Καλησπέρα.
Έχω δύο απορίες σχετικά με το συγκεκριμένο κομμάτι.
1.τι ντοτζενι χρησιμοποιεί ο Μαρκος?
2.ο χριστοφιλακης λέει ότι είναι ζεϊμπέκικο νυχατο.
Έχει κανένας πληροφορίες για το νυχατο?
Ευχαριστώ
Eιχα δει την συνεντευξη του συγκεκριμενου και το μονο που μου εμεινε ηταν το στομα του οχετος.
1.Δεν υπαρχει κανενα ντουζενι.
2.Νυχατο μαλλον θα εννοει οτι παιζοταν με τα νυχια αλλα αυτο αποσο γνωριζω γινοταν στον μπαγλαμα.
Ευχαριστω.
Τι εννοείς δεν υπάρχει ντουζενι? Μη ντουζενι εννοείς το ιταλικό?
Όσο για το νυχατο έχω την εντυπωση ότι έχει να κάνει με το χορό.ότι ίσως χορεύεται στα νύχια.μήπως είναι τρόπος παιξίματος αντίστοιχος του γιουρουκικου για παράδειγμα?
ρε-λα-ρε το ακούω, αλλά παίζει την φα στο τρίτο της μπουργάνας με τον αντίχειρα εκεί που χρειάζεται.
ποιός ξέρει τί εννοεί τώρα ο χριστοφιλάκης… δεν έχω ξανακούσει τον “όρο”, μπορεί να μην ήξερε ούτε ο ίδιος.
το γιουρούκικο είναι το γρήγορο ζεϊμπέκικο, όπως αυτό για το οποίο συζητάμε τώρα.
ας με διορθώσει κάποιος αν δεν τα λέω καλά.
Από το ξέρω ο Μαρκος δεν έπαιζε σχεδόν ποτέ σε ευρωπαϊκό κουρντισμα.και νομίζω το ρε λα ρε δεν με καλύπτει ηχητικά.πολύ ευρωπαϊκό για τέτοιο ζειμπεκαρο.
Δεν ξέρω γιατί αλλά διαισθητικά τελείως κάτι υπάρχει στο ύφος του κομματιού,(ίσως οι μακρές σιωπές ανάμεσα στις νότες,)ωστε όταν το χορεύω ή φτερνα σηκώνεται και το πόδι πατά στο νύχι όντας ακίνητος.όπως και το κορόιδο του μάρκου μου βγάζει το ίδιο ύφος επίσης.τίποτα δεν είναι τυχαιο νομίζω.
Ο Μαρκος ετσι επαιζε,ευρωπαικα.
Αν δεν σε καλυπτει αυτο το κουρδισμα ,μπορεις να ανακαλυψεις καποιο δικο σου.
Παντως να ξερεις οτι ειναι το καλυτερο απολλα.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 00:46 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 00:41 —
Νομιζω φαδιεση παιζει.
Στο γνωστο βιντεο που παιζει τον αδεσποτο Σακαφλια ο Γεννιτσαρης με καραντουζενι, αναφερει επι λεξει τη φραση “το χορευαν στο νυχι”. Στη συνεχεια περιγραφει οτι εριχναν ενα μαντηλι στο πατωμα και ο χορευτης πατουσε μονο πανω στο μαντηλι, δηλαδη χορευε ολο το ζεϊμπεκικο μονο σε αυτον τον πολυ περιορισμενο χωρο.
νομίζω το ρε λα ρε δεν με καλύπτει ηχητικά.πολύ ευρωπαϊκό για τέτοιο ζειμπεκαρο.
Συμφωνώ απόλυτα. Δοκίμασέ το σε καραντουζένι και θα καλυφθείς. Του πάει γάντι…
Εμένα μου βγαίνει σε αραμπιεν.
Όντως ακούγεται και παίζεται πολύ όμορφα στο αραμπιέν. Με ξάφνιασε, δεν το περίμενα. Άλλο ένα δείγμα του πόσο πολύπλευρα είναι τα ντουζένια και πόση δουλειά πρέπει να ρίξουμε για να βρούμε τα μυστικά τους. Πάντως ανάμεσα στα δύο καραντουζένι και αραμπιέν θα προτιμούσα το καραντουζένι. Βγαίνει πιο αβίαστα εκεί. Δοκίμασέ το. Στο αραμπιέν ένιωθα συνεχώς ότι βαδίζω στην κόψη του ξυραφιού, μη χτυπήσω καμιά ανοιχτή σε λάθος στιγμή.
Παίζοντας στην μεσαία σε σι παίζεις ανοιχτά
Όντως έχεις δίκιο. Εγώ από κεκτημένη ταχύτητα κατέβαινα και στο καντίνι. Εξαιρετικό, άλλα ηχοχρώματα.
Ας προσπαθήσουμε εδώ να δώσουμε μιάν εξήγηση, και για τους επόμενους που ίσως δεν το έχουν ακούσει…
Κάτι πρέπει να ήξερε ο Χριστοφιλάκης, για να προσδιορίσει το συγκεκριμένο κομμάτι ως «νυχάτο» ζεϊμπέκικο. Κάτι επίσης ήξερε (και μάλιστα, πολύ καλά…) και ο Γενίτσαρης, όταν μίλαγε για το μαντήλι που ριχνόταν στο πάτωμα. Αντρικό μαντήλι βεβαίως, για τη μύτη ή για το τσεπάκι του σακακιού, όχι γυναικείο για το κεφάλι ή το λαιμό.
Καμμία σχέση βέβαια με το παίξιμο του μπαγλαμά «με το νύχι», που γινόταν για να μην τον ακούν όσοι δεν έπρεπε να τον ακούν. Κάποιος, πάντως τό ψιλό΄πιασε, με τη φτέρνα που σηκώνεται, αλλά δεν το περιέγραψε με λεπτομέρειες, να το καταλάβουμε…
«Στο νύχι» χορευόταν το ζεϊμπέκικο όταν δεν υπήρχε αρκετός χώρος ώστε να κάνεις τις γυροβολιές σου, να απλώσεις τα χέρια σου, τα χοροπηδήματά σου… Όταν με ένα αντρικό μαντήλι σου περιορίσουν το χώρο όπου μπορείς να πατάς και να εκφράζεσαι, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν γίνεται. Περιορίζεις τις κινήσεις του σώματός σου στο μίνιμουμ και, για να επιτευχθεί αυτό, είσαι αναγκασμένος να ανασηκώνεις το τακούνι, τη φτέρνα δηλαδή, ώστε όλο το σώμα να στηρίζεται στο μεγάλο νύχι του ενός ποδιού (φυσικά, φοράς παπούτσια, αλλιώς θα στραμπουλήξεις άσχημα το μεγάλο σου δάχτυλο…). Και επειδή οι μικροί χώροι είναι για τους μερακλήδες, ο χορός «στο νύχι» χαρακτήριζε αυτούς που ήξεραν να χορεύουν μέσα στο ύφος της εσωστρέφειας μιας παλαιότερης εποχής, χωρίς βροντοχτυπήματα, ταχυδακτυλουργίες των χεριών πάνω στα παπούτσια και άλλα φιλάρεσκα, που αποσπούν βεβαίως τη χειροκρότηση απ’ τους απλά παρακολουθούντες και μη γνωρίζοντες…
2 «Μου αρέσει»
Παιδιά, αυτό με το μαντήλι είναι γνωστό και από άλλους χορούς σε λαϊκές παραδόσεις, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο μπορεί να συνδέεται με συγκεκριμένα τραγούδια. Ήταν ορισμένοι που, ορισμένες φορές, για το μερακλήκι ή για τη φιγούρα, έκαναν αυτό το κόλπο με το μαντήλι. Άλλοι, που η φιγούρα τους ήταν πιο… ογκώδης να πούμε, σηκωναν τα τραπεζοκαθίσματα στα δόντια, αλλά δεν υπάρχουν τραγούδια που κάτι στη μουσική τους να υποδεικνύει ότι χορεύονται με αυτό τον τρόπο!
Αν λοιπόν νυχάτο σημαίνει αυτό με το μαντήλι (ή έστω και χωρίς μαντήλι: χορό σε ένα πολύ περιορισμένο χώρο, π.χ. σε τέσσερα πλακάκια), καταλαβαίνω το: «εχτές ο Χ χόρεψε νυχάτο», αλλά όχι το: «το Χτες το βράδυ χορεύεται νυχάτο».
Μήπως εννοεί πιο γενικά ότι είναι μερακλήδικο τραγούδι; Ότι μόνο κάποιος που ξέρει να χορεύει έτσι θα είναι σε θέση να το εκτιμήσει πλήρως;
Περίπου αυτό, ναι. Τέμπο και τονισμός του ρυθμού συμβάλλουν στο να βγει ένα τραγούδι που σου λέει «Χόρεψε σωστά, μερακλήδικα, χόρεψε για σένα, όχι για το χειροκρότημα».
Σ’ αυτούς ανήκα κι εγώ αλλά, απ’ τις καρέκλες που σήκωνα, άρχισα και τραπέζι, και τα δόντια μου αρχίσανε σιγά σιγά να πέφτουν. Τελικά, η πάνω οδοντοστοιχία μου υποκαταστάθηκε πλήρως από εμφύτευμα (η κάτω οδοντοστοιχία δεν έπαθε τίποτα!)…
Πάντως, επικίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή μου δεν απεδείχθη το τραπέζι, φτου φτού!
3 «Μου αρέσει»
ένας κοπτήρας, κι άλλος κοπτήρας, ένας γομφίος…
1 «Μου αρέσει»