Τι είναι η αλλαγή τόνου από το κανονικό σε χαμηλοτερο ή ψηλοτερο (transporto ;;;; )σε ένα τραγούδι και πως το εφαρμόζουμε ; Θα παρακαλουσα για ένα ηχητικο παράδειγμα αν είναι δυνατό , γιατί ψάχνω αρκετό καιρό γι’ αυτό κι δεν μπορώ να βρω .
Απλά αλλάζοντας τις θέσεις αλλά διατηρώντας τα διαστήματα ίδια. Δηλαδή αν πάρεις τα διαστήματα του μινόρε θα πρέπει να διατηρήσεις την ακολουθία τόνος-ημιτόνιο-τόνος-τόνος. Άρα απο ρε θα έχεις ρε-μι-φα-σολ-λα, στο μι θα γίνει μι-φα#-σολ-λα-σι.
1 «Μου αρέσει»
Και αυτό πως μπορεί να εφαρμοστει στην φωνή ;
Υποτίθεται η φωνή πρέπει να πατάει πάνω στη μελωδία και να ακολουθεί την πορεία της. Όσο το ανεβάζεις θα πρέπει να τραγουδάς πιο πρίμα, όσο κατεβαίνει πιο μπάσα.
1 «Μου αρέσει»
Η φωνή προσαρμόζεται αυτόματα. Όταν ακούς ένα τραγούδι μπορείς να τραγουδήσεις από πάνω, χωρίς να ξέρεις τι νότες λες, ούτε από τι τόνο το λες. Αντίθετα, αν σου πω «πες τη Φραγκοσυριανή από ρε» έτσι στον αέρα, χωρίς να σου δώσω κάποιον τόνο ν’ ακούσεις, δεν μπορείς. Μπορείς απλώς να πεις τη Φραγκοσυριανή σωστά, αλλά σε έναν τυχαίο τόνο που δε θα ξέρεις ποιος είναι.
Το νόημα της αλλαγής τόνου (το κυριότερο και απλούστερο από τα νοήματα) είναι να φέρνεις το τραγούδι τόσο ψηλά ή τόσο χαμηλά ώστε να βγαίνουν καλά οι φωνές. Ο καλύτερος τόνος δεν είναι ο ίδιος για όλες τις φωνές.
5 «Μου αρέσει»
Σας ευχαριστώ πολυ και τους δύο ! Ήθελα να πάρω μια πρώτη γεύση , σύντομα ξεκινάω και μαθήματα . 
1 «Μου αρέσει»
Α, να πούμε και κάτι για τη φρασεολογία που χρησιμοποιούμε:
Τι σημαίνει «από τι τόνο», «από ρε», «από μι» κλπ.;
Κάθε τραγούδι είναι γραμμένο σε μια κλίμακα. Μία από τις νότες της κλίμακας είναι η τονική, αλλιώς βάση. Είναι αυτή που, όταν λέμε την κλίμακα σκέτη και όχι παίζοντας συγκεκριμένο τραγούδι, τη βάζουμε πάντα πρώτη. Όταν όμως ακούμε ή παίζουμε ολόκληρο το τραγούδι, πρέπει να ξεχωρίσουμε ποια απ’ όλες τις νότες μας είναι η τονική.
Συνήθως η τονική είναι η νότα που ακουστικά κυριαρχεί στο κομμάτι και, κατά κάποιο τρόπο, χαρακτηρίζει όλο του το άκουσμα. Οπωσδήποτε όμως είναι η νότα όπου κλείνει το κομμάτι: η τελευταία της μελωδίας.
Μπορώ να σου παίξω τις νότες λα-λα-λα-ρέ, γκα-γκα-γκα-γκράννν, χωρίς να ξέρεις εσύ ότι είναι λα και ρε, και να σου πω: τραγούδα τη Φραγκοσυριανή από εδώ. Κατά 95% θα την πιάσεις από τον σωστό τόνο, δηλαδή από ρε, που σημαίνει ότι όπου κι αν ανεβοκατεβαίνει η μελωδία, όταν φτάσει στο τέλος της, στο δεύτερο «Φραγκοσυριανή γλυ-κειά», η νότα που θα τραγουδήσεις την τελευατία συλλαβή θα είναι Ρε. Άρα, λες το τραγούδι από Ρε.
Προσοχή: επειδή χρησιμοποιούμε τη λέξη «από», μερικοί μπερδεύονται και νομίζουν ότι εννοούμε την πρώτη νότα του κομματιού. Η πρώτη δεν είναι κατ’ ανάγκην η τονική, μπορεί να είναι λίγο-πολύ οποιαδήποτε. Η τελευταία όμως είναι 99% η τονική. «Το λέω από Ρε» δε σημαίνει ότι η πρώτη μου νότα είναι Ρε, αλλά ότι η τελευταία είναι Ρε. Αν παίξεις αυτό το γκα-γκα-γκα-γκράννν, λα-λα-λα-ρε, και μετά αρχίσεις να τραγουδάς «Ξύπνα, μικρό μου κι άκουσε…», στο «ξυ» θα είσαι στη νότα Λα, την ψηλή, 7 ημιτόνια πάνω από το ρε, αλλά δε λες το τραγούδι από Λα, το λες από Ρε. Το ξέρεις αυτό γιατί αν ολοκληρώσεις μια στροφή με τη φωνή σου και μετά ψάξεις πάνω στο όργανο τι νότα ήταν η τελευταία σου συλλαβή, θα βρεις το ρε.
Αν όλα αυτά τα βρίσκεις ενδιαφέροντα αλλά δεν τα καταλαβαίνεις, δοκίμασέ τα με το όργανο στο χέρι.
Όταν είμαστε αρχάριοι και βγάζουμε κομμάτια, υπάρχουν δύο πιθανότητες για τον τόνο:
-αν ακούμε την ηχογράφηση και προσπαθούμε να παίξουμε από πάνω, θα βγάλουμε το κομμάτι στον ίδιο τόνο που το παίζουν και στην ηχογράφηση, όποιος κι αν είναι αυτός. Μπορεί ακόμα και να μην ξέρουμε τι τόνο παίζουμε, αλλά να το παίζουμε σωστά παρ’ όλα αυτά. (Και για να ξέρεις να πεις από τι τόνο το έβγαλες, είπαμε: ψάχνεις την τονική, τη νότα του κλεισίματος).
-αν έχουμε το κομμάτι μες στο κεφάλι μας και το ψάχνουμε στο όργανο χωρίς να ακούμε ηχογράφηση, λογικά θα πάμε κατευθείαν στο Ρε, γιατί αυτό τον τόνο ευνοεί το κούρδισμα των τριχόρδων.
7 «Μου αρέσει»