Αν ψαχτεις λιγο θα δεις οτι ισχυει, δεν υπηρχε και κανενα μουσικο κολλεγιο τοτε, πρακτικα επαιζαν κατα βαση, οσο για το αν ηταν αυτοδιδακτος ο βαμβακαρης το ειπαν και σημερα στο chart show στον alpha, που μιλουσαν για τη φραγκοσυριανη και το βαμβακαρη.
Αααα ενταξει αμα το ειπαν στο chart show παω πασο…Ναι οντως εχεις δικιο…
Τουλάχιστον εγω εχω ενα επιχειρημα και ας μη σ’αρέσει!Επισης θα ήθελα να τονισω πως όποιος ειρωνεύεται απλα δεν έχει τιποτε αλλο να πει και εκει τελειώνει η κουβέντα.
Μη σκαλώνουμε στις λεπτομέρειες. Μπορεί να μην ήταν όλοι, να ήταν μερικοί. Ο Μπουρμπού όμως δε δηλώνει «μεγάλος», οπότε δεν είμαστε σ’ αυτή την περίπτωση.
Θα συμφωνήσω, ούτε εμένα μου αρέσουν οι μικρότητες, δε το παίζω έμπειρος, να βοηθήσω ήθελα και απλα είπα τη γνώμη μου!
Στο ζητημα του αυτοδιδακτου συμφωνω και διαφωνω ταυτοχρονα. Ηταν αυτοδιδακτοι με την εννοια οτι δεν ειχαν πτυχια και θεωρητικες γνωσεις (οχι ολοι, οι περισσοτεροι Σμυρνιο συνθετεςι π.χ. ηταν εξαιρετικοι γνωστες), αλλα ζουσαν σε μια κοινωνια που υπηρχαν τα ακουσματα και σιγουρα καποιος να τους δειξει τα βασικα, ή εστω να τα δουνε απο καπου. Σημερα μπορει να εχεις το ιντερνετ, τοτε ειχαν το καφενειο και την προσωπικη επαφη.
Άρα το να λεμε οτι επεσε απο τον ουρανο ενα οργανο στα χερια τους και το κανανε ηχο δεν πολυστεκει κατ’εμε.
Είχα σκεφτεί να γράψω κάτι παρόμοιο με το δικό σου, guvs. Αλλά μετά είπα ώπα, μια στιγμή: δε μιλάμε για μια τοπική λαϊκή παράδοση. Το ρεμπέτικο υπάρχει γύρω μας. Όταν πήρα τον πρώτο μου μπαγλαμά και ξεκίνησα (Αθήνα γύρω στο 1990-92), ο ένας στους τέσσερις περίπου φίλους μου έπαιζε ήδη κιθάρα ή τζουρά (το μπουζούκι το θεωρούσαμε ακριβό όργανο μόνο για όποιους θέλουν να την ψάξουν πιο επαγγελματικά), και έπαιζαν πολύ συχνά. Σε μαζώξεις σε σπίτια, σε ταβέρνες (ως πελάτες πάντα), γενικά σε κάθε φάση φτηνής φοιτητικής διασκέδασης από αυτές που τις φτιάχναμε λίγο έως πολύ μόνοι μας. Παράλληλα, πολύ συχνά πετύχαινα στις ίδιες ταβέρνες και άλλες, άγνωστες παρέες που κάναν το ίδιο πράγμα. Σε πραγματικό ρεμπετάδικο είχα πάει ελάχιστες φορές, όπως ακόμα και τώρα. Άρχισα όμως, τότε, σιγά σιγά, να συχνάζω στις ταβέρνες που έβαζαν ημιερασιτεχνικά σχήματα χωρίς μικρόφωνο. Πολύ περισσότερο όταν ξεκίνησα κι εγώ να παίζω σε τέτοιες. Μία πολύ χρακτηριστική φάση που επαναλαμβανόταν συνέχεια ήταν να παίζουμε στην ταβέρνα (κανονικά πλέον, παράνομα αλλά πάντως σαν δουλειά), να σκάνε διάφοροι φίλοι ή και άγνωστοι με το δικό τους όργανο, και τελικά αντί για 2-3 άτομα κομπανία να έχουμε 6-7, ή ακόμα και να φτάνουμε να παίζουν μόνο οι πελάτες κάποια στιγμή!
Όλα αυτά είναι περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Από αυτούς μάθαμε, δηλαδή ο ένας από τον άλλο. Δεν είχαμε κανένα Βαμβακάρη ή Τσιτσάνη στους κύκλους μας, αλλά μια πρόοδος γινόταν παρά ταύτα διαρκώς. Απόδειξη: σήμερα ο μέσος κακοαμειβόμενος μπουζουξής τυχαίου μεζεδοπωλείου παίζει 10 φορές μεγαλύτερο ρεπερτόριο και καλύτερο μπουζούκι απ’ ό,τι όλοι εμείς τότε, που και μόνο το γεγονός ότι παίζαμε ρεμπέτικα υπό συνθήκες χαλαρές (χωρίς ήχο, χωρίς ακριβές τιμές) ήταν δυνατή ατραξιόν.
Σήμερα δεν είμαι πολύ ενεργά (καθόλου δηλαδή) στη φάση του ρεμπέτικου. Εξακολουθώ όμως να κάνω άκρες μέσες το ίδιο πράγμα με άλλες μουσικές, πιο παραδοσιακές, και βλέπω ότι το τοπίο δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Όποτε με έχουν ειδοποιήσει «πάμε στην τάδε ταβέρνα, φέρε και το λαούτο ή την τσαμπούνα, θα 'χουμε κι εμείς τα δικά μας», και είναι τσεκαρισμένο ότι πρόκειται για στέκι όπου γίνονται συχνά τέτοιες φάσεις, σχεδόν πάντα θα βρεθεί και κάποιος από άλλη παρέα που παίζει κι αυτός, ή που θα έχουμε συναντηθεί κάπου κλπ.
Ένα άλλο πράγμα που κάναμε πολύ συχνά τότε στα ενενήντας ήταν να μαζευτούμε να παίξουμε μπουζουκομπαγλαμάδες σε κάποιον υπαίθριο χώρο, π.χ. στο λόφο του Στρέφη, με μπίρες περιπτέρου (και κάνα σουβλάκι για τους πιο λαρτζ). Εκεί ήταν στάνταρ ότι θα γνωρίσουμε κόσμο που ήταν σε παρόμοια φάση. Πρόκειται για μια συνήθεια που όχι απλώς δεν έχει χαθεί από την Αθήνα, αλλά ίσα ίσα νομίζω ότι τώρα γίνεται και περισσότερο. Σήμερα οι παρέες μου είναι τέτοιες ώστε μοιραία δε θα πέσω τόσο συχνά σε ρεμπέτες όσο σε νεοπαραδοσιακούς, παρά ταύτα όταν είναι πολλοί αυτοί που μαζεύονται αυξάνονται οι πιθανότητες να πετύχεις και ρεμπετοόργανα.
Τελευταία φορά που πέτυχα παρέα σε ταβέρνα με καθαρά ρεμπέτικο γλέντι ήταν την περασμένη βδομάδα. Προτελευταία, πριν δυο μήνες περίπου. Αυτά από κάποιον που δεν κυνηγάει τα μπουζούκια (και που βγαίνει σπάνια, λιγότερο από μια φορά την εβδομάδα).
Σ’ αυτές τις συνθήκες, και να θες να είσαι πραγματικά αυτοδίδακτος νομίζω ότι δεν μπορείς!
Οντως συγγνωμη γισ την ειρωνια εχεις δικιο ειλικρινα ειναι πολυ λαθος τροπος κ εκνευριζομαι κ εγω παρα πολυ οταν μου το κανουν.Απλα δεν νομιζω οτι το chart show ειναι πραγματικα πηγη για το αν ηταν αυτοδιδακτοι.Προσωπικα δεν γνωριζω κανεναν μεγαλο που να ειναι αυτοδιδακτος.Κ οταν λεω αυτοδιδακτος εννοω να εφτασε σε υψηλο επιπεδο χωρις να εχει βοηθεια απο πουθενα κ ποτε.Αν μπορουσες να μου αναφερεις καποιον θα το εκτιμουσα.Το να εχεις εναν δασκαλο ή εναν φιλο που ειναι διπλα σου κ σε βοηθαει δεν σημαινει οτι εισαι χαζος.Επισης αν δεν υπαρχει αυτη η δυνατοτητα ειναι κ το Ιντερνετ που μπορει να υποκαταστησει τον δασκαλο αλλα τελειως απροσωπα κ κατα την γνωμη μου οχι αποδοτικα.Ο φιλος guvs για παραδειγμα δεν ειχε παιξει ποτε μπουζουκι πριν 4 χρονια κ τωρα κατα την γνωμη μου να εχει φτασει σε παρα πολυ καλο επιπεδο αξιοποιωντας κ το ιντερνετ αλλα ειχε κανει 10 χρονια σπουδες στο πιανο κ επαιζε κ καποια χρονια κιθαρα…Ειναι αυτοδιδακτος;
Έτσι πρόχειρα να σου πω 2-3 ονόματα.
- Μανώλης Πάππος.Όταν ήταν παιδάκι,πήγε σε δάσκαλο -καλό όνομα της εποχής- ο οποίος τον έδιωξε λέγοντάς του ότι δεν κάνει για μουσική και να βρεί άλλη ασχολία.Ο Μανώλης δεν έχει ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΟ.
2)Σπύρος Γκούμας.Με πατέρα επαγγελματία,ο οποίος τον απέτρεπε από την εκμάθηση του οργάνου.Ο Σπύρος καταξιωμένος πια επαγγελματίας , πήρε το δίπλωμα της Βυζαντινής μουσικής μετά τα 30 του χρόνια.ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΟ.
Αυτή την στιγμή θεωρείται,-και είναι-ένας από τους κορυφαίους δασκάλους μας.
3)Αρίστος Βαμβακούσης.Αυτοδίδακτος,με εξαιρετική τεχνική,και δεξιοτεχνεία.Όντας καταξιωμένος επαγγελματίας,πήγε σε 3 μαθήματα,σε κάποιον δάσκαλο.ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΟ.
Τώρα έχει το δικό του εργαστήρι λαικής μουσικής στην Σύρο,με εξαιρετική επιτυχία.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΟΤΙΜΗΣΩ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ.ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.Απλά θέλω να πω, ότι δεν πρέπει να βάζουμε απόλυτα,του στυλ “μεγάλος δεν θα γίνεις ποτέ αν δεν πας σε δάσκαλο”.Ο δάσκαλος θα σε βοηθήσει,να φτάσεις πιο σύντομα και με μεγαλύτερη ασφάλεια.Για να γίνεις μεγάλος, κι όχι απλά καλός ή πολύ καλός,χρειάζεται και το μεγάλο ταλέντο.Αν αυτό το έχεις,είτε με δάσκαλο ή χωρίς δάσκαλο -αλλά με μπόλικο παίδεμα- θα γίνεις αυτό που πρέπει να γίνεις.
σωστά το θέτεις, ότι είναι εξαιρέσεις -και με μεγάλη επιρροή από γονείς και παρέα που παίζουν όλοι οι φίλοι μαζί. αυτοδίδακτος για μένα σημαίνει να το σκαλίζεις μόνο σου το όργανο, χωρίς να σου δείχνει κανείς μα κανείς, φίλος ή επαγγελματίας.
επίσης ισχύει ότι όσο ταλέντο και να έχεις, αν δες βρέξεις πένα δεν τρως ψάρι. είναι κρίμα να βλέπεις ανθρώπους με τρομερή κλίση να μένουν στο “εν δυνάμει” και να μην απογειώνονται.
Ειναι εξαιρεσεις…Κ ειναι αυτες που επιβεβαινουν τον κανονα…Ειπε κ ο λιγκα ροσα,με επιρροες απο το κοντινο τους περιβαλλον δε…Συρος,οικογενεια κτλ…Δεν ειπα ΠΟΤΕ οτι “μεγαλος δεν θα γινεις αν δεν πας σε δασκαλο”.Δεν νομιζω οτι βγαινει καποιο τετοιο συμπερασμα απο τα γραφομενα μου.
Ποιές επιρροές,και πιο κοντινο περιβάλλον.Αν εξαιρέσουμε τον Σπύρο,που είχε επαγγελματία πατέρα,που όμως έκανε αγώνα να μην πιάνει ο Σπύρος το όργανο,-και κει να δεχτώ επιρροή ακουσμάτων και μόνο-,οι άλλοι δεν είχαν καμμιά επιρροή από κοντινό ή και από μακρινό περιβάλλον.Όσο για τις επιρροές της παρέας,θα πω μοναχά αυτό.Όλοι οι υπόλοιποι,“παίρναμε” από αυτά τα παιδιά,καθώς αυτά είχαν να μας δώσουν,ενώ εμείς δεν είχαμε να τους προσφέρουμε ΤΙΠΟΤΑ.Και είπαμε.Είναι εξαιρέσεις,που απλά επιβεβαιώνουν τον γενικό κανόνα.Απλά πρέπει να τις παίρνουμε και αυτές υπ όψη μας.
οκ νίκο, καλά που το ξεκαθαρίζεις γιατί αλλιώς το φανταζόμουνα… όντως φαινόμενο!