Το " μαύρα μάτια μαύρα φρύδια" απο τεχνικής πλευράς είναι εύκολο γιατί είναι απλή μελωδία και έχει μόνο δύο ακόρντα. (απο αισθητικής πλευράς φυσικά όλα είναι δύσκολα).
Αν προσπαθήσεις όμως να παίξεις Τσιτσάνη ή Μητσάκη απροβάριστα ( που εκεί τα πράγματα γίνονται σκούρα) έλα μετά να μου πεις τα αποτελέσματα και κατά πόσον μπορείς να τα ξεχωρίσεις απ’ την …“ηχορύπανση”…
Δεν είναι έτσι φίλε μου Δημήτρη. Η ερασιτεχνική μουσική δεν γίνεται να παιχτεί χωρίς κόπο…:108:
Eχμ…:043:…δεν αντιλεγω,καθως ουτε Τσιτσανη ουτε Μητσακη παιξαμε,σιγουρα στηριχτηκαμε σε πιο απλα τραγουδια(το “μαυρα ματια μαυρα φρυδια” ηταν ενα τυχαιο παραδειγμα).
Τωρα οσον αφορα Μητσακη και Τσιτσανη που να τους παιξεις σε ενα μπαγλαμαδακι:019:
…λιιιιγα πραγματα.
Οχι μονο η μουσικη,ο,τι κι αν κανεις απαιτει καποιον κοπο…μα ο,τι κι αν κανεις.
(Μα δεν υπαρχει και κανας “αδικιωρισμενος” στο νησι να ανεβουμε επιπεδο!!!)
Ως συνηθως η αληθεια ειναι καπου στη μεση…
Δεν ειπαμε να παιζουμε και τελειως στα κουτουρου, ξεκουρδιστοι, σε αλλο τονο κλπ αλλα ουτε και να εχουμε κανει 10 προβες πριν βγαλουμε την κιθαρα με καμια παρεα.
Οπως επισης δεν ειναι ωραιο μεν να φωναζουν ολοι ασχετα οταν καποιοι παιζουν, αλλα δε μπορεις και να απαιτησεις να καθονται ολοι στη μουγκα για οση ωρα παιζεις.
Μάλλον ορίζουμε διαφορετικά την έννοια της μάζωξης. Προσωπικά, αυτό που εννοώ είναι ο αυθορμητισμός. Αν έχουν γίνει 5-10 πρόβες δεν είναι κάτι αυθόρμητο (εννοείται βέβαια ότι θα είναι καλύτερο το αποτέλεσμα). Όμως, δεν είναι 10 φίλοι/γνωστοί οι οποίοι είπαν να μαζευτούν και έριξαν και 2-3 πενιές. Η πρόβα έχει γίνει αυτοσκοπός και ως γνωστόν όταν κάτι δεν είναι και τόσο αυθόρμητο ψιλοχάνει και την γλύκα του.
Δεν σου λέω να πας να παίξεις συναυλία έτσι, αλλά μιλάω για παρεϊστικη ατμόσφαιρα. Και συνεχίζω να μην καταλαβαίνω την έννοια της πρόβας.
Δηλ. μου λές το εξής:
έλα εδώ ρε Μήτσο, θα κάτσουμε θα κάνουμε πρόβες 80 τραγούδια για να τα παίζουμε -καλά- όταν μαζευόμαστε με φίλους;;
Συγνώμη, αλλά προσωπικά προτιμώ να πώ:
Μήτσο, πάμε για ούζα, φέρνουμε τα όργανα και ο καθένας παίζει ό,τι ξέρει καλύτερα…και ο άλλος (ή οι άλλοι) αν μπορούν ακολουθούν, αν όχι μόλις έρθει η σειρά τους (ή όποτε τους κάτσει) παίζουν αυτοί ό,τι ξέρουν καλύτερα και οι υπόλοιποι ακολουθούμε αν μπορούμε ή απλώς τραγούδάμε (και πίνουμε και τα ούζα! :102: )
Αυτό για μένα είναι (αυθόρμητη) μάζωξη. Το άλλο μου ακούγεται πιο πολύ σαν:
Παιδιά, πάμε σήμερα να μαζευτούμε εκεί…θα έρθει και ο Μήτσος με την κομπανία του να μας παίξουν…
Με αυτό τον τρόπο οι εκτός “κομπανίας Μήτσου” θα ντραπούν να πιάσουν κανένα όργανο (εκτός κι αν είναι τέλειοι).
Αυτά είχα να πώ. Καλή συνέχεια στο τόπικ.
Υ.Γ.: Σόρρυ για την περιγραφικότητα του μηνύματος, μα είδα ότι αλλιώς δεν γίνομαι κατανοητός.
Η εκ των προτέρων συννενόηση δεν καταργεί τον αυθορμητισμό. Αντίθετα μπορώ να πώ.
Οταν αισθάνεσαι σιγουριά για ένα μουσικό κομμάτι σου βγαίνουν πράγματα τα όποία είναι τόσο στιγμιαία που δεν θα μπορείς να πιστέψεις ούτε εσύ ο ίδιος.
Τώρα για να γίνω περισσότερο σαφής.
Δεν καταργώ το δικαίωμα του να παίξει κάποιος έτσι αυθόρμητα χωρίς νάχει προηγηθεί πρόβα. Ας συνυπάρχουν και οι δύο εκδοχές. Τώρα το αν θα…“ντραπούν” οι “απροβάριστοι”
απ’ την “πρόοδο” των προβαρισμένων αυτό φίλε Φώτη πρέπει νάναι δικό τους πρόβλημα…
:246:
Ρε παιδιά οι παρέες δεν μαζεύονται μια φορά τον χρόνο και φυσικά δεν χρειάζονται πρόβες για να παίξουν. Συναντήσεις χρειάζονται. Όσες πιο πολλές γίνονται τόσο πιο καλό θα είναι το αποτέλεσμα…Μήπως και εμείς έτσι δεν μάθαμε να παίζουμε.;
Φίλε μου Μήτσο στην ταβέρνα " Τομπουρλίκα" στη Θεσσαλονίκη ( που ξέρεις ότι επισκέπτομαι συχνά) έχω δει ερασιτέχνες που έμαθαν κιθάρα απ΄ τον Δημήτρη (κιθαρίστας ) ο οποίος πολλές φορές προθυμοποιήθηκε να τους βάλει " σε τάξη".
ένας απ’ αυτούς είναι ο Πάνος Ξανθόπουλος που τώρα πια είναι επαγγελματίας. Δεν νομίζω να έμαθαν μόνο απ΄ τις μαζώξεις. Στον εκεί ερασιτεχνικό περίγυρο υπάρχουν φιλικές σπιτικές συναντήσεις όπου πίνοντας καφεδάκι ή ουζάκι πιάνουν τα όργανα και μελετούν τα τραγούδια. Οταν λοιπόν μιλάω για πρόβες δεν εννοώ τις δικές μας …" τις άχαρες" πριν απο μία “αρπαχτή”. Προσπαθώ απλά να πω πως η συνάντηση δύο φίλων ερασιεχνών στο σπίτι και η μελέτη των τράγουδιών είναι παράγοντας καθοριστικής σημασίας…
οι επαγγελματιες(αυτοι που πληρωνονται γι αυτο που κανουν και εδω μιλαμε για οργανοπαιχτες)εχουν ευθυνη γιατι αυτο που αποδιδουν πρεπει να φτανει στο επιπεδο του αυθεντικου τραγουδιου,οι ερασιτεχνες που κανουν και αλλη δουλεια μαθαινουν απο τα λαθη τους ρωτανε να μαθουν και δεν τρεχει τιποτα και στη τελικη
Έτσι όπως κατάντησε η μουσική απο μας τους επαγγελματίες δεν βλέπω άλλη λύση πέραν του ερασιτεχνισμού. Γι’ αυτό άλλωστε ξεκίνησα κι’ αυτή τη κουβέντα.
Αν οι ερασιτέχνες φτιάξουν ομάδες (κομπανίες) τότε θα δείς ποιος παίζει μουσική και ποιος κάνει …“δουλειά γραφείου”…:088:
Θα ήθελα να κάνω δύο παρατηρήσεις:
Προσωπικώς (οχι προσωπικά), το λεκτικό ύφος σου το χαίρομαι και το απολαμβάνω.
Στο θέμα τώρα. Αν κατάλαβα καλά, εννοείς αντί να βρισκόμαστε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) μόνο στις μαζώξεις αραια και που, μπορούν να βρίσκονται πιο συχνά κάποιοι που μένουν κοντά, σε σπίτια ή σε μαγαζια της περιοχής τους και να παίζουν μεταξύ τους. Δλδ οχι “κάνω πρόβα” αλλά “βγαινω με το φίλο μου” μια φορα την εβδομάδα π.χ. και περνάω ωραία.
Αν παρανόησα, διόρθωσε με σε παρακαλώ.
Καλη η ομαδοποιηση , με αποτελεσματα συνηθως θετικα που βγαινουν μεσα απο κοινη
προσπαθεια , τις αποριες , την μελετη , τις διορθωσεις , αρκει να μη μπαινει αναμεσα στους μουσικους
η ζηλεια κι ο εγωισμος , συναισθηματα που ξερω πολυ καλα οτι ανθουν γενικοτερα και ειδικοτερα στον κλαδο … αυτο μας εχει φαει και σαν λαο εξ αλλου … δυστυχως …:106:
Ακριβώς! Ακούω το “πριν το χάραμα” και λέω στον φίλο μου πχ. Αφού η μελωδία είναι απλή γιατί εμείς το λέμε σαν ποίημα σε σχολική εορτή;; Το ακούμε λοιπόν προσεκτικά προσπαθώντας να "ανιχνεύσουμε " τις λεπτομέρειες του αλλά και την αισθητική του φόρμα.
Έπειτα αν γουστάρουμε πιάνουμε τα όργανα και παίζουμε.:246:
Αυτό το πράγμα καθώς καταλαβαίνεις στις αυθόρμητες μαζώξεις είναι αδύνατον να γίνει.
ΥΓ. δεν είμαι κατά των αυθόρμητων μαζώξεων…:108:
Aυτο που λες ειναι σωστο να στεκομαστε στη λεπτομερεια και το στησιμο ενος τραγουδιου,σαφως δεν ειναι δυνατον να μελετας σε αυθορμητες μαζωξεις τραγουδια…πρεπει να γινεται σε ενα κλιμα παρειστικο…σαν κατι που θα εχει το χαρακτηρα μελετης(δεν τη γουσταρω μια αυτη τη λεξη μα δε βρισκω συνωνυμο αυτη τη στιγμη) αλλα πιο ελαφρυ.Ειδαλλως θα μου φαινοταν αφορητο να καθομαι και να μελεταω τραγουδια(με τη βαρια εννοια της μελετης).
Το θεμα ειναι παιζοντας ενα τραγουδι κι εχοντας ανιχνευσει τα χαρακτηριστικα του προσπαθωντας να το αποδωσουμε να μην πεφτουμε στην παγιδα της μιμησης του αυθεντικου.Να αποδιδεται αρτια αλλα με τα δικα μας χαρακτηριστικα…τοτε υπαρχει επιτυχια για μενα.
Καλησπερα σε ολους, εγω πιστευω οτι εσεις οι Αθηναιοι, εχετε το προνομιο να μπορειτε να δινετε ραντεβου για ‘‘μαζωξη’’ οτι ωρα θελετε( διοτι ειστε πολλοι απο τα μερη αυτα και δουλευετε αρκετοι απο εσας στα μαγαζια της Αθηνας, οποτε, αν δεν μπορουν οι 10 να βρεθουν, οι αλλοι 10, θα τα καταφερουν να βρεθουν και να κανουν κατασταση) και αυτο συνεπαγεται οτι καθε επομενη φορα θα ειναι και καλυτερη σε δεσιμο και αρμονια μεταξυ των οργανων- διοτι η επαναληψη ειναι η μητερα της μαθησης- ενω καποιοι που παρευρισκονται 1 φορα τον χρονο(κι αν…) με τι φοντα να ακολουθησουν τους πιο ‘‘περπατημενους’’. ? Οποτε , καποιος μη ‘‘κουρδισμενος’’ θα’ πρεπε να ξεκιναει την μαζωξη 10 μερες νωριτερα , για να μπει στο κλιμα και να ταιριαξει με τους αλλους. Αν και μπορω να πω οτι σε καποια ‘‘μαζωξη’’ που βρεθηκα προσφατα το αποτελεσμα ητανε εξοχο, χωρις ο ιδιος να γνωριζω το επιπεδο του καθενος ( το οποιο επιπεδο κυμαινοτανε απο ελαφρα γνωση του οργανου μεχρι δεξιοτεχνες) και ασχετως απο λαθη, η ολη φαση ειναι απο αυτες που σου μενουν αξεχαστες γι αυτον ακριβως τον λογο… οτι οι παρευρισκομενοι ηρθανε για τους υπολοιπους και οχι για τον εαυτο τους. Ετσι γινονται οι καλες φασεις…Ευχαριστω…
==========================================================================
συμφωνώ μαζί σου φίλε μου ,αμάν πιά τα ψώνια επαγγελματίες και δήθεν τελειομανείς
το όμορφο είναι αγνό και να το νιώθεις , χίλιες φορές παρείστικο με ψυχή παρά μια σπαστική μάζωξη απο δήθεν επαγγελματίες που ο ένας μαχαιρώνει τον άλλον και την πληρώνουμε εμείς
που ακουμπάμε τα ωραία λεφτουδάκια μας , έχω βρεθει έτσι χύμα και εχω περάσει
τέλεια και ας είχε και κάποιες παραφωνίες ,η ψυχή μετράει …
καλίτερα παράφωνος παρά βουβός και άφωνος
Όλοι έχουμε περάσει καλά και σε χύμα μαζώξεις και σε πιο “προσεγμένες”.
ΟΜΩΣ!!!..τα τραγούδια που παίζουμε είναι γνωστά σε όλους μας παιδιά!
Και ο τρόπος που παίζονται και τραγουδιούνται είναι χιλιοακουσμένος!
Άρα το μόνο που μένει να κάνουμε εμείς οι ερασιτέχνες, είναι να σεβόμαστε τις αυθεντικές εκτελέσεις και να προσπαθούμε πραγματικά να τις πλησιάσουμε.
Π.Χ. εγώ παίζω μπουζούκι…αν κάτσω να βγάλω ένα τραγουδάκι, θα το παλεύω μέχρι να βγει σωστό από τα δάκτυλά μου σε ρυθμό…σε γεμίσματα και στην μελωδία!
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ!!!
Αν πω…“έλα μωρέ…κάπως έτσι είναι…πάμε στο επόμενο” ίσως γίνει και πάλι κέφι όταν το παίξω αλλά χάνεται όλη η ουσία φίλοι μου!..ΟΛΗ Η ΟΥΣΙΑ!:089:
Ας είναι η λαϊκή μουσική, κάτι το οποίο δεν θα το κάνουμε πρόχειρα σε αυτήν την χώρα…ιδιαίτερα οι ερασιτέχνες που έχουμε την πολυτέλεια να μην ζούμε από αυτό!!!
Είτε παίζουμε μουσικά όργανα, είτε τραγουδάμε ας αφήσουμε στην άκρη το “δε βαριέσε”.
Το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον εξαιρετικό!!!:088:
ας πιάσουμε το ένα δέκατο από την ομορφιά των πρώτων εκτελέσεων (όταν δηλαδή γεννήθηκαν τα τραγούδια) και μετά ας τις μπολιάσουμε με τα δικά μας. αν χάσουμε τη μοναδικότητα γίνονται όλα βαρετά και ίδια, με στάνταρ γεμίσματα και γυρίσματα… να τονίσω κι εγώ πως δεν μιλάμε για βιρτουόζους, αλλά για λαϊκούς ανθρώπους.
κι εμείς με λίγη προσπάθεια αφήνουμε πίσω παιδικές αλλά χρόνιες ασθένειες όπως ξεκουρδιστάν και αρρυθμίες. εξαιρούνται φυσικά όσοι τώρα μαθαίνουν όργανο ή κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι -είναι όμορφο να κρατάς ρυθμό ή μελωδία σε κάποιον που μαθαίνει, σαν μωρό που κάνει τα πρώτα αδέξια βήματα. ευγνωμονώ όσους είχαν υπομονή με μένα στην αρχή, και τώρα όταν βγάζω άγνωστα κομμάτια. είναι όμως κάτι που δεν γίνεται εύκολα μπροστά σε κόσμο που θέλει να διασκεδάσει.
λοιπόν παιδιά οι σκέψεις μας είναι ίδιες,αλλά αν παιζεις ρεμπέτικο ,και παλιό λαικό κι αν παίζεις με άλλους που γουστάρουν το ίδιο με σένα μαθαίνεις , το χρώμα ,την έκφραση ,τη σειρά του τραγουδιού .Αναπόφευκτα ο καθένας μας έχει το στύλ του με τα προσωπικά στοιχεία παιξιματος εξ ου κι η ομορφιά.Θεωρώ μεγάλη μαγκιά βέβαια να τραγουδάς ταυτόχρονα γιατί ετσι βγάζεις τα εσώψυχά σου (αυτό κι αν είναι ραντεβού για ψυχανάλυση )Τώρα άλλος καλύτερα, άλλος λίγο καλύτερα άμα έχεις τιμ όχι επαγγελματικό όπως κοινώς προβάλλεται, αλλά με αυθορμητισμό παρέας τότε όλα είναι καλά αρκεί να χεις τους φίλους σου και να βρίσκεσαι και να τραγουδάς ,να παίζεις και έτσι να …βλέπεις τη ζωή σου ντυμένη με μουσικές και αρώματα του παρελθόντος που για μας θα είναι πάρόν και μέλλον
Σέ ότι αφορά τα στέκια και τους θαμώνες ο ταβερνιάρης τη δουλειά του, οι μουσικοί… βαράνε αυτά που γουστάρουν και οι θαμώνες άμα δεν λύνουν τα καθημερινά προβλήματά τους στο μαγαζί με φωνασκίες και παρακολουθούν τί παίζει έχουν το δικαίωμα για καμμιά παραγγελιά (όχι πολλές για να πουλήσουν μούρη).
ξεθάβω αυτό το θέμα μετά από πολλά χρόνια, το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. ο άλκης που το ξεκίνησε έρχεται ακόμα στις μαζώξεις, ενώ κι εγώ έγραψα ένα από τα πρώτα μου μηνύματα -έχοντας πάει σε μόλις μια μάζωξη (αλλά δυνατή).
αρκετοί έγραφαν ότι με συχνές μαζώξεις σιγά-σιγά θα δέσει η παρέα και το παίξιμο. να λοιπόν, που 7 χρόνια μετά μάλλον το καταφέραμε σε ένα βαθμό. μαζευόμαστε κάθε μήνα, υπάρχει ένας πυρήνας που έχει “ψηθεί”, και όποιος έρχεται εντάσσεται ομαλά στην παρέα. παιχτικά είμαστε γενικά κουρδισμένοι και υπάρχει συνεννόηση, με τις αναπόφευκτες εξαιρέσεις κάθε φορά.
μπορεί βέβαια κάποιος να πει ότι μαζευόμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι, κι ότι κάποιοι δεν λένε να διορθωθούνε… ίσως ισχύει κι αυτό κάποιες φορές.
προσωπικά περμένω την μάζωξη κάθε μήνα να δω αγαπημένους φίλους και να παίξουμε όσο πάει!
1 «Μου αρέσει»