Θυμάμαι από παλιά απέφευγα (για να το θέσω ευγενικά) τις επανεκτελέσεις -όχι διασκευές- κομματιών που ήταν τόσο πειραγμένες σε σημείο να ακούγεται σαν άλλο τραγούδι ή τουλάχιστον να έχει εμφανείς διαφορές συγκριτικά με την πρωτότυπη εκτέλεση. Πόσο μάλλον τώρα που παίζω κι εγώ ένα οργανάκι οπότε πλέον ακούω τα κομμάτια με άλλο αυτί, πιο προσεκτικά.
Πάλι καλά, ακόμη τουλάχιστον, στα πιο άγνωστα κομμάτια (δεν μου αρέσει ο όρος αλλά προσπαθώ να περιγράψω να μη εμπορικά που τα ξέρουν λιγότεροι) είναι μικρό το κακό αλλά και εδώ βλέπω γίνονται προσπάθειες να ‘‘στολιστούν’’.
Προφανώς δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, μην παρεξηγηθώ, αλλά τι λογική είναι αυτή ρε παιδιά;
Παίρνουμε ένα κομμάτι που έχει συγκεκριμένη πορεία στο δρόμο του και σε κάθε ευκαιρία κολλάμε έξτρα πατήματα; Υποτίθεται παίζεις το κομμάτι, με την απλότητα ή την πολυπλοκότητα του, επειδή σου άρεσε σαν κομμάτι ή τουλάχιστον έτσι ξεκίνησες πιο πιτσιρικάς. Αφού διάλεξες λ.χ. Το Κάντονε Σταύρο ας ακουστεί με την απλότητα και τη δωρικότητα του 1935, όχι με στυλ που θυμίζει αρκετά μετέπειτα εποχές…Ας παίξουμε αυτό που είναι, όχι αυτό που θα θέλαμε να είναι, αλλιώς έχει και άλλες κατευθύνσεις να στραφούμε με πλήθος ΄΄στολισμάτων΄΄.
Πολλοί μουσικοί βρίσκονται εδώ μέσα οπότε νομίζω είναι ένα καλό θέμα και κάτι που συμβαίνει στο χώρο και μάλλον θα συνεχίσει.
Υγ: Προκαταβολικά σόρρυ για το ύφος αν κάπου είναι απότομο, έχω τόση ώρα το παιδεύω να το στρώσω, δεν έχω σκοπό να θίξω το παίξιμο κάποιου/ων, απλά να μπω στη λογική αυτή που το ‘‘πείραγμα’’ τείνει να γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Υγ2: Μακάρι αντ’ αυτού να γινόταν ανάλογη προσπάθεια στο παίξιμο με γεμάτες!
) αλλά ως ακροατής σε παρέα κτλ δεν το βρίσκω κακό, ούτε παράλογο.
