Για κάτσε ρε Ιωσήφ. Συνεχίζεις την καραμέλα του αδικημένου, του θιγμένου.
Εγώ άλλα βλέπω. Βλέπω εμένα να λέω ότι για κάποιους λόγους (αναφέρω μερικούς) ο τζουράς παίζεται με τον τάδε τρόπο. Οποιον πείσω …έπεισα.
Εσύ λες: “Οχι. Αυτά είναι μπαρούφες”. Κι επειδή το λες εσύ, πρέπει να συμφωνήσουμε μαζί σου.
Δηλαδή καλή κουβέντα είναι αυτή στην οποία συμφωνούμε μαζί σου;
Αλλιώς προς τι αυτή η γκρίνια; Εγώ δεν ξέρω αν έχεις καλές οι κακές προθέσεις; Αλλά από πού προκύπτει η εμπιστοσύνη που πρέπει να σου έχουμε; Το αντίθετο δείχνεις. Λες την άποψή σου ατεκμηρίωτα και όχι μόνο μας προτρέπεις να συμφωνήσουμε (χωρίς να μας πείθεις), αλλά επειδή δεν το κάνουμε μας βάζεις και χέρι.
Α, και πού ‘σαι: Αυτές τις προστακτικές “μελετάτε όσο πιο πολύ μπορείτε και να μιλάτε όσο πιο λίγο γίνεται”, αλλού. Ή τουλάχιστον όχι σε μένα. Εγώ γρατζουνάω τα οργανάκια όσο γουστάρω. Αν το ρίξω στη μελέτη, θα πάψω να γουστάρω. Μεταξεταστέος δεν πρόκειται να μείνω, πολύ απλά γιατί έχω πάψει προ πολλού να έχω καθηγητάδες στο κεφάλι μου. Κι ό,τι πιάνει τ’ αυτί μου ε; Μέχρι στιγμής μου αρκεί. Κι αν αποφασίσω να μελετήσω, θα το κάνω όταν θέλω, άμα θέλω και για όποιο λόγο θέλω εγώ κι όχι γιατί μου το λέει κάποιος, καλή ώρα εσύ. Και βέβαια θα μιλάω όσο γουστάρω. Δε θα σου ζητήσω την άδεια.
Αστα διάλα πια, βαρέθηκα. Κουβέντιασε με τους υπόλοιπους.
Προς Δημήτρη Ν:
Οχι Δημήτρη. Ο, τι ισχύει για την περίπτωση τριχορδάδων-τετραχορδάδων δεν έχει σχέση με αυτή τη συζήτηση. Εδώ μιλάμε για τα αυτονόητα. Για το αν το βιολί πρέπει να έχει 32 χορδές. Αν με καταλαβαίνεις…
Ομολογώ ότι τώρα κατάλαβα γιατί ο τζουράς θα πρέπει να είναι τετράχορδος. (πλάκα κάνω)
Φίλε Δημήτρη χρησιμοποίησα ένα προφανές αστείο και ακραίο παράδειγμα σαν επιχείρημα του ότι δεν φτάνει το ύφος του μουσικού, αλλά χρειάζεται και το κατάλληλο όργανο. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη το ρεμπέτικο θέλει τρίχορδο για να αποδοθεί το αυθεντικό ύφος του. Και μέσα σε αυτό το ύφος ο τζουράς είναι συγκεκριμένο όργανο (τρίχορδος με συγκεκριμένο ήχο) και έχει συγκεκριμένο ρόλο.
Από εκεί και πέρα δεν μας χαλάει που π.χ. ο Χατζιδάκης τα έπαιξε με πιάνο ή αν ο φίλος σου ο Σπύρος τα παίζει με τετράχορδο, αν Τρίγκας παίζει τον Χιώτη με τρίχορδο ή αν ο Γκουβέντας έχει βιολί με πέντε χορδές ή αν ο Φράνκ Ζάππα κάποτε χρησιμοποίησε μπουζούκι σε ένα κομμάτι του. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Μα ακριβώς αυτό προσπαθώ να εξηγήσω. Δεν υπάρχει πρέπει να έχει, αλλά εάν μου είναι χρήσιμες. Εάν, δηλαδή, δεν μου φτάνουν οι 4 χορδές για αυτά που παίζω, τότε να βάλω και άλλες (αόριστα μιλάω). Συνέβη σε πολλά όργανα η προσθήκη χορδών ή τρυπών, όπως μάλιστα, συνέβη και το αντίθετο. Σε άλλα όργανα αφαιρέθηκαν χορδές. Σε άλλα άλλαξε το μέγεθος. Σε άλλα άλλαξε το υλικό κατασκευής.
Εάν, λοιπόν, εξυπηρετεί και διευκολύνει τον συνθέτη ή τον μουσικό η προσθήκη, τότε εγώ το δέχομαι.
Σήμερα οι περισσότεροι μπουζουξήδες(νομίζω) είναι 4χορδοι, επομένως, τους είναι πιο εύκολο να παίζουν 4χορδο τζουρά. Η ανάγκη του μουσικού λοιπόν.
Σήμερα λέμε ότι ο παραδοσιακός τζουράς είναι 3χορδος, σε 50 χρόνια ,ίσως να μην έχει σημασία εάν επικρατήσει ο 4χορδος.
Πάντως εγώ συμφωνώ ότι ο τζουράς εχει συγκεκριμένο ήχο και τρόπο παιξίματος αλλιώς ποιός ο λόγος να παίζεις το κομάτι με το τζουρά;
Απο την άλλη όμως έχω ένα φίλο που έφερε ένα ωραίο ούτι απο Συρία και μιάς και ο άνθρωπος (στην ηληκία μου, δηλ. Σχεδόν πενηντάρης),
παίζει τρίχορδο και δεν έχει καθόλου την υπομονή και το χρόνο να μάθει ούτι το κούρδισε ΡΕ ΛΑ ΡΕ ΛΑ ΡΕ και χάραξε και μια ταστιέρα απανω στο μανίκι, ( δεν έβαλε ταστιέρα και τάστα, απλώς την χάραξε) και ο άνθρωπος κάνει μια χαρά το κέφι του. Φυσικά ο ήχος που βγαίνει ειναι ούτι…για τον τρόπο παιξίματος είμαι σίγουρος πως είναι διαφορετικός. Παρ΄όλα αυτά (δεν είμαι και ειδικός, απλώς κρίνω ακουστικά), το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι και άσχημο…Και κάτι άλλο. Στη Κύπρο είχαμε ένα όργανο στο μέγεθος του τζουρά με δύο χορδές. Το ικιλέλη, νομίζω αυτό έπαιξε και ο μπουζουξής ο Χρήστος Κωνσταντίνου στο αρχείο της ΕΡΤ που παράθεσε η συνφορουμίστρια Ελένη.
Ορίστε, μετά από δυο δεκαετίες το έμαθα κι αυτό! Αυγουστή, όταν πήγα να πάρω το ταμπουρά μου απ’ τον Μπρα, βρήκα εκεί τον Κωνσταντίνου που είχε πάει απ’ το πρωί. Είχε πιάσει το οργανάκι μου (που δεν ήταν ακόμα “τυπικά” δικό μου) και χωρίς το μεσαίο ζεύγος το έπαιζε σαν… “δίχορδο”. Τον ρώτησα γιατί το κάνει αυτό αλλα δεν είπε τίποτα για ικιλέλη. Μόνο αυτό θα σου πω: Φοβερός και τρομερός!
[LEFT]Θυμάμαι την διήγηση ενο φίλου για το τι τράβήξε όταν πρωτοπήρε μπαγλαμά.
Κάποιος εμποράκος του πούλησε έναν τετράχορδο απο…γύψο-κοντραπλακέ και λοιπά.
Βέβαια ο φιλαράκος μου δεν έμεινε εκεί αλλά τράβηγμα στο τράβηγμα εφτάσε να χει καλά σπάνια τρίχορδα μπαγλαμαδοτζουραδοταμπουράδες και λοιπά (έχει ενα γαμάτο μουρμούρη κοντό-ρηχό τζουρά που πολύ τονε ζηλεύω) βασανίστηκε, πλήρωσε αλλά βρήκε την άκρη του.
Εγώ ήμουνα πιο τυχερός πλέρωσα μόνο έναν άχρηστο μπαγλαμά (τρίχορδο) σε ενα γιουσουρουμοπάζαρο 25.000 το 96 και μετά η παρέα μου κι οι φίλοι μου με οδήγησαν σωστά και έχω ωραία ξύλα για παρέα.
Ειδικός επι του θέματος δεν έγινα , κατι ψιλά γρατσουνάω για το γούστο της παρέας παρ ταυτα περι χορδών έχω μια γνώμη που αφορά την ονοματολογία.
Λοιπον 3διπλές σε λαουτοειδές αχλαδόσχημο η δακρυόσχημο με κλίμακα 67-72 cm = μπουζούκι
4διπλές σε λαουτοειδές δακρυόσχημο με κλίμακα 67 cm = μπουζούκι μονο όταν παίζει ο Χιώτης η ο Ζαμπέτας (και λίγοι απο το δωδεκάθεο ), για όλους τους υπολοίπους μαντολομπούζουκο
3διπλές σε λαουτοειδές αχλαδόσχημο με σκάφος μεγέθους από αυγό κότας (δίκροκο)
εως στρουθοκαμήλου (απλό) και κλίμακα 36-42 cm = μπαγλαμάς
3διπλές σε λαουτοειδές αχλαδόσχημο με σκάφος μεγέθους από αυγό (στρουθοκαμήλου) απλό εώς δίκροκο και κλίμακα 62-64 cm = Τζουράς
4διπλές σε λαουτοειδές δακρυόσχημο με κλίμακα οποιαδήποτε εκτός απο 67 cm
και σκάφος μεγέθους απο πεπόνι μεστωμένο αργίτικο εώς καρπούζι υβρίδιο (απο κολοκύθα συνήθως) Ηλείας = Μαντολίνο.
Τώρα η εκδοχή με σκάφος απο αυγό στρουθοκαμήλου εώς πεπόνι αργίτικο 4 διπλές και κλίμακα τζουρά είναι άλλο πράμα φρέσκο άγνωστο για μένα άλλα θα πρότεινα να το ονομάσουμε τζουρολίνο και να αποστείλουμε ένα στο μουσείο λαικών οργάνων για μην χαθεί η ράτσα.
Σίγουρα κάτι θα μπορεί να παίξει κάποιος (μετα απο αρκετή μελέτη) με αυτό το πράμα , μπορεί και να αποτελέσει όργανο που θα χαρακτηρίσει την λαική μας μουσική να το στείλουμε και στην eurovision ,να κερδίσουμε κιόλα, η κενο-τομία είναι πάντα πρόοδος μπορείς να παίξεις και μια ντιμινουίτα ολόκληρη βρε αδερφέ όχι κουτσή -τρίποδη.
[/LEFT]
Ο πειραματισμός δεν είναι κακό πράγμα. Το αντίθετο μάλιστα μπορεί να οδηγήσει σε ενδιαφέρουσες διαδρομές ένα όργανο. Άλλωστε, όπως είπε και ένας συνομιλητής τα περισσότερα όργανα που έχουν φτάσει εδώ μέχρι σήμερα εξέλιξη κάποιων άλλων είναι. Το θέμα όμως είναι ότι τα τραγούδια που ονομάζουμε σήμερα ρεμπέτικα παίχτηκαν με 3-χορδο μπουζούκι και γράφτηκαν για το 3-χορδο μπουζούκι. Το πιστεύω αυτό μιας και το όργανο οδηγεί το συνθέτη να γράψει τραγούδια με συγκεκριμένο ύφος. Διευκολύνοντας λοιπόν τους συνθέτες βάζοντας μία χορδή ακόμη περάσαμε σε άλλο ύφους παίξιμο. Αυτό τουλάχιστον λέω εγώ και γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι μπορείς να αποδόσεις το ύφος ενός ρεμπέτικου τραγουδιού παίζοντας 4-χορδο μπουζούκι. Φυσικά εννοείται ότι τα πατήματα είναι τα ίδια και το 4-χορδο τα παίζει με εξαιρετική ευκολία αλλά το άκουσμα διαφέρει. Φανερό παράδειγμα τα τραγούδια του “τρίχορδου” Χιώτη αρχικά και του “τετράχορδου” ύστερα. Από κει και πέρα ο καθείς με τα ακούσματά του και με τα ηχητικά του βιώματα.
Μια χαρά τα λες και στο μεγαλύτερο μέρος συμφωνώ.
Δεν συμφωνώ στο θέμα “Χιώτης”. Η έμπνευση και η ανάγκη του, σαν συνθέτη, τον ανάγκασαν να το κάνει 4χορδο. Άλλαξε ύφος γραφής και σε μελωδία και σε ρυθμούς αλλά και σε ενορχηστρώσεις (τρομπέτα, σαξόφωνο, κ/μπάσο, κρουστά κ.λ.π.). Δεν του έφτανε το 3χορδο, με απλά λόγια.
Δεν συνέβει το αντίθετο. Δηλαδή, αφού είχε το όργανο πρώτα, μετά άλλαξε ύφος.
Είναι γεγονός, ρεμπέτικα=3χορδο. Το ανάποδο δεν νομίζω ότι ισχύει,3χορδο=μόνο ρεμπέτικα.
Επομένως, αυτός που θα πάρει 4χορδο τζουρά, δεν σημαίνει ότι τον αγοράζει για να παίξει ρεμπέτικα (μόνο).
Ότι μπορεί να παίξει οτιδήποτε με τον 4χορδο τζουρά κανείς δεν φέρνει αντίρρηση. Δεν θα παίζει όμως ρεμπέτικο όπως το έχουμε μάθει και ακούσει. Φυσικά και μπορεί να παίξει και Villa Lobos αλλά νομίζω ότι το ζητούμενο για πολλούς οργανοπαίκτες είναι να πλησιάσουν τον ήχο που αγαπούν και όχι να πειραματιστούν…
Για το Χιώτη αγαπητέ Δημήτρη, δε νομίζω ότι έχει σημασία αν τον οδήγησε ή όχι η ανάγκη του για την 4η χορδή. Σημασία έχει ότι το άκουσμα είναι εντελώς διαφορετικό. Εμένα μου αρέσει πολύ το παίξιμο του Χιώτη με το τρίχορδο. Αντίθετα με αφήνει αδιάφορο το παίξιμό του στο τετράχορδο (στα περισσότερα τραγούδια). Τα δικά μου μουσικά βιώματα αυτό μου υποδεικνύουν…
επιτελους αποκτησα τον πρωτο μου τζουρα!
ενα σκαφτο τζουραδακι καστανοξανθο κουκλι.Ήχος οπως το ηθελα, δυνατος και μακρυα από μπουζουκι. και στο χερι μου κουμπωνει και δεν φευγει.
το τιμημα , 280 ευρω στον κεβορκιαν στην ομονοια.
