Βοήθεια!!! Προχθές άκουσα σε μαγαζί έναν ωραίο Καρσιλαμά από παλιά εκτέλεση με τη Ρόζα ή με τη Ρίτα , που νομίζω ότι ο πρώτος του στίχος ήταν “Μια τσαχπίνα στην Αθήνα” σε μακάμ Καρτσιγιάρ (είχε και αρκετή φασαρία και δεν μπορούσα να ακούσω καλά). Δεν το έχω στο αρχείο μου και δεν
το βρίσκω στο youtube. Μπορεί να βοηθήσει κάποιος;
μηπος λες μια τσαχπινα στην ραφηνα,?
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 18:54 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 18:53 —
αυτο για δες,
Φίλε ΤΑΚΟ, δυστυχώς δεν είναι αυτό.
α οκ επηδη ελεγες οτη δεν ακουγες καλα
κατη μου θημησαν η στηχη για αυτο ελεγα,
μηπος ηταν αυτο, λαθος, σηγνομη,
Για άκουσε το “Γίνομαι άντρας” .
Είναι σίγουρα καρτσιγιάρ το κομμάτι;
Φίλε Νίκο, την αίσθηση του Καρτσιγιάρ μου έδωσε το άκουσμα, όπως Δερβίσικος Χορός - Γυφτοπούλα …
Βρε μήπως εννοείς αυτό του Μάρκου?
Άλλη σε “τσαχπίνα” δεν μου’ρχεται περα από οσα ειπώθηκαν.
Για καρτσιγιάρ ψάχνουμε, αυτό μας δυσκολεύει.
…ούτε αυτό φίλε Γιάννη…
Το καμμάτι που ψάχνουμε ανήκει στην “κατηγορία των σμυρναίικων” παιγμένο με ούτι, βιολί ή λύρα, κλπ.
Δε συμβαίνει συχνά ένα τραγούδι να αντιστέκεται σε τόσα ψαξίματα τόσων ψαγμένων φορουμιτών. Δεν πειράζει όμως, ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε ή να μάθουμε σπουδαία τραγούδια:
Δεν το ήξερα. Τα λόγια μπορεί να είναι κοινότοπα, η μουσική όμως είναι ένα μικρό διαμαντάκι, απλή αλλά τόσο εμπνευσμένη. Υπέροχοι η Ρόζα και ο βιολάτορας (Σαλονικιός άραγε;).
Θυμόμουν τα κουπλέ, μελωδία και φυσικά τα εντελώς ιδιόρρυθμα λόγια με την περίεργη ανατριχίλα τους, δε θυμόμουν όμως τη διαβολικά έξυπνη εισαγωγή, ούτε την καταπληκτική συνοδεία της κιθάρας.
Απίστευτα κεφάτη και δυνατή ερμηνεία, φωνές και όργανα. Στίχοι εμβληματικοί στην απλότητα και την επαναληπτικότητά τους.
Ναι, σπουδαία τραγούδια, όντως. Μάλιστα, του Χρυσαφάκη πρέπει να είχε αρκετά μεγάλη επιτυχία, αφού χτυπιέται σε δύο διαφορετικούς δίσκους (ίδια μήτρα) μέσα στον ίδιο χρόνο. Επίσης, τρία χρόνια αργότερα γράφει άλλο ένα τραγουδάκι ωραιότατο, με ελάχιστα παραλλαγμένη τη μελωδία / εισαγωγή. Το τραγουδάει ο Κάβουρας. Όσο για το ότι
, μήπως (θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ίσως) το τραγούδι απλά, δεν υπάρχει;
Νομίζω πως ψάχνεις αυτό, κι ας μη λέει για Αθήνα μέσα
Ωραίο και αυτό φίλε babis αλλά δεν είναι αυτό που ψάχνω (και τελικά το βρήκα!)
Κι όμως . . . υπάρχει φίλε Νίκο!
Έχει τίτλο και πρώτο στίχο: Η Μαρίκα στην Αθήνα (και όχι “μια τσαχπίνα” όπως νόμιζα επειδή είχα παρακούσει).
Αν και δεν εγνώριζα αυτό το τραγούδι, η μελωδία του μού είναι πολύ οικεία (χαρακτηριστική μελωδία Καρτσιγιάρ), σχεδόν γνωστή [ολόκληρη η μελωδική του γραμμή, όχι μόνο η μελωδία του πρώτου στίχου κάθε δίστιχου που θυμίζει-αν δεν ταυτίζεται με- τη μελωδία του πρώτου στίχου του “Μπελαλή (θα μεθώ και θα τα σπάω)”]. Έτσι, πιθανολογώ ότι πρόκειται για ένα από τα πολλά της “κοινής ελληνοτουρκικής παράδοσης” που ίσως να έχω ξαναακούσει ορχηστρικά. Γνωρίζει κάποιος κάτι για αυτό;
Πάντως συνεχίζω να αντιμετωπίζω πρόβλημα με το κομμάτι, διότι δεν διακρίνω καθαρά τους στίχους. Μπορεί να βοηθήσει κάποιος φορουμίτης;
Μάλιστα! Πασίγνωστη μελωδία πράγματι, σίγουρα αν το ψάξουμε κάποιο τούρκικο “πρότυπο” θα βρούμε. Κι εγώ νομίζω ότι υπάρχει και οργανικό τούρκικο, αλλά και με στίχο όπου κάτι θυμάμαι με γκελ, γκελ, γκελ, γκελ.
η μαρίκα στην αθήνα
πάντα τα περνάει φίνα
κάθε βράδυ στου μπερνίτσα (http://www.24grammata.com/?p=878)
με τη φίλη της τη νίτσα
έχουν κούρσα μπουικάκι (buick!)
για σωφέρ έναν αραπάκη (σωφέρ με παχύ σίγμα, γαλλικό!)
κι όπου τους γουστάρει πάνε
και τα πάντα …???
τότε πάνε στη ραφήνα
πό’χει δροσερή ρετσίνα
κι από κει στο καλαμάκι
για ν’ακούσουν το ροζάκι
Ευχαριστώ liga rosa (και για τους στίχους και για τις λοιπές πληροφορίες)!!!
Όσο για τον 2ο στίχο του 4ου δίστιχου … τι να λέει άραγε;;;
Εγώ το ακούω σαν:
“και τα πάντα ντέρτι νά’ναι” [αλλά δεν βγάζει νόημα]
ή
“και τα πάντα πένθιμα’ναι” [όπου και να πάνε, σε όποια πολυτελή κοσμικά στέκια (σαν το ζαχαροπλαστείο του Μπερνίτσα κλπ), δεν υπάρχει κέφι (είναι “πένθιμα” σαν την κλασσική μουσική που ακούγεται σε τέτοιου είδους κέντρα και συνεστιάσεις της “καλής κοινωνίας”), οπότε μετά πάνε στη Ραφήνα για δροσερή ρετσίνα (να φτιαχτούν λιγάκι) και μετά στο Καλαμάκι για ν’ακούσουν ωραία τραγούδια από τη Ρόζα και επιτέλους να γλεντήσουν…]. Τραβηγμένο;
Και τα πάντα τα εκτιμάνε, ακούω εγώ. Το μαγαζί του Μπερνίτσα το θυμάμαι, πραγματικά, σαν να ήταν τώρα μπροστά μου, αυτή τη στιγμή. Περισσότερο όμως θυμάμαι τις εργασίες, όταν το μαγαζί έκλεισε και ετοιμαζόταν να εγκατασταθεί ένας καινούργιος επιχειρηματίας, εισαγωγέας καφέδων, να μπεί “καρφί στο μάτι” του Λουμίδη, που ήταν στην απέναντι γωνία. Είχα εντυπωσιαστεί με ένα (για τα μέτρα μου) τεράστιο μηχάνημα αυτόματου καβουρδίσματος, που το είχε στη μόστρα, κυριολεκτικά στη μύτη του Λουμίδη. Προς το τέλος των εργασιών μπήκε και η επιγραφή του μαγαζιού: “ΜΠΡΑΒΟ! Αυτός είναι καφές!”
“και τα φράγκα δεν 'κτιμάνε”
Στην επανάληψη η λέξη “φράγκα” ακούγεται λίγο πιο καθαρά.