Ο διαχειριστής αυτού του ιστολογίου πρέπει να είναι ο Γ. Κοντογιάννης, ο οποίος και μάλλον γράφει τα εν λόγω σχόλια.
Ωστόσο, εκείνο το “αχρονολόγητο δυστυχώς” που αναφέρει για το κείμενο του Μπέζου δεν ισχύει, καθώς φαίνεται ότι ξεχνάει πως στο χαρτώο ομώνυμο περιοδικό του Κοντογιάννη είναι που πρωτοδημοσίευσε ο Κ. Χατζηδουλής αυτό το κείμενο στο αφιέρωμα Μάρκος Βαμβακάρης (1905-2005), ο θεμελιωτής του ελληνικού τραγουδιού, Λαϊκό τραγούδι, Απρίλιος 2005, τχ. 11: σ. 49-50…
Αλλά οι “περιπέτειες” του κειμένου αυτού του Μπέζου συνεχίζονται και τον Σεπτέμβριο 2015, καθώς στο booklet που συνόδευε τον δίσκο «The Jail’s a Fine School» υπήρχε μεταφρασμένο (χωρίς μνεία από πού αντλήθηκε…) στα αγγλικά το εν λόγω άρθρο με τη σημείωση ότι το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύθηκε στην Αθήνα περί το 1937-38 (ενώ δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο 1945 -και αυτό ήταν γνωστό από το 2005…)
ειναι γνωστο πλεον το ιστορικο του πως και γιατι ηχογραφησε ο μπεζος τα συγκεκριμενα τραγουδια. αναφεται σε αλλο σχετικο θεμα του φορουμ. ηταν καθαρα μια δουλεια, παραγγελια απο τον τετο δημητριαδη καθαρα για την δισκογραφια. δεν νομιζω να ειχε σκοπο δικο του την σατυρα. αν δεν αποκλειεται να εβαλε λιγο… ισως γι’αυτο καποιες υπερβολες στους στιχους, οπως στην υπογα που δεν βγαζει λογικο νοημα ολη η ιστορια… αμ εκεινος ο στιχος με το σακακι? τι εγινε τελικα? υπηρχε απο πριν? το εφταιξε αυτος? πως βρεθηκε μετα στον δελια? και με λογικη συνεχεια της ιστοριας παλι…?
Όλη η πορεία του Μπέζου σύμφωνα με αυτά που ξέρουμε ήταν σατιρική. Το ότι ήταν δουλειά δεν σημαίνει ότι δεν έβαλε τι σάτιρα μέσα.
Εξάλλου το ίδιο έκανε και με τα Άσπρα Πουλιά.
Ατυχής σύγκριση. Ο Μπέζος έβγαζε/συμπλήρωνε το εισόδημα του από τις εφημερίδες, σαν σκιτσογράφος κλπ. δεν ήταν αποκλειστικά μουσικός. Ο Γιαννίδης απ’ ότι ξέρω δεν ήταν ούτε σκιτσογράφος, ούτε ευθυμογράφος.
Επίσης, δεν έγραψε λαϊκά. Έγραψε ένα και μόνο λαϊκό. Πέραν αυτής της μοναδικής εξαίρεσης (των Νέων της Αλεξάνδρας), η ψευδώνυμη καριέρα του αφορούσε το ελαφρό τραγούδι.
Δεν ξέρω αν το ψευδώνυμο είχε σκοπό να αποκρύψει την ταυτότητά του, κι αν αυτό υποδηλώνει ότι ως συνθέτης λόγϊας μουσικής ντρεπόταν να υπογράφει και ελαφρά, άρα υπορρήτως τα υποτιμούσε, αλλά ακόμη κι αν όχι, σίγουρα δείχνει ότι ο ίδιος ήθελε να ξεχωρίσει σαφώς τα μεν από τα δε. (Ενώ π.χ. ο Θεοδωράκης αργότερα, που με το κανονικό του όνομα έγραψε και λόγϊα και ελαφρά και λαϊκά, είναι βέβαιον ότι, ακριβώς, ήθελε να ΜΗΝ τα ξεχωρίσει.)
Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης ήταν μουσικός της κλασικής μουσικής, σπουδαγμένος στη Γερμανία. Συνέθεσε αρκετά έργα στο ύφος αυτό, αλλά εργάστηκε εξ ίσου και στο ελαφρό τραγούδι. Για τα τραγούδια του χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης. Τους λόγους του δεν τους δημοσιοποίησε. Είναι προφανέστατο, νομίζω, ότι όταν λέγεσαι Γιάννης Κωνσταντινίδης και δημιουργείς και ψευδώνυμο ως Κώστας Γιαννίδης, γράφοντας κομμάτια πότε με το ένα, πότε με το άλλο όνομα, πρόθεσή σου δεν είναι να αποκρύψεις την ταυτότητά σου, θα διάλεγες άλλο ψευδώνυμο. Απλά, το ένα για τα μεν (τα “σοβαρά”), το άλλο για τα δε.
Το ξανασυζητήσαμε, υπήρχε ήδη άλλος Κωνσταντινίδης, συνθέτης ελαφρών τραγουδιών και ιδιοκτήτης μουσικού οίκου, οπότε το ψευδώνυμο ήταν για να τους ξεχωρίζουν.
Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης (21 Αυγούστου 1903 - 17 Ιανουαρίου 1984) ήταν ΈλληναςΜικρασιάτης συνθέτης, περισσότερο γνωστός ως Κώστας Γιαννίδης στο χώρο του ελαφρού τραγουδιού, ενώ με το πραγματικό του επώνυμο υπέγραφε τα έργα του στη συμφωνική μουσική. [3] Ο Κώστας Γιαννίδης ήταν ένας από τους πλέον διακεκριμένους Έλληνες συνθέτες, μαέστρους και πιανίστες.
Η ζωή του
Γεννήθηκε στη Σμύρνη τον Αύγουστο του 1903. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια, η οποία λίγο πριν την καταστροφή της Σμύρνης ήλθε στην Ελλάδα. Ο ίδιος συνέχισε τις μουσικές σπουδές του στη Γερμανία σε πιάνο και σύνθεση, στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου και στο Ωδείο Στερν (1923-1931). Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε στο ελληνικό μουσικό θέατρο ως μαέστρος και συνθέτης την περίοδο 1932-1950, όπου και παρουσιάστηκε με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης, που δημιούργησε αναστρέφοντας το ονοματεπώνυμό του.
Ο Κώστας Γιαννίδης παρουσίασε πολλά έργα, οπερέτες (περίπου 50), μουσικές κωμωδίες και πολλές επιθεωρήσεις. Διατέλεσε διευθυντής του τμήματος ελαφράς μουσικής του ΕΙΡ την περίοδο 1946-1952, καθώς και μουσικός διευθυντής στην ΥΕΝΕΔ την περίοδο 1952-1960.
Έχει γράψει συμφωνικά έργα, κομμάτια για πιάνο, μουσική δωματίου και πολλά τραγούδια. Είχε πάρει μέρος σε κριτικές επιτροπές διάφορων φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού, όπως της Θεσσαλονίκης μεταξύ 1962-1967, του Σπλιτ το 1968, της Βουλγαρίας μεταξύ 1971-1975, της Λιουμπλιάνας το 1974, κ.ά.
απο το αρχειο του κουναδη, για το τραγουδι ‘‘αδυνατησα ο καημενος’’ ετσι καποια στοιχεια για το ιστορικο των ηχογραφησεων αυτων και την περιπτωση μπεζου γενικα. πανω στον δισκο τον αναφερει ως Κ Κωστη και οχι Α.
‘‘Συγκαταλέγεται στις ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε στην Αθήνα το 1931 ο Τέτος Δημητριάδης, ως παραγωγός και σε κάποιες από αυτές ως τραγουδιστής, για λογαριασμό της αμερικανικής δισκογραφικής εταιρείας RCA Victor. Ο κύκλος αυτών των ηχογραφήσεων πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 11 Μαΐου-14 Ιουνίου 1931 και οι δίσκοι κυκλοφόρησαν στην Αμερική με τις ετικέτες της Victor, της Orthophonic και αργότερα κάποιες από αυτές με την ετικέτα της RCA Victor.
Οι ηχοληψίες έγιναν από συνεργείο της “The Gramophone Co Ltd” με επικεφαλής τον ηχολήπτη Arthur Douglas Lawrence.
Αναφέρει σχετικά ο Αριστομένης Καλυβιώτης (2019: 99): «[…] η “Victor” […] δεν είχε δικαίωμα να δραστηριοποιηθεί σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή […]. Όταν λοιπόν προέκυπτε ανάγκη να κυκλοφορήσει νέο ελληνόφωνο ρεπερτόριο (για την αγορά της Αμερικής), επειδή δεν μπορούσε να στείλει δικό της συνεργείο για ηχογραφήσεις στην Ελλάδα, χρησιμοποιούσε κάποιες φορές συνεργείο ηχογράφησης και ηχολήπτες της “αδελφής” εταιρείας “The Gramophone Co Ltd”. Έτσι, όταν αυτή ηχογραφούσε στην Αθήνα τραγούδια για τις δικές τις ανάγκες, μερικές φορές έκανε ηχογραφήσεις και για λογαριασμό της “Victor”».’’
