Με την αφορμή του “Ζεϊμπέκικου χασικλήδικου”, αλλά και του βιβλίου του Μπαρούνη, θα ήθελα να σχολιάσω και μια γενικότερη “συλλεκτική” κατάσταση (αν κρίνουν οι συντονιστές ας αυτονομήσουν το θέμα αυτό).
Πόσα τραγούδια άραγε σαν το “Ζεϊμπέκικο χασικλήδικο”, να είναι ενθυλακωμένα στα συρτάρια των συλλεκτών; Πολλά; Λίγα; Ποιος ξέρει… Τι τα κάνουν τόσα χρόνια που τα έχουν; Γιατί δεν τα βγάζουν στο εμπόριο με όποια τιμή θεωρούν ότι τους καλύπτει, ώστε να γίνουν κτήμα όλων μας;
Βλέπουμε π.χ. τον Μπαρούνη. Μας βάζει τους στίχους, που σημαίνει ότι κατέχει τον δίσκο. Και μας βάζει επίσης συνημμένα δώρο ένα cd με 21 τραγούδια χιλιοακουσμένα και προσβάσιμα. Και το “Ζειμπέκικο χασικλήδικο” λάμπει διά της απουσίας του. Ωραία, δεν θες να το “χαρίσεις” στο έτσι στιλ. Βγάλε αυτό και ό,τι άλλο σπάνιο ρεμπετοειδές έχεις στο εμπόριο…
Ένας Τσάρλι Χάουαρντ μας χρειάζεται αλλά πάει και αυτός ο τεράστιος μερακλής…
ΥΓ. Θα είχε πιστεύω ενδιαφέρον να τοποθετηθούν σχετικά οι όποιοι συλλέκτες εμφιλοχωρούν στο Φόρουμ!
Ναι, οκέι, αλλά ο τεράστιος πλούτος των τζάμπα αναρτήσεων στο sealabs είναι μια σημαντική αποζημίωση για τα όσα παραμένουν ακόμη κρυφά.
Υπάρχουν και μικρότεροι ιστότοποι με τέτοιες αναρτήσεις. Του Κουνάδη με το αρχείο του κανείς νομίζω δε θα του προσήπτε ότι κρύβει λόγια (ακόμη κι αν κρύβει δεκαπλάσια απ’ όσα φανερώνει, λέω τώρα υποθετικά και χωρίς σπόντα, δεν παύει να χαρίζει αυτά που χαρίζει και τον ευχαριστούμε).
Και άλλων συλλεκτών, μπορεί και όχι ειδικευμένων στο ρεμπέτικο ή ούτε καν στην ελληνική μουσική.
Μήπως να μέναμε στο ρεμπέτικο, γιατί είναι αυτό το αντικείμενό μας και για να μην πελαγώσουμε σε άλλους χώρους;
Εννοείται ότι είμαστε ευγνώμονες για ό,τι υπάρχει αυτή τη στιγμή ανεβασμένο στην επιφάνεια -και δεν έθεσα βέβαια ζήτημα τσάμπα/πληρωτικό, ας είναι όπως κρίνουν οι “αιμοδότες”. Ωστόσο, μην ξεχνάμε ότι είμαστε στο 2023…
Για το υλικό από εκεί και πέρα μιλάω -και την αφορμή την έδωσε το “Ζεϊμπέκικο χασικλήδικο”. Υπάρχει ανάλογο υλικό στα χέρια συλλεκτών; Εκείνοι είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα εάν κάτι που κατέχουν στη συλλογή τους είναι αδημοσίευτο ή όχι. Τι κάνουν με αυτό το υλικό;
Διότι με τους ρεμπέτικους δίσκους, δυστυχώς, δεν έχουμε την “πολυτέλεια” που έχουμε με τα βιβλία πάσης φύσεως: στον χώρο του βιβλίου δεν υπάρχει περίπτωση να μην αποκτήσεις πρόσβαση σε κάτι εξαντλημένο, σπάνιο, παλιό, παμπάλαιο κλπ. Θα πας σε μια βιβλιοθήκη, σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και θα το βρεις να το διαβάσεις.
Εννοώ ρεμπέτικα ανεβασμένα σε χώρους που δεν είναι ειδικά αφιερωμένοι στο ρεμπέτικο.
Το έθεσα εγώ: μπορεί να μην έχεςι πρόβλημα να πληρώσεις για ό,τι αξίζει και είναι μέσα στο μπάτζετ σου (ούτε εγώ ούτε ο τυχόν άλλος), αλλά εμένα και το χαρισμένο δε με χαλάει.
Μωρέ κανέναν δεν χαλάει, αλλά η ουσία είναι αλλού: ας βγουν στην επιφάνεια και όλα τα άλλα βρίσκονται.
Βάλε με το νου σου: το “Ζεϊμπέκικο Χασικλήδικο” κυκλοφόρησε το 1918 και εμείς μάθαμε ΜΟΝΟ τους στίχους το 2023… (και αυτούς από σπόντα, διότι μέχρι εκεί μάς επετράπη)
Με την ευκαιρία λοιπόν που άνοιξε ο Άνθιμος το θέμα, να ρωτήσω κι εγώ κάτι συναφές:
Το Σίλαμπς πώς δουλεύει; Είχα σχηματίσει αρχικά την εντύπωση ότι άνθρωποι που διαθέτουν παλιούς δίσκους ψηφιοποιούν τις ηχογραφήσεις και τις ετικέτες και τις ανεβάζουν. Φαίνεται πως τελικά δεν είναι έτσι, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο έτσι. Άρα, πώς;
Έχω δει ότι ορισμένες ηχογραφήσεις προέρχονται από επανεκδόσεις, αλλά δεν είναι αυτές ο κύριος όγκος. Κάποιος που δεν έχει τον αρχικό δίσκο (σε τραγούδι που δεν επανεκδόθηκε), από πού βρίσκει την ηχογράφηση και μας την προσφέρει;
Χτυπήθηκε δίσκος και έχει διασωθεί μόνο ένα αντίτυπο και αυτό το έχει ένας ο οποίος αρνείται να το μοιραστεί ?
Αν κατάλαβα καλά και ισχύει αυτό που έγραψα δεν μου κάνει εντύπωση… Όταν αρκετά σπίτια διακοσμούνται από αρχαία γλυπτά και όχι μόνο, τα οποία δεν έχουν καταγραφεί η μελετηθεί από κανέναν αρχαιολόγο.
Δεν νομίζω να πρόκειται για ένα μόνο αντίτυπο. Π.χ. και οι Κοπανιτσάνος-Κουρούσης οπωσδήποτε τον έχουν αν κρίνω από το άρθρο του 2015 -και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι συλλέκτες…
Θα το έχουν και άνθρωποι που δεν είναι συλλέκτες. Κληρονόμοι παππούδων με κούτες παλιά πράγματα στο υπόγειο, κλπ., που μπορεί να μην ξέρουν τι είναι, ή να μην τους ενδιαφέρει, ή να μην ξέρουν καν ότι το έχουν…
Πόσο είναι το μικρότερο τιράζ που μπορεί να έβγαλε ένας δίσκος; Μερικές εκατοντάδες κομμάτια; Πόσα από αυτά είναι πιθανόν να καταστράφηκαν ολοσχερώς μέσα σε περίπου έναν αιώνα, και πόσα να σώζονται κάπου, εντοπισμένα ή άγνωστα;
Υπάρχουν κάποιοι που τα βγάζουνε και κάποιοι που τα φυλανε. Από αυτούς που τα βγάζουνε, κάποιοι σωστά και κάποιοι πετσοκομμένα.
Τουλάχιστον αυτούς που τα βγάζουνε σωστά να τους στηρίζουμε, και όχι να ψάχνουμε ψύλλους στ’άχυρα να τους προσάψουμε, για θέματα άσχετα με την έρευνα και τα τεκμήρια.
Αυτοί που εκδίδουν σωστά τα ιστορικά δισκογραφήματα και δεν τα βγάζουν στην αγορά σκέτα νέτα, παρά θέλουν (θεμιτή φιλοδοξία!) να τα συνοδεύουν με γραπτά τεκμήρια εποχής, θα πρέπει να φροντίζουν αυτονοήτως να μην τα εξαλλοιώνουν με αλαμπουρνέζικα (ιδίως όταν δεν τους συμβαίνει για πρώτη φορά…)
Και όταν τους γίνονται σχετικές επισημάνσεις από το κοινό, οφείλουν να μη σπεύδουν, από τη μια, να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, και από την άλλη να ενσωματώνουν ένθετα διορθώσεων
Αυτά, ούτε «ψύλλοι στ’ άχυρα» είναι, βέβαια, αλλά και σχετίζονται ευθέως με τα «τεκμήρια»…
Πάντως θυμάμαι τον κ . Μπαρούνη να παίζει πρώτος δημόσια σε εκπομπή το “Τεχνίτης και κατεργάρης”, όχι ολόκληρο, αλλά το αποκάλυψε ο άνθρωπος
δείτε στο 51 λεπτό και μετά.
Βέβαια, ο Αγάθωνας το είχε ήδη ηχογραφήσει το κομμάτι πριν την δημόσια ακρόαση στην εκπομπή αυτή, άρα υπήρχε πρόσβαση στο δίσκο, άρα ίσως αυτός να μην ήταν ο μοναδικός.
Πάντως, όσο το κράτος αδιαφορεί τελείως για τον πολιτισμό, ΔΕΝ θα υπάρξει άμεση αποκάλυψη όλων αυτών των διαμαντιών.
Εχει απολυτο δικιο ο ‘Ανθιμος’.
Τι να κανουμε ρε παλληκαρια αυτη ειναι η ανθρωπινη ματαιοδοξια, " το εχω εγω και κανενας αλλος", οπως οι συλλεκτες αρχαιων (ορα …Ιολας, κ.τ.λ…)
Μετα ψοφανε, και αν υπαρχει κανενας απογονος της προκοπης εχει καλως μπορει να υπαρξει μελλον, αν ειναι κανενας κοπριτης πανε τα παντα στον βροντο !.
Με την ιδια λογικη και η τεχνη που εμεις οι παλιοι μεταλαμπαδευσαμε με την ψυχη μας σε δεκαδες νεους ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ, για να υπαρχει συνεχεια, επρεπε να την ειχαμε κρατησει για την παρτυ μας μεχρι να πεθανουμε, η να την ειχαμε δωσει επι πληρωμη ??!!
Ναι, μόνο που όταν έχεις ένα αρχαίο τότε όντως το έχεις εσύ και κανένας άλλος. Όλη του η αξία συγκεντρώνεται στο ίδιο το αντικείμενο, δεν είναι φορέας πληροφορίας. Ενώ ο δίσκος είναι φορέας μιας πληροφορίας (της ηχογράφησης) που αν τη μοιράσεις δεν αλλάζει το γεγονός ότι το συλλεκτικό υλικό αντικείμενο και πάλι μόνο εσύ το έχεις.
Μαγκιά σου που το έχεις μόνος σου: το έψαξες, ξόδεψες λεφτά, αφιέρωσες μια ζωή στο να γίνεις ένας καλός ξετρυπώστρας συλλέκτης (θέλει έξοδα, χρόνο, γνώσεις που μαζεύονται λίγο λίγο, δεν είναι εύκολη υπόθεση) ώστε να το αποκτήσεις κι αυτό. Κράτα το και καμάρωνέ το, εγώ μαζί σου. Αλλά την ηχογράφηση;;;
Ναι εφ’ οσον το μοιραζετε, σταθηκες μονο στο αρχαιο αντικειμενο, αλλα στην τεχνη γενικοτερα (οπως και η ηχογραφηση του δημιουργου) που ειναι εκατομυρια πληροφοριες ??
Θα πρεπε λοιπον και εγω να λεω επειδη ειμαι ενας τεχνιτης σχεδον μοναδικος στο ειδος μου εχοντας αναλωσει χιλιαδες ωρες αγαπης, εξελιξης, χρηματων…, Μαγκες φερτε τα τωρα, και μακρυα τα βλεμματα απο το τι κανω, ειμαι σχεδον μοναδικος και θα τα παιρνω μεχρι τον ταφο μου !
Αντ’ αυτου εκανα καμμια δεκαρια νεα παιδια υπεροχους τεχνιτες και τους καμαρωνω.
Και γω μαζι σου ειμαι δεν αντιδικω, απλα βλεπω τα πραγματα απ’ την αλλη σκοπια την μη ματαιοδοξη…
Κρατα το αντικειμενο και μοιρασου την πληροφορια … Οπως λες και εσυ …
Πάντως, η νοοτροπία αυτή αλλάζει τα τελευταία χρόνια.
Δηλαδή και ο Howard έδωσε σπάνια πράγματα και ο Κουρούσης ειδικά με τα τελευταία βιβλία του, πολλές ανέκδοτες εκτελέσεις… Καλό είναι να στηρίζουμε αυτές τις προσπάθειες με ενθουσιασμό.
Επίσης, ο σύλλογος Παπάζογλου έβγαλε το ΑΙΝΙΓΜΑ σε μια αντικειμενικά εξαιρετικού επιπέδου έκδοση βινυλίου και ταυτόχρονα και στο ΥΤ.
Τώρα ναι, αν με ρωτήσεις κι εμένα, θα ήταν πολύ πιο δελεαστικό να μάθαινα ότι στο συγκεκριμένο βιβλίο +CD είχε μέσα και ένα “ακυκλοφόρητο”, θέλω να ελπίζω ότι θα έρθει στο φως κάποια στιγμή
