Ορισμένα τραγούδια χρησιμοποιούν κλίμακα ίδια με του Χουσεϊνί, αλλά ξεκινάνε από την 7η, η οποία έχει πολύ χζρακτηριστικό ρόλο στη μελωδική πορεία, και σταδιακά κατεβαίνουν μέχρι να βρουν την τονική. Το βρήκα σ’ ένα κούρδικο τραγούδι (όπου μάλιστα η 6η είναι σταθερά σε ψηλή θέση, είτε εν αναβάσει είτε εν καταβάσει, π.χ. αν παίζουμε από Λα το Φα είναι όλη την ώρα με δίεση), αλλά πιο γνωστό ελληνικό παράδειγμα είναι το Σαλβάρι του Κιόρογλου.
Αυτή η συμπεριφορά συνιστά ξεχωριστό μακάμι; Έχω την αόριστη εντύπωση ότι κάτι τέτοιο είχα ακούσει από τον Ταλίπ Οζκάν πριν από (ουουου, πολλά χρόνια) σ’ ένα σεμινάριο, αλλά στον Μαυροειδή δε βρίσκω κάτι τέτοιο.
Ευχαριστώ.