Γράφω εδώ γιατί μόλις πέρασα 24 ώρες αγωνίας και κάπου πρέπει να τα πω:
Χθες βράδυ με πήρε ο υπνος στο μετρό και όπως βγήκα μισοκοιμισμένος ξέχασα τις 2 μου λύρες (και 3 δοξάρια) στο τραίνο.
ξαναγύρισα τρέχοντας, το πρόλαβα,αλλά οι λύρες είχαν κανει φτερά.
Ο σταθμάρχης δεν ήξερε κατι οπότε ξεκίνησα την διαδικασία εύρεσης ηλεκτρονικά στην ιστοσελιδα τους, με μικρές ελπίδες.
Σήμερα ξαναγύρισα στο σταθμό μπας και πάρω καμιά πληροφορία για το ζήτημα…και οι λυρες μου ήταν εκει!!!
Επιβάτης τις είδε, τις μάζεψε και τις παρέδωσε στην πλατφόρμα μάλλον αφού έφυγα…μόνο που δεν αγκάλιασα τον σταθμάρχη.
Προ εικοσαετίας σχεδόν, οι τσαμπουνιέρηδες της Ελλάδας, παραδοσιακοί και αλεξιπτωτιστές, είχαμε μόλις αρχίσει να γνωριζόμαστε και να οργανωνόμαστε μεταξύ μας. Κανονίζεται μία από τις πρώτες συναυλίες.Παίζαμε καμιά δεκαπενταρία ή είοσι άτομα - εγώ συμμετείχα και με την τσαμπούνα και με το λαούτο, με το οποίο συνόδευα άλλους τσαμπουνιέρηδες.
Την κανονισμένη ώρα, πριν τη συναυλία, έχουμε μαζευτεί στον χώρο και στήνουμε. Ξεκινούν οι πρώτοι που θα έπαιζαν. Φτάνει κι η σειρά μου, πάω να πάρω το λαούτο, πουθενά το λαούτο. Συνειδητοποιώ ότι το έχω αφήσει στο ταξί που μ’ έφερε, στο πορτμπαγκάζ. Και τώρα;
Στοιχεία του ταξί δεν είχα συγκρατήσει βέβαια. Κάποιος πρότεινε να πάρω τηλέφωνο στους 2-3 πιο συνηθισμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς που ακούν συνήθως οι ταξιτζήδες. Κάποιος άλλος να πάρω σβάρνα όλα τα τηλέφωνα ραδιοταξί (χωρίς καν να ξέρω αν ο συγκεκριμένος δούλευε και ως ραδιοταξί). Αυτά δεν απέδωσαν, εντωμεταξύ είχαμε και δουλειές να κάνουμε, οπότε το πήρα απόφαση ότι πάει το όργανο.
Και την ώρα που είχε έρθει η σειρά μας να παίξουμε, αφού έχω ήδη ανακοινώσει στο κοινό ότι κανονικά είχαμε και λαούτο αλλά συνέβη αυτή η ιστορία, μπαίνει στο μαγαζί ο ταξιτζής, κραδαίνοντας το λαούτο ψηλά πάνω απ’ το κεφάλι του! Κατέβηκα σχεδόν με κωλοτούμπες από τη σκηνή, ήθελα να τον αγκαλιάσω, να τον κεράσω, ο κόσμος κατάλαβε και χειροκρόταγε…
Το είχε δει ώρες μετά, όταν ξαναπήρε κάποιον με αποσκευές και άνοιξε το πορτμπαγκάζ. Και παρόλο που δε με είχε αφήσει ακριβώς έξω από το μαγαζί γιατί κι εγώ είχα μια αμφιβολία για την ακριβή διεύθυνση, έκανε μερικές βόλτες και το βρήκε.
Απο περιέργεια: Υπάρχουν ασφαλιστές για όργανα στη Ελλάδα;
Εγώ δεν είχα θέμα να ασφαλίσω σήμερα 3 λυρες, κατι λαυτες κλπ , εκεί που ασφαλίζω και τα κλασικα μου όργανα, δινοντας μια βασική περιγραφή και τιμή
Θα μπορούσα σχετικά εύκολα να υποθέσω ότι για αρκετούς ασφαλιστές, η ασφάλιση μουσικών οργάνων θα ήταν κάτι που θα προτιμούσαν να αποφύγουν. Είναι αντικείμενα συνήθως ακριβά (δεν θα πάω να ασφαλίσω ένα μπουζουκάκι των 300 ευρώ), ενώ οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν είναι μεγάλοι. Προφανώς, ένας σωστός ασφαλιστής θα εξαιρέσει την αποζημίωση για ένα βιολί που έπεσε στο πάτωμα κατευθείαν απ’ τα χέρια του ιδιοκτήτη του και έπαθε μεγάλη ζημιά. Θα απαιτήσει το όργανο να βρίσκεται σε κατάλληλη καλής ποιότητας θήκη, να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις στις μεταφορές και σίγουρα και άλλα πράγματα. Ο ασφαλιστής του Αλέξανδρου, μάλλον έχει αποκτήσει κάποια πείρα με μουσικά όργανα;
Πολύ ευχάριστη κατάληξη. Μπράβο.
Μόνο που ελαφρώς θα διαφωνήσω με τον τίτλο, στο ότι “πάντα” υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι.
Θα τολμούσα να πω πως οι σημερινοί άνθρωποι ίσως και να είναι βελτιωμένοι σε τέτοια ζητήματα σε σχέση με τους παλαιότερους.
Ε ναι και προφανώς υπάρχουν προυποθέσεις: Σωστή φύλαξη αλλα και χρήση (πχ αν κάψω μια βιόλα σαν τον χέντριξ στη σκηνή δεν δικαιούμαι αποζημίωση). Ζητούν επίσης περιγραφή τυχών ζημιών/επισκευών. Οι εξαιρέσεις που γνωρίζω είναι: αν πχ σκάσει ξύλο απο ξηρασία, αν το δώσω με τη θέληση μου κάπου και εξαφανιστεί, ή αν κλαπεί απο αφύλακτο αμάξι.
Ζημιά απο άλλο ατύχημα ή φθορά καλύπτεται, αρκεί να μην είναι αποτέλεσμα κακής χρήσης.
Δηλαδή: αν το κοπανήσω στην πόρτα:οκ
αν του φάω τη γωνία με το δοξάρι επειδή ειμαι χαϊβάνι και δεν ξέρω να το κρατάω: Όχι οκ
Αντιστοιχως υπαρχουν και απανθρωποι. Και παντα ετσι ηταν. Θελει τυχη απλα. Μην πεσεις σε καναν βαρεμενο ή καναν αρπαγα. Χαιρομαι που σου εκατσε το λαχειο! Ειναι αγχος να χασεις οργανο, μεγαλο.
Ποτε δεν τα βαζω πορτ μπαγκαζ αμα παρω ταξι. Αμα δε θελει, δοξα το θεο, εχει και πιο περα
Ωραίος ο Καραγκιόζης και το χασαποσέρβικό του ακόμα καλύτερο. Πάντοτε θα υπάρχουν Άνθρωποι. Είναι σημαντικό ότι άνθρωποι με ανάγκη για επιβίωση τυχαία βρίσκουν αντικείμενα αξίας ή χρήματα και ούτε καν σκέφτονται να κρατήσουν κάτι που δεν τους ανήκει!
