Παρατονισμοί: Φυσικά και θα τονιστούν οι λέξεις, όταν γράφονται, όπως τονίζονται στον προφορικό λόγο και όχι όπως θα παρατονιστούν από απροσεξία / αδιαφορία του ερμηνευτή ενός μουσικού κομματιού. Τόνισα παραπάνω ότι οι περισσότεροι παρατονισμοί οφείλονται σε αδιαφορία ή (σήμερα πιά) άγνοια του ερμηνευτή, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου φταίει το ίδιο το στιχούργημα.*
(ν-)αργιλές: Δεν είναι θέμα ευφωνίας, αφού η τούρκικη λέξη είναι nargile. Θα συμφωνήσω βέβαια με τον Περικλή, ότι στην ελληνική απόδοση έχουμε και τους δύο τύπους, και με το ν και χωρίς δηλαδή, μάλλον από τη συνήχηση άρθρου και λέξης στην αιτιατική.
Λάθη: Το εντυπωσιακότερο, για μένα, είναι ότι η Κων/λη ως «Πόλη» γράφεται «πόλυ» και επιμένοντας, παρακάτω: πολύτικο μαβράκι. Όχι μόνο ολιγράμματος είναι ο / η γράφων, αλλά μάλλον σίγουρα και πρόσφυγας από ΒΑ Τουρκία: το μπουζούκι γράφεται πουζούκι και το τσιμπούκι, τσιπούκι**.
Γιουβάν Τσαούς: «Νʼ ακούσης τον Γιουβάν Τσαούς» λέει καθαρότατα ο Καλυβόπουλος και στα παινέματα που παρέθεσα παραπάνω, κάποιος / - οιοι λέει / -νε «Γειά σου Γιουβάν Τσαούς». Απλά, εμείς τον λέμε έτσι όπως το έγραφαν οι (καθωσπρέπει!) εταιρίες.
*όπως σε εκείνο το απίστευτο «Τέλεια, τελεία, τελειά» ενός παλιού «μοντέρνου» σαχλοτράγουδου, όπου σίγουρα είναι ηθελημένοι οι παρατονισμοί του κατασκευαστή του κομματιού.
**Γνωστό είναι το ανέκδοτο όπου Πόντιος κάθεται στο καφενείο, ο σερβιτόρος τον ρωτάει «Τί θα πάρετε;», στην απάντηση «Πίρα» ανταπαντάει ευγενικά «επειδή ακόμα δεν πήρατε κάτι, γιαυτό ρωτάω!» και η αυθόρμητη ανταπάντηση «-Ε, πίρα θα πάρω, σε λέγω!!»