Ο τίτλος τα λέει όλα το μπουζούκι τελικά αποδεικνύει ότι ταιριάζει απίστευτα με την ροκ μουσική…
http://www.youtube.com/watch?v=2vNLz7deZgQ
(αν είμαι σε λάθος ενότητα παρακαλώ ένας admin να το βάλει στην σωστή)
αυτό που ακούω μου είναι τόσο αταίριαστο όσο η αντζούγια στην πίτσα…προσωπική άποψη και αίσθηση…δεν έχω κάτι με τους παίχτες (Αγγούση και Καραντίνη) αλλά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα ο Μποναμάσσα…πολύ κιτς για τα γούστα μου…και οι συνθέσεις του στερούνται αισθητικής (για το είδος που θέλει να λέει οτι υπηρετεί)…
Ν.ρ.
Δεν το βρίσκω πάρα πολύ πετυχημένο, αλλά ούτε και φιάσκο.
α) Η μουσική όλη μαζί δε με ξετρελαίνει, αλλά είναι αρκετά κοντά σε κάτι που θα μου άρεσε. Αυτό είναι ανεξάρτητο από τα έξτρα όργανα, αφορά τον ίδιο τον Μποναμάσσα. Ένα βήμα τού λείπει για να με πετύχει (=γούστα…). Βασικά τον βρίσκω λιγάκι φλώρο για τέτοια μουσική! Ίσως με επηρεάζει κι η εικόνα…
β) Το κλαρίνο και ιδίως το μπουζούκι, όσο χρησιμοποιούνται ως στοιχεία της ενορχήστρωσης, είναι μια χαρά. Καθόλου αταίριαστα, κατά τη γνώμη μου, με το σύνολο, άσχετο αν για το σύνολο έχω τις ως άνω επιφυλάξεις.
γ) Εκεί που χαλάει το πράμα είναι στο σόλο του μπουζουκιού. Ο καθένας -και ο Καραντίνης- έχει φέρει στις αποσκευές του ό,τι είχε σπίτι, π.χ. αντσούγιες, χωρίς να ρωτήσει τι θα φάμε για κύριο. Το ίδιο θα έλεγα για το κλαρίνο όχι στο σύντομο σολάκι του, αλλά σε κάποιες στιγμιαίες νότες, που βρωμάνε Ελλάδα.
Συμπέρασμα: δεν έχω κανένα λόγο να απορρίψω τη συνταγή, αλλά η εκτέλεση δεν πέτυχε. Δε φταίνε τα ηχοχρώματα.
Εμένα πάλι δε μου φαίνεται και τόσο αδιάφορο. Στην ουσία το μπουζούκι του Καραντίνη έχει αντικαταστήσει το παραδοσιακό μπάντζο της country και το κλαρίνο του Αγγούση τα αντίστοιχα χάλκινα. Δεν είναι μακρυά από τα καθεαυτά ακούσματα αυτής της μουσικής. Είναι σαν να παίζεις ρεμπέτικα με ηλεκτρακουστική κιθάρα (χωρίς παραμόρφωση)*. Απλά διαφορετικό αλλά όχι “ξένο”. Σίγουρα όχι αυθεντικό!
- ελπίζω το παράδειγμα να μην ήταν πολύ αιρετικό και με σταυρώσετε
συμφωνω με τον multi
παει στο καλο το μπουζουκι… πες οτι ο ηχος μοιαζει λιγο με τα υπολοιπα εγχορδα…
το κλαρινο;
δε μου κολλαει καθολου … ισως να φταιει και το οτι το σιχαινομαι σαν οργανο
πανηγυρι ελληνικο…
γουστα ειναι βεβαια αυτα…
ευτυχως που δεν εχει μπει στο ρεμπετικο…
Σκοτίστηκε το μπουζούκι αν το συνάντησε ο (who the heck is?!) Joe Bonamassa,…άσε που το ζητιανόξυλο δεν έχει ν’ αποδείξει τίποτα σε κανέναν!
Επειδή είσαι φίλος, θα στο πώ δημόσια: χρήζεις ψυχοθεραπείας!:019: Το άγιο κλαρίνο ρε Γιώργη;! Πας καλά;! Γούστα είπαμε, όχι βίτσια!
Όχι δεν ταιριάζει. Όταν συνοδεύει, για τον ενορχηστρωτή είναι πλήρως αδιάφορο αν τα ακόρντα θα τα παίζει κιθάρα (έξη χορδές), αναγεννησιακό λαούτο (μέχρι έντεκα), κινέζικο πίπα (τέσσερις) ή όποιο άλλο έγχορδο. Στο σόλο, δεν ταίριαξε καθόλου: όπως πάντα συμβαίνει όταν κάποιο είδος μουσικής “meets” κάποιο άλλο, ο καθένας βρίσκεται στον κόσμο του. Όσο για τον κύριο Μποναμάσα (πρώτη φορά τον ακούω / βλέπω), χαρακτηριστικότατη είναι η γλώσσα του σώματός του. Δείτε πώς κρατούν ρυθμό με το σώμα τους οι μαύροι και τα ξαναλέμε.
Συμφωνώ και με το ύφος και με το γράμμα των γραφόμενων σας κ. Πολίτη…Το μπουζούκι έπαιξε απλά κάποιες νότες και ακόρντα. Δεν προσέδωσε τίποτα απο τον χαρακτήρα του ως όργανο στο όλο ηχητικό αποτέλεσμα - κατά την ταπεινή μου άποψη…
Εδώ είναι το θέμα.
Το μπουζούκι, όπως και το κλαρίνο, δεν είναι είδη, είναι όργανα. Ως όργανα είναι θεμιτό να δοκιμαστούν σε διάφορους συνδυασμούς πέρα από τους παραδοσιακούς και, όπως είπα, εδώ την προσπάθεια δεν τη βρίσκω ατυχή. Όταν όμως μαζί με το όργανο έρχεται και το ανάλογο μουσικό είδος, εκεί είναι πιο δύσκολα τα πράγματα.
Έχετε ακούσει ιρλανδέζικο μπουζούκι; Απαλλαγμένο από κάθε ανάμνηση της αρχικής μουσικής όπου ανήκε, είναι ένα κανονικότατο παραδοσιακό ιρλανδέζικο όργανο. Κι αν δεν έχετε ακούσει, θα έχετε πάντως ακούσει ελληνικό λαϊκό βιολί, κλασικό βιολί, κάντρι βιολί, ίσως ινδικό ή ιρλανδικό ή τούρκικο βιολί, ασφαλώς τσιγγάνικα βιολιά, ή εκατό άλλα είδη μουσικής με κιθάρες, με ακορντεόν, με χάλκινα κλπ κλπ… Τα όργανα μια χαρά ενσωματώνονται όπου θες. Τα είδη, πολύ πιο δύσκολα!
Το ιρλανδέζικο μπουζούκι βέβαια έχει και κατασκευαστικές διαφορές (είναι πλακέ), αλλά αυτό το παραβλέπω για χάρη του παραδείγματος.
Καλά το κλαρίνο αλλά το μπουζούκι που το είδατε;
Αυτό που έπαιζε είχε παραπάνω χορδές σαν μαντόλα ή εμένα μου φάνηκε?
Πέρα από την πλάκα εμένα πάντως δεν μου φαίνεται άσχημο το αποτέλεσμα αρκεί να μην βλέπω το χρυσό σακκάκι και ξενερώνω.
Για συνδυασμό κλαρίνου με μπουζούκι και ροκ ακούσματα μου γουστάρει πολυ αυτό:
Γεια σου θαναση… Μου το λενε πολλοι τελευταια. Κατι θα ξερετε… :019:
Για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω κάτι με τα μουσικά παντρέματα …αλοίμονο στην τελική απο αυτό βγάζω το ξερό ψωμί μου…απλά η συγκεκριμένη σύνθεση δεν δίνει χώρο στη διαφορετικότητα που θέλουν να προσφέρουν τα παραδοσιακά όργανα που παρουσιάζει ο Μποναμάσσα (ο οποίος είναι ένα μεγάλο όνομα στην αμερικάνικη blues σκηνή …πολύ προβεβλημένος κιθαρίστας και έχει και αρκετά μεγάλο βιογραφικό με ονόματα όπως ΒΒ Κινγκ κτλ … προσωπικά -επειδή έχω ακούσει τη μουσική του διεξοδικά- τον θεωρώ υπερτιμημένο και ξανα προσωπικά η αισθητική του με αφήνει παγερά αδιάφορο)
Ν.
Εντάξει δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά ούτε και δεν ακούγεται. Όταν αλλάζουν και παντρεύονται οι μουσικές τα πράγματα κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολα για το μουσικό όσον αφορά στην αποδοχή του από τον ακροατή. Είναι σαν να προσπαθούμε να μετακινήσουμε έναν άνθρωπο από μία συνήθεια πολλών χρόνων (ακούσματα) ώστε να αποδεχτεί και να εντάξει στη ζωή του μία καινούρια συνήθεια. Ο άνθρωπος από τη φύση του αντιστέκεται σε αυτό. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να ξε-βολευτούμε και να αλλάξουμε συνήθειες όταν αυτό πρέπει να γίνει δεδομένου των συνθηκών. Και αυτό φυσικά έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία μας και το χαρακτήρα μας. Κάποιοι είναι πιο ανοιχτοί σε τέτοιους πειραματισμούς και κάποιοι είναι πιο κλειστοί, χωρίς το ένα ή το άλλο να είναι αναγκαία κακό!
Και να συγκρίνω μεταξύ τους το μπουζούκι με το κλαρίνο, νομίζω ότι το κλαρίνο έπαιξε πολύ πιο συναισθηματικά και αρμονικά με την υπόλοιπη μουσική. Όταν άκουσα το τραγούδι για πρώτη φορά είπα …που είσαι Τατασσόπουλε για να δείξεις πως παίζεται το μπουζούκι σε τέτοιους πειραματισμούς. Όταν διάβασα ότι ο παίκτης είναι ο Καραντίνης, ψιλο-έπεσα από τα σύννεφα…
Εγώ πάλι νομίζω ότι έπαιξε γυφτοσαχλαμάρες!! όλο νιάου-νιάου!!
Κατά τα άλλα, αδιάφορο το συγκεκριμένο …“πάντρεμα”.
Συμφωνω για το οτι ολο αυτο ειναι αδιαφορο.Δε νομιζω οτι παιζει ο Καραντινης ομως…Μαλλον ξεγελαει η ομοιοτητα στο…κουρεμα!
Κάναμε την ίδια σκέψη.
Δεν είναι άσχημο, δεν έχει να προσφέρει όμως τίποτα. Έχουν υπάρξει πολύ καλύτερα. Και ο Τατασόπουλος είναι απο αυτούς που νομίζω οτι το έχει.
Το συγκεκριμένο Βιντεάκι ήταν ψιλοαδιάφορο απο την άποψη οτι τα σόλα γίναν στη φιλοσοφία “κάντε απο ένα λεπτάκι ο καθένας να πούμε οτι κάναμε”. Ο Μποναμάσα υπερτιμημένος η όχι είναι ένα απο τα μεγάλα ονόματα και μπράβο του που έβαλε το δικό του λιθαράκι στην παγκόσμια απόδοση τιμής στο όργανο και σεβασμό απέναντι του.
Κι όταν λέω σεβασμό …Η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά … η ηχοληψία του οργανου παρατηρήσατε πως έγινε απο άτομα που και καλά δεν έχουν εμπειρία σ αυτό??? Για το κοινό το όργανο βγαίνει φυσικά με μικρόφωνο και για τους παίχτες λόγω εντάσεων του stage Μαγνήτης (και ισως συνδιασμός με το μικρόφωνο).
Οχι όπως εδώ που χώρια οι σκυλάδες … πας να ακούσεις “σοβαρά” ονόματα και το μπουζούκι το βγάζουν λές και παίζει κανένα αδέσποτο με μαιμού Fender…
Μόνο που αυτό που ακούτε κύριε πολίτη ( εννοω το ρεμπέτικο) δημιουργήθηκε σταδιακά απο πολλά διαδοχικά τέτοια “Meets”.
Η εντύπωση που δίνεται σε εμένα είναι ότι χρησιμοποιεί τα όργανα ως σύμβολα παρά ως εργαλεία ενορχήστρωσης. Δηλαδή, το τραγούδι λέει για αθήνα, τι ακουνε στην αθήνα; Μπουζούκια και κλαρίνα, ε βάλτα μέσα…
Αν η ιδια μουσική είχε στοίχους για την Ιταλία μπορεί να βαζε μαντολίνα
Το ότι τα 2 όργανα ακολουθούν δρόμους διαφορετικούς και ιστορικά, στη δισκογραφία σπάνια συναντιούνται μεταξύ τους (πχ καιξής) λίγο τον ενδιέφερε
Δεν έχω πρόβλημα με την ιδέα, απλά δεν με πείθει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Γιώργο, δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς, πάντως τα μουσικά είδη που ακούω είναι πολλά, ανάμεσα στα οποία και το ρεμπέτικο.
Γιώργο, εννοείς υποθέτω ότι το ρεμπέτικο δεν είναι εξέλιξη ενός αλλά περισσότερων μουσικών ρευμάτων, που συναντήθηκαν, έτσι;
Σωστό, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τέτοιες fusion προσπάθειες. Ποτέ δε μαζεύτηκαν τρεις μουσικοί να πουν «λοιπόν, εσύ είσαι του σμυρναίικου, εγώ του δημοτικού, ο άλλος του ξέρω γω επιθεωρησιακού, κάτσε να δούμε αν ταιριάζουμε». Δε βγήκε έτσι το ρεμπέτικο. Στο ρεμπέτικο (και σε κάθε άλλη παράδοση που αποτελεί σημείο συνάντησης διαφορετικών παλιότερων παραδόσεων) το fusion (σμίξιμο) έγινε φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς συνειδητό πειραματισμό. Αντίθετα, οι διάφορες μορφές σύγχρονης fusion μουσικής φέρουν απερίφραστα τον τίτλο fusion, ή περιγραφές όπως «Χ meets Ψ». Αυτό δείχνει διαφορετική προσέγγιση, όχι;
Προσθ. εκ των υστέρων: Γιώργο, μάλλον γράφαμε μαζί.