Αυτή τη φορά ελπίζω να μην έχει φασαρία γιατί δεν “έσπασε” κάτι.Μας τα “έσπασε”(τα κόζια εννοώ,όχι κάτι άλλο)όμως ο Νικολόπουλος ή ένα pdf που κατέβασα και έχει τους δρόμους.Στο pdf έχει σαν δρόμο Κιουρντί την κλίμακα D E F G A B C D(ανοδική-καθοδική).Σε ένα video στο youtube όπου ο Νικολόπουλος αναλύει τους δρόμους,τον Κιουρντί τον αναλύει ως εξής D E F G Ab B C D Eb(ανοδική) και D C B Ab G F E Eb D(καθοδική).Το pdf την εν λόγω ανοδική την χαρακτηρίζει ως Καρτσιγάρ(χωρίς την τελευταία Eb)και την καθοδική δεν την βρίσκω.Τί ισχύει από όλα αυτά?
Ευχαριστώ εκ των προταίρω,
J.P.Morgan.(John Papaioannou)
Ο Κιουρντί διαμορφώνεται Ως εξής Τόνος-Ημιτόνιο-Τ-Τ-Τ-Η-Τ δηλαδή Ρε μι φα σολ λα σι ντο ρε
Ο Καρτζιγάρ διαμορφώνεται με τ-η-τ-η-τρ-η-τ δηλαδή ρε μι φα σολ λα ύφεση σι ντο ρε
Αν βγάλεις την ύφεση στο μι ναι μπορεί να ονομαστεί και Καρτζιγάρ αλλά γιατί να το κάνεις;
Απο τον Κιουρντί δεν προκύπτει πουθενά ο Καρτζιγάρ
Φίλε το κιουρντί σύμφωνα με τα μακάμια, είναι αυτό που ονομάζουν οι μπουζουξήδες τύπου Νικολόπουλου “ουσάκ”: ρε, μι ύφεση, φα, σολ, λα, σι ύφεση/αναίρεση, ντο, ρε.
ΥΓ. ο χαιρετισμός σου είναι ελαφρώς ρυθμού… χουντικού, οπότε μου επιτρέπεις όσο με αφορά, να κρατήσω μόνο το “καλησπέρα”!
Σύμφωνα με τον Νίκο το pdf μου τα λέει σωστά,σύμφωνα με τον Μπάμπη τίποτα από τα δύο δεν είναι σωστό.Εκτός αν κάτι κατάλαβα λάθος.Θα ψαχτώ σε κανένα αράβικο site μουσικής μπας και βρω τίποτα στην ιστορία και θα το γράψω.
Υ/Γ babis,μπορεί και να είμαι εθνικόφρων,μπορεί και να είναι σχήμα λόγου χεχ!!! μην παρεξηγείς.
Οι πολιτικές πεποιθήσεις των μελών μας είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και βεβαίως ελεύθερες. Οτιδήποτε όμως και να ισχύει από τα παρατιθέμενα δύο ενδεχόμενα, εδώ δεν είμαστε πολιτικό φόρουμ και οι δηλώσεις του πολιτικού στίγματος του καθενός μας, είτε άμεσες είτε έμμεσες, δεν έχουν θέση, όπως επίσης δεν είναι επιθυμητά και ανάλογα σχήματα λόγου.
Η ίδια κουβέντα φίλε αρχάριε, και με τη δική σου συμμετοχή, έχει ξαναγίνει. όποιος θέλει να ακολουθεί αυτά που λέγανε οι ρεμπέτες ας το κάνουν. Αλλά δύσκολα θα βγάλουν άκρη… η άποψή μου στο #14 ισχύει.
Άμα σου παίξει κάποιος ηπειρώτης πεντατονική κλίμακα θα καταλάβεις.
Επίσης απο τα λίγα που ξέρω, παίζουν πολύ με τα 4χορδα, 5χορδα, συν οτι αρκετά όργανα είναι ασυγκέραστα. Οπότε διαφέρουν. Όπως διαφέρουν τα δικά μας με τα μακάμ των αράβων
Τελικά έπεσα σε βαθειά νερά.Την ψιλοέχασα την μπάλα.Έχω γνώση μόνο των βασικών αρχών της θεωρίας και χάθηκα λίγο.Ίσως με τον καιρό αρχίσω να τα αντιλαμβάνομαι πιό εύκολα.Πάντως αυτή η περίπτωση με το Κιουρντί/Ουσάκ πρέπει να είναι λίγο ιδιαίτερη απ’οτι κατάλαβα.Anyway,ευχαριστώ που ασχοληθήκατε.Θα πρέπει να ψαχτώ κι’εγώ παραπάνω.
Υπάρχουν τα αραβικά και τα τούρκικα (οθωμανικά) μακάμια που, χωρίς να ταυτίζονται μεταξύ τους, βρίσκονται σε στενή αντιστοιχία. Και υπάρχουν και οι ελληνικοί λαϊκοί δρόμοι, που ναι μεν στηρίζονται σε σημαντικό βαθμό στα μακάμια αλλά με πολύ χαλαρότερη αντιστοιχία. Ο λόγος είναι ότι στις ανατολικές παραδόσεις τα μακάμια είναι η θεωρία της κλασικής, έντεχνης, λόγιας μουσικής, η οποία (θεωρία) έχει διαμορφωθεί από ανθρώπους που η δουλειά τους ήταν ακριβώς η θεωρία, ενώ οι λαϊκοί δρόμοι δουλεύτηκαν από πρακτικούς μουσικούς της προφορικής παράδοσης.
Όταν οι λαϊκοί δρόμοι πέρασαν σε βιβλίο με γραπτή μορφή και θεωρητικό προσανατολισμό, άρχισαν να στανταρίζονται. Αν δεν απατώμαι, αυτό έγινε πρώτη φορά με τον Παγιάτη. Οι «Λαϊκοί Δρόμοι» του Χ. Παγιάτη, με όλες τις επιμέρους αντιρρήσεις που μπορεί κανείς να έχει, παραμένουν βασική αναφορά και σήμερα. Σύμφωνα λοιπόν μ’ αυτή τη θεωρία, οι συγκεκριμένες κλίμακες που αναφέρεις είναι όπως τις λένε ο Νίκος και ο Μπάμπης:
Χωρίς οπλισμό = Κιουρδί.
Με ύφεση στο Λα = Καρτζιγιάρ.
Με ύφεση στο μι = Ουσάκ (το οποίο όμως αντιστοιχεί στο οθωμανικό Κιουρδί, αυτό ήταν που σε μπέρδεψε, κατά τα άλλα τα ίδια είπαν και οι δύο).
Με ύφεση και στο Μι και στο Λα = τίποτε.
«Τίποτε» δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει, σημαίνει ότι δεν αντιστοιχεί σε ξεχωριστό δρόμο. Αν υπάρχει τέτοιο πέρασμα σε κάποιο κομμάτι, θα το χαρακτήριζα Καρτζιγιάρ, για δύο λόγους:
α) Η χαμηλωμένη πέμπτη (Λα ύφεση) του Καρτζιγιάρ είναι σπάνιο και κραυγαλέο χαρακτηριστικό, δεν απαντά σε κανέναν άλλο δρόμο και αρκεί για να χαρακτηρίσει ένα άκουσμα ως Καρτζιγιάρ.
β) Σε όλους τους ουσακοειδείς δρόμους (ουσάκ, κιουρδί, καρτζιγιάρ, σαμπάχ κ.α.) υπάρχει μια τάση η δεύτερη βαθμίδα (Μι) να μην είναι σταθερή αλλά να χαμηλώνει (ύφεση) στην κάθοδο και να ψηλώνει (αναίρεση) στην άνοδο. Δες για παράδειγμα τον «Ωρωπό» του Μπάτη: είναι σαμπάχ, αλλά στο κλείσιμο το Μι γίνεται ύφεση. Η θεωρία του Σαμπάχ δεν προβλέπει κάτι τέτοιο, δεν προβλέπει όμως ούτε και ξεχωριστό δρόμο με Μι ύφεση και Σολ ύφεση, τελικά όμως το κομμάτι παραμένει Σαμπάχ, όπως «νοιώθει» ο καθένας που είναι εξοικειωμένος με τον δρόμο.
Σου συνιστώ θερμά η παραπάνω ενασχόλησή σου να είναι μόνο μέσα στα ελληνικά λαϊκά πλαίσια. Η εμβάθυνση θα σε βοηθήσει, ενώ η διεύρυνση (π.χ. σε τουρκοαραβοδιάφορα) θα σε μπερδέψει χειρότερα. Έτσι όπως είναι σήμερα η θεωρία των λαϊκών δρόμων είναι ένα ολοκληρωμένο, αυτοτελές σύστημα που δε χρειάζεται να ανατρέξεις στις ιστορικές του προδρομικές μορφές για να το καταλάβεις (όπως δε θα σε βοηθήσει η αρχαία γεωγραφία του Στράβωνα να βρεις το δρόμο σου μέσα σε μια σημερινή πόλη).