Την πελαγοδρομία, Περικλή μου, πού τη βλέπεις; Συζητάμε, τίποτε άλλο. Και βεβαίως όλοι ξέρουμε, και δεν φροντίζουμε να το αποτρέψουμε, ότι κατά κόρον επαναλαμβανόμαστε, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να την κλείσουμε αυτή τη συζήτηση, αν δεχόμασταν μόνο καινούργιες θέσεις / αντιθέσεις. Δεν πελαγοδρομούμε όμως, όλοι ξέρουμε, ακριβώς πού πατάμε.
Όταν άρχισα να παίζω εντατικά ρεμπέτικα και αγόρασα ένα μπαγλαμά, ο Μπάτης ήταν το είδωλό μου.
Λόγω της εμφάνισής του, λόγω των ψευδώνυμων του, όπως «Βασιλιάς του Πειραιά» ή «Ο Μαγκάς», λόγω των πολυάριθμων επαγγελμάτων και των εν μέρει διασκεδαστικών δραστηριοτήτων που ασκούσε, επειδή είχε μια αστική οικογένεια (?), ακόμη και μια σχολή χορού, το καφενείο ενός ατόμου κ.λπ.
Φαινόταν να είναι ένας «φιλού». Ναι, έβαζε τον εαυτό του στο προσκήνιο, έκανε σόου. Τα τραγούδια του ήταν εύκολα να τα παίξω. Γι’ αυτό ήταν καθοριστικός για μένα. Ο Μάρκος ήταν πολύ δύσκολος. Ο Μπάτης εύκολος.
2 «Μου αρέσει»
Το 1965 (περιοδικό ΑΛΦΑ) ο Κ. Μπαστιάς παρουσιάζει αναμνήσεις του Χατζιδάκι, μεταξύ των οποίων και τη γνωριμία του τελευταίου με τον Μάρκο:
2 «Μου αρέσει»
thank you, a good story
