το μπαγλαμαδακι σπάσε

λοίπον, δυσκολά να διαβάσω όλα τα μυνηματα εδώ, αλλά κοίταξα πολύ

κατα την γνώμη μου το -παιδί τζιμάνι- ('ή τζέμαλι) σημαίνει όμορφο παιδί, που πάει καλά με το που τον εζηλεύαν όλοι.

εγώ έχω θέμα με τα
-και να ξηγηθεί-
-τι θα πει καρδιά-

τί εννοεί εδώ ;

Να ξηγηθεί: μια πολύ αόριστη μάγκικη έκφραση που δεν είναι εύκολο να την εξηγήσεις. Θα έλεγα ότι εδώ, πρακτικά, σημαίνει «να κάνει αυτό που πρέπει», δηλαδή να πάρει εκδίκηση.

Τι θα πει καρδιά: αυτό είναι πιο εύκολο. Καρδιά=θάρρος.

Γενικότερα για την παλιά συζήτηση (την είδα μέχρι ένα σημείο) έχω να πω ότι το τζιμάνι και το τζιμάλι είναι παράλληλοι τύποι της ίδιας λέξης, απλώς με -ν- είναι πιο συνηθισμένη σήμερα. Θυμίζω την απολύτως ανάλογη περίπτωση με το στιβάνι-στιβάλι. Με -λ- είναι πιο κοντά στην ετυμολογία (ιταλ. ostivale), αλλά πολύ πιο σπάνιο. Αν το καλοσκεφτείτε, εκτός από τη θρυλική λεζάντα του Πετρόπουλου «τα στιβάλια του Μπάτη», πόσες φορές το 'χετε ξανακούσει; (Το είχε ακούσει όμως ο Πετρόπουλος, δεν είναι ανύπαρκτο, απλώς σπάνιο.) Ενώ το στιβάνι είναι κοινότατο.

Για το τζεμάλι δεν ξέρω να πω κάτι το ασφαλές, αλλά δε θα έβλεπα τίποτε περίεργο σε μια τέτοια φθογγική αλλαγή, είτε μόνιμα (ότι η λέξη έλαβε ΚΑΙ αυτή τη μορφή) είτε μοναδικά και τυχαία (ότι κάποιος κάποτε είπε τζιμάλι αλλά ακούστηκε περισσότερο σαν τζεμάλι). Πάντως πολύ δύσκολα θα πειθόμουν να αναζητήσω την ετυμολογία και το νόημα σε άσχετες λέξεις με συμπτωματική ομοιότητα.

να κάνει αυτό που πρέπει», δηλαδή να πάρει εκδίκηση.
το βρήκα “icabına bakmak” στα τουρκικά, κάνω αυτό που πρέπει αλλά με μάγκικο τρόπο :wink:

Τι θα πει καρδιά: αυτό είναι πιο εύκολο. Καρδιά=θάρρος.
δεν κατάλαβα αυτό ακόμα.

“φίνος στο λουλά”
είδα και για αυτό χρειάζομαι μια εξήγηση, δηλάδη φούμαρε ναργιλέ πολύ; του άρεσε πολύ ο ναργίλες;

Τότε θα δείτε τι θα πει καρδιά: τότε θα δείτε τι θα πει θάρρος. Θα σας δείξει αυτός πώς είναι οι θαρραλέοι μάγκες. Δηλαδή, πιο απλά, θα δείτε έναν θαρραλέο άντρα που θα σας κάνει να φοβηθείτε και θα σας κατατροπώσει.

Ναι, περίπου έτσι και στα ελληνικά. Το λέμε και σήμερα.

Και πάλι: περίπου ναι. Μερακλής στον λουλά. Του άρεσε, αλλά να είναι καλός, δε συμβιβαζόταν με ό,τι κι ό,τι.

ευχαριστώ Πεπε! κατάλαβα τώρα