Τώρα αρχίζουν τα κουφά!
Ειδαμε τα βραβεία πόπκορν και διερωτούμαστε ποιο
είναι το μέλλον της ελληνικής μουσικής:ο
Ρουβάς ή η Bίσση;
Επικρατεί ο δυτικός ήχος,εξοβελίζεται η παράδοση
και η σύνθεση είναι σκέτη αντιγραφή.Τελικά
πρέπει κάποιος ή να συμβιώσει ή να περιμένει
κάποια κοσμογονική αλλαγή που θα αλλάξει
το σκηνικό.
Συμφωνω και μαλιστα θελω να προσθεσω οτι την σημερον ημερα για να κανει κανεις επιτυχια δεν χρειαζεται να ξερει να τραγουδει.Να ξερει να γδυνεται φθανει και περισσευει.
Το να περιμενουμε δεν νομιζω οτι αποτελει λυση,εδω χρειαζεται δραση.Αντιδοτο στην κατασταση νομιζω οτι αποτελει η αλλαγη τροπου ζωης απο εμας τους ιδιους.Να βρισκομαστε πιο πολυ ζωντανα και να τραγουδαμε τα τραγουδια που μας αρεσουν.
Φίλε Γιώργο,
Το να είσαι με φίλους και να τραγουδάς τα τραγούδια που σου αρέσουν είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη ευχαρίστηση. Στο περιβάλλον επίσης που σ’ ακούει και βλέπει ότι υπάρχουν και νέοι που δεν πάνε με το ρεύμα της εποχής μπορεί αυτό να έχει κάποια επίδραση. Φοβάμαι όμως ότι η επίδραση θα είναι μόνο σ’ αυτούς που έτσι κι αλλιώς αγαπούν την καλή μουσική, μια παρηγοριά θα είναι. Μου έχει τύχει πολλές φορές να μου πει κάποιος ηλικιωμένος μερακλής, μπράβο αγόρι μου, αυτά είναι τραγούδια, και τέτοια. Τους άλλους όμως δεν τους αλλάζεις.
Παράδειγμα: Ήμουν ένα καλοκαίρι στη Σκόπελο, στο μαγαζί του Ξηντάρη, την “Ανατολή”. Εκεί που άκουγα κάτι μανέδες με μπαγλαμά που σε πηγαίνανε στον έβδομο ουρανό και ενώ ακόμη και κάτι Γερμανοί τουρίστες την είχαν καταβρεί, άκουσα κάποιον “Έλληνα” πίσω μου να λέει: “ʼντε ρε παλιότουρκοι με τους αμανέδες σας.” Είμαι από την Πόλη. Αν αυτός ήταν Έλληνας, προτιμώ να με πούνε Τούρκο.
Οι μουσικές προτιμήσεις του κόσμου συνδέονται με την κατάσταση της κοινωνίας στην κάθε εποχή. ʼλλη η κοινωνία του μεσοπολέμου κι άλλη η σημερινή. Δεν μου φαίνεται περίεργο, π.χ., που είχε τόσο success το “Μπες μες το καμπριολέ, πάμε για κανά καφέ.” Αφού αυτός είναι ο τρόπος ζωής σήμερα, εύκολο χρήμα, ξενομανία, καλοπέραση, και τα τοιαύτα.
Συμπέρασμα: Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε. Πιστεύω κάτι καλό θα βγει σιγά σιγά. Μέχρι τότε όμως, συμφωνώ ότι δεν πρέπει να χάνουμε ευκαιρία να χαιρόμαστε το μεράκι μας.
Φιλε Λευτερη,δεν θελω να αλλαξω ολη την κοινωνια,α
λωστε το ρεμπετικο ποτε δεν ηταν για τους πολλους.
Για να συνεχισει ομως η μουσικη που αγαπαμε πρεπει
υπαρξουν παλι οι διαδικασιες εκεινες που το γεννη
σαν.Η επικοινωνια μεταξυ ανθρωπων εστω και σε συμ
βατικη μορφη(internet π.χ).Μονο μεσα απο την επι
κοινωνια θα αναπτυχθουν οι αντιστασεις απεναντι στοξενοφερτο,το ευκολο,το μη μελωδικο.Τωρα οταν η επικοινωνια αυτη ειναι καιμετα μουσικης καλης εν
νοειται τοτε οι προυποθεσειςεξιδανικευονται.Αλλιως
καμμια φουντωση και καμμια φλογα δεν μπορει να ανα
ψει μπροστα σε ενα ξερο κομπιουτερ με συνοδεια τους ηχους συναδελφων που δουλευουν η τη φασαρια του δρομου.Ακαδημαικη αλλαγη αποψεων ναι,ρεμπετικο
ομως με τον καθενα σπιτακι του δεν γινεται.
Για να τελειωνω δεν εννοω να παρουμε τους δρομους αλλα οταν η ευκαρια δινεται η ανταλλαγη μουσικων αποψεων πρεπει να γινεται ζωντανα,αυτη αλλωστε η
μορφη επικοινωνιας μας μετεφερε αιωνες παραδοσης και οχι μονο μουσικης.
Φιλικα Γιωργος.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω 100%. Μακάρι να τα λέμε κι από κοντά. Τι καλύτερο απ’ αυτό.
Το μόνο “καλό” στο ρεμπέτικο κατ’ οίκον είναι ότι όταν παίζεις μόνος σου καμιά φορά νομίζεις ότι παίζεις και καλά, και λες στον εαυτό σου: “Μα ποιός είμαι τέλος πάντων!” Με το κοινό καταλαβαίνεις πόσο πίσω είσαι ακόμη και πας να πάρεις τη σκούπα για να σκουπίσεις το μαγαζί (όπως ο Ρωμαίος αθλητής Μούσκουλους στο “Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες”, αν το έχεις υπόψη σου).
Λευτέρης
Negative για τον Μουσκουλους οχι και για τις “δημο
σιες"εμφανισεις.Την πρωτη φορα που επαιξα σε κοσμο
ειχα και γω το ιδιο προβλημα.Να θυμασε οτι παιζεις
για τον εαυτο σου και οχι για τους αλλους.Οταν τω
ρα εισαι και με δικους σου ανθρωπους να παιζουν μα
ζι τοτε τα πραγματα γινονται ακομα ευκολοτερα.Αλλα
και το θεμα ειναι οτι οσο και αρχαρια να παιζεις μην ντρεπεσαι να παιζεις δημοσια αυτο που εσενα σε
γεμιζει.Η τελειοτητα ,πιστευω εγω,στη μουσικη ερχεται μεσα απο την επαναληψη.Και παντα η πρωτη φορα θα ειναισαν το πρωτο μπανιο ,θα εχει και μια
μικρη κρυαδα.Μην κολωνεις και ολα θα πανε καλα.Ακομα και οι μεγαλοι εχουν κανει λαθη και σε
ηχογραφησεις ακομα.Ακουσε ξανα αν το εχεις το"Χθες το βραδυ στο σκοταδι” του Μαρκου και ακου
το “χασιμο” αρχη και την φανταστικη “καλυψη” της κιθαρας και θα καταλαβεις τι εννοω.
Αυτα τα ολιγα και μην κολωνεις για τιποτα στον κοσμο.
Γιωργος
Φίλε Γιώργο,
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν το έλεγα αυτό για μένα ή καλύτερα όχι μόνο για μένα. Έχω παίξει κάμποσες φορές σε παρέες και θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν στην αρχή (όχι ότι τώρα είναι παιχνιδάκι). Γιαυτό είπα ότι όταν δεν παίζεις συνεχώς μόνος σου, αποφεύγεις να νομίζεις ότι κάτι είσαι και κάτι κάνεις. Μέσω της παρέας βλέπεις τις ελλείψεις σου, τα πράγματα όπως έχουν. Τώρα βέβαια το αν θα κάτσεις μετά να το πάρεις ζεστά και να κοιτάξεις να βελτιωθείς, είναι άλλο πράγμα.