο” για άλλη συζήτηση πρόκειται.
Αναφερομαι στο οτι η συζητηση μπορει να συνεχιστει με το σκεπτικο που αναφερω στο ποστ #127
Εαν η ετυμολογια της λεξεως Ρεμπετης και Ρεμπετικα δεν ηταν συνδεμενη με χρονικα και ιστορικα γεγονοτα/ορια, τοτε ισως η ευρυτερη εννοια της μπορει να αγκαλιασει και να περικλυσει εκεινους που γραφουν σημερα νεο-ρεμπετικα.
Ερωτηση
Με αλλα λογια εαν ο ορισμος που δωθηκε εξ αρχης ως ρεμπετης υποδειλωνει συμπεριφορα, πνευμα, σταση, και χαρακτηρα ατομου, τοτε ατομα με την ιδια σταση ζωης που συνθετουν πανω στο παλιο ρεμπετικο τραγουδι δεν μπορουν να ονομαστουν ρεμπετες και αραγε τα τραγουδια τους ρεμπετικα?..ακομα και εαν συνθετουν “κακα” και παιδαριωδες ρεμπετικα οπως καποιοι απο αυτους.
ΥΓ;Τωρα που το σκεφτομαι, εαν ο ορος ρεμπετης δεν ειναι συνδεδεμενος με την μουσικη και το τραγουδι, τοτε τι με εμποδιζει να χρησιμοποιω στην Νεοελληνικη γλωσσα τον ορο αυτο για ατομα με παρεμφερη χαρακτηρα σημερα?
Πέρα από την ετυμολογία της λέξης “ρεμπέτης” ο χαρακτηρισμός αυτός απαντάται και στα “ρεμπέτικα” τραγούδια, με διαφορετικές μεταξύ τους σημασίες, έχει δηλαδή συνδεθεί και με τη μουσική.
Όμως, εδώ και χρόνια έχουμε πάψει πια να αποκαλούμε κάποιον “ρεμπέτη”.
Να τον επαναφέρουμε, λοιπόν, αυτό να προτείνουμε;
Και γιατί;
Για να πείσουμε ότι ως “ρεμπέτες” συνθέτουμε “ρεμπέτικα” τραγούδια;
Με συγχωρείτε, αλλά μου φαίνεται λιγάκι τραβηγμένο από τα μαλλιά…
Δημήτρη, μόνο με γνώμονα την εποχή και την φάρα όλων αυτών που δεν ζουν πια…
Χαίρομαι και είμαι πολύ περήφανη που αγαπώ, που λατρεύω αυτή την μουσική
γιατί πρόλαβα λόγω ηλικίας να γνωρίσω και να διασκεδάσω με τους ανθρώπους
αυτούς όταν έρχονταν στην Σαλονίκη και μια φορά που κατέβηκα στην Αθήνα κοπέλα.
Εκεί έζησα την εμπειρία να γνωρίσω κάτι ηλικιωμένα γεροντάκια που έπαιζαν πλάι
στην Ρόζα κι εγώ χόρεψα θυμάμαι… όταν τέλειωσε ο σκοπός, ήρθε η Ρόζα με αγκάλιασε
και με φίλησε, μου χάρισε δε ένα δισκάκι της 45 στροφών με αφιέρωση επάνω…
'Οταν λοιπόν γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους, Μπέλλου, Τσιτσάνη, Παπαιωάννου κλπ
δεν ήταν ρεμπέτικη περίοδος, αυτοί όμως ήταν ρεμπέτες, γιατί είχαν γεννηθεί άλλα
χρόνια, πίσω από εμένα, πολλοί δεν ζούσαν πια και είχαν γράψει τα τραγούδια τους
πολύ πριν να σκάσω μύτη εγώ… Μπορεί από την πλευρά σου να έχεις δίκιο, μια και γράφεις
λαϊκά τραγούδια, είναι όμως λαϊκά, δεν λέγονται ρεμπέτικα, γιατί ζούμε σε άλλη χρονική
στιγμή και όχι στην περίοδο που έζησαν και “πόνεσαν” αυτοί οι παλιοί άνθρωποι…
'Αλλως, θα πρέπει να καταργηθεί παντελώς ο όρος “ρεμπέτης, ρεμπέτικο, ρεμπετιά” κλπ…
και να τα ονομάσουμε “όλα” λαϊκά τραγούδια και τα πριν και τα μετά.-
Ήταν οι Γιάννης Σούλης, ούτι και Μαθιός Μπαλαβάνης, τουμπελέκι.
Και γιατί;
Για να πείσουμε ότι ως “ρεμπέτες” συνθέτουμε “ρεμπέτικα” τραγούδια;
Με συγχωρείτε, αλλά μου φαίνεται λιγάκι τραβηγμένο από τα μαλλιά…
Ελενη, κανω απλη ρητορικη ερωτηση μιας Ελληνικης λεξης.Τωρα μαλιστα που φαινεται και Ελληνικοτατη πως ειναι, και ποια η σημασια της.
Αυτο που προσπαθω να δειξω με αυτη την ερωτηση ειναι πως ισως καποιοι απο εμας εχουν συνδεσει (ισως εσφαλμενα, οχι απο καποια σκοπιμοτητα, αλλα απο τον θαυμασμο τους) μια λεξη της Ελληνικης γλωσσας με χρονολογικα περσιτατικα, και ανθρωπους μυθους που την επικομηστηκαν.
Ισως δηλαδη οπως λεμε "αυτος ειναι μποεμης, κυμπαρης , να δεχομασταν ετσι απλα να πουμε αυτος ειναι ρεμπετης εαν πληρει καποια χαρακτηρστικα συμπεριφορας, σταση ζωης κτλ…οπως κανουμε για να χαρακτηρισουμε τον μποεμη, η τον κυμπαρη
Γιατι ο Ρεμπετης δεν “πρεπει” να ειπωθει παρα μονο για καποιους μυθους του λαικου μας τραγουδιου?
Αν το θέμα περιοριζόταν στο τι είδους άνθρωπος είναι ο “ρεμπέτης”, θα μπορούσαμε να πούμε ότι “ρεμπέτες” υπάρχουν και τώρα, τα τραγούδια τους όμως μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά στη μορφή από τα “ρεμπέτικα”. Το θέμα αφορά το ρεμπέτικο σαν είδος μουσικής, όχι τον ρεμπέτη σαν είδος ανθρώπου.
Φιλε Αγη
υπαρχουν ρεμπετες σημερα? Εαν ναι, και γραφουν μουσικη τι μουσικη γραφουν?
Αν το θέμα είναι τα χαρακτηριστικά της αντίληψης για τη ζωή, του τρόπου ζωής κλπ που κάποιον τον κάνουν ρεμπέτη, μπορεί και να υπάρχουν, και να γράφουν τζαζ, χιπ χοπ, πανκ, γκαραζ, λαϊκά, οτιδήποτε. Μπορεί να γράφουν και τραγούδια που ακόμα δεν έχουν δημιουργήσει είδος. Κάποτε το ρεμπέτικο ήταν το τραγούδι που έγραφαν οι ρεμπέτες, κι ήταν συνέχεια του τραγουδιού που έλεγαν οι ρεμπέτες, αλλά δεν το “έγραφαν”, γιατί δεν υπηρχε ακόμα η δισκογραφία. Αν τώρα πούμε ότι υπάρχουν ρεμπέτες, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι ρεμπέτες θα γράφουν ρεμπέτικο (σαν μουσικό είδος), όπως δεν είναι και σίγουρο ότι τραγούδια με μορφή ρεμπέτικου (μουσικού είδους δηλαδή) τα γράφουν οπωσδήποτε και ρεμπέτες. Αυτό δεν αναιρεί την πιθανοτητα ατομικών περιπτώσεων που εκπροσωπούν μια συνέχεια και στον “τρόπο ζωής” και στη μουσική, όμως είναι άλλες οι γενικές συνθήκες μες στις οποίες λειτουργούν κι αυτές οι ατομικές περιπτώσεις. Στις παραμονές του 1900 ο Καρκαβίτσας ρωτούσε τους βαρυποινίτες ποιος παίζει μπουζούκι σαν αυτονόητο, σήμερα τα παιδιά στις φυλακές ανηλίκων ζωγραφίζουν στον τοίχο του προαυλίου το Μομπ Μάρλεϋ.
Να θυμίσω, βέβαια, ότι τον “ρεμπέτη” με το χαρακτηριστικό του τρόπο ζωής, λόγιοι τον “δημιούργησαν”. Οι ίδιοι οι “ρεμπέτες” είχαν αρκετές κατάλληλες λέξεις για να προσδιορίσουν εαυτούς: μάγκας - μαγκίτης, μόρτης, σερέτης, και αυτές χρησιμοποιούσαν, μεταξύ άλλων.
Με “μπέρδεψες” 'Αγη! “Ρεμπέτες που δεν γράφουν πια ρεμπέτικα και μη ρεμπέτες που μπορούν κάλλιστα να γράψουν ρεμπέτικα”. Έχει ενδιαφέρον η σκέψη σου και θα ήθελα να δω αν έχεις καταλήξει κάπου.
Θα προσπαθήσω:
Ο Μάρκος όταν φωνογράφησε τη φραγκοσυριανή ήταν 20 χρονών. Μέχρι τοτε είχε από τα πολύ παιδικά του χρόνια προλάβει να κάνει 100 δουλειές σαν εργάτης για την επιβίωση, είχε γίνει εσωτερικός μετανάστης από τη Σύρο στον Πειραιά, είχε γνωρίσει τη ζωή του λιμανιού, είχε μπλεχτεί με τους τεκέδες και τα λοιπά, είχε μπερμπαντέψει, είχε γνωρίσει κι ανήκε λίγο-πολύ σ’ ένα λαϊκό περιβάλλον που το αποτελούσαν μεροκαματιάρησδες σαν και τον ίδιο, μαστόροι, μικροαπατεώνες και κλέφτες επαγγελματίες ή περιστασιακοί, φυλακόβιοι, νταήδες, τεκετζήδες, αγαπητικοί, πουτάνες, κουτσαβάκια, αλάνια, γειτονοπούλες κλπ κλπ. Αυτά έχω συμπεράνει από τις αναγνώσεις μου κι αν κάνω λάθος ας με διορθώσει όποιος θέλει. Όλα αυτά λοιπόν τη ζωή του την έκαναν “ρεμπέτικη ζωή”, τον ίδιο “ρεμπέτη” και το τραγούδι που έπαιζε “ρεμπέτικο” και μάλιστα χωρίς περιθώρια επιλογής ενος διαφορετικού τραγουδιού αφού αυτό ήταν το τραγούδι των λαϊκών στρωμάτων όπου ανήκε, ή έστω του κοινωνικού κύκλου όπου ανήκε, και -πράγμα που το θεωρώ σημαντικό- ήταν το τραγούδι που προερχόταν κατευθείαν από την προφορική παράδοση και με το Μάρκο πέρασε στη δισκογραφία. Ως εδώ αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Μάρκος ήταν ρεμπέτης, το τραγούδι του ρεμπέτικο, κι ότι αντιστροφα ρεμπέτικο τραγούδι ήταν το τραγούδι που “έφτιαχναν”, τραγουδούσαν και χόρευαν οι ρεμπέτες, που αποτελούσαν τον περίγυρό του.
Ας έρθουμε στο σήμερα. Πέρα από το ότι στην πραγματικότητα ένας ακριβώς ίδιος “ρεμπέτικος” κοινωνικός κύκλος δεν υπάρχει, ενός σημερινού 20άρη που ενδεχομένως συγκεντρώνει όλα ή τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά της ζωής του Μάρκου, και που γι’ αυτό θα μπορούσαμε (καταχρηστικά ίσως) να τον πούμε “ρεμπέτη”, η μουσική του εκφραση δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι το “ρεμπέτικο”. Είτε απλώς ακούει είτε φτιάχνει μουσική, το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για άλλες μορφές μουσικής και το πιο απίθανο και σπάνιο (μάλλον εντελώς σπάνιο) να πρόκειται για το ρεμπέτικο. Έχουμε λοιπόν έναν “ρεμπέτη” που μπορεί να ραπάρει και να χορεύει μπρέικντανς, να παίζει σε μια ροκ μπάντα, να του αρέσουν βαριά λαϊκά, καψούρικα, κλαψομούνικα, λαϊκοποπ, τρανς, το ζεϊμπέκικο της ευδοκίας ή οτιδήποτε άλλο, εκτός από το ρεμπέτικο που κι αν το ξέρει θα το ξέρει στη σύγχρονη εκδοχή του από το Νταλάρα, ή το Ζαγοραίο ή κάτι παρεμφερές.
Από την άλλη, για παράδειγμα εγώ ο ίδιος, που δεν είμαι “ρεμπέτης” κι η ζωή μου είναι σπίτι-γραφείο, γραφείο-σπίτι, και τη ρεμπέτικη ζωή την ξέρω όσο την ξέρω όχι από οποιοδήποτε βίωμα που της μοιάζει αλλά από τα αναγνώσματα των βιβλιοθηκών, τις εργασίες των μελετητών κλπ, μπορώ κάλλιστα να επιλέξω ανάμεσα σε ένα πλήθος διαφορετικών επιλογών και να “κατασκευάσω” ένα τραγουδάκι γραμμένο στη φόρμα του ρεμπέτικου, όμως πια δεν θα πρόκειται για ρεμπέτικο γιατί δεν θα είναι φτιαγμένο από ρεμπέτη, όσο τέλεια κι αν έχω “αφομοιώσει” ή μιμηθεί τη μορφή, κι όσο πολύ κι αν μου ταιριάζει στο χαρακτήρα ή στα γούστα, κι όσο πολύ κι αν μπορεί να με εκφράζει σε “μορφή και περιεχόμενο”, ή να πλαταίνει τη φαντασία μου, να οικοδομεί τον “μύθο” μου κλπ κλπ. Αυτό εννοούσα λίγο-πολύ. Αν τώρα από την πολλή “τριβή” με τη μουσική αυτή πάρω και κάτι από το “ήθος” της, πάει καλά! κι αυτό μέσα στις δυνατές πιθανότητες βρίσκεται, άλλωστε δεν παύει να πρόκειται για συνάντηση ενός είδους (με όλη την ιστορία και το φορτίο του) κι ενός ατόμου σαν κι εμενα (με άλλη ιστορία κι άλλο κοινωνικό “στίγμα”, είτε προσωπικά το εξετάσουμε είτε από άποψη διαφορετικής εποχής).
Ξαναλέω πάντως ότι αυτό δεν αποκλείει την ύπαρξη ανθρώπων που συνενώνουν τα βιωματικά και μουσικά χαρακτηριστικά του “ρεμπέτικου”, όμως δεν υπάρχει -πιστεύω- ο κοινωνικός κύκλος που θα εξελισσόταν και μαζί του θα εξελισσόταν κι η μουσική του, ή αλλιώς ο κοινωνικός κύκλος που θα ζούσε μια πλούσια σε σχέσεις ζωή, όπως “τότε”, κι η μουσική θα ήταν μέρος αυτής της ζωής και των πλούσιων σχέσεών της ώστε να μπορεί καθημερινά να γεννιέται.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:37 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:27 —
Ίσως το θέμα βρίσκεται στο ότι το ρεμπέτικο σαν αυθεντική έκφραση που ήταν, και που δισκογραφικά καταγράφτηκε και παραδόθηκε στις επόμενες γενιές, έγινε και παρέμεινε κλασικό. Σαν κλασικό λοιπόν (κι αυτό συμβαίνει με καθε μορφή τέχνης που γίνεται κλασική) δεν θα πάψει να αποτελεί σημείο αναφοράς, και πάντα η μορφή του (όχι όμως “το ίδιο”) θα μπορεί να αναπαράγεται με καινούργια τραγούδια ικανά να εκφράσουν πάθη και πόθους αλλών εποχών και συνθηκών όπως κι η σημερινή.
Κύριε Άλκη επειδή έχω παρακολουθήσει πολλές φορές τα γραφόμενα σας, περίμενα από σας να ξέρατε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, εκτός και αν το θέτετε ρητορικά. Μα γιατί την παλιά μουσική φρουρά και το παλιό στυλ το καταγ@μησαν οι δισκογραφικές και μάλιστα κατούρησαν και πάνω στο πτώμα τους βάζοντας νταλάρες κ.λ.π. να τα επανεκτελέσουν με χυδαίο, εκτός τόπου και στυλ. Γιατί πλασσάραν την ινδική μουσική, γιατί, γιατί, γιατί. Τυχαίο είναι που μόλις ο Μάρκος πήρε ανάσα το 60’ μας πέταξε καμιά δεκαριά διαμάντια?? Μέχρι σήμερα να ζούσε θα έγραφε τέτοια. Ο Καζαντζίδης, το καρακιτσαριό και η μουσικοκαπηλεία τα φεραν σατυτό το χάλι. Ο ψεύτοεκμοντερνισμός και το κλασσικό λαικό κόμπλεξ που πάντα ένιωθε τη μουσική του λειψή και την γέμιζε με όποια π@π@ριά. Γιατί μετά κατάπατησαν πάνω στο λαικό τραγούδι ο Θοδωράκης και άλλοι περνώντας άλλα γούστα. Δεν τους κατακρίνω όλους αυτούς τη δουλειά τους έκαναν (να πουλήσουν θέλαν, γιαυτό και δεχόταν ο τσιτσάνης να χτυπήσει βλακείες στυλ ‘‘το σατράπη μη μου κάνεις’’) από τη σκοπιά μου όμως ζημιώσαν. Να πώ ότι δεν είμαι μηδενιστής πολλά μεταγενέστερα τραγούδια μου αρέσουν, π.χ ζαμπέτα άκη πάνου. Εγώ λέω γιατί δεν υπάρχει συνέχεια. Και έρχεται μετά και ο κύριος Φέρρης και βάζει λάμπες και πολύφωτα και εκτελεί τα τραγούδια χειρότερα από τι θα τα εκτελούσε ο πιο αντιαισθητικός και τα περνάει για ρεμπέτικο. Πλασσάρεται η Μαριώ και ο Ζαγοραίος για ρεμπέτικο και όλοι αυτοί φαίνονταν ανέκαθεν ή τουλάχιστον σμρ στους νέους (συνθέτες και μη) βλάχοι και έτσι απορρίπτουν το ρεμπέτικο που το στιγματίσαν έτσι. Σόρυ για τη γλώσσα αλλά γράφω όπως μου βγαίνει, από καρδιάς που λένε.
Οι εταιρείες έπαιξαν βρώμικο ρόλο ναι, δεν το αμφισβητώ! Οι δημιουργοί όμως; Οι Χιώτης, Τσιτσάνης, Καλδάρας ,Μπακάλης,Μητσάκης που ξεκίνησαν πατώντας γερά στο ρεμπέτικο; Και αυτοί βρώμικοι; Δεν νομίζω. Άλλαξαν οι εποχές και βάδισαν κι αυτοί ανάλογα. Νομίζω επίσης πως αδικείς τα τραγούδια της μεταρεμπέτικης περιόδου. Γράφτηκαν Και αριστουργήματα, αυτό δεν αμφισβητείται. Σου θυμίζω τον Κουγιουμτζή, τον Λοίζο και τον “έντεχνο” Καλδάρα που τους τραγούδησε ένας πιτσιρικάς τότε που τον έλεγαν Νταλάρα και που πολύ αργότερα έγινε “μισητός”…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 14:43 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 14:37 —
Ε όχι και καρακιτσαριό ο Καζαντζίδης βρε Ανεστάκο! βαρύγδουπα λόγια που αποκρύπτουν τη μία του πλευρά η οποία ήταν θετική κατ’ εμέ.
Μια σκέψη εξ αφορμής του παρακάτω:
Προσωπικά δεν έχω ακόμη καταλάβει ακριβώς τι σημαίνει ρεμπέτης. Εγώ σήμερα όταν λέω ρεμπέτες εννοώ μεν αυτούς που παίζουν ρεμπέτικα, αλλά με πλήρη επίγνωση ότι το λέω καταχρηστικά. Απλώς για συντομία δηλαδή, για να αποφύγω μια ακριβέστερη περίφραση.
Πέρα από το ότι εγώ δεν έχω καταλάβει, δεν είμαι και σίγουρος αν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έννοια που να την έχουν καταλάβει, έστω, άλλοι.
Είναι άραγε απίθανο λοιπόν να σημαίνει κάτι τόσο γενικό και αόριστο όσο “μποέμης” και “κιμπάρης”; Αυτά -ιδίως το δεύτερο- είναι χαρακτηριστικά που μπορεί κάποιος να τα έχει χωρίς να τον κατατάσσουν σε μια συγκεκριμένη συνομοταξία ανθρώπων. Πόσο μάλλον σε μια κλειστή κάστα με δικά της χαρακτηριστικά, κώδικες και -αυτό που μας ενδιαφέρει- μουσική. Κάθε λογής άνθρωποι μπορούν να είναι κιμπάρηδες, και με λίγο τέντωμα της έννοιας και μποέμηδες. Μήπως λοιπόν και ρεμπέτες;
Ας βάλουμε στο σκεπτικό και το κομμάτι του Άγη για τον Βαμβακάρη:
Ντόπιοι, αλλά και πρόσφυγες, και εσωτερικοί μετανάστες. Πουτάνες, αλλά και γειτονοπούλες. Εργάτες, μαστόροι, αλλά και κλεφτρόνια. Χώροι εργασίας, ρομαντικά μπαρ με ορχήστρα, φυλακές, τεκέδες, δρόμοι, ερημιές, γραφεία δισκογραφικών εταιρειών. Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ όλα αυτά;
Δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχει τίποτε. Ούτε και μπορεί όμως κανείς να πει ότι έχουμε μια τόσο αυστηρά συγκεκριμένη κοινωνική μερίδα, που τα μέλη της να διακρίνονται με σαφή χαρακτηριστικά από όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο μεταξύ τους, και ασφαλώς όλοι αυτοί μπορεί να είναι ρεμπέτες αλλά μπορεί και να μην είναι. Ας δεχτούμε ίσως ότι όσοι δεν ανήκουν σ’ αυτούς σίγουρα δεν μπορούν να είναι ρεμπέτες, π.χ. ένας καθαρός αστός, ένας καθαρός αγρότης, μια αρσακειάς, ένας γιατρός, ένας μεγαλομαφιόζος. Πιο συγκεκριμένο από τόσο δε νομίζω ότι γίνεται.
Ενώ αντίθετα τα κουτσαβάκια π.χ. ήταν κάτι πολύ ξεκάθαρο, είχαν μέχρι και «στολή».
Αν λοιπόν ισχύει αυτή μου η εντύπωση ότι «ρεμπέτης» σημαίνει ένα πολύ γενικό χαρακτηριστικό που δε συνιστά κοινωνική ομάδα αλλά αντίθετα απαντά σε ποικίλες κοινωνικές ομάδες και σε άτομα με ποικίλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους, το συμπέρασμα είναι ότι και τα τραγούδια που χαρακτηρίστηκαν έτσι δεν είναι ο ειδικός μουσικός κώδικας κάποιου κύκλου. Ενώ λοιπόν μιλάμε για τραγούδια βιωματικά, βγαλμένα από μια άλφα εμπειρία της κοινωνίας και του κόσμου, το ποια ακριβώς είναι αυτή η εμπειρία και το βίωμα δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να το προσδιορίσουμε.
Μήνυμα από τη συντονιστική ομάδα: Ανεστάκο, παρακαλούμε να χρησιμοποιούμε ποιοτικό γραπτό λόγο στις συζητήσεις του Φόρουμ. Άλλο από καρδιάς, άλλο εκφράσεις πεζοδρομίου.
Μα εννοείται πώς κάναν βρωμιές!! Ο χιώτης μπόλιασε τη μουσική με τζαζοέτσι σκηνικά. Έχει γράψει και ακραιφνώς λαικά, αλλά για άλλα έχει μείνει. Πέρασε το δεξιοτεχνιλίκι και την κιθάρα πάνω στο μπουζούκι. Αποτέλεσμα? Οι τρεχάμενοι μπουζουκοέτσι του σμρ. Ο τσιτσάνης αν δεν έκανε (τον έχω και λατρεία). Για να καταλάβεις τι εννοώ ακριβώς κύριε Άλκη, άκου εδώ:http://www.youtube.com/watch?v=Ex28JVzO9YA. Δεν εξίσωσα τον καζαντζίδη με καρακιτσαριό, αλλά ο άνθρωπος ως βασικός ερμηνευτής τραγούδησε κάθε είδους χαζομάρα για να τσεπώσει και να αναγνωριστεί-ο Παπάζογλου ήταν βλαξ που δεν το έκανε??Οι συνθέτες έχουν μάλλιστα μεγαλύτερο μέρος από τις εταιρίες που καταδέχονταν όλα αυτά αμιλητί και μάλλιστα συμπράτταν προσπαθώντας να πουλήσουν. Σαν τους ψηφοφόρους. Φταίει πιο πολύ το ΠΑΣΟΚ ή αυτός που τους βάζει μέσα. Για τα μετέπειτα τραγούδια συμφωνώ και το είπα και ο ίδιος πως γράφτηκαν σπουδαία! Ο καζαντζίδης ερμηνεύει θεικά τον Πάνου. Σχεδόν ασύλληπτα. Ο Λοίζος και ο κουγιουμτζής λίγο μαρέσουν κύριε Άλκη. Ο καλδάρας δεν ηταν με το μπακάλη που έμπαζαν ότι ινδικούρα υπήρχε τότε για να πουλήσουν και αυτοί?? Το ρεμπέτικο και το λαικό δολοφονήθηκαν στο βωμό του χρήματος. Απλά. Και αυτοί που είχαν μάθει μόνο έτσι και δεν μπορούσαν να αλλάξουν, π.χ. Μάρκος, πυροβολήθηκαν και ξεχάστηκαν τότε. Ο ίδιος ο τσιτσάνης πήγε να χαθεί πλάκα-πλάκα…
Μπάμπη τώρα το είδα. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς όταν εκφράζομαι οικεία βρίζω πολύ και ακραία. Αν ενοχλεί, ζήτησα συγνώμη και δε θα επαναληφθεί, αν και δε νομίζω ότι η βωμολοχία είναι κακή. Θα λεγα μάλλον ότι αν χρησιμοποιείται και ωραία είναι τέχνη (εγώ όντως είμαι άτεχνος)
Pepe μου αρέσει παρά πολύ η τελευταία παράγραφος σου.συμφωνω κατα μεγάλο ποσοστό , και για αυτο έχω μιλήσει σε προηγούμενο πόστ μου περί κρισαρας διαφορετικών ομάδων και διαφορετικών μουσικών βιωματων , και ρεμπέτικο ως πειραματικό είδος μουσικης
αλλαζω ρότα και το πιάνω το θέμα απο άλλη κατεύθυνση ( δεν έχω μετρήσει απο πόσες κατευθύνσεις προσπάθησα να πείσω ! Λολ)
Δεν μπορώ να δεκτό πως ρεμπέτικο ειναι το μόνο μουσικό είδος που δεν εχει συνέχεια αλλά απλα επανάληψη μόνο και αντιγραφή .
Έχετε ακουςει να λένε αυτός δεν γράφει / παίζει τζαζ , απλα πατάει σε παλιό τζαζ είδος , αλλά τζαζ δεν ειναι διότι οι παλιοί τζαζιστες έφυγαν απο τη ζωή και ήταν αφρικανοι ;
Μουσική ως τέχνη , δημιουργία και τρόπος έκφρασης δεν νοηται χωρίς εξέλιξη .
Όλες οι μορφές τέχνης είχαν σημαντικούς σταθμούς και κύριους αντιπροσώπους τους , ποτέ όμως δεν ειπώθηκε πως όταν εκείνοι πέθαναν , η τέχνη έκλεισε οριστικά .
-Το ποιο κοντινό και σημερινό παράδειγμα που βρίσκω με το περιθωριακο αρχικά ρεμπέτικο ειναι η Χίπ χοπ των 70-80-90s
Ιδιόμορφος τρόπος γραφής , με αργκό γλώσσα , απο μια ομάδα περιθωριακού πληθυσμού , εκφράζοντας απλα καθημερινά κοινωνικο πολιτικά προβλήματα .
Εμπνευσμένη άπο διαφορετικά είδη μουσικής και διαφορετικές χώρες προέλευσης .
Η μουσική φόρμα πολύ ιδιαίτερη , απλή , μονότονη και επαναλαμβανόμενη .
Αντιπρόσωποι της άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα , μπλεγμένοι κάποιοι απο αυτούς σε ναρκωτικά , συμμορίες κτλ
Τι έγινε η Χίπ χοπ; Σταμάτησε ;
Η οι διςκογραφικες εταιρείες είδαν το νέο είδος , το προώθησαν και φτάσαμε στις μέρες μας να έχουμε το ραπ (μέρος της Χιπ χοπ) ένθετη σφήνα παγκόσμιος σε πολλά κομμάτια διαφορετικού μουσικού είδους ;
Όταν μπήκε η Χίπ χοπ στο μαινστρεεμ τότε τα πράγματα άλλαξαν
Μια μεγάλη βιομηχανία δισκογραφίας στήριξε το Χίπ χοπ, το έκανε παγκοσμίως γνωστό στη δεκαετία του 90 , δημιούργησε την ραπ -ποπ μουσική
Βλέπεται κοινά γνωρίσματα με ρεμπέτικο και αργότερα λαϊκό ;
Πάτε τώρα να πείτε στο Μπρονξ πως Χίπ Χοπ δεν υπάρχει πια
Πάτε να πείτε στου ψυρη τα στέκια πως ρεμπέτικο δεν υπάρχει πια
Καταλαβαίνω τους προβληματισμούς σου, άλλωστε σ’ ένα μέρος με αφορούν ως προς την προσωπική μου πεποίθηση. Όμως τα μουσικά δρώμενα από το '55 άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή. Και ως προς τη δημιουργία και ως προς τον τρόπο παιξίματος αλλά και ήχου. Εδώ κοτζαμ Παπαιωάννου και έπαιζε με ντραμς και φαρφίσες!