Νέοι μουσικοί: προσκόλληση και απαγκίστρωσή τους από το ύφος των παλαιών και όχι μόνο

Σημερα τα νεα ατομα και προς τιμη τους , ασχολουνται με την μουσικη , ειτε στρεφομενα
σε σπουδες , ειτε απο χομπυ , ειτε απο ταλεντο , ειτε για χιλιους δυο λογους …

Το θεμα μας εδω ειναι η ταση μιμησης , “κολημμα” θα το λεγαμε , με παιξιματα παλιων ,
βιρτουοζων του ειδους , με συνεπεια να μη μπορουν να εκφραστουν ελευθερα οι ιδιοι
πανω στο οργανο τους , ωστε να βαλουν τη δικη τους πινελια …

Θα ηθελα να ακουστουν φωνες νεων μουσικων , να αντιπαρατεθουν με αποψεις τους ,
βοηθωντας με τη συμβολη τους να εξαχθουν καποια συμπερασματα , σχετικα με το τι
ειναι αυτο που τους κρατα δεσμιους σε παλιες “φόρμες” …

Αρχικά όποιος παίζει ξέρει γιατί. Δεύτερον, αυτός που ξεκινάει είναι αναγκασμένος να πατάει στο παλιό,σε αυτό που θα εντυπωσιάσει, αυτό που θα είναι ο λόγος για να αγαπήσει το συγκεκριμένο όργανο. Έτσι λειτουργεί ,χωρίς να σημαίνει οτι θα είναι δέσμιοι μέχρι και το τέλος. Συνεχίζοντας έρχεται το ταλέντο, για να μπορέσεις να εξελίξεις το “παλιό” παίξιμο, εκείνο που σε έδωσε την έμπνευση.Και δεν το έχουμε όλοι μας.(Εγω τουλάχιστο μέχρι τωρα οχι). Επίσης είναι δύσκολο να φανείς ισάξιος με το παλιό.Με το καθηερωμένο.Αμα σκετείς τα γνωστά “παιξίματα”, ξεκινώντας απο Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Χιώτη, Ζαμπέτα, όλα έχουν κοινά μεταξύ τους.Δεν γίνεται να είναι τελείως διαφοροποιημένα.
Και το ξαναλέω Πελαγια όποιος παίζει ξέρει για τον εαυτό του το γιατί. Θέλει ταλέντο.
Ταλέντο θέλει και για να μιμηθείς κάποιον καρμπόν (μια ιστορία που περιγράφει ο Παπαδόπουλος,όταν έπαιξε Χιώτη σ άλλη δισκογραφική και τους μπερδέψαν) αλλά είναι άλλη η φαντασία για να αποκτήσεις δικό σου ήχο.
Οι επαγγελματίες του φόρουμ(καθώς χρόνια εγω ερασιτέχνης) ας τα πουν και καλύτερα.
Καλησπέρα

Και εγω ως νεος μουσικος, ερασιτεχνης βεβαια, δεν μπορω να πω οτι ειναι ευκολο να αναπτυξεις τον δικο σου, προσωπικο ήχο. Ειναι κατι πολυ δυσκολο, που απαιτει καλη γνωση της μουσικης, φαντασια, μερακι και ταλεντο. Το πιο δυσκολο βεβαια οπως επισημαινει κ ο Νικος (#2), είναι πως αναγκαστικα θα προσομοιωσεις τον ηχο σου με τους παλιοτερους, καθως και τα τραγουδια η τα παιξιματα ειναι ηδη διαμορφωμενα, απο την αλλη επαγγελματιες ακομα παιζουν σχεδον παρομοια. Αυτο πιστευω πως εγκειται στο γεγονος πως δεν γραφονται και νεα τραγουδια (τουλαχιστον σε ποσοτητα και ποιοτητα) σε σχεση με τις παλιες εποχες, και ειναι δυσκολο να μην ‘προσκολησεις’ τον δικο σου ηχο με τον ηχο των παλιοτερων. Και δυστυχως ειναι τρομερα δυσκολο να κανεις τον ηχο σου να μοιαζει με τον ηχο των παλιων. Περιμενω να δω και τις αποψεις εμπειροτερων η και επαγγελματιων.

Αλλο ένα καλό θέμα!
Δεν ξέρω εαν θεωρούμαι πλέον νέος μουσικός, είμαι 29.
Για εμένα η προσωπική πινελιά δεν είναι στόχος που μπαίνει συνειδητά. Προσωπικά δεν έχω σαν προτεραιότητα να κάνω κάτι διαφορετικό απο τους παλιούς για να με θυμάται ο κόσμος ή για να πω οτι προχώρησα την τέχνη η ότιδήποτε. Προτεραιότητα έχει η κατανόηση της μουσικής. Εαν κάποιος αφοσιωθεί στο να μάθει το ρεμπέτικο( η όποια άλλη μουσική του κάνει κέφι) η προσωπική πινελιά θα έρθει σαν αποτέλεσμα κάποιας ωριμότητας και προόδου. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε για αυτό.

1 «Μου αρέσει»

Πολυ σωστα μας τα ειπες Αλεξανδρε !!!

Αλλα χαλαει η δουλεια οταν αρχιζουν τα προτυπα , ο νεος εντυπωσιαζεται απο τον παλιο ,
τον συνεπαιρνει η επιδεξιοτητα , η δεξιοτεχνια , το “ιερατικο σωμα” (βλεπε παιζει “παπαδες”)
και αλλα παρεμφερη τερτιπια που προσπαθωντας να τα μιμηθει , εγκλωβιζεται σε στερεοτυπα
“ξενα” και δεν αφηνει τον εαυτο του να βγαλει πανω στο οργανακι του , την δικια του ψυχουλα!

Οι καταξιωμενοι μας μουσικοι , καθως και ολοι οι απελθοντες , ειναι “δυνατα” χαρτια στην επιλογη
ενος νεου μουσικου , που θελοντας να μοιασει στο παιξιμο τους , κινδυνευει να γινει μια “κόπια” ,
ενα αντιγραφο , που οι τριτοι θα ακουν απ` τα χερια του σε παραφθορα το παιξιμο του ταδε η του δεινα …

Εγώ πάντως δεν θα είχα κανένα πρόβλημα εάν μού έλεγαν όλοι, ότι παίζω κιθάρα σαν τον Χρυσίνη ή τον Δέδε:089:
Είναι στην φύση του ανθρώπου να ψάχνει για πρότυπο, όπως το αγοράκι έχει τον μπαμπά του και δεν είναι απαραίτητα κακό να θυμίζει το παίξιμό σου κάποιον παλιότερο μουσικό.

1 «Μου αρέσει»

Σαφώς και πρέπει να έχεις πρότυπα! Σου διευρύνουν τις γνώσεις, και την φαντασία πάνω στους δρόμους της μουσικής! Τώρα κάθε μουσικός ανάλογα με τη διατριβή που κάνει, πιστεύω, ότι κατά κάποιο τρόπο αυθόρμητα τον χαρακτηρίζει!!!

Ως νέος (μουσικός δεν θα το έλεγα). Το απόλυτα φυσιολογικό είναι ότι όταν σου αρέσει να ακούς κάποιον επώνυμο ή ανώνυμο (παλαιό ή τωρινό) να προσπαθείς να παίξεις όπως αυτός, γιατί σου αρέσει. Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Αν εγώ δηλαδή ακούω πχ τον Τρίγκα, μου αρέσει ο Τρίγκας, τον παρατηρώ, μου αρέσει το ύφος του, το παίξιμο του, η λογική κατάληξη είναι να προσπαθώ να παίξω σαν τον Τρίγκα. Αν πάλι μου αρέσουν και άλλοι δεξιοτέχνες σε τέτοιο βαθμό, προσπαθείς να πάρεις στοιχεία από όλους. Παρόλα αυτά, καταλήγεις στο απλό. Παίζεις ότι μπορείς να παίξεις σε πρώτη φάση. Και από ότι έχω δει και ακούσει εγώ σε ερασιτεχνικό και ημιεπαγγελματικό επίπεδο όσοι παίζουν χωρίς να επιχειρούν να μιμηθούν παίζουν και καλά αλλά και φαίνονται οι επιρροές τους. Από την άλλη όσοι επιχειρούν να μιμηθούν συνήθως αποτυγχάνουν. Και αυτό γιατί το στυλ παιξίματος αλλάζει πάρα πολύ δύσκολα. Το ύφος δηλαδή στο παίξιμό σου το διαμορφώνεις τον πρώτο καιρό (πάλι ανάλογα με την επίδραση του περιβάλλοντος, τον δάσκαλό σου, τους αγαπημένους μουσικούς κλπ κλπ) και δύσκολα θα το άλλαξεις. Ίσως το διαφοροποιήσεις. Πάντα όμως και με γνώμονα τη μελέτη θα βελτιώνεσαι ή όχι πάνω όμως στα πλαίσια όμως του ύφους σου.

Παντος παιδια εγω, πολυ θα ηθελα να ακουσω καποιον και να μου θυμησει τον ζαμπετα, ή τον Παπαϊωαννου κλπ. Γενικα πιστευω απο μουσικους που εχω γνωρισει οτι ο καθενας ειναι μοναδικος, παρ ολο που φαινονται οι επιρροες του καθενος. Ο μονος τροπος να απαλαγεις απ τις επιρροες ειναι να φερεις την καρδια σου στο χερι σου, και το χερι στην θεση της καρδιας.

Έτσι ακριβώς είναι.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να ξεχωρίσεις και να δημιουργήσεις το δικό σου χρώμα και ύφος. Ο ένας όπως είπε και ο alk έρχεται μετά από ωριμότητα και πολύ και σωστή δουλειά και ο άλλος είναι να γεννηθείς ταλέντο (πολύ σπάνιο). Και όταν λέω ταλέντο δεν εννοώ (επειδή τα έχουμε ξανασυζητήσει) την ταχύτητα και τη δυσκολία στην εκτέλεση, αλλά καθαρά στο ύφος του τρόπου παιξίματος.
Και, σίγουρα χρειάζεται να έχουμε πρότυπα. Απλά το πρόβλημα της εποχής μας είναι ότι οι περισσότεροι (και αυτό δεν ισχύει μόνο στη μουσική), δεν μπορούν να δουν που σταματάει το πρότυπο και που αρχίζει η μίμηση.
Και όπως σωστά παρατήρησε η pelagia, αυτή η τάση μίμησης δεν αφήνει πραγματική ελευθερία έκφρασης σε πολλούς νέους μουσικούς, με αποτέλεσμα ακόμα και αν υπάρχουν νέα ταλέντα αυτά να χάνονται μέσα στην εμμονή τους για να μιμηθούν το πρότυπο.
Καλό λοιπόν είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο που εμείς μπορούμε και όχι να πιάσουμε τα άπιαστα.

Για μενα ειναι λιγο θολο ποιο ειναι το ζητουμενο εδω. Να βαλεις τη δικη σου πινελια σε μουσικες και παιξιματα των παλιων ή να βγαλεις ενα καινουργιο κομματι/τραγουδι?
Για το πρωτο δεν πολυ-τρελαινομαι. Προτιμω να ακουω τα παλια τραγουδια με τον τροπο που τα ξερω. Φοβαμαι οτι ενας “νεοτερισμος” θα με ξενισει.
Για το δευτερο, σιγουρα χρειαζεται ταλεντο, μελετη, δουλεια και εμβαθυνση για να βγαλεις κατι που να αξιζει και να μην ειναι μια κακη μιμηση.
Και αυτο ειναι λιγο σπανιο μεταξυ ερασιτεχνων που κοπιαζουν να βρουν μια ωριτσα μεσα στη μερα εστω για εξασκηση.
Γενικα τωρα αν ψαξουμε στα τραγουδια και τους τραγουδοποιους/συνθετες της συγχρονης εποχης θα βρουμε ωραιες πινελιες-πενιες.
Αλλα ρεμπετικα δεν ειναι… ειναι?

Εγώ πιστεύω ότι εμείς οι αυτοδίδακτοι ιδιαίτερα, μιμούμαστε ασυνείδητα ( γιατί υπάρχει και η συνειδητή μίμηση η κακή ), αυτούς από τους οποίος έχουμε τα περισσότερα ακούσματα.
Άλλος πχ, ‘‘Τσιτσανίζει’’ στην πενιά του. Άλλος παίζει πιο σκληρά.
Στην συνέχεια όταν αποκτάς τεχνική και τελειοποιείς τον καρπό σου, που από κει βγαίνει ο ήχος, έχει ήδη το προσωπικό σου στυλ στο παίξιμο, το οποίο είναι χρονοβόρο και έρχεται μόνο του.
Ωστόσο προτιμώ τέτοιους ήχους, ακόμη και μιμούμενους συνειδητά παιξίματα, παρά αυτούς που παίζουν ακολουθώντας πιστά τον δασκαλό τους, με μικρές πένες, παίξιμο, θέση - άρση με ίδιο ήχο.
Ναι μεν βγαίνουν επαγγελματίες και παίζουν τα πάντα, αλλά είναι όλοι ίδιοι. Δεν ξεχωρίσεις τον Γιώργο πχ από τον Θέμη.
Η τεχνική είναι κάτι που έρχεται με την πολλή δουλειά και σε διαφοροποιεί από τους άλλους. Κάποιον όμως θα έχουμε ως πρότυπο. Δεν έχουμε βγεί από παρθενογέννεση!!!
Σε αλλους αρέσει ο ‘‘καβαλαράτος’’ ήχος του Κορακάκαη με το ζόρικο σκάσιμο της πένας του, και σ’ άλλους ο πιο γκλισάντος του Τσιτσάνη ή ο μαντολινάτος του Περιστέρη. Αυτούς ακούμε, τι να κάνουμε.
Δεν βρίσκω κάτι το επιλήψιμο σε όλο αυτό

Βασικα και η μιμηση ειναι ενα σταδιο της μαθησης,αρχικο βεβαια.Σαν αυτοδιδακτος,προσπαθω να “κλεψω” στοιχεια που με συγκινουν απο το παιξιμο καποιου,προσπαθω να ανιχνευσω τις ιδιαιτεροτητες που απαρτιζουν το παιξιμο αυτο.Οπως προειπαν και οι φιλοι παραπανω “λιγοι γεννιουνται εχοντας το”.Οποτε αυτονοητο ειναι οτι πρεπει να φτασεις σε καποιο επιπεδο και κατοπιν να ξεκινησεις να ξεδιπλωνεις πραγματα.
Δε γινεται να αποφυγεις τη μιμηση…θελοντας να βελτιωσω διαφορα στοιχεια στο παιξιμο μου εινι αυτονοητο οτι θα πιασω ενα τραγουδι με εναν “α” βαθμο δυσκολιας και θα κοιταξω να το βγαλω αρχικα οπως ακριβως παιζεται απο το συνθετη του και σε καθαροτητα και σε ταχυτητα,αφου το κατακτησω…τοτε θα μπει το δικο μου στοιχειο.
Δεν ειμαι υπερ των νεωτερισμων-υπερβολων(βεβαια καθενας εχει το δικο του γνωμονα)…προτιμω τα παλια τραγουδια παιγμενα με ελαχιστες αλλαγες,οτι δε μποριες να εξηγησεις,ζωγραφισε το!!!:)…παραθετω το ακολουθο,που το θεωρω πανεμορφο και ο νοων νοειτω http://www.youtube.com/watch?v=vZ8vmRRxN10

Σχετικα με τις νεες συνθεσεις…μπραβο σε οποιον δε δισταζει να κανει την κινηση…ολοι εχουμε κατι να πουμε,ποσοι το τολμαμε ομως;!!!

Κι εγώ προσπαθώ να τραγουδήσω σαν τον Νταλγκά και τον Παναή αλλά το αποτέλεσμα το γνωρίζεται όλοι.Αλλά προσπαθώ.Καλό είναι να προσπαθείς να μιμηθείς αυτόν που σ’αρέσει.Όχι όμως να το παρακάνεις.

Kαπως πρεπει να μαθεις,αρκετοι οργανοπαιχτες της Κρητης εμαθαν να παιζουν πλαι σε μεγαλους λυραρηδες και λαουτιερηδες…θαρρειτε οτι τοτε ο δασκαλος ελεγε “θα παιξουμε ντο κλπ” η “κατσε να δου δειξω το εξης” ;
Ο νεος οργανοπαιχτης κοιτουσε-αρπαζε-εχτιζε!..Εβλεπε και “εκλεβε” την τεχνη!

Gilles το οτι προσπαθεις να τραγουδησεις σαν το Νταλγκα και σαν τον Παναγη θα εχει σιγουρα τεχνικο αποτελεσμα στη φωνη σου,θα μαθεις να κανεις γυρισματα…και βασικα…εγω ρε φιλε δεν ξερω πως τραγουδας…κανε μου τιην τιμη :slight_smile:

Αν γίνει καμιά μεγάλη μάζωξη,πιθανόν να με ακούσεις.Εκτός αν με τραβήξουν κανένα βίντεο στα κρυφά και με ακούσεις.Κάτι θα κάνω για αυτό.

Σε κάποια βίντεο ψιλοακούγεται η φωνή μου.Μην περιμένεις να με δεις γιατί εγώ τραβούσα τα βίντεο.Επίσης έχει περάσει και λίγος καιρός.

Καλησπέρα σας!

Οι συνειδητές επιλογές του καθενός θεωρώ ότι πρέπει να γίνονται σεβαστές. Όποιος επιλέξει ότι θέλει να παίζει σαν τον Α ή Β είναι δικαίωμά του. Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς “δεν έχει νόημα να προσπαθείς να γίνεις Βαμβακάρης, γιατί από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι”. Δε θα συμφωνούσα υποχρεωτικά με αυτό: ακολούθα το πρότυπό σου, και όταν φτάσεις σε κάποιο επίπεδο και βγεις και παίξεις θα δεις από την ανταπόκριση των άλλων αν έχει ή δεν έχει νόημα. (Προσωπικά μου αρέσει να ακούω σήμερα μερικά παλιά πράγματα, όπως π.χ. κάποιον που έχει αφομοιώσει πιστά -αλλά και με κατανόηση- το παίξιμο του Βαμβακάρη: είναι μεν αναχρονιστικό, αλλά η πρόοδος θα γίνει ούτως ή άλλως, δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε στάσιμοι στην προπολεμική μουσική, οπότε ας υπάρχουν και καναδυό που μας την θυμίζουν, έτσι για να παίρνουμε “μαγιά”, να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι).
Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι η μη συνειδητή μίμηση προτύπων. Νομίζω ότι σ’ αυτό αναφέρεται η Πελαγία. Δε θα γίνω Ιορδάνης με το να αντιγράψω νότα-νότα ένα σόλο του Ιορδάνη, γιατί εκεί έχω θέσει στον εαυτό μου λάθος πρότυπο. Ο Ιορδάνης δεν ταυτίζεται με το συγκεκριμένο σόλο. Αυτό που τον έκανε Ιορδάνη ήταν η ικανότητα να το συνθέσει (ή να το αυτοσχεδιάσει), η τεχνική δεξιότητα που του επέτρεπε να κάνει τις τάδε και τάδε πεννιές που τόσο θαύμασα, και η αισθητική που τον οδήγησε να επιλέγει σε κάθε νότα το ένα ή το άλλο τεχνικό κόλπο. Αντιγράφοντας την εκτέλεσή του παραγράφω τα δύο από αυτά τα τρία και κρατάω μόνο τη δεξιοτεχνία.
Συνεπώς τίθεται ζήτημα “ανάγνωσης” της μουσικής που θαυμάζουμε και ζηλεύουμε. Οι ηχογραφήσεις του κάθε μουσικού είναι η κορυφή του παγόβουνου, είναι ελάχιστα δείγματα του τι ήταν αυτός ο μουσικός και τι μπορούσε / επέλεγε να κάνει. Και ο μεν Ιορδάνης, πες, είναι πρόσφατος, πολλοί τον έχουν δει ζωντανά, υπάρχουν βίντεό του. Έχουμε αρκετά δείγματα του τι ήταν. Προκειμένου όμως για παλιούς, τα δείγματα είναι μικρότερα. Οι μουσικοί της εποχής των 78 στροφών, για λόγους που έχουν συζητηθεί και είναι -πιστεύω- ευρύτερα γνωστοί, κατέθεσαν ένα πραγματικά υπαινικτικό δείγμα της μουσικής τους προσωπικότητας. Ο Βαμβακάρης, τεχνικά δεν έπαιζε δύσκολα πράγματα. Μπορεί κανείς να παίξει τις πεννιές του χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Αυτό όμως θα τον κάνει Βαμβακάρη; Όχι βέβαια.
Τώρα θα μου πεις, δηλαδή πρέπει να γίνω Βαμβακάρης για να παίξω; Πρέπει να μεταφερθώ στον προπολεμικό Πειραιά και να γίνω virtual φτωχαδάκι-μάγκας της εποχής; Αυτό είναι παλαβό. Όχι, δε χρειάζεται να γίνει αυτό. Απλώς, ας μην πηδήξω κατευθείαν στο τελικό αποτέλεσμα και προσπαθήσω να το αντιγράψω, ας μπω λίγο στη διαδικασία να σκεφτώ: “Από ποιο σύνολο δυνατοτήτων επέλεγε ο Βαμβακάρης για να κάνει αυτό το αποτέλεσμα;” Ο ίδιος δε θα έπαιζε βέβαια κάθε φορά τη Φραγκοσυριανή π.χ. ολόιδια όπως την έχει ηχογραφήσει. Όμως κάποια πράγματα, όπως την τάδε πενιά, γενικώς τα συνηθίζει. Κάποια άλλα δεν τα κάνει ποτέ. Το τάδε σημείο του τραγουδιού έχει ένα νοητό μουσικό σκελετό που στην πραγμάτωσή του κάθε φορά τον ψιλοαυτοσχεδιάζει, ενώ το δείνα σημείο είναι σταθερό. Αυτά πρέπει να βρω: όχι τι έκανε ο Μάρκος τη μέρα που μπήκε στο στούντιο και ηχογράφησε, αλλά τι θα έκανε τις υπόλοιπες μέρες.

Έχω ακούσει μουσικούς που ξεσηκώνουν ακριβώς τα λάθη των ηχογραφήσεων, τις ρυθμικές παραξενιές του Κατσαρού, τη σειρά των στίχων στα μουρμούρικα, τα “άλα” και “ώπα” και “γεια σου Ανέστο Μαύρη Γάτα”. Αυτό δεν έχει νόημα. Μπορείς να αντιγράφεις τον Κατσαρό, αλλά γιατί να αντιγράφεις το δίσκο του Κατσαρού; Ή, κι αν δεχτούμε ότι είναι δικαίωμα του καθενός να το κάνει (δις ιζ ε φρι κάντρι), πάντως δε συνιστά αυθεντική εκτέλεση. Η αυθεντική εκτέλεση, ιδίως προκειμένου για παλιά τραγούδια, προ της εποχής που το πάλκο και ο δίσκος κυριάρχησαν, έγκειται στη διαρκή αναδημιουργία του τραγουδιού. Ο επίδοξος “αυθεντικός” ερμηνευτής λοιπόν καλείται να ανιχνεύσει τους κώδικες και τους κανόνες βάσει των οποίων οι τότε μουσικοί αναδημιουργούσαν τα τραγούδια.
Στο σημείο αυτό όμως κάπου αναπόφευκτα θα υπεισέλθει και η δική του προσωπικότητα. Όσο κι αν έχω εμβαθύνει στον Κατσαρό ή στον Βαμβακάρη, δεν παύω να είμαι ένας σημερινός άνθρωπος που έχει ακούσει και ό,τι υπήρξε από τότε μέχρι σήμερα και κουβαλάει κι άλλες επιρροές. Αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω στον εαυτό μου, να μην το καταπνίξω. Διότι αφενός είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να το καταπνίξω, αφετέρου πάλι, αν το σεβαστώ και του δώσω λίγο τόπο να εκδηλωθεί, το παίξιμό μου θα είναι πιο ζωντανό, πιο αληθινό, με τίμημα μια κάποια απόκλιση από την “αυθεντικότητα” που έτσι κι αλλιώς θα ήταν αναπόφευκτη.

Τέλος, ας αναφέρω και μια ακόμη σκέψη μου που δεν αφορά πλέον το ρεμπέτικο. Στα δημοτικά τραγούδια, που τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ξαναανακαλύπτονται και εκτιμώνται, υπάρχουν ορισμένα που τα έβγαλαν στο φως η Σαμίου, οι Δυνάμεις του Αιγαίου, ο Ρος Ντέλιλι, η Σαββίνα Γιαννάτου, η Φριντζήλα κλπ… Τραγούδια δηλαδή που τα ξέρουμε μέσω προσωπικών ερμηνειών κάποιων συνειδητών διασκευαστών. Αν εμένα μου αρέσουν οι ερμηνείες τους, μπορώ φυσικά να τις παίξω. Οφείλω όμως να ξεχωρίσω (να προσπαθήσω έστω) τι στην εκτέλεση της Σαμίου ή του Γράψα συνιστά στοιχείο του ίδιου του τραγουδιού και τι είναι στοιχείο της προσωπικής τους ερμηνείας. Αν στηριχτώ εξολοκλήρου στην εκτέλεση του Γράψα τότε δεν παίζω παραδοσιακά, παίζω Γράψα. Καλό κι αυτό και επιτρεπτό: τόσοι παίζουν Σαββόπουλο, γιατί να μην παίξουν και Γράψα κάποιοι; Αρκεί να το συνειδητοποιούν οι ίδιοι, να μην παραπλανώνται και να μη παραπλανούν και το ακροατήριό τους.

Ξεκινω δηλώνοντας ότι δεν θεωρω τον εαυτό μου ούτε εργανοπαίχτη ούτε μουσικό,η ανάγκη του να μην ακούω μόνο ότι μου αρεσει, αλλά να παίζω και να τράγουδώ με οδήγησε στο να πιάσω ένα όργανο και να αρχίσω .Επι του θέματος τώρα επιρροές παντα υπάρχουν το πόσο τις υιοθετεί ο καθένας μας είναι ένα ζήτημα πιστεύω όμως ότι από το ξεκίνημα μας μέχρι την ωρίμανση μας κατα τη διάρκεια της ζωής μας ξεκινάμε μαθαίνοντας,μιμούμενοι και φτάνουμε να παίζουμε ακούγοντας μας (ακουστικος καθρέφτης ), να προσπαθούμε να ακούσουμε αυτό που μας ικανοποιεί άρα βελτιωνόμαστε.Κάποιοι δεν ξεφεύγουν και ακολουθούν το πρότυπο τους, δεν είναι κακό αλλά ερωτω χάνουν ή κρύβουν τα μεράκια τους έτσι ή όχι?πάντως ό αγώνας συνεχίζεται γιατί γουστάρουμε να παίζουμε να τραγουδάμε, να βρισκόμαστε (…αμώτο, πάντα μπερδεύω το αντικείμενο με το συναίθημα)

Θα σας παραθεσω τα λογια του Θεμη Παπαιωαννου , που διαβασα σε αλλο ποστακι του
και μαλιστα υπο τυπον υστερογραφου …

“Μεσα μας εχουμε ολοι ακουσματα και η μιμηση, στο μετρο που γινεται, ειναι ασυνειδητη.
Η συνειδητή ειναι κακή…!!”

Προσωπικα τον Θεμη Παπαιωαννου (Κατσαμπινη) τον θεωρω καλο μουσικο και στιχουργο
και το βασικοτερο “εναν σεμνο ανθρωπο” , για ο,τι εκανε και κανει μεχρι σημερα …

Πελαγία μου, που έχει φατσούλες που κοκκινίζουν;
Την ψυχή μου προσπαθώ να γιατρέψω και να ‘‘παιδέψω’’, Πελαγία μου…Αυτό μόνο.
Πάντως σε ευχαριστώ για μια ακόμη φορά. Θα τα πούμε κι από κοντά!!!

1 «Μου αρέσει»