Έχω χρόνια να ανοίξω νέο θέμα και αυτό που ανοίγω έχει σχέση με όσα με ανησυχούν σχετικά με το λαϊκό τραγούδι τα τελευταία χρόνια. Η έλλειψη δημιουργίας και οι αμέτρητες διασκευές που δεν μας οδηγούν πλέον πουθενά. Αυτή είναι η άποψη μου , και τα παρακάτω βίντεο είναι η γνώμη ενός καλλιτέχνη . Λένε διάφορα. Βαραίνει περισσότερο η άποψη του γι αυτό την παραθέτω. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ πιο πολύ με όσα λέει. Γενικά είναι μια ωραία συνέντευξη πέρα απο τα ωραία τραγούδια και το νέο του προσωπικό δίσκο.
Βασίλης Κορακάκης λοιπόν…
Νομίζω ότι ο λόγος έλλειψης δημιουργίας είναι και ο λόγος που το ρεμπετικο είναι τόσο ποιοτικο και διαχρονικό. Είναι πρώτον αυθόρμητο. Οι άνθρωποι γράφανε επειδή τους βοηθούσε να εκφραστούν και μιλούσαν για όλες τις πτυχές της ζωής (όχι όπως σήμερα μόνο αγάπες κλαμπ και μπουχουχου γύρνα πίσω). Δεύτερον όπως είχε πει το τέρας αυτό του μπουζουκιού ο Κωνσταντίνου τα τραγούδια αυτα κλαίνε, σήμερα όλοι κλαίγονται. Το ότι υπάρχει μια φόρμα του πως γράφεται ένα ρεμπετικο η λαϊκό δεν σημαίνει ότι μπορεί ο καθένας να γράψει αν πολύ απλά δεν έχει ζήσει όπως αυτοί οι άνθρωποι. Ξεχνάμε πως σχεδόν όλοι αυτοί που εμείς θεωρούμε τεράστιους δημιουργούς περάσανε 40 κύματα. Πολλές φορές η έμπνευση τους ήταν η δυστυχία τους. Σήμερα η πλειοψηφία των όσων βγαίνουν “λαϊκοι” δημιουργοι (οι ποιο εμπορευματοποιημενοι για να μην παρεξηγηθώ) έχουν μια ωραία μούρη, εννιά συνθέτες από πίσω που γράφουν στίχους και τραγούδια και μια ομάδα τηλεμαρκετινγκ. Αντε μαθαίνουν και τα ανοιχτά ακόρντα στην κιθάρα και νομίζουν ότι κάνουν κάτι. Έτσι οι περισσότεροι που ψάχνουν για ποιότητα γυρνούν στα παλιά. Δεν ξέρω αν θα γραφτούν ξανά ποιότικα τραγούδια που να αγγίξουν όσες ψυχές άγγιξε το ρεμπετικο και το πρώιμο λαϊκό.Παντως την σήμερον ημέρα κατ’εμέ είναι πολύ δύσκολο.
Συμφωνώ ότι αλλα βιωματα οι τότε άνθρωποι αλλοι εμείς αλλα αυτο απαντάει στον στίχο.
Σε ενα φανταστικό σενάριο που ζούσε σήμερα ο Μάρκος ο Τσιτσάνης ο Βιρβος και άλλοι θεωρώ πως θα έγραφαν πάλι στίχους με τα σημερινά δρώμενα με απλό υφος και συναίσθημα. Μιλάω στιχουργικά. Άλλωστε το πιο δύσκολο πράγμα γενικα είναι να κανεις κάτι απλό χωρις να είναι σύνθετο.
Τώρα μελωδικά πάλι θεωρώ ότι ο Τσιτσάνης με εναν δικο του τρόπο σήμερα θα έγραφε υπέροχη σύγχρονη μουσικη με τις βασεις του τότε.
Φαντασιες και σεναρια.
Νομίζω ότι εχω ξαναπεί οτι άποψη μου είναι ότι μας έχει φάει η υπέρπληροφόρηση.
Έτοιμες μουσικές, λούπες, ασκήσεις, δακτυλοθεσιες, ήχοι και αλλα πολλά.
Ίσως δεν “ψάχνουμε” σωστά σήμερα το καθε όργανο.
Τέλος το βασικότερο όλων είναι οπως και τοτε η μουσική βιομηχανία που χρονια τώρα συνειδητά αφήνει το μπουζουκι εκτός.
Όταν η μεγαλύτερη επιτυχια του 2020 είναι το ζεϊμπέκικο του Αργυρού “Στην Αθήνα μου” στο οποίο ακουμε μπουζουκι απο την αρχή αλλα ο ηχος παράχθηκε απο πληκτρα με sample μπουζουκιου … Τα λέει όλα…
