Για αρχή βασικό η επαφή με το όργανο. Οι δρόμοι σιγουρα δεν είναι το πρώτο. Και σε δάσκαλο να πας δε θα κάτσει να σου μάθει δρόμους για αρχή. Δεν έχει νόημα. Για καθαρό παίξιμο σωστό κράτημα πένας. Ίσια, αλλιώς θ’ ακούς τα χρατς χρουτς και κάθε λίγο θ’ αλλάζεις πένα. Και υπομονή.
ΚΡΟΝΟΣ
Τι εννοείς με τα χρατς χρουτς?
όταν λες “κομπογιανίτικους τρόπους” τι εννοείς;
οι ρεμπέτες και λαικοί μπουζουξήδες για παράδειγμα υπήρξαν στο σύνολό τους αυτοδίδακτοι!
χωρίς βέβαια να διαφωνώ στη χρησιμότητα των δασκάλων στην εποχή μας , έχω να επισημάνω κάτι και μάλιστα στην αστεία του πλευρά:
Ότι δηλ. σήμερα με δασκάλους, ωδεία και πεντάγραμμα, προσπαθούμε να μάθουμε και να κατανοήσουμε τη μουσική ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΩΝ ανθρώπων.
μήπως είναι κάπου αλλού η ουσία του ζητήματος;;
Οταν λεω κομπογιανιτικους τροπους εννοω την ημιμαθεια. Σιγουρα οι ρεμπετες και λαικοι μουσικοι οι αυτοδιδακτοι που εχουν διακριθει και εχουν αφησει το ονομα τους στην ιστορια ειχαν και εχουν ταλεντο! Κατι που παιζει μεγαλο ρολο. Πχ ο Νκολοπουλος ειναι αυτοδιδακτος αλλα εχει παραδεχθει οτι αργοτερα εμαθε μουσικη γιατι δεν μπορουσε να προχωρησει. Οταν καποιος ειναι συνθετης δεν μπορει να βασιστει στον αυτοδιδακτο τροπο που εχει διοτι για να σταθει η δουλεια του στο χωρο πολυ απλουστατα πρεπει να ειναι σωστη και να στεκει! Τωρα ενας ο οποιος θελει να μαθει για την πλακα του και να ψιλοπαιζει μπορει να μαθει ετσι μονος του. Αλλα για κατι παρακατω δεν θα παει καθολου. Θα το καταλαβει οταν για παραδειγμα βρεθει σε μια ορχηστρα τι εννοω που θα του φαινονται ολα απο το διαστημα. Οι οροι οι εννοιες και ολα τα υπολοιπα τα της μουσικης. Απο την μερια μου λεω οτι οταν μαθεις κατι πρεπει να το μαθαινεις σωστα και καλα. Και παρακαλω το θεμα να περιοριστει εδω τουλαχιστον για μενα διοτι ο καθενας εχει τον τροπο του και τα πιστευω του εγω εξεφρασα τον δικο μου. Απο εκει και περα ο καθενας κανει αυτο που νομιζει και καλη επιτυχια απο μενα!!
προσπάθησα να δώσω μια άλλη διάσταση στο θέμα. Φυσικά και δεν διαφωνώ με τον σωστό τρόπο εκμάθησης. Μόνο που αυτός δεν προυποθέτει πάντα τον “μονόδρομο” των ωδείων ή των δασκάλων. Ειδικά στη λαική μουσική…
Απο οτι βλεπω ο καθενας εχει εναν ξεχωριστο τροπο να αντιλαμβανεται την λαικη και ρεμπετικη μουσικη σαν παικτης. Αυτο για μενα αποτελει και την ομορφια της που αντλει απο την ελευθερια της, το οτι δεν εχει μπει σε καλουπια παρολα τα ωδεια και την θεωρια που απορω αν μπορουν να εξηγησουν με τις αρμονιες τις αντιστιξεις και τις φουγκες τις εμπνευσεις που ειχε π.χ. ο Μαρκος και αρκετοι παλιοι σε πολλα τραγουδια τους. Δεν εννοω ελευθερια το αρτζι μπουρτζι…:019: Οσον αφορα το θεμα για την συνθεση απο τον φιλο ΛΑΙΚΟ δεν νομιζω οτι θα καταφερει ποτε να διδαχτει οσες γνωσεις αρμονιας και μουσικης (που εγω αγνοω) να εχει καποιος. Ολοι μας εχουμε αισθηματα μεσα μας, και συνθεση ειναι να μπορεις να τα εκφρασεις σε μελωδια. Καθε συνθετης= διαφορετικα συναισθηματα+διαφορετικη εκφραση σε αυτα= ΜΕΛΩΔΙΑ.
Και για να μην ξεφευγω απο το θεμα, αν οι δρομοι διδασκονται στον “μαθητη” μεσω τραγουδιων και οχι μεσω αψυχων ασκησεων, τοτε μαζι με το αγγιμα ψυχης που εχει καθε νεος παικτης απο το ασμα εισχωρουν και “καρφωνονται” και οι δρομοι στην ψυχη και το ακουσμα.
ΥΓ (επιτελους!) Ασχολουμαι 10 χρονια με το οργανο στην αρχη ειχα διδαχθει τους δρομους. Πλεον τους εχω ξεχασε τελειως, (σαν ονοματα) αλλα με το που ακουσω καποιο κομματι αυτοματως οταν παω να το βγαλω, δεν θα φυγω ουτε νοτα…
Οταν καποιος ειναι συνθετης δεν μπορει να βασιστει στον αυτοδιδακτο τροπο που εχει διοτι για να σταθει η δουλεια του στο χωρο πολυ απλουστατα πρεπει να ειναι σωστη και να στεκει!
Εδώ ακριβώς είναι το θέμα.
οτι οι περισσότεροι μεγάλοι δεν είχαν ιδεα απο θεωρία μουσικής και εγραψαν αυτα που έγραψαν.
Η μελωδία δε διδασκεται οπως λέει και ο Στράτος Τσαχπίνης αλλα βγαίνει απο την καρδιά.
ΥΓ Σταματησα τις σπουδες πιάνου ενα μηνα πρωτου παρω το πτυχίο - διπλωμα ή οπως λεγεται… Εχω να το αγγιξω 10 χρόνια. Το γραφω για να σας πω ότι ξερω τη σημασία της θεωρίας αρμονίας και των δρόμων που ήταν και η αρχή της αντιπαράθεσης. Καλό είναι να τα ξερεις αλλα οχι και το πιο αναγκαίο για να παιξεις μπουζούκι, τουλάχιστον στην αρχη. (Απο εκει ξεκινησε η αντιπαράθεση)
Τωρα επειδη εξελίχθηκε η κουβεντα σε συνθεση κλπ … καλο είναι να ξερεις καποια πραγματα, αλλα τα βασικά…
Αρμονία - συνθεση- φουγκες και δε θυμαμαι πως λεγοντουσταν τα υπολοιπα είναι νομίζω περιττά για να γραψεις ενα τραγούδι με μπουζούκι κιθάρα… Τα ειχα διδαχτει και γνωμη μου ηταν καλα για εγκυκλοπαιδική γνώση… Μεχρι εκει…
Τελος παντων πολυ ασχοληθηκαμε οντως…
Η κουβεντα ξεκινησε απο τον φίλο που θελει να μαθει μπουζούκι…
Ωρες πανω στο οργανο φίλε μου και θα μαθεις … Με δρόμους ή χωρις… :088:
Φίλοι μου , αν μου επιτρέπετε να γράψω και την δική μου άποψη!
Το άλφα και το ωμέγα στο μπουζούκι κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η πένα !!!Πάνω απ΄όλα σωστός χειρισμός της πένας!
1 «Μου αρέσει»
Και ποιος είναι ο σωστός χειρισμός της πένας?
Συγνώμη αν γίνομαι κουραστικός με τις ερωτήσεις
αλλά ένας λόγος που έκανα την εγγραφή στο φόρουμ
ήταν οι πολύτιμες συμβουλές από άτομα που παίζουν εδώ και χρόνια και
μπορώ να ζητήσω τη βοήθεια τους.
Κουρασου και εσυ!!! Πανω δεξια ειναι η αναζητηση. Πληκτρολογησε την λεξη κλειδι (π.χ. πενα) και θα εχεις επιλογη απο σχετικα θεματα.
γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχει σαφής απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση…
Κάποιος πολύ καλός μουσικός τον οποίο θαυμάζω για το παίξιμο του, όταν με είδε να παίζω τζούφια μου είπε παραστατικά ότι η κίνηση του χεριού στην πένα πρέπει να είναι σα να κατεβάζεις θερμόμετρο. Πρέπει να έχει δηλαδή νεύρο. Επίσης στην κίνηση πρέπει να συμμετέχει όλο το χέρι: από τα δάχτυλα μεχρι τον καρπό και το χέρι.
Απ’ ότι κατάλαβα, η στροφή είναι αυτή που δίνει το νεύρο και την καλή πενιά. Αμα παρατηρήσετε κάποιους παίχτες θα δείτε ότι ο αντίχειρας τους κουνιέται, και ο καρπός επίσης στρίβει όταν δεν έχουν γρήγορες φράσεις.
Αυτή η φιλοσοφία μου θύμησε και κάτι από πολεμικές τέχνες. Οπου εκεί το χέρι ή το πόδι φεύγει χαλαρό και με μεγάλη ταχύτητα, πολλές φορές με στροφή και σφίγγει τη στιγμή της πρόσκρουσης. Αυτό είναι και το νόημα της παρομοίωσης με το θερμόμετρο. Το χέρι φεύγει γρήγορα και χαλαρά και σφίγγει στο τέλος.
Κάτι άλλο βασικό που μου είπε είναι ότι όταν παίζουμε με νεύρο στο δεξί με την πένα η πίεση των δαχτύλων στην ταστιέρα πρέπει να είναι τόσο όσο να βγαίνει η νότα. Να μην πιέζουμε δηλαδή τα δάχτυλα παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται, να μην επηρεάζονται από την ένταση που παίζει το δεξί.
Φυσικά για να εφαρμοστούν θέλει χρόνια, όπως επίσης πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι, ανάλογα με το κομμάτι και τη φιλοσοφία του παίχτη. Για το ρεμπέτικο όμως, αυτή η φιλοσοφία μου πάει πολύ.
θεωρώ πως η πένα πρέπει να είναι σταθερή, καλά στερεωμένη στο χέρι και ο καρπός να κινείται τόσο ώστε το όργανο να μπορεί να βγάλει την κανονική του ένταση. Από κει και πέρα, το φόρτε και το πιάνο το βγάζεις με μικρή αλλαγή στη δύναμη ή στη γωνία της πέννας. Το νεύρο δεν έχει να κάνει με την ένταση μὀνο. Είναι εύκολο να παίξεις “κοπανητά” αλλά είναι δύσκολο να ακούγεται όμορφο.
μια ερωτηση προς τους εμπειρους παικτες.
το σιγανο παιξιμο δλδ να παιζεις αλλα να ακουγεται πολυ σιγα το οργανο βοηθαει στην ταχυτητα;
Στο 0:33 του βίντεο μπορεί να μου πει κάποιος
ποια δάχτυλα παίζει και με ποια σειρά?
Αν ο δείκτης είναι το 1 και το μικρό το 4, τότε παίζει 3-4-3-1 επαναλαμβανόμενα. Αυτή η αλληλουχία νοτών μπορούν να παιχτούν και με 2-3 αντί 3-4. Για παράδειγμα ο Παπαδόπουλος στο ξεκίνημα του γρήγορου μέρους στο 1:33 του παρακάτω βίντεο, ακόμα πιο χαμηλά όπου οι αποστάσεις των τάστων είναι μεγαλύτερες παίζει με 1-2-3. Τώρα αν τρίτο ή τέταρτο είναι καλύτερο, αυτό έχει ξοδέψει πολύ ηλεκτρονική μελάνη σε ανάλογο θέμα του φόρουμ.
Να σαι καλά Διόνυσε.
Παρεπιμπτόντως ο κ. Παπαδόπουλος είναι εκπληκτικός καλλιτέχνης. Συμφωνώ και εγώ στα λεγόμενα του φίλου Διόνυσου και το είχα παρατηρήσει και εγώ όταν παίζει γρήγορα. Σίγουρα αγαπητοί μου μπορούμε να εισπράξουμε πολλά πράγματα από τους παλιούς
Πράγματι έχει συζητηθεί πολύ. Πάντως, τόσο ο Παπαδόπουλος όσο και άλλοι που σε ανάλογες περιπτώσεις προτιμούν το τρίτο από το τέταρτο δάχτυλο, φαίνεται ότι ακολουθούν τον εξής κανόνα, που νομίζω ότι είναι ο σωστότερος:
Παίζουν το διάστημα τόνος-ημιτόνιο με δάχτυλα 1-2-3 και το διάστημα ημιτόνιο-τόνος με 1-2-4. Πχ αν πρέπει να παίξεις τα τάστα 5-7-8 τότε προτιμάς τα δάχτυλα 1-2-3, ενώ όταν παίξεις τάστα 5-6-8 προτιμάς 1-2-4. Η εξήγηση είναι απλή: το άνοιγμα των δαχτύλων 1 και 2 είναι πιο εύκολο από το άνοιγμα 2 και 3. Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να καλύψεις δύο ή και τρία ακόμη τάστα, ενώ στην άλλη ένα και με το ζόρι (βέβαια υπάρχουν κι εξαιρέσεις, έχω δει ας πούμε κάτι βιρτουόζους της ηλεκτρικής κιθάρας που έχουν εξασκηθεί να καλύπτουν απόσταση δύο τάστων με 2ο και 3ο δάχτυλο). Άρα σε απόσταση δύο τάστων αντί για 2ο 3ο δάχτυλο προτιμάς 2ο 4ο. Εκτός αν πας με το 2ο στο 3ο “σουρτά”, πράγμα που το βλέπουμε μεν -και από καλούς παίχτες, ιδίως παλιούς- αλλά δεν είναι και τόσο … δεξιοτεχνικό και οπωσδήποτε για μένα επηρεάζει αρνητικά το ηχητικό αποτέλεσμα.
Εξαιρέσεις υπάρχουν, ανάλογα με τη θέση, την ταχύτητα, την ευκολία του καθενός, το τι πρέπει να παίξεις μετά, αλλά γενικά αυτός ο κανόνας μου φαίνεται ότι ακολουθείται από τους περισσότερους και δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα.
Αν το τραγούδι είναι αρκετά γρήγορο το να παίρνεις τις νότες μία μία έχει ηχητική επίπτωση, αν είναι αργό όμως δεν υπάρχει μεγάλη