Το ξανάκουσα. Νομίζω ότι το κατάλαβα καλύτερα.
Απορώ που γίνεται όλη αυτή η συζήτηση για τους στίχους: μα τους καταλαβαίνετε όλοι, όλους, τόσο άνετα; Εγώ σε 2-3 σημεία σταμάτησα και το ξανάβαλα για να είμαι σίγουρος τι λέει, και πάλι δεν είμαι απόλυτα.
Λέει κάπου «το δείλι που ο βλάμης σου σε τσάκισε στο ξύλο»;
Λοιπόν, η γνώμη μου:
Δεν το βρίσκω δήθεν. Μπορεί να μην είναι γραμμένο με 100% καθημερινό σημερινό λεξιλόγιο, αλλά διάβολε, τραγούδι είναι, δεν είναι κουβέντα. Αν ο αφηγητής της ιστορίας (ο Πίκινος) μας έπιανε ένα απόγευμα να μας πει «πού να σας λέω ρε παιδιά τι μου έτυχε σ’ εκείνο το ταξίδι», προφανώς θα το διατύπωνε αλλιώς, αλλά τώρα δεν κάνει αυτό, γράφει τραγούδι.
Αν μου είχε τύχει εμένα αυτή η ιστορία δε θα την έκανα τραγούδι, γιατί δεν το ‘χω με τη στιχουργική, μπορεί όμως να έγραφα ένα αφήγημα, και σίγουρα θα υπήρχαν κάποιες φράσεις που δεν είναι του καθημερινού μου προφορικού λόγου αλλά που αυτές έκρινα ότι θα εξέφραζαν καλύτερα αυτό που θέλω να περάσω. Ε, και φυσικά μπορεί σε κάποιους να μην άρεσαν. Ή έχεις το θάρρος να δημοσιεύεις τις δημιουργίες σου και να κρίνεσαι γι’ αυτές, ή τις κρατάς σπίτι.
Όποιος ακούει ρεμπέτικα και πάει να γράψει τραγούδια, είναι λογικό ότι στη γραφή του θα επηρεάζεται από τα ρεμπέτικα. Αυτό μπορεί να είναι και μίμηση, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μου φαίνεται μίμηση. Μου φαίνεται απλώς ότι ο Πίκινος αντλεί από τα ρεμπέτικα, που αποτελούν σημαντικό μέρος του οπλισμού του.
Όχι όμως το μοναδικό, γι’ αυτό και το τραγούδι δεν είναι αμιγώς ρεμπετοπρεπές.
Κατά τη γνώμη μου η δοσολογία που ανακατεύονται οι ρεμπέτικες επιρροές με τα υπόλοιπα συστατικά είναι πολύ καλά ισορροπημένη με την αντίστοιχη δοσολογία της μουσικής: κι αυτή πατάει πολύ στο ρεμπέτικο, αλλά πάει και παραπέρα, σε ό,τι άλλο κουβαλάει στη φαρέτρα του ο Μπλέκος. Κουβέντες όπως «ο βλάμης σου», που από μόνες τους φαντάζουν ομολογουμένως λίγο εξεζητημένες σήμερα, δένουν μια χαρά με την απτάλικη πενιά και μελωδία. Άλλες κουβέντες, που δε θα τις έλεγε ο ρεμπέτης του ‘30, επίσης ταιριάζουν μ’ εκείνα τα γυρίσματα της μουσικής που ομοίως δε θα τα έπαιζε ο παλιός ρεμπέτης.
Τέλος, να πω και κάτι που δε συμβάλλει στη συζήτηση αλλά μου χτύπησε μια χορδή και δε θέλω να το αφήσω ασχολίαστο:
Έτσι πρέπει.
Τα τραγούδια, όπως και οι γραπτές ιστορίες αλλά ακόμη και οι προφορικές αφηγήσεις, είναι για να γουστάρουμε το αισθητικό γεγονός, όχι για να μάθουμε την ιστορική αλήθεια σ’ όλες της τις λεπτομέρειες. Δεν μπορώ αυτούς που θα σε κόψουν στο καλύτερο σημείο (πάνω που τους έχεις ξαπλώσει στο ξύλο και τους πέντε ) για να αμφισβητήσουν αν τα λες όπως έγιναν: αφού ρε φίλε, όπως ακριβώς έγιναν, δε βγάζουν καλή ιστορία, βγάζουν μόνο μια ιδέα για περαιτέρω ελεύθερη ανάπτυξη! Άμα θα με καλέσουν στο δικαστήριο να καταθέσω, θα είμαι πιο πιστός στα γεγονότα, τώρα άσε με να κεντήσω!
Edit:
Αυτό δεν το είχα πιάσει. Σ’ αυτή τη λεπτομέρεια (το ανύπαρκτο «εχάνουνται») δεν τίθεται θέμα ρεμπέτικων επιρροών κλπ., είναι απλώς ξεχείλωμα των λέξεων χάριν του μέτρου.