Ρε παιδιά, γιατί τόσος λόγος για την αποδοχή, για το χρόνο που θα αναδείξει ή θα θάψει τα κομμάτια, για το αξεπέραστο των φωνών/οργανοπαιχτών και γενικώς για κριτήρια ποιότητας; Σάματις τον καιρό που γράφονταν εκείνα τα ρεμπέτικα στα οποία όλοι συμφωνούμε ότι είναι ρεμπέτικα, δε γράφονταν και μάπες τραγούδια; Αυθεντικότατα μεν, αλλά δευτεράντζες. Καθώς και άλλα που να ήταν μεν καλά αλλά να μη μας σώθηκαν. Για την πρώτη περίπτωση δεν έχω κάποιο παράδειγμα πρόχειρο αλλά τι διάβολο, κανείς δεν άνοιγε τη στοματάρα του και να φτύνει διαμάντια μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει. Για τη δεύτερη σκέφτομαι τους ολιγόγραφους συνθέτες: κοτζάμ Μπάτης, Δελιάς, Γιοβάν Τσαούς, προφανώς δε θα έγραψαν από 10-12 κομμάτια ο καθένας μόνο. Αυτά ξέρουμε γιατί αυτά συνέβη να βγουν σε δίσκο. Και πάλι, μέσα από αυτό το μικρό δείγμα εγώ δεν τα βρίσκω όλα καλά. Γούστα θα μου πείτε: καλά, ας μη δώσουμε περισσότερη σημασία. Στους πολυγράφους όμως, είναι κανείς που να βρίσκει όλα τα 100-200-1000 τραγούδια του αγαπημένου του συνθέτη εξίσου καλά; Σε κάποια αναφωνούμε «πω, κομματάρα» και σε άλλα, απλούστατα, όχι.
Ας αφήσουμε την ποιότητα έξω από τη συζήτηση. Άλλο αν ένα κομμάτι είναι καλό ή όχι κι άλλο σε ποιο είδος το κατατάσσουμε.