Εδώ Damn Society! An Introduction to Greek Rembetika βρίσκεται ένα άρθρο που περιέχει μια λίστα με τους δρόμους του ρεμπέτικου. Δεν ξέρω αν το άρθρο παραθέτει με ακρίβεια τους δρόμους, αλλά νομίζω ότι αξίζει να του ρίξει κανένας καμία ματιά. Όχι εγώ βέβαια, διότι από μουσική σημειολογία δε σκαμπάζω γρι (άτιμη κοινωνία πως τα φέρνει καμιά φορά). Σε άλλους όμως ίσως φανεί χρήσιμο.
2 «Μου αρέσει»
Μιας και ξεθάφτηκε το νήμα.
#1 - Ο Χουζάμ νομίζω είναι λάθος.
Αντί για:
D E F# G A Bb C# D
δεν θα έπρεπε να είναι:
D E# F# G A B C# D
#2 - Για τον Κιουρδί έχω δει παραλλαγές.
Στην αναφερόμενη σελίδα είναι:
D E F G Ab B C D
Αλλού τον Κιουρδί τον έχω πετύχει σαν:
D E F G A B C D
#3 - Τον Κιουρδί τον έχω δει και σαν Καρτσιγάρ. Αλλού τους ξεχωρίζουν στην A και Ab.
Τι ισχύει;
Μπορεί να επιβεβαιώσει κάποιος;
Το άρθρο είναι παλιό και η βιβλιογραφία πλέον έχει εμπλουτιστεί με πολλές και έγκυρες πηγές. Θα έλεγα να το κοιτάξουμε με ιστορικο ενδιαφέρον παρά ως χρήσιμη πηγή.
3 «Μου αρέσει»
Το Ραστ είναι λάθος, τα δύο Αρμονικά Μινόρε (Armonikos και… Armenian!!) είναι τουλάχιστον ασαφή, το Σεγκιάχ δεν υπάρχει.
Μπορεί εκεινη την εποχή να επικρατούσε μια αντίληψη για τους δρόμους που πλέον έχουμε καταλάβει ότι δεν ήταν η σωστή, αλλά το άρθρο δεν αποτυπώνει καν σωστά αυτή την αντίληψη.
Δεν υπάρχει διαφωνία/πολυφωνία για τον δρόμο, αλλά για την ονομασία του. Με βάση την ονοματολογία των μακαμιών στα οποία αντιστοιχούν αυτοί οι δρόμοι, με ύφεση στην 5η (Λαb) είναι Καρτζιγιάρ. Κιουρδί θα έπρεπε να είναι αυτό που εδώ αναφέρεται ως Ουσάκ, δηλαδή με ύφεση στη 2η (και Ουσάκ αυτό που αναφέρεται ως Μινόρε, χωρίς καμία ύφεση ή δίεση), αλλά ειδικά εδώ νομίζω ότι οι ονομασίες εκείνης της εποχής κρατάνε ακόμα, και ίσως όχι εντελώς παράλογα.
Το ότι μεταξύ Κιουρδί, Κιουρντί και Γιουρντί, ή μεταξύ Καρτζιγάρ, Καρτζιγιάρ και Καρσιγάρ δε θα βρεις ποτέ δύο ανθρώπους να τα λένε ίδια, μη σε πτοήσει. Εγώ για πάρτη μου ξέρω πώς μ αρέσει να τα λέω, και ξέρω και γιατί, αλλά η πολυτυπία είναι υγιές φαινόμενο και από μόνη της δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα.
1 «Μου αρέσει»
Για αυτό είπα οτι ίσως το ενδιαφέρον του να είναι κυρίως ιστορικό. Το όλο πράμα απευθύνεται στον Αγγλόφωνο αναγνώστη που μέσα στον world music αχταρμά θα μάθει πως υπάρχει και ρεμπέτικο.
Δε νομίζω οτι αποσκοπεί να γίνει εγχειρίδιο για να παίξει κανείς ρεμπέτικο.