H παραδοσιακή μουσική καπελώθηκε από την εκκλησία

Μπορεί να μου πει το μέλος dimak, ποιά είναι η σημερινή δυναμική της νέας παραδοσιακής μουσικής, που έχει απαγκιστρωθεί από τους εναγκαλισμούς του παρελθόντος? να μου αναφέρει ένα τραγούδι νεοπαραδοσιακό, αυτόνομο, όχι αντιγραφή, ή έναν τραγουδιστή που το κάνει αυτό? έτσι για να προστρέξω και γώ που έχω κολήσει στον Παπασιδέρη, τον Μεϊντανά, τον Αραπάκη, τον μεγάλο Νίκο Σαραγούδα, την Γιώτα Λύδια, Κολλητήρη, Τασία Βέρα, Φιλιώ Πυργάκη και τόσους άλλους. Να πάψω να επαναλαμβάνωμαι και να γνωρίσω έστω και έναν νέο που έχει ακουμπήσει το μικρό δακτυλάκι όλων των ανωτέρω?

.
Καλά τα λέτε κ. Πετρίδη αλλά ας μην ξεχνάμε οτι κάθε μουσικό ρεύμα είναι προϊόν της κοινωνίας που το παράγει, με όλα τα βιώματα και τα χαρακτηριστικά της.Η κοινωνία μας αλλάζει, η μουσική είναι δυνατόν να παραμείνει ίδια;
Όπως δεν γίνεται να αναπαράγει κάποιος επιτυχώς κανένα μουσικό ρεύμα προηγούμενων γενιών (πόσοι (αντι)γράφουν σε ύφος μπαρόκ,κλασσικό κλπ και έχουν κάτι νέο να πουν;) έτσι και η παραδοσιακή μουσική, ως ζωντανή δημιουργία, αναπόφευκτα μπορεί να πηγαίνει προς νέες κατευθύνσεις ή ακόμα και να κλείνει τον κύκλο της. Αυτό δε σημαίνει οτι δεν υπάρχουν άξιοι συνεχιστές στην ερμηνεία της. Εσείς ο ίδιος αναφέρατε το έργο των Μουσικών σχολείων στο να μάθει ο κόσμος τι είναι Πολίτικη λύρα και τα άλλα όργανα. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι που διδάσκουν αυτά τα παιδιά είναι γνώστες του αντικειμένου σε αρκετά υψηλό επίπεδο.

Έστω ότι κάποτε είχαμε καλέσει στην ίδια παρέα έναν κλαριντζή ή ζουρνατζή, αναγνωρισμένο από όλα τα χωριά όπου δουλεύει ως κορυφαίο, κι έναν δεξιοτέχνη σαξοφωνίστα ή τρομπετίστα της τζαζ. Ο τζαζίστας παίζει πρώτος και τους αφήνει όλους μαγεμένους. Έρχεται η σειρά του δημοτικού, ο οποίος εκτός από καλός μουσικός είναι και στοιχειωδώς ευπρεπής άνθρωπος, σεμνός και ικανός να αναγνωρίσει την αξία του άλλου.

Το ίδιο δε θα 'λεγε;

Τι αποδεικνύει αυτό; Κατά τη γνώμη μου, από μόνο του τίποτε. Βάλε λαϊκό βιολάτορα και κλασικό βιολονίστα, βάλε νταουλτζή και σολίστα των αφρικάνικων κρουστών, ή βάλε δύο πιο ομοειδείς, Κρητικό λυράρη και Πόντιο λυράρη, ή και εντελώς ομοειδείς. Βάλε τον καθένα να παίζει τα δικά του μαγεύοντας τον άλλο, ή τον καθένα να προσπαθεί να αποδώσει το ρεπερτόριο του άλλου, με ή χωρίς το κατάλληλο ύφος αλλά με όλο το επίπεδο της δικής του τέχνης (το παράδειγμα προϋποθέτει ότι έχουμε πάντα δύο δυνατούς μουσικούς). Τόσες και τόσες φορές δεν έχουμε δει, στο τέλος μιας μουσικής συνάντησης, να συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε ειλικρινή συγχαρητήρια;

Δεν αρνούμαι την ύπαρξη επιδράσεων, απλώς η συγκεκριμένη ιστορία δεν την αποδεικνύει. (Χώρια που η ίδια η έννοια του «κορυφαίου» παραδοσιακού τραγουδιστή μπορεί να στασιασθεί. Μπορεί να υπάρχουν περιοχές με αξιοσημείωτο πλούτο παράδοσης, αλλά όχι άτομα. Το άτομο που ασκεί ένα μουσικό επάγγελμα με ξεχωριστή τέχνη είναι διαφορετική περίπτωση.)

Σε πολλές πόλεις, όχι μόνο στην Πόλη. Αυτό τον καιρό διαβάζω για τις εθνότητες του Ηρακλείου και τις μουσικές τους. Μιλάμε για μια πόλη που σε μια πρώτη πρόχειρη σκέψη δε θυμίζει σε κανέναν τίποτε άλλο εκτός από ελληνισμό και ελληνοφωνία, και όμως!! Το ίδιο και σε πολλές πόλεις εκτός του σημερινού ή και του ιστορικού Ελληνισμού.

Φίλε alk συμφωνώ μαζί σου. Είδες όμως τι λες? ‘’ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άξιοι συνεχιστές στην ερμηνεία της’’. Πλήρης συμφωνία μαζί σου. Ο φίλος dimak δεν έγραψε για νεοερμηνείες της παραδοσιακής μουσικής, αλλά για αυτόνομη δυναμική που έχει απεγκλωβιστεί από τους υπαρκτούς εναγκαλισμούς του παρελθόντος, και ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΝΕΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΦΟΡΜΕΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Αλλο λοιπόν νέες ερμηνείες στην υπάρχουσα παραδοσιακή, και άλλο νέες λειτουργικές φόρμες! Ουσιαστικότατη διαφορά. Οπως δε πολύ σωστά γράφεις, στα μουσικά σχολεία, το πλείστο των καθηγητών παραδοσιακής μουσικής παραδίδουν το μάθημα όσο αυτούσιο γίνεται. Παράδειγμα υπερβολικό για μένα όμως αληθές και ισχύον ακόμη και σήμερα.
Τραγούδι ‘‘μήλο μου κόκκινο’’. Ξέρεις πως το διδάσκουν οι καθηγητές? ‘‘μήλου μου κουκκινου’’! Καταλαβαίνεις λοιπόν πως οι νέοι σε ηλικία καθηγητές δεν θέλουν να πειράξουν όχι μόνον μελωδικές γραμμές αλλά ούτε αυτούς τους ίδιους γλωσσικούς ιδιοματισμούς. Τουλάχιστον αυτοί που σέβωνται. Άρα δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στα γραφόμενά σου, όχι και στου dimak,μέχρι που να μου δώσει να καταλάβω τι εννοεί ΝΕΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΦΟΡΜΕΣ.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 16:54 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:18 —

Εντάξει τώρα φίλε pepe. Αν δεν καταλαβαίνεις πως κατάφερε ένας ψάλτης λέγοντας δημοτικό τραγούδι να καθηλώσει έναν κορυφαίο δημοτικό τραγουδιστή, σε σημείο που να φοβάται να τραγουδήσει μη τυχόν και ξευτιλιστεί σε σύγκριση με τον ψάλτη, τότε τι να πω! και φυσικά δεν μιλάμε για φωνητικές ικανότητες, αλλά για ερμηνείες. Μόνο ερμηνείες!
Σε μια από τις εκπομπές του Σπύρου Παπαδόπουλου, ήταν προσκεκλημένος ο Κατσιγιάννης με την Εστουντιαντίνα. Προσκεκλημένος ήταν και ο κοινός μας δάσκαλος Μ. Χατζημάρκος (αείμνηστος). Στο τραπέζι βρίσκονταν και ο Γ. Νταλάρας. Όταν ήρθε η ώρα του να κάνει ένα σχόλιο, ο Νταλάρας είπε,
‘‘Τον μεγάλο αυτό δάσκαλο (Χατζημάρκο) τον αντιγράφαμε και βάζαμε στα τραγούδια μας θέσεις δικές του’’. Αυτά.

Από το Νταλάρα, που έτσι κι αλλιώς…δεν φημίζεται για …τα μπάσα και τα πρίμα του,το κατανοώ. Δεν έμαθα όμως ποτέ να κολωσε ο κιτσακης, ο Γεροδήμος ή ο Καρναβας μπροστά σε ψάλτη…
Ή πάπας πάπας (εν προκειμένω ψάλτης), ή ζευγάς ζευγάς.

Γεια σου φίλε kontog. Επειδή με γαργάλησες, γράφοντας το όνομα του Καρναβά, θα σου πω αρχικά πως εννοούσα στο παράδειγμα του Σταϊκου με τον γνωστό δημοτικό τραγουδιστή πως αν δεν απάντησε ο τραγουδιστής δεν ήταν από τις φωνητικές δυνατότητες αλλά από την ερμηνεία του Σταϊκου. Αλλωστε το αναφέρω και ξεκάθαρα πιο πάνω.
Τώρα αφού ανέφερες Καρναβάς, που σημαίνει πως σου αρέσουν τα ‘‘πειραχτικά’’, θα σου πρότεινα νά ακούσεις τον πιο πειραχτικό ψάλτη που τραγουδούσε και παραδοσιακό,και αυτός είναι ο Σωτήρης Φωτόπουλος. Μπες λοιπόν youtube στο σωτήρης φωτόπουλος ‘‘αμανές ραστ τσιφτετέλι’’ και πες μου τις κριτικές σου για την τέχνη και τα ύψη του. (Βέβαια εγώ δεν συμφωνώ με τέτοιες ερμηνείες). Τώρα αν θελήσεις να ακούσεις ένα παγκόσμιο φαινόμενο που όταν άνοιγε το στόμα του στην εκκλησία γινόταν πραγματικός σεισμός, και δεν έχει υπάρξει κατ’εμέ κανένας ψάλτης η τραγουδιστής που νάχει κοντραριστεί μαζί του στα ύψη αυτός είναι ο πρόσφατα θανών Σουρλαντζής. Μπες στο youtube χτύπησε το όνομά του και…καλή ακρόαση!

Αν τουλάχιστον το έλεγαν σωστά (“μήλου μου κόκκινου”), να τους έβγαζα το καπέλο!

Ας μου επιτραπεί να παρεισφρήσω, μόνο για να ευχαριστήσω από καρδιάς για την παραπομπή στον Σουρλαντζή: τον αγνοούσα (καθότι δεν είμαι και πολύ του χώρου) και ήταν για μένα μια αποκάλυψη!

Αντε στον παρασάνταλο να του πω να μπει στο youtube και να βάλει Κλωναρίδης αμανέδες. Είναι ξάδελφος του γνωστού τραγουδιστή, και άκουσε τον στις πιο παλιές του εκτελέσεις, διότι από ένα σημείο και μετά από ένα τυχαίο συμβάν(ρούφηξε με δύναμη βενζίνη από ένα λάστιχο, και καταστράφηκαν τα πνευμόνια του), έχασε την φωνή του. Ακου τον χωρίς όργανα σε μαζώξεις να πάθεις πλάκα. ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ! Σας ευχαριστώ όλους, ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα. ( Θα ανέβαζα στο φόρουμ και κάποια από τις δικές μου ερμηνείες σε ζωντανές ηχογραφήσεις στην εκκλησιά που ψάλω, όμως δεν γνωρίζω να τα μεταφέρω από το κινητό μου στο κομπιούτερ,και μετά στο φόρουμ). Που θα πάει δεν θα μάθω κάποτε?

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 19:55 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 19:41 —

φίλε μπες σε παρακαλώ στο γλέντι β’ μέρος ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΛΩΝΑΡΙΔΗΣ. Λέει ένα τραγούδι αρχικά στα τουρκικα σε ελεύθερο χρόνο πλ’ α σε μινόρε, το γυρίζει σε τεριρέμ και επιστρέφει πάλι στο τραγούδι.Ακου και πες μου τις εντυπώσεις σου.

Σε ευχαριστώ και πάλι, αλλά τι εντυπώσεις να ψελλίσω;
Δεν υπάρχει οροφή, μόνο ένας ορίζοντας που όλο διανοίγεται…

Αυτές είναι φήμες που τις διαδίδουν όσοι είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν…οπότε μή τις παίρνεις στα σοβαρά.

Με το ίδιο σκεπτικό, ας απιθώσουν κι οι μπουζουξήδες τ’ άργανα χάμου, αφού ο Τσιτσάνης πέθανε δυστυχώς και δεν επαναλαμβάνεται το φαινόμενο αυτό με τίποτα.

Δεν θάθελα νάμαι στη θέση κανενός μουσικού που επί 30 χρόνια είναι «καταδικασμένος» να εκτελεί όσο το δυνατόν πιστότερα συνθέσεις τρίτων…

Δεν είμαι ο dimak, αλλά μπορώ να καταθέσω τη δική μου απάντηση:

Δε γνωρίζω σύγχρονα τραγούδια που να είναι και παραδοσιακά, και πρωτότυπα, και καλά. Αλλά δε με ανησυχεί αυτό, και οι παλιοί έλεγαν παλιότερα από τους ίδιους τραγούδια.

Δε γνωρίζω σημαντικούς παραδοσιακούς τραγουδιστές γιατί δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα. Η παράδοση δεν είναι τα άτομα, είναι οι κοινότητες.

Υπάρχει όμως ένα ρεύμα εδώ και αρκετά χρόνια, τουλάχιστον στην Αθήνα, από νέους (και μεγαλύτερους) που ψάχνουν και μαθαίνουν τραγούδια, χορούς, όργανα, και γλεντάνε μ’ αυτά. Γλέντια συμμετοχικά, όχι μονολογικά. Σε δημόσιους, υπαίθριους συνήθως, χώρους. Χωρίς μικρόφωνα, εισιτήρια και διακριτούς ρόλους «καλλιτεχνών» - «κοινού».

Όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με την παράδοση που είχαν δημιουργήσει τα φολκλορικά χορευτικά συγκροτήματα. Δεν έχει επίσης καμία σχέση με το λίγο παλιότερο ρεύμα των νεοφώτιστων της ανατολικής μουσικής που εκμακάμιζαν τα πάντα και πέφταν σε υποχρεωτική έκσταση. Αξιοποιεί όμως τη συλλογική εμπειρία που έχουν δημιουργήσει και οι μεν και οι δε, προσαρμόζοντάς την σε κάτι πιο αληθινό, αυθόρμητο και δημοκρατικό.

Ν. Πετρίδη,
ο Κλωναρίδης δηλ. τραγουδά δημοτικά, νομίζετε; ή ψάλλει και αμανίζει αραβοοθω-μανικώς;

Σωστά λέει ο emc ότι

"Το καπέλωμα έγινε με την συμβολή αρκετών μουσικών, καλή ώρα π.χ. … Οι Τσιαμούλης και Ερευνίδης αφιέρωσαν τους “Ρωμηούς συνθέτες της Πόλης” σε έναν αρχιεπίσκοπο… ολόκληρης ομάδας μουσικών προς την οθωμανική μουσική και παράλληλα προς τη νεορθόδοξη ιδεολογία.

δηλ. προσπαθούν να καπελώσουν το δημοτικό τραγούδι δια της οθω-μανίας τους…

Συμφωνώ και με τον PEPE

“Έστω ότι κάποτε είχαμε καλέσει στην ίδια παρέα έναν κλαριντζή ή ζουρνατζή, … κι έναν δεξιοτέχνη σαξοφωνίστα ή τρομπετίστα της τζαζ… δημοτικού, ο οποίος εκτός από καλός μουσικός είναι και στοιχειωδώς ευπρεπής άνθρωπος, σεμνός και ικανός να αναγνωρίσει την αξία του άλλου. Το ίδιο δε θα 'λεγε;” κλπ.

Επίσης ορθότατα μιλάει και ο kontog και τα λέει όλα με δυό μόνο λόγια

"… Δεν έμαθα όμως ποτέ να κολωσε ο κιτσακης, ο Γεροδήμος ή ο Καρναβας μπροστά σε ψάλτη…
Ή πάπας πάπας
(εν προκειμένω ψάλτης), ή ζευγάς ζευγάς.

Και μια ερώτηση κε Πετρίδη,
θα τολμούσε ποτέ κανένας των επιτροπών (και επιτρόπων) στις οποίες προίστασθε να κάνει καθηγητή σε Μουσικό (δηλ. κρυφο-οθω-μανιακό και παρεκλησιαστικό) Σχολείο έναν Κιτσάκη … έναν Γεροδήμο … έναν Κούπα …έναν Μπόνια … έναν Καρναβά …;
Ούτε να περασουν από έξω δεν θα τους άφηναν …
.

{ Κατά τα λοιπά … “καράβι καραβάκι” … όπως θα έλεγε ωραία και ο Παν. Λάλεζας… και ο νοών νοήτω… }.
Αυτά τα ολίγα.-

Οχι,δεν νομίζω οτι υπάρχει τέτοιο φαινόμενο σήμερα,ειδικά έχοντας ερμηνευτές που κανουν πάνω στα μουσικά τους όργανα πράγματα που δεν εχουν ξαναγίνει,είτε ανεβάζοντας τον πύχη της δεξιοτεχνίας ψηλότερα,είτε εξευρευνώντας νέο ρεπερτόριο,είτε με το να οργανώνουν την πράξη με θεωρία και μελέτη.Αυτό προσπαθούσα να πω και στον Κ.Πετρίδη.

Όσο υπάρχει χώρος (και διάθεση) στον ερμηνευτή για νέο έδαφος, τότε μιλάμε για ζωντανή τέχνη σήμερα

Να μου πει ο angelos A ΠΟΙΟΣ ΕΝΑΙ. Σε ψευδώνυμα δεν απαντώ και κυρίως σε όσους αναφέρωνται στα μουσικά σχολεία. Μαθε λοιπόν γιατί είμαι σίγουρος πως δεν γνωρίζεις, πως επι σειρά ετών επικεφαλης της καλλιτεχνικής επιτροπής, ήταν ο Λάκης ΧΑΛΚΙΑΣ, με ειδικό σύμβουλο τον ΧΡΌΝΗ ΑΪΔΟΝΙΔΗ. Σου φτάνουν αυτά τα αναστήματα? Μήπως θες να δημοσιοποιήσω μερικά του καρναβά για να γελάσει το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ?

Αυτό, θα το ήθελα εγώ Νίκο, αν δεν έχεις αντίρρηση. Γιατί πολλά έχω ακούσει για τον Καρναβά αλλά τον ίδιον, ελάχιστα. Και από αυτά τα ελάχιστα, δεν μπορώ να δικαιολογήσω το διαμέτρημα που του αποδίδεται.

Εχω την αισθηση οτι το θεμα εξελισσεται σε εναν τυπο διαγωνισμου “ποιος ειναι αρτιοτερος - ο ψαλτης ή ο δημοτικος τραγουδιστης”, κατι το οποιο αφενος μεν ειναι ανουσιο, αφετερου ξεφευγει απο το αρχικο θεμα του νηματος.

Για τα Μουσικα Σχολεια δεν εχω καμμια ιδια γνωμη, γι’αυτο και δε θα ασχοληθω ιδιαιτερα. Απο αποφοιτους τους, που συνεχισαν να ασχολουνται με παραδοσιακη μουσικη και που σημερα ειναι επαγγελματιες, εχω την αισθηση οτι επιτελειται καλη δουλεια εκει.

Ψαχνοντας ομως για διδασκαλια της παραδοσιακης μουσικης επεσα πανω σε αυτο το επιστημονικο αρθρο Μουσική Εκπαίδευση, Πρακτικά 3ου Συνεδρίου Ε.Ε.Μ.Ε., Βόλος, 28-30 Ιουνίου, Τεύχος 2, Τόμος 3, 2002, σ.σ. 154-168 «Προσέγγιση στην διδασκαλία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής» Ζωή Διονυσίου στο academia.edu (ειναι ελευθερης προσβασης αλλα θα χρειαστει να δωσετε email). Αν και το αρθρο αναφερεται στα μουσικα σχολεια, θα ηθελα να χρησιμποιησω δυο αποσπασματα για τη γενικοτερη διδασκαλια της παραδοσιακης μουσικης

«[…] οι περισσότεροι απόφοιτοι των σχολών Βυζαντινής μουσικής δεν είχαν προσεγγίσει δημοτικά τραγούδια με ανάλογη προσοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στο μάθημα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής να επιτελείται μία κοινή αντιμετώπιση της δημοτικής και ψαλτικής τέχνης, που θέτει τον προβληματισμό αν οι καθηγητές βυζαντινής μουσικής είναι σε θέση να διδάξουν επαρκώς τις διαφορές τους.»

«[…]οι δάσκαλοι αυτοί κάνουν μία συνεχή αναφορά στην εκκλησιαστική μουσική, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τη θεωρία και τη σημειογραφία της, κάτι που δηλώνει ίσως ότι η δημοτική διατρέχει τον κίνδυνο να απορροφηθεί από τη θεωρία και πράξη της εκκλησιαστικής μουσικής.»

Δεν ειμαι ειδικος επι του θεματος -το τονιζω, διοτι αρκετοι συνομιλητες ειναι- ομως για μενα το “καπελωμα” της παραδοσιακης μουσικης απο την εκκλησια συνισταται σε αυτα ακριβως τα στοιχεια. Οτι μεχρι προτινος, περα απο το ΚΕΠΕΜ που ειναι παλιοτερο, δεν υπηρχε ενας “κοσμικος” τροπος συστηματικης εκμαθησης της θεωριας που θα χρειαστει κανεις για να παιξει ενα παραδοσιακο οργανο ή να τραγουδισει δημοτικα. Ειτε θα επρεπε να παει σε εναν ψαλτη -οπου ειναι πολυ πιθανο να μαθαινει να τραγουδαει ως να ψελνει (το επεσημανε ο Ν. Πολιτης)- ειτε να μαθει πρακτικα (αν μπορει). Δεν υπαρχει κατι το μεμπτο στο δευτερο, ισα ισα μαθαινει κανεις πιο βιωματικα, ομως ειναι πολιτιστικο ζητημα της πολιτειας το να μπορω πχ να μαθω θρακιωτικη λυρα ενω κατοικω στην Ηγουμενιτσα (και οχι στη Θρακη), το να υπαρχει μια αναγνωριση στις σπουδες αυτες κλπ.
Υπαρχει η εντυπωση οτι αυτο το πεδιο εχει αφεθει προνομιακα στην Εκκλησια, και μονο τελευταια εχουν πληθυνει οι δασκαλοι που δε σχετιζονται αμεσα με τον κληρο (και για αυτο ειμαι 100% βεβαιος οτι επαιξαν σημαντικο ρολο τοσο τα μουσικα σχολεια οσο και το ΤΕΙ Ηπειρου)

Κ. Πολίτη καλημέρα.
Θα περιγράψω. Στο youtube υπάρχουν κάποια βίντεο. Ένα από αυτά (ετσι γνώρισα και γω τον Καρναβά), ντυμένος στα λαμέ του, κουλουριασμένο το μισό καλώδιο στο χέρι του, λυγισμένο το μισό του κορμί προς τα κάτω κλπ(μιλάμε για πανηγύρι), μουστάκι αλα Μιχαλόπουλος (η και Φωτόπουλος), ξεκινάει να πει το ‘‘είν’ευτυχής ο άνθρωπος’’. Λοιπόν αν ανεβεί αυτό σ’αυτό το φόρουμ, ο αείμνηστος, θα γίνει βορά όλων αυτών που λατρεύουν το ρεμπέτικο. Ε, αυτόν τον άνθρωπο ο συμφορουμίστας angelos A, τον ήθελε είτε καθηγητή είτε προϊστάμενο στα μουσικά σχολεία.
Οφείλω κάπου εδώ να πω, πως πράγματι στις αρχές της καριέρας του, ήταν πραγματικά πολύ καλός. Ως εκεί.

Συμπληρωματικά και μόνο σε όσα γράφει ο pepe τα οποία θα ήθελα να είχα γράψει με τα ίδια ακριβώς λόγια.
-Με λένε Δημήτρη Μακρέα, για να αποφύγουμε τα περί ανωνυμίας…
-Δεν καταλαβαίνω το λόγο της επιθετικότητας , δεν προσφέρει τίποτα στη συζήτηση και μάλλον αποδυναμώνει όσα υποστηρίζεις Νίκο (επέτρεψε τον ενικό, μια παρέα είμαστε)…
-Οι λειτουργικές φόρμες που αναφέρω δεν έχουν να κάνουν τόσο με την παραγωγή και την αναπαραγωγή της παραδοσιακής μουσικής, αλλά όπως πολύ σωστά αναφέρει ο pepe, με τις κοινότητες των ανθρώπων, την αλλαγή στις σχέσεις επικοινωνίας και τη λειτουργία της μουσικής σε αυτές ,που έχει ολοφάνερα αλλάξει την τελευταία δεκαετία, αρκεί κάποιος να κυκλοφορεί λίγο και να ψάχνει…
-Για να το θέσω λίγο διαφορετικά και ελαφρώς βιωματικά…
Ως παιδί τη δεκαετία του 70 και ως έφηβος τη δεκαετία του 80 στην Καλαμάτα, δεν είχα καμία ευκαιρία να έρθω σε επαφή με αυτή τη μουσική, αγνοούσα τους σκοπούς, τους ρυθμούς ,τα όργανα… το τρίχορδο μπουζούκι ήταν κάτι εξωτικό. Το πιο κοντινό ήταν τα σκυλοδημοτικά (καλαματιανά και τσιφτετέκια, άντε και κανένα τσάμικο) στους γάμους και τα πανηγύρια με τη γουρνοπούλα… Χάλια… Είμαι σίγουρος ότι ούτε οι γονείς μου είχαν την ευκαιρία… Οι παραδοσιακοί μουσικοί είδος προς εξαφάνιση… Λαμπρή εξαίρεση η ρεμπέτικη κομπανία του μορφωτικού συλλόγου και το τρίχορδο του “δάσκαλου” που αποτέλεσε το το μουσικό μου φάρο.
Το ίδιο και ως φοιτητής στη θεσσαλονίκη, αν και εκεί είχα κάποιες σποραδικές ευκαιρίες να πετύχω κάποια αυθεντικά γλέντια που αν έχω καταλάβει καλά αφορούσαν κύκλους μυημένων και κλειστές κοινότητες που εξακολουθούσαν να έχουν επαφή με το χωριό…

2015… Ήδη η 8χρονη κόρη μου πιαστεί σε “χορούς κυκλωτικούς” , σε ζωναράδικα και μαντηλάτους, σε μπαιτούσκες και ραικους , έχει ακούσει λάφτες και βιολιά, κάθε είδους λύρες και νυχτά, κλαρίνα και φλογέρες… και όχι στη χάση και στη φέξη, συνεχώς και αδιαλείπτως , όχι σε κύκλους μυημένων αλλά στις πλατείες και τους δημόσιους χώρους της πόλης, έχει τραγουδήσει με τους ΓιαρΑμαν, (την ομάδα που έχει δώσει την ευκαιρία και τη χαρά συμμετοχής στο μάθημα και τις δημόσιες εμφανίσεις σε ανθρώπους ανεξάρτητα από το επίπεδο μουσικής αρτιότητας).
Άλλαξαν οι κοινότητες των ανθρώπων που ασχολούνται με την παράδοση , το γλέντι ίσως μεταφέρθηκε από την πλατεία του χωριού στην πόλη, με άλλα χαρακτηριστικά αλλά μεγαλύτερη ίσως γνησιότητα από τις στημένες ελληνοχριστιανικές φιέστες με τις “ντεμέκ” παραδοσιακές στολές και τα γυαλισμένα κουμπούρια.

Υ.Γ. Νίκο κατέβα το καλοκαίρι στις “Μουσικές αυλές” στην Ικαρία και θα με καταλάβεις…

Επιτρέψτε μου μια σύντομη σφήνα στην κυρίως συζήτηση:

Παιδιά, ας μη σκαλώσουμε σ’ αυτό. Το φόρουμ προσφέρει τη δυνατότητα να εμφανιζόμαστε μ’ ένα ψευδώνυμο. Τα περισσότερα μέλη αξιοποιούν αυτή τη δυνατότητα, αφού είναι δικαίωμά τους. Ορισμένοι προτιμούν να υπογράφουν με το πραγματικό τους όνομα: δικαίωμά τους επίσης. Μερικοί από τους ψευδωνύμους δεν έχουν πρόβλημα να πουν ή να αφήσουν να εννοηθεί πώς λέγονται στην πραγματικότητα, ενώ άλλοι το αποφεύγουν συνειδητά.

Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο.