Simon, όταν λέω ότι η γερμανική λαϊκή μουσική έχει πεθάνει, εννοώ δημιουργικά: δεν δημιουργούνται πια από τον ανώνυμο λαό καινούργιες μελωδίες. Η δουλειά του πατέρα σου έχει υπογραφή, δεν είναι συλλογική ανώνυμη λαϊκή δημιουργία
Εντάξει, αλλά και τα ρεμπέτικα στη δεύτερη ζωή τους βρίσκονται. Τα παίζουμε, τα ακούμε, ανακαλύπτουμε άγνωστα παλιά τραγούδια και τα αναδεικνύουμε, τα διασκευάζουμε, τα μελετάμε, κάποιοι κάνουν και τις συνθετικές τους προτάσεις (προσωπικές φυσικά, όχι ανώνυμα συλλογικές), κάνουμε και όλα τα ανάλογα με τα μουσικά όργανα, όλα αυτά σε νέο πλαίσιο που δεν έχει σχέση με το αρχικό. (Ίσως ειδικά στο επίπεδο της οργανοποιίας μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει εξέλιξη κι όχι τομή και μετά νέα γέννηση - αλλά τέλος πάντων ας μην το αναλύσουμε εδώ αυτό…)
(Edit: το α΄ πληθυντικό, παίζουμε κλπ., δεν είναι βέβαια κυριολεκτικό, ποιητικό είναι. 
Δεν κάνω τίποτε απ’ όλα αυτά, εκτός να ακούω. Η εποχή μας όμως τα κάνει.)
Μα και τα Ρεμπέτικα, Περικλή μου, δεν βρίσκονται πια στην αρχική τους φάση: υπογραφή συγκεκριμένων ατόμων έχουν όλες οι σημερινές προσπάθειες.
Εμ το ίδιο δε λέμε;
Αν και, ειδικά στο ζήτημα της ανώνυμης / επώνυμης δημιουργίας, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά τώρα από «τότε». Η συλλογική, «δημοτική» τρόπον τινά δημιουργία του ρεμπέτικου, αντιπροσωπεύει ένα μικρό μέρος της συνολικής του παράδοσης, όσης τουλάχιστον μάς έχει σωθεί. Το κλασικό ρεμπέτικο είναι επώνυμο.
Μα φυσικά! Έχει δημιουργηθεί και όρος για τα τραγούδια αυτά: προ - ρεμπέτικα.