Εγώ έχω και άλλη μια παρατήρηση πιο άσχετη.Οι περισσότεροι που ακούν ρεμπέτικα,ακούν και metal και rock(κυρίως οι νέοι αλλά και αρκετοί μεγάλοι).Κάτι έχω στο μυαλό μου για την αιτία αλλά δεν είμαι σίγουρος.
Οι περισσότεροι που ακούν ρεμπέτικα,ακούν και metal και rock
Μακρυα απο μενα…
Ε δε νομιζω να ισχυει…
Το αντιθετο ισως . Αυτοι που ακουνε αυτο το πραγμα και νομίζουν οτι είναι μουσική (μεταλ) , μπορει να ακουσουν καμια φορα και κανενα ρεμπετικο
Ναι.Σωστά!Κυρίως αυτό που λες εσύ georgalasg αλλά και αυτό που λέω εγώ.
Συμφωνω μαζι σου Απόστολε και σωστη η παρατηρηση σου …
Εχω απο φιλο μου ενα “Hardrock.mp3” κομματι , που παιζει ποιος νομιζεις ? Ο μεγας Θυμιος Στουραιτης !!!
Ναι , καλα καταλαβες , απλα ειμαι ασχετη περι την τεχνολογια για να στο στειλω ,
ν` ακουσεις και να παθεις … :089::112::102:
Το κομμάτι είναι αυτό και ουδεμία σχέση έχει με Hardrock. Είναι το γνωστό σε όλους ταξίμι καμηλιέρικο του Χάρη Λεμονόπουλου. Απλά είναι παιγμένο με τον πάντα ιδιαίτερο τρόπο του Θύμιου και γι΄αυτό και η χαριτολογώντας ονομασία hardrock.
Οταν παίζει κανείς ροκ κάνει κάποια πράγματα με τη κιθάρα που είναι κοινά με με τα ρεμπέτικα.
Για παράδειγμα το ταξίμι. Και οι ροκάδες ταξιμάρουν και οι ρεμπέτες.
Οι ρυθμοί με ανοιχτό ντουζένι στα ρεμπέτικα που συγκρίνονται με κάποια επαναλαμβανόμενα και μοτίβα ρυθμούς στο hard rock.
Και για να δώσω ένα παράδειγμα, φοβερή εντύπωση μου είχαν κάνει τα “μπλουζ του πρίγκηπα” του Σιδηρόπουλου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν έπαιζε ρεμπέτικα ή αν ρόκαρε.
Και δεν είναι μονο το ρεμπέτικο ή το ροκ που μοιάζουν. Πολλά παραδοσιακά κομμάτια για μένα ροκάρουν. Ελληνικά και ξένα. Πιστεύω ότι η σύγκριση μεταξύ τους γίνεται άνετα γιατί εξυπηρετούν παρόμοιο σκοπό.
Το καμηλιέρικο όμως δεν έχει μέσα και χρήση πεντατονικών; δηλαδή ο Χιώτης είχε βάλει και τέτοια μέσα πολλά…!! Οπότε, και στην κυριολεξία ροκάρει…
Προσωπική γνώμη: Σε αυτά τα τραγούδια, ρεμπέτικο έπαιζε. Είναι γνωστό ότι είχε σε μεγάλη υπόληψη τα ρεμπέτικα (φαίνεται από όλες τις βιογραφίες που κυκλοφορούν). Το “μπλουζ του αποχωρισμού” το έκανε διασκευή ο Α. Ιωαννίδης και με την ενορχήστρωση αυτή μπορείς να πείς ότι ‘ροκάρει’ (μάλλον blues-αρει), αλλά… παρότι είναι καλή διασκευή (επίτηδες ο Ιωαννίδης κάνει και το λάθος που κάνει ο Σιδηρόπουλος στην α’ εκτέλεση), η α’ εκτέλεση παραμένει αξεπέραστη.
Συμφωνώ απόλυτα με τον Gilles. Αν και δεν μπορούμε να γενικεύσουμε αλλα απο προσωπική πείρα και απο αυτό που βλέπω στα αυτιά αρκετής νεολαίας συνδιάζονται και τα δυο πολύ αρμονικά.
Όσο για τον Σιδηρόπουλο, μάλλον ρόκαρε με ρεμπέτικους ρυθμούς.
Πεντατονικά εξατονικά Φώτη είμαι σκράπας από δαύτα. Συμφωνούμε όμως ότι κάποια κομμάτια έχουν πολύ δόση Rock μέσα τους. Στο συγκεκριμένο που ανέφερε η Πελαγία πιστεύω ότι την ροκιά την έχει βάλει κατά 80% ο Θύμιος και κατά 20% ο Χιώτης (αλήθεια είναι τελικά του Χιώτη? Έχω ακούσει και αυτή την εκδοχή). Παιχτικά είναι κομματάρα. Εδώ όμως το σκίζει τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά ο Θύμιος. Από τότε που το άκουσα δεν μπορώ να το ξανακούσω από άλλον.
αυτό που μάλλον ισχύει τελικά στη πολυσυζητημένη σχέση ρεμπέτικου-μπλουζ-ροκ-πανκ-ραπ, είναι πως στις αντίστοιχες εποχές και μέρη, αντίστοιχοι άνθρωποι εκφράστηκαν από αυτές τις μουσικές, ως γέννημα θρέμμα του τόπου και της εποχής τους. η σκληρή ζωή θέλει και σκληρή βιωματική μουσική. η διαφορά είναι πως μεταπολεμικά η μουσική περιορίζεται στους νέους, δεν είναι πια παράδοση αλλά ρήξη με αυτήν. στη γενιά μου πάντως (σόρρυ για την βαρύγδουπη έκφραση), οι περισσότεροι ρεμπετομανείς από ροκ κλπ ξεκινήσαμε, λίγοι από λαϊκά.
Τώρα μάς τα χάλασες Φώτη. Όχι, δεν έχει χρήση 5τονικών, ούτε “ροκάρει” πουθενά, τουλάχιστον το συγκεκριμένο. Μία απλή λαϊκή μελωδία είναι, γραμμένη σε δρόμο Ουσάκ.
Πρόκειται για οργανικό του Χιώτη, και μάλιστα το β’ μέρος, Γκιουζέλ ταξίμι-1953.
Επιτρεψτε μου να σας διηγηθώ την εμπειρία μου στην σχεση ρεμπεταδων-μεταλάδων.
Απο τα γυμνασιακά μου χρόνια που ηταν γνωστά τα ρεμπέτικα ακούσματα μου οι μόνοι που γούσταραν ήταν οι μεταλάδες. Ολα τα κλασικο-σκυλο-αδιάφορα πιτσιρίκια σνόμπαραν τη μουσικη που ακούω κι εμένα. Οταν άρχησα κι εφτιαχνα κομπανία τα μέλη ηταν καθ αυτού Μεταλάδες και μαλιστα βαριοι κι ασήκωτοι οι οποίοι ομως επειδή γουστάρανε, σε 2 χρονάκια μπήκανε για τα καλά στο χώρο ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ χωρις να παραμελούν το metal.:092:
Τι σχέση υπάρχει ομως σ αυτα τα 2 διαφορετικά ακούσματα και ενώνει το πληθυσμό τους;;;
Ο συνδετικός κρικος βρίσκεται κατα την αποψη μου στην πρώτη περίοδο δημιουργίας και των 2 αυτων μουσικων σχολών και επι κεντρώνεται στα παρακάτω σημεία:
- αυθεντικότητα. Τραγούδια που γραφτηκαν για να εκφραστει πρώτα ο δημιουργός χωρίς αμεσο στόχο την προβολή του και το κέρδος.
-
Διωξη Για το ρεμπέτικο τα ξερουμε καλά τα πράγματα, οι μεταλάδες ειναι κι αυτοί κυνηγημένοι-σνομπαρισμένοι και παρεξηγημένοι συστηματικα και σκόπιμα απο αυτούς που νομίζουν οτι μπορούν να ελένχουν τα ακούσματα του κόσμου.
3.ΑντιστασηΤο κράξιμο στους μπάτσους και όλα τα όργανα επιβολής της τάξης και εκπροσώπους της εξουσίας είναι το αγαπημένο χόμπυ και των 2.
4.Ουσίες Το ποτό,το μαυράκι και τα συναφή αναγορεύτηκαν είτε θετικά ειτε αρνητικά ουκ ολίγες φορές σε συνθέσεις του μεταλ-ρεμπετικου - κοπάνημα Το ανοιχτό παίξιμο στα ντουζένια ιδιως στα πρώτα ασματα του ρεμπέτικου είναι ενα απίστευτο κοπάνημα το οποίο είναι το αγαπημενο σπορ των μεταλάδων
-
Τραγούδι οι συχνότητες της φωνής του Μαρκου και η τεχνική που τραγουδάει προκαλούν μεγάλη εντύπωση σε Ελληνες κ ξενους ροκάδες μιας και σ αυτην την μουσική υπάρχει τεραστια ποικιλία απο χροιές απο τις πιο μαλακές μεχρι τις πιο ακραίες
Συγνώμη για το ογκο του μηνύματος και τονίζω οτι τα παραπάνω αποτελούν την προσωπική μου άποψη, ο καθένας μπορεί να γουστάρει καποια μουσική για το δικό του λόγο που ουτε μας περνά απο το μυαλό.:088:
Πάντως παιδιά εγώ έχω διακρίνει ουκ ολίγες φορές χιτζαζ και νιαβέντ δρομάκια μέσα σε ροκ και πανκ κομμάτια!!
Ακόμη, να αναφερουμε και τον Ασιμο, ο οποίος πραγματικά θεωρώ πως πολλές φορές αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στις δύο όχθες…!
Και υπάρχει και συνάφεια στο κοινωνιολογικό κομμάτι.
Έχεις δίκιο… Μπερδεύτηκα με το Καμηλιέρικη Ρούμπα
της δικης μου γενιας(40φεύγα…)τα παιδια…ροκαδες,μεταλλαδες,πανκηδες…γουσταρανε αληθινα τα ρεμπετικα.οι μοντερνοι δεν ακουγανε ουτε υπηρχε περιπτωση να γουσταρουνε στο μελλον.
Βασικα κι εγω ξεκινησα απο ροκ και γρηγορα περασα και εμεινα για ενα καλο διαστημα στο πανκ(κυριως ελληνοφωνο).Μπορω να πω οτι καποιες απο τις ομοιοτητες που αποδιδει ο Γ.Σταυρακελλης σε μεταλ-ροκ τις απεδωσα κι εγω σε πανκ-ρεμπετικο.Θυμαμαι,ειχε ο τοτε συγκατοικος μια κασσετα(τι λεμε τωρα;) με επιλογες ρεμπετικα και την ειχε ονομασει “το πανκ της (τοτε) εποχης”
Πλεον ακουω σχεδον αποκλειστικα παραδοσιακα…ο μονος κρικος που με συνδεει με το “τοτε” ειναι η ηλεκτρικη κιθαρα μου…(πολυ ποιητικο ακουστηκε το τελευταιο )
ωραία πράματα διαβάζω αλλα δεν είμαι σίγουρος οτι πείθομαι. Αν κάποιος το βάλει σκοπό μπορεί να μας πείσει οτι τα ρεμπέτικα έχουν σχέση και με την μουσική της Βενεζουέλας. Ομοιότητες πάντα θα εντοπίζονται, ακόμα και σε είδη που δεν έχουν ανταλάξει επαφές μεταξύ τους.(πχ ο δρόμος πλάγιος β-σκληρό χρωματικό είναι επίσης και ινδικός ράγκα και ποιός ξέρει τι άλλο). Ας αποδεκτούμε οτι βαθειά μέσα μας (η πλεοψηφεία τουλάχιστον) αναζητά συγκεκριμένα πράγματα απο την τέχνη. Κάποια απο αυτά είναι το να έχει "φωνή"σύμφωνα με την εποχή που αντιπροσωπεύει, και να έχει κάποια αισθητική ή τουλάχιστον μια προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση.
Και ας κάνω λοιπόν τον συνήγορο του σατανά και να μιλήσω για διαφορές: Η ρόκ-κροκ-μέταλ-πωςτηλενε μουσική δημιουργήθηκε για κοινό και συγκεκριμένα για μεγάλο κοινό. Γιαυτό λοιπόν μιλάμε κυρίως για ήχο ηλεκτρικό. Για εμένα αυτό είναι διαφορά που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Ξέρω οτι πολλοί ρεμπέτες παίζαν στο ρεύμα αλλα για άλλους λόγους. Η διαφορά για εμένα λοιπόν είναι οτι το ρεμπέτικο σου δίνει την επιλογή:είτε θα το προσέξεις είτε όχι, δεν υποχρεώνει κανέναν. Η ροκ(κλπ) είναι μές αυτό που λένε οι εγγλέζοι :“in your face” ήχος. Ακουσμα που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον όγκο του.
Ναι και η ροκ και το ρεμπέτικο έχουν “φωνή” σαν μορφές τέχνης. Αλλα και το fado και το flamengo και ο δωδεκαφθογγισμός και ο νεοκλασσικοσμός και το dada και η ατονική μουσική. Γιατί λοιπόν το ροκ έχει σχέση με το ρεμπέτικο και όχι το fado; Και ας μην ξεχνάμε οτι μιλώντας για Ροκ μιλάμε για ένα προϊόν που στηριχτηκε απο την μουσική βιομηχανία με πολλούς τρόπους.
Δεν λέω οτι το ροκ δεν έχει σχέση με το ρεμπέτικο αλλα δεν καταλαβαίνω γιατι ειδικά το ροκ…
Οξυδερκής η παρατήρησή σου. Μου θύμισε κάτι που είπε γνωστός μουσικός της Θεσσαλονίκης λίγο πριν από συναυλία. Καθώς ήταν ανήσυχο το κοινό, τους πρότεινε αντί να ανεβάσει ο ηχολήπτης την ένταση της μπάντας (“ο φασισμός του κουμπιού” είπε χαρακτηριστικά) να προσπαθήσουν να ηρεμήσουν λίγο και να ακούσουν. Να ακούσουν δηλαδή επειδή θέλουν και όχι επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Μάλλον επειδή θεωρείται “τιμητικό” να έχει κάποια μουσική σχέση με το ροκ. Αλλά γιατί να θεωρείται τόσο θετικό; Και για ποιο ροκ μιλάμε δηλαδή; Ας σκεφτεί κανείς τη γελοιότητα που πολλές φορές κυριαρχεί ειδικά στην mainstream ροκ μουσική και θα καταλάβει…
Μην ξεχνάμε οτι δεν προσπαθούμε να ενώσουμε και να αποδείξουμε οτι υπάρχει οπωδήποτε σχέση του ροκ με το ρεμπέτικο,αλλά γιατί υπάρχει αυτή συμπάθεια μεταξύ των ακροατών και μουσικών και των 2 ειδών.
Τα πρώτα metal συκροτήματα παίζανε σε pub και clubακια που δεν χοράγανε πάνω απο 200 ατομα,το μεγάλο κοινό των χιλιάδων ακροατών σε συναυλίες προέκυψε μετά
Oι εκπρόσωποι και ακροατές των fado-flamengo-atonal κ.τ.λ (Εκτός απο μεμονωμένες εξαιρέσεις )δεν εκφρασαν ποτέ την συμπάθεια τους στο ρεμπέτικο πόσο μάλλον το σνόμπαραν, αν ρωτήσεις εναν ροκά το 70% θα εχει θετική άποψη απέναντι του, και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια μπαίνουν και ξένοι ακροατές-μουσικοί στο κόλπο.
Στην αρχή της δημιουργίας των metal συκροτημάτων μονο στρωμένο δρόμο δεν βρήκανε μπροστά τους, η αγάπη και το πάθος του κόσμου συν το γεγονός οτι μέσα σε 5 χρόνια γεμιζαν αρένες για να τους ακούσουν ανάγκασαν τη μουσική βιομηχανία να ασχοληθεί πολυ σοβαρά μαζί τους και δυστηχώς να τους διαφθείρει.
1 «Μου αρέσει»
γιωργο ειπες οτι ηθελα ακριβως !
σαν απλη μουσικοφιλη με μηδεν γνωσεις αυτο που εχω δει ειναι πως ενα μεγαλο ποσοστο ανθρωπων που αγαπα το ρεμπετικο αγαπα και το ροκ.ειναι οι μουσικες που βαλαμεσ τη ζωη μας…για να εκφραστουμε για να χαρουμε να γουσταρουμε να μερακλωσουμε.τις επιλεξαμε!τωρα γιατι δε ξερω βρε παιδια!μας μαγεψανε…μας κερδισανε…απλά ταιριαξανε σε μας.πω ςκανεις φιλο τον εναν κια οχι τον αλλον!ετσι ενα πραμα!(εντελως απλοικα σκεπτομενη)