http://davidpublishing.org/DownLoad/?id=2843
Περικλή, περιμένω τα σχόλια σου!
Εύα
Πάλι εγώ ρε παιδιά;
Το ότι έχω ζήσει μερικά χρόνια στην Κάρπαθο, που ήταν αρκετά ώστε να έχω να μιλάω για ατελείωτες ώρες (μέρες - μήνες κλπ.), δε σημαίνει ότι έχω ρεζερβέ το θέμα για πάρτη μου.
Άλλωστε, αν ανοίξω τη συζήτηση, με τον μακροσκελή και αναλυτικό τρόπο που συνήθως γράφω, μετά θα είναι δύσκολο να κινηθεί έξω από το πλαίσιο του αρχικού μηνύματος, δηλαδή ουσιαστικά θα την καπακώσω.
Ας λαλήσει κι άλλο αηδόνι!
[Υ.Γ. Αυτό στην Κάρπαθο λέγεται «να σ’ εύρω»: Ένα γλέντι ξεκινάει με το Συρματικό, ένα τραγούδι με δεδομένους στίχους, και ακολουθούν οι μαντινάδες. Την πρώτη μαντινάδα, που ανοίγει το θέμα, τη λέει συνήθως ο ίδιος που είπε το Συρματικό. Μπορεί όμως να παραχωρήσει τιμητικά τη σειρά του σε κάποιον άλλο, δηλαδή να τον «εύρει». Λοιπόν Εύα εσύ με βρήκες, αλλά εγώ θα βρω κάποιον άλλον. Τις αγορεύειν βούλεται;]
Απορία: Πώς πληρώνονται οι οργανοπαίκτες στα Καρπάθικα γλέντια; Δεν το βρήκα στο άρθρο.
Πετάει ο καθένας τη χαρτούρα του, τα μαζεύουν όλα σ’ ένα κουτί ή κάτι παρόμοιο (συχνά σε γυάλινο μπουκάλι, για το απαραβίαστον), και στο τέλος ή την επόμενη μέρα γίνεται μοιρασιά σε ίσα μερίδια μεταξύ όλων όσοι έπαιξαν, ανεξαρτήτως οργάνου και διάρκειας. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι δε γίνονται παρεξηγήσεις, αλλά αυτός είναι ο γενικά αποδεκτός κανόνας.
Σε κάθε γλέντι, ιδίως δημόσιο (πανηγύρι), έχει δικαίωμα να παίξει ο καθένας. Π.χ. παίζουν δύο λύρα και λαούτο, και μπορεί κάποια στιγμή να προστεθεί ένα δεύτερο λαούτο, αργότερα ο λυράρης να αλλάξει με άλλον λυράρη, κλπ… Σε γενικές γραμμές δεν υπάρχουν στάνταρ συγκροτήματα. Απλώς πρέπει η μουσική να μη διακοπεί ποτέ (συνήθως ένα ολόκληρο γλέντι είναι «ένα τρακ»). Άρα, τη στιγμή που μπαίνει ο καινούργιος λυράρης πρέπει ο παλιός να συνεχίσει να παίζει μέχρι ο καινούργιος να πιάσει το ρυθμό, και αν παίζουν με το ίδιο όργανο θα πρέπει τα λαούτα να τους καλύψουν τη στιγμή της σκάντζας.
Η χαρτούρα προέρχεται:
α) Στο καθιστό γλέντι, όπου λέγονται μαντινάδες, από εκείνον που τον άγγιξε ιδιαίτερα η μαντινάδα κάποιου άλλου. Π.χ. σου απευθύνω ένα δυνατό έπαινο, του στυλ «είσαι τόσο λεβέντης που τιμάς το όνομα του παππού σου» ξερωγώ, εσύ ρίχνεις ένα χαρτονόμισμα, και …το τσεπώνουν οι οργανοπαίχτες!
β) Στον πάνω χορό, όπου κάθε άντρας κάποια στιγμή θα έρθει στον κάβο (την πρώτη θέση) και θα χορέψει κατά σειράν με όσες γυναίκες συνοδεύει, τελειώνοντας με την κάθε ντάμα πετάει στα όργανα κάποιο ποσό ανάλογο με το ύψος της τιμής που θέλει να αποδώσει στη χορεύτρα του. Αν π.χ. μία είναι η αρραβωνιαστικιά του ή η νιόπαντρη γυναίκα του και οι άλλες είναι συγγενείς του, θα ρίξει περισότερα για την πρώτη. Αλλά θα ρίξει κάτι για την καθεμία.
Για κάποιον λόγο η διεύθυνση που δόθηκε δεν οδηγεί πουθενά. Δουλεύει αενάως ο browser χωρίς να δίνει αποτέλεσμα…
Δεν είναι πολύ σόι όλος ο ιστότοπος. Μια δουλεύει μια δε δουλεύει. Μόλις ξαναδοκίμασα, και το άρθρο ανοίγει κανονικά, η κεντρική σελίδα όμως (http://davidpublishing.org/journals/) έχει ένα σωρό νεκρούς συνδέσμους.
Τόσα χρόνια μετά, κι αφού ο σύνδεσμος δε λειτουργεί πια, ας αναφέρουμε ότι το άρθρο είχε μια λογοκλοπή από δικό μου άρθρο και γι’ αυτό δεν ήθελα να το συζητήσουμε. Είχα ενημερώσει σχετικά και τη δ/νση του ηλεκτρονικού περιοδικού, η οποία μου ζήτησε συγγνώμη. Δεν έχω υπόψη μου να έγινε κάτι άλλο μετά.