Έχεις δίκαιο.“Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος!”
Βεβαιότατα και τα είπε καλύτερα ο ίδιος που τα έφτιαξε.
Απλά για την ιστορία το έβαλα.
Ωραία τα παιδιά, πολύ μ΄ αρέσει αυτή η εκτέλεση και δυνατό κομμάτι όμως σπάνια παίζεται.
Ξέρετε κάτι παραπάνω πέρα απ’ τα ονόματά τους; Παίζουν σε κάποιο μαγαζί, ονομάζεται κάπως το σχήμα κτλ;
Τίποτα δεν ξέρω. Όμως, δεν μας κάνει πιά εντύπωση: Δύο εντελώς άγνωστα νέα παιδιά παίζουν σχεδόν άγνωστα κομμάτια με άψογα κουρδίσματα, άψογη ρυθμική αγωγή, άψογο συντονισμό, άψογη παρουσία. Εκατοντάδες (να πώ χιλιάδες; ) τέτοια παιδιά υπάρχουν πλέον και δραστηριοποιούνται παντού. Κάτι που στη δεκαετία ΄60, όταν ονόμαζα την παρέα μου κι εμένα «τυμβωρύχους» (αφού στις ταβέρνες μας ρώταγαν «Τί είναι αυτά; Από πού τα ξέρετε;»), όχι να το φανταστώ, ούτε να το ονειρευτώ μπορούσα….
Πολύ ωραίος παίχτης. Νομίζω είναι τυφλός. Μου έκανε εντύπωση το αρματωμα με εντερικές χορδές. Είναι κάπως διαφορετικό λίγο πιο γλυκό να το πω? Πολύ ωραίο βίντεο όπως και να χει
Ο ήχος συχνά μπουκώνει, και αυτό βέβαια δυσκολεύει την αξιολόγηση, αλλά είναι ανεξάρτητο από τις χορδές και τον (εκπληκτικό) παίκτη. Εγώ πάντως, που θα περίμενα να ακούσω κάτι γλυκύτερο από τις συνηθισμένες νάυλον χορδές, βρήκα τον ήχο της εντέρινης χορδής απρόσμενα γεμάτο και μπάσο.
Ανεξάρτητα απ’ αυτά, το όργανο φαίνεται αντίκα. Ξέρει κάποιος, από τί υλικό είναι η επιφάνεια του μπράτσου; Ρωτάω επειδή δεν έχω δεί άσπρο χρώμα.
Σα να μου δίνεται η εντύπωση ότι πρέπει να είναι ιδιαίτερα δύσχρηστες. Ετούτος εδώ βέβαια τις κάνει ό,τι θέλει, αλλά μάλλον έχει κοπιάσει για να το καταφέρει αυτό.
Δεν έχω ιδίαν πείραν, όμως πριν μπόλικα χρόνια συζητάγαμε με κάποιον αλλοδαπό Ευρωπαίο που και τα ρεμπέτικα τα παίζει στα δάχτυλα, και την αναγεννησιακή μουσική. Μου έλεγε για τη λάφτα να ψάξω να βρω εντέρινες χορδές, εκείνος είχε ήδη τέτοιες στο αναγεννησιακό λαούτο του, και δεν μου είπε ότι θα έχω δυσκολίες. Δεν το είχα τολμήσει γιατί θα έπρεπε να παραγγέλνω από Σουηδία και άλλα μπελαλίδικα πράγματα…
Η κοπέλα πάντως παίζει κλασική κιθάρα με τα δάχτυλα.
Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει ο στίχος «αγγελοκαμωμένη μου και λαμπαδόχυτή μου» όταν τον πρωτοδιάβασα στα απομνημονεύματα του Μάρκου.
Για την αρμόνικα:
Επίσης, παίζουν ωραία. Δεν είναι επανεκτέλεση στα τυφλά, υπάρχει αισθητική πρόταση. Των φρονίμων ολίγα, μοιάζει να λέει η εκτέλεσή τους →
δεν ξερω πολλα. τα ειδα και στον καταλογο του σταθοπουλου. ειχαν πιασει πολυ αυτα στις ινδιες, πακισταν, νεπαλ, εκει κατω… αλλα με την φυσουνα απο μπροστα ομως. μαλλον θα ηταν σε διαφορα σχεδια αυτα τα πληκτροφορα με φυσουνες… θυμαμαι παλια παντως, ενας αρμονιστας, ειχε ενα μικρο παλιο ξυλινο αρμονιο που το επαιζε με ενα χερι, οπως αυτο. ηλεκτρικο ομως χωρις φυσουνα. και επαιζε πιο ανατολιτικα διοτι αλλοιωνοταν η φωνη με τον τροπο που πατουσε τα πληκτρα νομιζω. και το ελεγε ‘‘μονοφωνικο’’. μονο για σολο ηταν, σαν αυτο. και σκεφτομαι τωρα… μηπως ηταν η ηλεκτρονικη εκδοχη απο αυτο εδω…? πρεπει να παιζει και ο σφονδυλιας στην αμερικη με τετοιο σε ενα δισκο…