Αν μπορεις γιατι να μη πας σε δασκαλο; δεν το βλεπω κακο. Ισα ισα δε θα μαθεις στραβα…
Φυσικα αν υπαρχει φιλος που να τον εμπιστευεσαι ακομα καλυτερα…
Νομιζω οτι με το δασκαλο εχεις τη σιγουρια οτι θα σε ελεγξει και θα σε διορθωσει. Στο ιντερνετ μπορεις να μαθεις κατι αλλα δεν εχεις την εμπειρια να δεις ουτε αν το εχεις μαθει σωστα εσυ αλλα ουτε και αν το παιζει σωστα αυτος που σο δειχνει… Υποτιθεται οτι εμπιστευεσαι το δασκαλο. Μαθηματα κανει δε μπορει να παιζει λαθος…
Καλά, εννοείται ότι δε διαφωνώ σ’ αυτό. Είναι το προφανές.
Η απορία μου όμως είναι πώς, ενώ παλιότερα άκουγα περισσότερους να λένε “δεν πειράζει, θα το ψάξω μόνος μου”, τώρα ακούω λιγότερους.
Αυτό το “θα το ψάξω μόνος μου” μπορεί να εμπεριέχει την έπαρση του ανίδεου που νομίζει ότι όλα είναι στο χέρι του. Μπορεί όμως και να μην την εμπεριέχει, να είναι μια απλή αυτοπεποίθηση ότι “αφού το έκανε και ο Α και ο Β, γιατί να μην το κάνω κι εγώ; Όλοι έτσι κάνουν”. Αν όντως υπάρχει ο Α και ο Β, άνθρωποι κάπου στο ευρύτερο περιβάλλον που να έμαθαν έστω πέντε νότες μόνοι τους, τότε αρχίζει να δημιουργείται ένα έδαφος. Και νομίζω ότι αυτό το έδαφος υπάρχει σήμερα σε μικρότερο βαθμό.
Να σημειώσω ότι “αυτοδίδακτος” δεν εννοώ να μη δεις τίποτε από κανέναν και να περιμένεις να ανακαλύψεις τον τροχό κλεισμένος στο δωμάτιό σου. Να βλέπεις, να ρωτάς, να γυρίζεις, να μυρίζεις.
Τέλος: όσο κι αν ακούγεται λογικό ότι ρισκάρεις να μάθεις στραβά, στατιστικά από τους ανθρώπους που συμβαίνει να ξέρω δεν επιβεβαιώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν ξέρω κανέναν που να πιάνει στραβά το όργανο και που να τον περιελάμβανα σε όσους παίζουν όργανο! (Ξέρω έναν δηλαδή…)
Νομιζω Περικλη οτι και σημερα γινεται ακριβως το ιδιο, αλλα στα μετρα της εποχης.
Αλλοτε θα εβγαινε κανεις στη γυρα, θα ρωταγε απο εδω και απο εκει, καποιος φιλος-γνωστος-γειτονας θα ηξερε κατι παραπανω κ θα εδειχνε… κ ετσι κουτσα κουτσα εβγαινε ο αυτοδιδακτος.
Σημερα, ολον αυτον το ρολο τον εχει επωμιστει το διαδικτυο, και λογω ευκολιας-οικονομιας χρονου, αλλα και λογω πλουραλισμου. Πλεον αν θελω να μαθω να παιζω μπλουζ πχ, θα βρω απο την αμερικανικη σελιδα με τον τυπο απο το Μισισσιπη που δειχνει 5 πραγματα σε βιντεο, εως εναν Ελληνα δασκαλο να μου δωσει ενα μπουσουλα. Στα τελη 8ς αρχες 90ς, δεν υπηρχε “ρεμπετικο φορουμ”, ωστε να αντρεξει κανεις. Αν υπηρχε, να εισαι σιγουρος οτι θα πηγαινε.
Επισης, η βιβλιογραφια ειναι πιο μεγαλη σημερα. Δεν ειμαι σιγουρος αν τελη 80ς αρχες 90ς υπηρχε βιβλιογραφια για “μοντερνα” κιθαρα -ποσο μαλλον για μπουζουκι. Εδω για τη λαϊκη κιθαρα δεν υπαρχει ως σημερα.
Οποτε καποιος που θελει να μαθει μονος του, προφανως θα αξιοποιησει ολα τα παρεχομενα μεσα.
Εγω σαν αυτοδιδακτος εχω καποια λαθη στο παιξιμο…τα εχω ανακαλυψει αλλα επειδη εχουν ενσωματωθει στο παιξιμο μου,ειναι δυσκολο να τα αποβαλλω.Σφιγγω πολυ τα χερια…
Αν ειχα ενα δασκαλο θα ειχε εντοπισει το φαινομενο σε αρχικο σταδιο και θα το ειχα διορθωσει.Η τελος παντων αν πηγαινα ακομα και τωρα σε ενα δασκαλο περα απο το οτι θα με βοηθουσε να προχωρησω θα μου διορθωνε τα ζητηματα.
Θα μου πειτε γιατι δεν παω,δεν ειμαι πιτσιρικας πλεον ωστε να παω καπου να μαθω…θελω κατι στανταρ,εναν τυπο που να εχει μεταδοτικοτητα και να μπορει να μου προσφερει αυτο που ζηταω,να μου δειξει αυτα που ακριβως χρειαζομαι,πιστευω ο καλος δασκαλος ειναι εκεινος που εντοπιζει τι χρειαζεται ενας μαθητης και σε αυτα εστιαζει…τι να τον κανω ενα δασκαλο που θα αρχισει να μου δειχνει σχεσεις τριτης μεγαλης και τριτης μικρης;…Τι να μου κανει ενας δασκαλος που θα μου υποδειξει απλα ακομα δυο κομματια για να βγαλω;…Αλλα ειναι τα φλεγοντα.
Δεν ειναι αστειο πραγμα η διδασκαλια…Απο το να εχεις εναν κακο δασκαλο καλυτερανα μην εχεις δασκαλο!
Ο.Κ. Ειναι ρισκο να μαθαινεις μονος αλλα εχει και τη μαγεια του.
Πιστευω οτι υπαρχουν πολλοι αυτοδιδακτοι καποιοι ειναι και παιχταραδες…ενα απλο παραδειγμα ο Φωτης Βεργοπουλος…ποσους σπουδαγμενους βαζει κατω με τις πενιες του;…Πολλους κατα τη γνωμη μου,και ειναι αυτοδιδακτος.
Το οτι υπαρχει ιντερνετ ειναι ευτυχημα,θελω να βγαλω το Α κομματι και παιδευομαι…τρεχω στο youtube (ο καλος μου γειτονας) και βρισκω μια εκτελεση που μου αρεσει,βλεπω τι κινησεις κανει ο παικτης και προσπαθω να προσεγγισω χωρις να πρηζω καποιον…ρε συ τι επαιξες εδω;…ρε συ τι κανεις εκει;
Αν υπαρχει κοσμος που λειτουργει με το σκεπτικο οτι για να μαθει κατι πρεπει οπωσδηποτε καποιος να του το διδαξει…για εμενα σημαινει ελλειψη θελησης και φαντασιας πρωτιστως.
Είναι πραγματικά πάρα πολύ μεγάλο θέμα ο τρόπος της εκμάθησης που ταιριάζει (ή δεν ταιριάζει) στον καθένα, για να μάθει να παίζει μουσικό όργανο, και πάρα πολύ σημαντικό. Ό τι ειπώθηκε εδώ, σε αυτές τις 27 (ακριβώς! 9.59 δείχνει το ρολόι αυτή τη στιγμή που γράφω) ώρες από την πρώτη δημοσίευση στο θέμα, είναι αληθινό, βγαλμένο μέσα από προσωπικές εμπειρίες, πράξεις ή παραλείψεις και βέβαια καλοπροαίρετο. Φυσικά, τίποτα δεν ισχύει για όλους στον ίδιο βαθμό, για τον καθένα το ζήτημα αυτό είναι προσωπικό και μόνο ο ίδιος μπορεί να επιλέξει πώς θα προχωρήσει. Ας σχολιάσω πρώτα, ένα ένα, όσα μου έκαναν εντύπωση:
Ακριβώς αυτό νομίζω πως είναι. Όποιος ψάχνει μόνος του, δεν μας το κοινοποιεί. Όμως, νομίζω πως όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν σήμερα ότι ίσως είναι σωστότερο να πάς σε δάσκαλο, αντί να προτιμήσεις να είσαι αυτοδίδακτος.
Έτσι είναι και έχει τεράστιο βάρος αυτή η κουβέντα, αλλά επ’ αυτού, αργότερα.
Ναι, αλλά πάντα πρέπει να ισχύει ότι
Με άλλους λόγους:
Εγώ, να δείς! Αλλά ήρθε εδώ η στιγμή να καταθέσω και τη δική μου εμπειρεία.
Έφηβος κάποτε, και οικονομικά εξαρτημένος, ανακάλυψα ότι θέλω να μάθω να παίζω όργανο. Εκλήθη λοιπόν επαγγελματίας δασκάλα κιθάρας, την οποία φυσικά πλήρωναν οι γονείς μου, να μου “δείξει”. Πρώην στέλεχος του αθηναϊκού ελαφρού θεάτρου που, στα γεράματά της, έβγαζε ψωμί διδάσκοντας κιθάρα. Άρχισα πραγματικά να γρατζουνάω, να τραγουδάω και να το χαίρομαι. Αργότερα, φοιτητής, βαρέθηκα τα “γιε-γιέ-δικα” της εποχής και θέλησα να “επιστρέψω στις ρίζες”. Αγόρασα λοιπόν με δική μου πλέον πρωτοβουλία μπουζούκι και θεωρώ τον εαυτό μου αυτοδίδακτο από εκεί και πέρα.
Κανείς, ούτε η επαγγελματίας δασκάλα, ούτε οι γονείς μου, ούτε εγώ ο ίδιος, δεν είχαμε πάρει υπόψη ότι, απο γεννησιμιού μου είμαι αριστερόχειρας. Στο πρώτο μάθημα μου είπαν “Έτσι κάθεσαι, έτσι πιάνεις την κιθάρα, εδώ φέρνεις τα χέρια σου κλπ. κλπ. κλπ. Ότι το όργανο έπρεπει να γυριστεί 180 μοίρες και οι χορδές να αλλάξουν θέσεις, κανείς δεν το σκέφτηκε. Όταν, κάπου δύο δεκαετίες αργότερα, υπάλληλος πολυεθνικής εταιρίας βρέθηκα, χωρίς την οικογένειά μου, στη Γερμανία με προορισμό να μείνω και να δουλέψω εκεί για ένα χρόνο, σκέφτηκα “νά η ευκαιρία, να πραγματοποιήσω αυτή τη στροφή των 180 μοιρών, τώρα που έχω την άνεση του χρόνου”, ήταν όμως πολύ αργά. Δεν τροποποιούνται, στο ανθρώπινο μυαλό, κώδικες που έχουν εγκατασταθεί και εμπεδωθεί από δεκαετίες. Το αποτέλεσμα: Ποτέ μου δεν κατάφερα να παίξω τρέμολο, ποτέ δεν κατάφερα να ανεβάσω την ταχύτητα του παιξίματός μου παραπάνω από κάποιο όριο που δεν θεωρείται γενικά αποδεκτό και φυσικά, ποτέ δεν πρόκειται αυτό να αλλάξει στο μέλλον.
Σκέφτομαι τώρα, μετά από τόσες δεκαετίες εμπειρειών σχετικά με τον σωστότερο και προσφυέστερο τρόπο εκμάθησης του οργάνου, πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες καταστάσεις στους νέους επίδοξους παίκτες. Φοβάμαι ότι είτε μέσω ιντερνέτ, είτε με δάσκαλο, είτε με φίλους είτε αβοήθητος, μόνο ο ίδιος ο υποψήφιος παίκτης είναι εκείνος που έγκαιρα πρέπει να σκεφτεί και να αναφέρει αυτή την παράμετρο.
Μια μικρή παρατήρηση:
Κατα τη γνώμη μου, στο διαδύκτιο σήμερα υπάρχει πληροφορία .Αλλά πληροφορία δεν σημαίνει απαραίτητα γνώση. Ο κάθε πικραμένος μαθαίνει να γρατζουνάει 3 νότες και ανεβάζει βιντεάκια “μαθήματα”. Και αμα είναι και λίγο techie και κάνει μια νόστιμη σελίδα , εκει να δεις following που έχει. Και φυσικά υπάρχει άπειρη μπουρδολογία, όπως πρόσφατα εδώ σε εμάς.
Και αν αρχίσουμε να μιλάμε και για μεθόδους τύπου Παγιάτη…θα μιλάμε ώρα…
Η αναγκη λοιπόν του δασκάλου αυξάνεται μόνο και μόνο για να κολυμπήσεις μέσα σε όλη αυτή τη σαβούρα.
Η παρατήρησή σου, Αλέξανδρε, είναι πάρα πολύ σωστή και πρέπει πάντοτε να μην ξεχνάμε ότι ο χώρος του ιντερνέτ προσφέρεται ιδεωδώς για όλων των ειδών τις μπούρδες, από την πολιτική μέχρι την κηπουρική, περνώντας και από την εκμάθηση μουσικού οργάνου. Δεν λείπουν βέβαια και οι σοβαρότατοι και καταξιωμένοι δάσκαλοι που χρησιμοποιούν το ιντερνέτ, μόνο που δεν μπορεί ο καθένας να ξέρει από πριν την καταλληλότητα του κάθε δάσκαλου. Εδώ στο φόρουμ, πάντα τονίζαμε ότι ο σωστότερος τρόπος είναι η μαθητεία σε καταξιωμένο δάσκαλο. Υπάρχει όμως η τεράστια δυσκολία, ιδιαίτερα στην εποχή μας, του κόστους. Αν κάποιος θέλει να γίνει επαγγελματίας της μουσικής θα βρει, πρέπει να βρει τον τρόπο να πληρώσει το δάσκαλο για κανονική, πρόσωπο με πρόσωπο μαθητεία. Για ένα πιτσιρικά / μία -ίκα που απλά θέλει να γνωρίσει τον κόσμο της μουσικής λίγο περισσότερο, μπορεί το οικονομικό να είναι εμπόδιο πραγματικά ανυπέρβλητο. Εκεί θα βοηθήσουμε με όσες περισσότερες σωστές συμβουλές μπορούμε.
Όσο για τις διάφορες μεθόδους που πλασάρονται επιτυχώς αλλά δεν είναι πάντα ό τι καλύτερο, και εδώ οι ενδιαφερόμενοι βρίσκουν βοήθεια από εμάς. Ο κάθε ένας μας δεν είναι παρά ένας απλός μουσικός, ίσως σκέτα αυτοδίδακτος ερασιτέχνης και σπανιότατα καταξιωμένος δάσκαλος, όμως εδώ λειτουργούμε ως σύνολο και έτσι η αποτελεσματικότητα στη βοήθεια που μπορούμε να δόσουμε αυξάνεται πολύ περισσότερο.
άργησα να απαντήσω και με καλύψατε! ετοίμασα ένα σεντόνι αλλά το έσβησα, συμφωνώ με όσα ειπώθηκαν ως τώρα.
από την μεριά μου μόνο να τονίσω πως και ως μαθητής και ως δάσκαλος, κάθε φορά συνειδητοποιώ πως όσο καλά και να παλεύει κάποιος μόνος του, γλιτώνει πολύ κόπο και παρανόηση (δύσκολα αναστρέψιμα) όταν κάποιος του δίνει ένα μπούσουλα.
…Μαλιστα :019:
Εγω οταν μιλουσα δεν εννοουσα αυτα τα βιντεο…εννοω βιντεο ανθρωπων οπως…π.χ. Σκουτας…Βεργοπουλος…Τατασοπουλος να βλεπεις βιντεο απο μαγαζια που παιζουν και να χαζευεις που τοποθετουν το παιξιμο τους αναλογα με το τραγουδι…τι στολιδια βαζουν…τι πενιες ριχνουν και που;…Πως τοποθετουν τα χερια επι των οργανων κ.ο.κ.
Αν εχεις τη διαθεση μαθαινεις απο αυτα…ειναι διασκεδαστικα και ακρως διδακτικα.
Εκει που θα παιδευεσαι να βρεις θεσεις για το ταδε τραγουδι…τα εχεις ετοιμα,δεν ειναι λιγο.
Τωρα αν ο αλλος προσπαθει να μαθει μπουζουκι απο βιντεο που εχουν να κανουν με τη “μπουζουκοχριστιανικη φιλοσοφια της ζωης”…αξιος της μοιρας του:):019:
Σχεδον ο καθενας που παιζει,απο καποιο σταδιο και μετα ειναι σε θεση να κρινει τι ειναι διδακτικο και τι οχι γι αυτον.
Για όσους, εννοείται, ψάχνουν την εξωτερική βοήθεια.
Ε ναι, δεν το συζητάω ότι άμα θες να σου δείξει κάποιος θα διαλέξεις τον καταξιωμένο δάσκαλο και όχι μια τυχαία ιστοσελίδα με πιασάρικη εμφάνιση. Νομίζω όμως ότι τους κινδύνους άμα το ψάξεις μόνος σου τους υπερτονίζουμε λίγο. Φυσικά, κάποιοι θα καταλήξουν μ’ ένα λάθος κράτημα που θα τους καταπονεί το χέρι και θα τους περιορίζει τις δυνατότητες, αλλά πόσοι ποσοστιαία είναι αυτοί;
Χωρίς να θέλω να ακουστώ γραφικός, μιλάμε για μια μουσική που τη δημιούργησαν αυτοδίδακτοι μουσικοί. Ασφαλώς ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε (αν ο Μπάτης δεν πήγε σε δάσκαλο δεν οφείλεται μόνο στη δική του παραξενιά αλλά και στο ότι δεν υπήρχαν δασκάλοι μπουζουκιού ούτε σαν ανέκδοτο), και δε θα υποστηρίξω πως επειδή το έκαναν εκείνοι τότε μπορούμε κι εμείς τώρα, υπό τόσο διαφορετικούς όρους, να γίνουμε Μπάτηδες και να γράψουμε αθάνατα τραγούδια. Αλλά πάντως το να μάθεις το χειρισμό ενός οργάνου χωρίς δάσκαλο γίνεται, και κάποιες φορές, υπό χίλιες δυο προϋποθέσεις, γίνεται και καλά.
Μάλιστα! Να ένα από τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα του διαδικτύου.
Ο Σκούτας αμφιβάλλω αν είχε δάσκαλο. Τον θυμάμαι πριν καμιά 15ριά χρόνια, όταν ήταν στα ξεκινήματά του, να έρχεται μαζί με άλλους φίλους με τα όργανά τους όλοι εκεί όπου έπαιζε κάποια άλλη κομπανία φίλων (όπου έπαιζα κι εγώ) και ο καθένας να δείχνει στον άλλο τα καινούργια κόλπα που βρήκε. Ο Βασίλης, που δεν έπαιζε φυσικά ούτε το 1/10 των όσων παίζει τώρα, ξέχώριζε ήδη από τότε ως ο ιδιαίτερα χαρισματικός από όλη την παρέα, το ταλέντο, το αυριανό αστέρι. Ε, αυτό το αστέρι δεν έπεσε από τον ουρανό! Βγήκε μέσα από μια σειρά διεργασιών που σε σημαντικό βαθμό ήταν συλλογικές. Λίγο η άτυπη αλληλοδιδασκαλία -συμπεριλαμβανομένου και του πατροπαράδοτου “κλεψίματος”, εσύ παίζεις εγώ βλέπω-, λίγο η άμιλλα, λίγο ότι όλοι αυτοί δεν έβλεπαν μόνο ο ένας τον άλλο αλλά και τους σπουδαίους της μεγαλύτερης γενιάς (όπως κάποτε που η επικείμενη βραδυά με τον Πάπο στο Εφήμερο ήταν πρώτο θέμα στις συζητήσεις ένα μήνα πριν και κάμποσους μετά), έτσι έμαθαν πολλοί. Οι καλύτεροι και οι πιο δουλευταράδες έμαθαν καλύτερα, οι υπόλοιποι κατά τις δυνατότητές του ο καθένας και κατά τη δουλειά που έριξε.
Σήμερα πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες που το όποιο Εφήμερο έρχεται σπίτι μας, στην οθόνη μας, όποια στιγμή μας καπνίσει. Δεν είναι βέβαια το ίδιο σαν να είσαι εκεί, αλλά οπωσδήποτε είναι μια σημαντική βοήθεια.
Νομίζω Περικλή πως δεν είναι και αμελητέοι. Δεν είναι μόνο ένα λάθος κράτημα, είναι δέκα διαφορετικά λάθος κρατήματα. Είναι ακούμπισμα του μικρού δάχτυλου στο καπάκι, και μη μου αναφέρετε για Τσιτσάνη, φανταστείτε μόνο πόσο καλύτερο ήχο θα είχε το εκάστοτε μπουζούκι του. Είναι λάθος γωνία της πένας, είναι λάθος απόσταση από την τρύπα, λάθος κίνηση του καρπού, είναι, είναι, είναι… Και πάρα πολύ σωστά λες, Περικλή, ότι ο Σκούτας ήταν το αυριανό αστέρι πριν καν γίνει αστέρι. Πόσες είναι οι περιπτώσεις που όλες (σχεδόν) οι διεργασίες που αναφέρεις, συλλογικές ή μοναχικές, θα έρθουν ευνοϊκά; όσο για τους παλιούς, βλέπεις και μόνος σου ότι, για παράδειγμα, από το 1932 μέχρι το κλείσιμο της Κολούμπια στον πόλεμο, ένας Τσιτσάνης και ένας Χιώτης ξεχώρισαν ως αστέρια στο χειρισμό του οργάνου, μόνοι αυτοί μέσα από δεκάδες συναδέλφους, όλους μουσικάρες.
Φυσικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν εξετάζουμε τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες γίνεσαι αστέρι, μόνο το αν μπορεί κάποιος να μάθει πέντε πράγματα με τα οποία θα ικανοποιηθεί, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Όμως, ποτέ δεν πρέπει να αποσιωπώνται οι κίνδυνοι από την έλλειψη έμπειρης καθοδήγησης στα πρώτα βήματα και ας αναλάβει πια το ρίσκο ο ίδιος ο επίδοξος οργανοπαίκτης.
Νομιζω οτι συγχεουμε 2 πολυ βασικα πραγματα.
Ειναι αλλο να εχω καποιον να μου δειχνει (ειτε ειναι δασκαλος, ειτε ειναι καποιος που ξερει καλυτερα), και ειναι αλλο να μαθαινω μονο ακουγοντας ή/και διαβαζοντας ενα βιβλιο.
Νομιζω οτι στη δευτερη κατηγορια ανηκουν πολυ πολυ λιγοι ανθρωποι. Ειδικα σημερα, που εινια ακριβως η εποχη του ιντερνετ, σχεδον κανενας. Απο τη στιγμη που μπορεις να δεις τον αλλον απο το να παιζει απλα, ως και να δειχνει λεπτομερειες τυπου “πως κραταμε την πενα για αρχαριους” , να βρεις ευκολα συγχορδιες, ταμπλατουρες, δρομους κλπ… ποιος θα κατσει να παιδευτει μονο με το αφτι και το βιβλιο?
Ο Μαρκος, ο Γεννιτσαρης (αναφερω αυτους τους 2 ενδεικτικα γιατι το αναφερουν στις αυτοβιογραφιες τους) και οι αλλοι, ναι μεν δεν πηγαν σε ωδειο, ουτε ομως επιασαν το μπουζουκι και εμαθαν μονοι τους. Πηγαιναν στους τεκεδες και στα λοιπα στεκια και βλεπαν τους αλλους να παιζουν -οι οποιοι αλλοι πολλες φορες, δεν ηθελαν να τους… κοιτανε οι πιτσιρικαδες και να “κλεβουν” την τεχνικη τους. Οι περισσοτεροι απο τους αυτοδιδακτους μουσικους που ξερουμε σε τετοια μερη πρωτοεπιασαν οργανα, και καποιος πραγματι τους εδειξε. Οποτε εδω δημιουργειται ενα βασικο ερωτημα:
Τι ακριβως καθιστα καποιον δασκαλο μπουζουκιου, ουτως ωστε να τον διαφοροποιησει απο τον εμπειρο παικτη?
Να παραθεσω οτι ο Μπατης που αναφερθηκε, οπως και οι θαμωνες του “χοροδιδασκαλειου” του ηταν αυτοι που εμαθαν στο Γεννιτσαρη να παιζει. Συνεπως, ο Μπατης μπορει να θεωρηθει δασκαλος μπαγλαμα ή οχι?
Επισης, το οτι ο δασκαλος δινει τις κατευθυντηριες οδους σε τετοιες λεπτομερειες -σημαντικοτατες, δεν αντιλεγω, αλλα λεπτομερειες- δε σημαινει οτι ο μαθητης θα τις αντιγραψει και κατα γραμμα. Θα ψαχτει και μονος του, να βρει τι τον βολευει καλυτερα σε συνδυασμο με τον ικανοποιητικο ηχο.
Τελος, η αυτοδιδασκαλια πολλες φορες… προκυπτει, δεν ειναι αυτοσκοπος. Αν θελεις να μαθεις, εχεις το οργανο ευκαιρο αλλα ειτε ψαχνεσαι για δασκαλο και δεν εχεις βρει ακομα, ειτε δεν εχεις στην παρουσα φαση χρηματα αλλα υπολογιζεις οτι θα διαθετεις συντομα… τι θα κανεις στο μεταξυ? Θα καθεσαι να κοιτας το οργανο? Ειλικρινα οποιος ειναι σε αυτην την κατασταση και δεν παιρνει αυθορμητα το οργανο να το ψαξει μονος του, μαλλον δεν ειναι και τοσο αποφασισμενος να μαθει τελικα.
Φίλε αδουάν, μόνο σύγχυση δεν προκύπτει από τις συμμετοχές που προηγήθηκαν. Όλοι τονίζουμε, κάποιοι μάλιστα πολύ έντονα, ότι άλλο να μου δείχει κάποιος, άλλο να μαθαίνω μόνος μου.
Εννοουσα οτι οταν λεμε “αυτοδιδακτος” δε μιλαμε κατ’αναγκην για καποιον που δεν του εχει δειξει κανενας απολυτως (οτι πιασει με το αφτι - οτι δει απο το βιβλιο), αλλα για αυτον που δεν κανει συστηματικο μαθημα με δασκαλο.
Γεια χαρά σε όλους σας!
Είναι μερικοί άνθρωποι που το “έχουν”. Άλλοι λίγο, άλλοι πιο πολύ, έχουν την ικανότητα να ακούν μια μελωδία, και να μπορούν να την αποδώσουν στην κιθάρα ή στο μπουζούκι. Ειλικρινά τους ζηλεύω και μπράβο τους.
Προσωπικά στην αρχή προσπάθησα μόνος μου να μάθω μπουζούκι. Λίγο τα βιβλία, λίγο τα βίντεο στο youtube. Κάπου έβλεπα ότι δεν προχωρούσα ή κάποια πράγματα μάλλον τα μάθαινα λάθος. Τότε αναζήτησα ένα δάσκαλο. Ευτυχώς, βρήκα κάποιον ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ να βελτιωθώ. Είναι κάποια πράγματα που δύσκολα τα μαθαίνεις από μόνος σου.
Όπως και να έχει, καλή μελέτη! 
Ειμαι της αποψης οτι τα μουσικα οργανα μαθαινονται καλυτερα οταν υπαρχει μια καλη παρεα,οπου υπαρχουν ενα δυο γνωστες και συμβουλευουν ανα διαστηματα τους απειρους ή αυτους που ξεκινανε.
Οποτε θεωρειται δεδομενο οτι και την μαλακια του θα παιξει καποιος και θα διορθωθει απο καποιον αλλον.
Απο κει και περα αν δεν το παλεψεις απο μονος σου,δεν προκειται να μαθεις.
Το ιδεατο ειναι να μαθει καποιος να παιζει με σκοπο να ευχαριστιεται ο ιδιος και η παρεα.
Τα ινδαλματα μπορει να κανουν κακο ,αν ειναι κακο παραδειγμα.
Το δεξιοτεχνικο παιξιμο ειναι κατι που δεν πρεπει να αφορα τον μαθητευομενο.
Αναφερομαι σε ανθρωπους που απλα θελουν να μαθουν καποιο οργανο.
Οσοι εχουν επαγγελματικους προσανατολισμους(βλ σκυλαδικα ),μαλλον πρεπει να στραφουν προς δασκαλο.
Μήνυμα από τη συντονιστική ομάδα: Παρακαλούμε μη χρησιμοποιούμε εκφράσεις προφορικού λόγου στα μηνύματα
Ηλία δε θα μπορούσες να είσαι πιο λάθος.
Τα μουσικά όργανα μαθαίνονται καλύτερα από τους δασκάλους και την προπόνηση.
Το μουσικό ύφος είναι που, μάλλον, μόνος κάποιος πρέπει να δουλέψει και να διδαχθεί.
Επιχειρήματα υπάρχουν επ’αυτού αν κάποιος διαφωνεί, αλλιώς μη γράφω και τζάμπα!
Υ.Γ. Εγώ ηλία δεν έχω πάει ποτέ σε δάσκαλο, οπότε η άποψη μου είναι νομίζω αντικειμενική.
Είναι λοιπόν καλή ευκαιρία να αναφέρουμε τη βιωματική σχέση με το ρεμπέτικο σε αυτή τη συζήτηση, στοιχείο που ήθελα να αναφέρω τις τελευταίες μέρες. Προφανώς οι ηχογραφήσεις απο τις οποίες μαθαίνουμε, ανήκουν σε εναν άλλο κόσμο , που λίγο πολύ δεν υπάρχει πλέον. Η εκμάθηση αυτής της μουσικής λοιπόν χωρίς τις κοινωνικές/βιωματικές συνθήκες είναι ένα νέο θέμα που απασχολεί για πρώτη φορά τη δική μας γενιά.
Τι ποσοστό λοιπόν απο αυτή τη μουσική εξαρτάται απο τις ανάλογες βιωματικές συνθήκες και πόσο μπορούμε να αναπαράγουμε το ύφος στο σημερινό περιβάλλον; Το περιβάλλον του ωδείου, του επαγγελματία, του δασκάλου, της ΑΕΠΙ, του πτυχίου πολλές φορές…κλπ. τι χάνουμε και τι κερδίζουμε; Θα χαρώ να διαβάσω γνώμες.
Αλκ αν εξαιρεσουμε κατά την άποψη μου το ερμηνευτικό σκέλος (εννοώ ότι κανείς δε θα πεί το σκαλοπάτι του τσιτσάνη όπως την πρώτη εκτέλεση) πιστεύω ότι το ορχηστρικό κομμάτι με πολλή δουλειά βγαίνει. Σαφώς δε βγάλω την ψυχή που βγάζει ο Μάρκος στο Σκύλα μ’εκανες και λιώνω, αλλά αφού μου αρέσει έτσι παιγμένο και το δουλέψω και με εκφράζει θα το παίξω έτσι και ας μην έχω τα ανάλογα βιώματα. Το ωδείο πιστεύω ότι δε θα διδάξει ύφος, ή θα διδάξει αυτό που περνάει, που είναι η γνωστή σχολή Θέμη Παπαβασιλείου. Μπουζούκι στυλ καραντίνη κ.λ.π. Πένα παλαιού στυλ (και γενικότερα τεχνικές πένας όπως η τσιμπιτή του χαλκιά, η αυτή που βρήκα εγώ με δουλειά του τσιτσάνη), ύφος, χρήση των δρόμων με την παλαιά νοοτροπία (που ήταν κάτι μεταξύ μακαμ και δύσης και όχι ένα από τα δύο), ντουζένια και αρκετά, είναι στο χέρι του ενδιαφερόμενου. Τα έχουμε στα αυτιά μας ευτυχώς και επίσης έχουμε και πολλές αναφορές. Παρό’αυτά οι γνώσεις που δίνει ένα ωδείο βοηθούν σε όλα.
Να διευκρινίσω ότι τα παραπάνω είναι προσωπική άποψη, που δε θεωρώ απόλυτη ούτε και σωστή έναντι άλλης και ότι είναι γραμμένη βιαστικά για να προλάβω τον αλκ ενεργό!
Σωστά όλα όσα ακούστηκαν όμως να παραθέσω κι εγώ την άποψή μου βάσει της εμπειρίας μου. Ξεκίνησα με το τετράχορδο ενός γείτονα πριν από 6 χρόνια. Το κράτησα κανα 3μηνο. Δεν εμαθα τίποτα σπουδαίο γιατί πάνω στον ενθουσιασμό μου πίστευα ότι από την άλλη μέρα θα ακουγόμουν καμπάνα, αλλα αρκέστηκα στα απλά ντράγκα-ντρούγκα. Πριν από 2,5 χρόνια που αποφάσισα να πάρω δικό μου άρχισα να ανακαλύπτω σιγά σιγά πως πρέπει να χειρίζομαι το όργανο. Όπως καταλαβαίνετε όλα λάθος. Μετά από λίγους μήνες πήγα σε αυτόν τον γείτονά μου και του είπα πως έχω πάρει όργανο. Έτσι άρχισα να πηγαίνω 1-2 φορές την εβδομάδα. Πριν πάω είχα περάσει φραγκοσυριανή και ευδοκιά (τα ηχογραφούσα και τώρα βλέπω πόσο άθλια τα έπαιζα). Ο εν λόγω κύριος είχε ξεκινήσει από κιθάρα προ 60+ ετών (76 είναι σήμερα). Αυτοδίδακτος σε όλα, αρμονίες, το 'να τ΄άλλο. Μεγάλη του αγάπη η κιθάρα. Μου έδειχνε κάτι μινόρε, κάτι ματζόρε και τα ρέστα… Δεν καταλάβαιανα και πολλά. Όλο αρμονίες μου έδειχνε. Στο σπίτι όμως ήμουν στο χαβά μου. Μόνο καντίνι έπαιζα. Ούτε αρμονίες, ούτε τίποτα. Κι έτσι πιστεύω πως έφτασα στο σημείο που είμαι σήμερα. Αν έδινα μεγαλύτερη βάση σε αυτά που μου έδειχνε τότε, δεν θα έλεγα πως σήμερα παίζω μπουζούκι. Κιθάρα θα έλεγα. Και πιθανό το κόβω να το γύριζα στην κλασσική παρά στο τρίχορδο. Δεν είμαι δεξιοτέχνης, δε με ενδιαφέρει να γίνω. Εγώ θέλω να παίζω μπουζούκι για την πάρτη μου. Όσον αφορά το παίξιμο μου, όντας αυτοδίδακτος (ή σχεδόν αυτοδίδακτος), είμαι γεμάτος λάθη. Τι να το κάνω όμως. Αν ο ήχος βγαίνει όπως πρέπει δε πα να μου λένε. Δεν αμφισβητώ κανέναν αλλά ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο. Και με την εξάσκηση καταλαβαίνω πως αυτά τα αντικειμενικά λάθη διορθώνονται. Π.χ. κρατάω την πένα μου με έναν περίεργο τρόπο. Ενας φίλος μου, αν και συνομίλικος, δεξιοτέχνης μου έδειξε το τρίηχο, σε τι απόσταση από την τρύπα να κρατώ την πένα, πως να την τοποθετώ στα δάχτυλα κ.α. Το πρώτο τα κράτησα στα τραγούδια που απαιτείται. Το δεύτερο το αλλάζω ανάλογα με το τραγούδι, το τρίτο δεν το λογαριάζω ποτέ. Την κρατάω όπως μου βγει. 'Οσον αφορά τα πατήματα στα τάστα, μικρό το κακό. Τα τραγούδια τα μαθαίνω μόνος μου και ο΄που έχω λάθη μου τα διρθώνει. Αν πήγαινα σε δάσκαλο δεν θα ήταν σε τόσο φιλικό και προσωπικό κλίμα και θα απαιτούσε να παίζω όπως ακριβώς θα μου έδειχνε διότι κι αυτός έτσι έμαθε και πάν άλλον τρόπο δε θα τον επέτρεπε. Κάτι τέτοιες τυπικότητες πιστεύω πως δεν χωράνε στο μπουζούκι. Τέλος να αναφερθώ στις αρμονίες που μου έδειχνε ο γείτονας μου. Έμαθα μπουζούκι, θέλω ασφαλώς εξάσκηση αλλά τον τρόπο που παιρνάω τραγούδια, πως πρέπει να τοποθετώ τα δάχτυλα στο μανίκι και αυτά τα έχω κατανοήσει. Πλέον, ξέροντας την νοοτροπία του οργάνου, μπορώ να καταλαβω και τις αρμονίες και τα πάντα. Μόνος μου τις πέρασα στο τρίχορδο από το τετράχορδο. Τώρα πηγαίνω στον κύριο αυτό 1 φορά την εβδομάδα, μια φορά στις 2 βδομάδες, ανάλογα. Δεν κάνουμε μάθημα, έστω και σε φιλικό περιβάλλον. Ξεκινάω και παίζω όσα τραγούδια έχω περάσει σε αυτό το διάστημα 2,3,4, όσα. Και ακολουθεί στα σεγόντα εκείνος. Μια χαρά παιρνάμε και διασκεδάζουμε. Επομένως γνώμη μου είναι να μην πάει κανείς σε δάσκαλο αν δεν τον ενδιαφέρει το επαγγελματικό κομμάτι. Τα λάθη ίσως να μην είναι τόσο κακό πράμα όσο πολλοί το κάνουν να φαίνεται.