Τα παιδιά της γειτονιάς σου

Έψαξα για παλαιότερες συζητήσεις αλλά δεν βρήκα τίποτα, ίσως και να μην είχα δημοσιεύσει κάτι σχετικό. Ο λόγος είναι για την οργανική εισαγωγή στο κομμάτι τούτο.

Το κομμάτι έγινε γνωστό στη δική μας εποχή (και σε εμένα) από δίσκο βυνυλίου του Κέντρου έρευνας και μελέτης του ρεμπέτικου τραγουδιού (Σπύρος Παπαϊωάννου, Παν. Κουνάδης). Το κομμάτι στο δίσκο ήταν με την Μαρ. Παπαγκίκα. Από την αρχή δεν μου πήγαινε η εισαγωγή του, αφού ούτε σαμπά είναι αλλά και κάπου ρυθμικά ξεφεύγει. Λίγο αργότερα είχα ακούσει ένα τραγούδι από την Ικαρία, στη συλλογή του Σ. Καρά “Τραγούδια Ικαρίας και Σάμου”, με πρώτο στίχο “Η χρυσή παρηγοριά μου είν’ το κρασάκι μου”, με μελωδία ακριβώς αυτή του “αμερικάνικου” κομματιού και διαφορετικό στίχο, αλλά με εισαγωγή σε κανονικό σαμπά και “στακάτο”, χορευτικό ρυθμό αγριλαμά. Χωρίς πολλά πολλά, υιοθέτησα από τότε αυτή την εισαγωγή και όταν μου έλεγαν “μα, διαφορετικά το παίζεις” προσπαθούσα να εξηγήσω, πιθανολογώντας ότι ο “Αμερικάνος” βιολιτζής της Παπαγκίκα μάλλον δεν θυμόταν ακριβώς την εισαγωγή.

Στη σειρά “Το ρεμπέτικο” του Παναγιώτη Κουνάδη, που κυκλοφορεί, στο βιβλίο Νο. 3, δημοσιεύεται (Α 19) για πρώτη φορά άλλη εκτέλεση του κομματιού, με τον Νταλγκά στο τραγούδι (κάπως διαφορετικοί κάποιοι στίχοι) και βιολί από τον Σαλονικιό. Η εισαγωγή είναι ακριβώς η ίδια, με ελάχιστες μελισματικές παραλλαγές, με εκείνην που ήξερα από το δίσκο του Καρά. Επιτέλους, δικαιώθηκα για την επιλογή μου.

Για την ιστορία: όπως με πληροφόρησε ο Νίκος Διονυσόπουλος, ο δίσκος με τον Νταλγκά υπάρχει σε ένα και μοναδικό αντίτυπο σε κάκιστη κατάσταση, που ουσιαστικά δεν ακουγόταν, δεν παιζόταν καν, γιαυτό και είχε παραμείνει αδημοσίευτο. Χρειάστηκαν τρεις μέρες δουλειάς για να έρθει το κομμάτι σε μορφή αποδεκτή, με τον κ. Διονυσόπουλο να οδηγεί με το χέρι το “ρολόι” του γραμμοφώνου για να μην ξεφύγει από το αυλάκι.

1 «Μου αρέσει»

Το κομματι ειναι σαμπα,αν θες ριξε μια ματια και στην εδοχη του Νικου και Γιασεμης Σαραγουδα

Μα εκεί ακριβώς είναι το θέμα, Σπύρο. Ενώ το κομμάτι είναι σαμπά, η εισαγωγή που ξέρει όλη η Ελλάδα είναι σε διατονικά διαστήματα.

Με το Νίκο και την κυρία Γιασεμή το έχουμε παίξει μαζί το κομμάτι και ο κύριος Νίκος συμφώνησε ότι η εισαγωγή πρέπει να είναι αυτή που αναφέρω. Η εισαγωγή του Σαλονικιού στην “καινούργια” ηχογράφηση το επιβεβαιώνει.

Το κομματι υπαρχει σε ενα μοναδικο αντιτυπο οσο αφορα τον Κουναδη μιας και εγω επισης εχω την ηχογραφηση καλυτερη απο αυτη που εβγαλε ο Κουναδης οχι πολυ καλυτερη αλλα σαφως πιο αποδεκτη ,αυτο απλα για την ιστορικη αληθεια
Το κομματι επισης βγηκε το 1925 στην Αμερικη απο τον Κωνσταντινο Μαυρο βιολιστη με τιτλο τα μπαγασικα και οχι με την Κουλα οπως λαθος αναφερει ο Κουναδης στο ενθετο ,ο συγκεκριμενος δισκος ειναι που εχει βρεθει μονο ενα αντιτυπο μεχρι στιγμης,
Επισης η εισαγωγη του Νταλγκα στο κομματι ειναι η ιδια με αυτη του Νουρου,βεβαια ακομα δεν εχει βρεθει μεχρι σημερα η πρωτη ηχογραφηση στην Πολη το 1910 για να δουμε πως παιζονταν και εκει αυτο το σπουδαιο τραγουδι.

Η ρυθμική αγωγή του κομματιού είναι 9/8 με μορφή 2-3-2-2 όπως στην εκτέλεση της Παπαγκίκα ή 5/8 όπως στην εκτέλεση του Νταλάρα? Δυστυχώς, έχω μόνο αυτές τις δυο εκτελέσεις και ειδικά, οι 4 από τις 5 είναι η εκδοχή των 9/8. Την εκτέλεση του Νταλγκά δεν την έχω καθόλου στα υπόψιν.

Το κομμάτι είναι εννιάρι, τονισμένο 2322. Πώς κατάφερε ο Νταλάρας να το βγάλει πεντάρι, το αγνοώ και εγώ… Την εκτέλεση με τον Νταλγκά δεν θα μπορούσες να την έχεις υπόψη, Στεφανάκο, αφού τώρα πρωτοδημοσιεύεται.

Σταύρο, ακριβώς για την ιστορική αλήθεια: σε πλησίασε κανείς από ΔΟΛ ή τους υπαλλήλους τους, να ζητήσει μήπως και τους δανείσεις το δικό σου αντίτυπο και γλυτώσουν τρεις μέρες ταλαιπωρίας του Ν. Διονυσόπουλου;

Τραγούδι με τίτλο “Τα μπαγάσικα” ο Μανιάτης δεν αναφέρει (στην ηλεκτρονική έκδοση), για οποιουσδήποτε συντελεστές. Ο κατάλογος της Panelhennion πράγματι δεν αναφέρει κάτι για κα Κούλα. Η Παπαγκίκα έχει (κατά Μανιάτη) ηχογραφήσει το κομμάτι ως “Τα παιδιά της γειτονιάς σου” (CO-56066F). Στο δίσκο της CBS “Το ρεμπέτικο τραγούδι 2” το κομμάτι αναφέρεται (Β2) ως “Τα παιδιά της γειτονιάς σου”, τραγούδι: Μ. Παπαγκίκα.

Κύριε Νίκο, η εκτέλεση του Γιώργη είναι τούτη. Δεν ξέρω από ποιά δισκογραφική του δουλειά είναι.

Εμένα μου αρέσει ακουστικά. Θα ήθελα να ακούσω όμως και τις γνώμες σας.

Καθώς διάβασα σε σχετικό σάιτ, η εκδοχή αυτή είναι διασκευή του Στέλιου του Βαμβακάρη.

Η ομορφιά του κομματιού είναι ο ρυθμικός τονισμός της εισαγωγής: στην εκτέλεση με την Παπαγκίκα η ρυθμική αγωγή της εισαγωγής ειναι 2+3+2+2 και στο δεύτερο μισό της πρώτης φράσης αλλάζει η δομή σε 3+2+2+2 με πάλι τονισμένο το δεύτερο γκρουπ, δημιουργώντας μια αίσθηση “αρρυθμίας”. Δηλαδή η εισαγωγή ΔΕΝ είναι όπως το υπόλοιπο κομμάτι ολόκληρη 2+3+2+2, 2+3+2+2 αλλά

2+3+2+2, 3+2+2+2

(με μπολντ έβαλα τους τονισμούς. Το κομμάτι ξεκινά σε άρση, δηλαδή για να το πω “μπακαλίστικα” ο ρυθμός “μετράει” από τη δεύτερη νότα…)

Παιδιά, εγώ σαν ερευνητής θεωρώ παραποίηση κάθε ηθελημένη επέμβαση που αλλάζει την αρχική εικόνα που έφτιαξε ένας δημιουργός με το δημιούργημά του. Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση να γραφτούν κομμάτια που “δανείζονται” στοιχεία από παλαιότερες δημιουργίες και στήνουν μια καινούργια. Έτσι γινόταν αιώνες τώρα με τη λαϊκή μουσική και έτσι αυτή προχώρησε μπροστά. Αν ο Στέλιος Βαμβακάρης (ή, ο όποιος) είχε την έμπνευση να φτιάξει ένα πεντάρι, έχει όλο το δικαίωμα να το κάνει δανειζόμενος κάποια μελωδία, και να βάλει και τον οποιονδήποτε να το τραγουδήσει. Αλλά από τη στιγμή που κρατάει το στίχο και το όνομα υπάρχουσας δημιουργίας, εγώ το βλέπω ως παραποίηση, για να μην πώ βεβήλωση. Το χειροπιαστό αποτέλεσμα είναι να έρχεται αργότερα κάποιος, π.χ. ο Στεφανάκος και να λέει – μια στιγμή! Εννιάρι είναι το κομμάτι ή πεντάρι;

Την υποψία μου για την εκτέλεση με την Παπαγκίκα την κατέθεσα ήδη: μάλλον οι συντελεστές δεν θυμόντουσαν την αρχική εισαγωγή. Το τραγούδι είναι χορευτικό, όχι της τάβλας και η αρρυθμία απλά δεν του ταιριάζει. Δική μου η άποψη, φυσικά. Όπως και ότι δεν έχει πτώση από σαμπά σε διατονικό. Άλλο αν την συνηθίσαμε.

Θα είχε ενδιαφέρον εάν μπορεί κάποιος να παραθέσει, έστω αποσπασματικά, την εισαγωγή των άλλων εκτελέσεων 78 στροφών (Νταλγκά ή και άλλων). Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ και δεν τις βρίσκω.
Θα ήθελα να απαντήσω στον φίλο Νίκο ότι δεν θεωρώ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το φαινόμενο αλλαγής του ρυθμού ως “παράδοξο” το οποίο προέρχεται από λάθος μνήμης ή μουσικό λάθος. Είναι σύνηθες σε μελωδίες της ανατολίας, σε ρυθμούς ακσάκ, να μετατίθεται ο ρυθμικός τονισμός σε διαφορετικά σημεία, 100%συνειδητά, γιατί απλά έτσι είναι χτισμένες οι μελωδίες. Μάλιστα, οι έχοντες “δυτική” μουσική παιδεία είναι αυτοί που θεωρούν συνήθως ότι "ὡχ, κάποιο λάθος κάνουν εδώ οι μουσικοί, κάτι “τρώνε”!
Είναι, κατ’εμέ, ποιο πιθανό, λόγω της δυσκολίας αντίληψης του φαινομένου, να προήλθε με τα χρόνια μια “απλοποίηση”, “ομαλοποίηση” της μελωδίας και προσαρμογή της στην ομοιόμορφη ρυθμική δομή που όλοι γνωρίζουμε.
Φυσικά και αυτό που λέει ο Νίκος είναι πολύ πιθανόν… Αν ακούσω και άλλες παλιές εκτελέσεις, θα επανέλθω.

Τώρα, αναφορικά με τη διασκευή Νταλάρα, δεν μου αρέσει (ώρες ώρες νομίζω ότι ο τύπος δεν έχει καταλάβει τίποτα από τη μουσική). Αλλά δεν μου αρέσει σχεδόν καμία επανεκτέλεση, γιατί έχει χαθεί η αισθητική ιδαιτερότητα του κομματιού. Σπάνια ακούς ενδιαφέρον ακομπανιαμέντο στην κιθάρα σε αυτό το κομμάτι, το βιολί (εάν υπάρχει) να κελαηδάει, να μην το παίζουν σε ταχύτητα χασαποσέρβικου. Δηλαδή γενικά είναι άκρως σκυλοποιημένο άσμα.

1 «Μου αρέσει»

Μπάμπη μου, καμμία σχέση το ελληνικότατο και στρωτότατο χορευτικό τραγουδάκι “τα παιδιά της γειτονιάς σου” με ακσάκ ουζούλ της “κλασικής” τουρκικής μουσικής. Μόνο το μέτρο έχουν κοινό, αλλά εκείνοι που το γράψανε και το τραγουδήσανε δεν είχαν τη μόρφωση και εμπειρία των αυλικών μουσικών που συνέθεταν πεσρέφια, σεμάγια και φασίλια σε εξεζητημένες ρυθμικές φόρμες. Και δεν ξέρω κανένα κομμάτι της λόγιας παλατιανής μουσικής που να πέρασε στο λαό ως λαϊκό, απλουστευμένο τραγουδάκι.

Όσο για την εκτέλεση του Νταλγκά, κάνε το έξοδο και αγόρασε το 3ο τεύχος των Ρεμπέτικων του Κουνάδη, ακόμα πωλείται στα περίπτερα έναντι 7.50. Θα σου μείνουν και 39 ακόμα κομμάτια, καθώς και ένα βιβλιαράκι. Μπορεί βέβαια να τα κονομάει χοντρά ο ΔΟΛ με αυτή τη σειρά αλλά αξίζει τον κόπο, όσο και αν μάλλον δεν θα προσθέσουμε τίποτα στις μέχρι τώρα γνώσεις μας, εκτός ελάχιστων πρωτοδημοσιευόμενων ηχογραφήσεων όπως αυτή.

O συρτός ο αζιζιές πέρασε στην κυπριακή χορευτική μουσική παράδοση αλλά ήταν γραμμένος σαν συρτός, όχι σαν “κλασσική φόρμα”. Η Μανταλένα υπάρχει και σαν τραγούδι και σαν κλασσικό οθωμανικό οργανικό του Τζεμιλ μπέη αλλά ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο για μένα αν προυπήρξε το τραγούδι και ο Τζεμίλ το ανάπτυξε εξερευνώντας το μακάμι, ή αν ο λαός πήρε την αναπτυγμένη εκδοχή του Τζεμίλ, απομόνωσε τις 2 βασικές φράσεις και έφτιαξε το τραγούδι. Υπάρχει και η εκδοχή της Παπαγκίκα που πέρα από τις βασικές φράσεις του τραγουδιού κρατά κάποια από τα στοιχεία που συναντούμε στην εκδοχή του Τζεμίλ και περιπλέκει τα πράγματα.

Πάντως παραδείγματα τραγουδιών από απομονωμένες φράσεις χορευτικής-οργανικής μουσικής υπάρχουν, π.χ από τον πρώτο γεναιτζίσιμο καρτζιλαμά στην Κύπρο έχουμε διάφορες στιχουργικές εκδοχές ( να σου γοράσω μηχανήν να ράφκεις ρα περήφανη, η πέρτικα 'χτισεν φουλιάν πουκάτω στην τρανταφυλλιάν κλπ) από τον ζεϊμπέκικο το φανταρίστικο " Εν εμείναν τίποτε τζι ελλιάναν τέλεια, τζι ήρτεν η απόλυση πόξω που τα ττέλια" κλπ. Ίσως αν ψάξουμε περισσότερο τα πολίτικα τραγούδια να βρούμε αντίστοιχα τραγούδια βασισμένα σε κλασσικές συνθέσεις. Παίζοντας από την παρτιτούρα το νιχαβέντ πεσρέφι του Πετράκη (Ρωμιοί συνθέτες της Πόλης σελ 134) η τελευταία γραμμή της “υπακοής” μου φάνηκε σχεδόν ίδια με το “τριάλαλαλαλαλαλα”/εισαγωγή στο κυπριακό Ρούλλα μου Μαρούλλα μου

Για εμενα καλο θα ηταν καποιοι τραγουδιστες να ασχολουνται με τα λαϊκα και οχι να ξεσκιζουν τα παραδοσιακα…
Νικο προσωπικα οχι επειδη ειναι δασκαλος μου ο μπαρμπα-Νικος,αλλα ειναι απο τις πιο ωραιες και μερακληδικες εκτελεσεις που εχω ακουσει

Ο ρυθμός του κομματιού πάντως είναι 3+2+2+2 και όχι 2+3+2+2 κατά την άποψη μου, το καταλαβαίνει κανείς αυτό από τους τονισμούς των λέξεων και της μελωδίας. Στον στίχο Τα παιδιά της γειτονιάς σου για παράδειγμα, τα δύο πρώτα όγδοα (Τα παι-) ανήκουν στο προηγούμενο μέτρο, λεβάρε όπως λένε οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι. Το μέτρο ξεκινάει στο -διά, το οποίο είναι σχετικώς πιο τονισμένο από τις υπόλοιπες λέξεις.

Γενικά, εγώ δεν έχω βρει εννιάρι ελληνικό να είναι 2+3+2+2. Άλλη μια φορά την είχα πατήσει με το «Δημητρούλα μου», αλλά πάλι είναι η ίδια περίπτωση με το «Τα παιδιά της γειτονιάς σου». Ας πει κανείς καμιά ιδέα, έτσι να μου φύγει και μένα ο γκαιλές…

Γιάννη, το αν θα γράφουμε στο πεντάγραμμο ένα εννιάρι με τονισμό 3222, 2322 ή όπως αλλοιώς, είναι μία σύμβαση και τίποτα άλλο. Αν τη Δημητρούλα τη γράψουμε 3222, το Δη – μη - βρίσκεται στην “άρση”, όπως έχουμε μεταφράσει το λεβάρε στα ελληνικά, το ίδιο και το Τα παι-. Κανείς όμως δεν μας εμποδίζει να τονίσουμε το μέτρο 2322, οπότε και δεν θα έχουμε ημιτελές αρχικό και τελικό μέτρο.

Σπύρο, δεν την έχω ακούσει την εκτέλεση που λές. Μπορώ να τη βρώ κάπου; Όσο για την προηγούμενη φράση σου, αν είχε συμβεί αυτό με κάποιον συγκεκριμένο τραγουδιστή, και είχε περιλάβει και τα λάτιν, τα φά’ την κλπ. μάλλον δεν θα υπήρχε η “επίμαχη” ομάδα στο φόρουμ μας…

“Από λίγο λίγο”. Προσωπικά έχω την εντύπωση ότι “τα παιδιά της γειτονιάς σου” είναι κι αυτό αργιλαμάς.

Νίκο είναι προφανές ότι δε με κατάλαβες

Με τον όρο “ακσἀκ” στη διεθνή μουσικολογία και εθνομουσικολογία δεν μιλάμε για “ακσάκ ουζούλ”, αλλά περιγράφουμε οποιαδήποτε ρυθμό αποτελείται ταυτόχρονα από “άνισες”, μια/πολλές δίσημες και μια τρίσημη, ρυθμικές δομές μέσα σε ένα μέτρο. Δηλαδή τα ελληνικά ζειμπέκικα, καρσιλαμάδες, απτάλικα, καλαματιανά (7αρια) εντάσσονται ρυθμικά στους ρυθμούς ακσακ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ρεμπέτικων, από τη φύση τους, ρυθμικά είναι ακσάκ… Και φυσικά οι ακσακ είναι απόλυτα χορευτικοί ρυθμοί και στην Ελλάδα και σε όλα τα βαλκάνια και Τουρκία…
Αντίστοιχα, πολλά περσέφια και άλλες λόγιες συνθέσεις είναι και αυτές γραμμένες σε ρυθμούς ακσακ, οπότε μπαίνει ο χαρακτηρισμός στον τίτλο.

Μα φυσικά! Και ο Κουνάδης έτσι το ονοματίζει. Ο ρυθμός είναι σαφέστατα 2322, ταιριάζουν και εισαγωγή και λόγια, χωρίς κοψίματα.


Μπάμπη, δεν χρειάζομαι ούτε έγκυρες, ούτε ιντερνετικές εγκυκλοπαίδειες για να μάθω τι σημαίνει ακσάκ ουζούλ, τα έχω μάθει εδώ και δεκαετίες διαβάζοντας Γεωργιάδη και άλλα, πολλά. Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω είναι ότι, στην ανατολική λαϊκή μουσική, δεν έχουμε μεταπτώσεις από ένα ρυθμικό σχήμα σε άλλο: ένα χορευτικό τραγούδι ξεκινάει και τελειώνει με ένα και μόνο ρυθμό. Εξαίρεση είναι κάποια μικρασιάτικα, ελληνικά και τούρκικα, όπως η Κανελόριζα, ένα χορευτικό της Λευκάδας και κάποια ελληνικά ακόμα, π.χ. ηπειρώτικα αλλά και κάποια δυτικοευρωπαϊκά, όπου ένας τοπικός χορός μπορεί να είναι συνδυασμός δύο διαφορετικών χορών και επομένως και ρυθμικών μέτρων. Το λάθος του “αμερικάνου” βιολιστή των “παιδιών της γειτονιάς σου” δεν εντάσσεται σε αυτή την εξαίρεση.

Υ. Γ. 1 Ο συντάκτης της Encyclopaedia Brittanica παρέλειψε, αναφέροντας Ευρωπαίους μόνο συνθέτες που χρησιμοποίησαν “αλόγους” * ρυθμούς να περιλάβει και τον Αμερικάνο τζαζίστα Don Ellis, που ζώντας στο Seatle με Βορειοελλαδίτες (Γκοβέτας κλπ.) εντυπωσιάστηκε από αυτούς τους βαλκανικούς ρυθμούς και τους χρησιμοποίησε πολύ στις συνθέσεις του.

Υ. Γ. 2 Με τον όρο “ακσάκ” μιλάμε ακριβώς για “ακσάκ ουζούλ”: Aksak σημαίνει κουτσός, μη πλήρης, και Uzul σημαίνει ρυθμός.

** “ Άλογοι πόδες” είναι ο όρος που καθιέρωσε ο Θρασύβουλος Γεωργιάδης για τα μέτρα όπου ο λόγος θέσεως προς άρσιν δεν μπορεί να παρασταθεί με ακέραιο αριθμό, σε αντίθεση με τους “ελλόγους πόδας”, όπου ο λόγος αυτός είναι 1, 2 ή 3 συνήθως.

Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω κανένα λόγω να αμφισβητήσω τις γνώσεις σου και να σου υποδείξω πράγματα. Όταν όμως μιλάς για ακσακ ουζούλ της “κλασσικής οθωμανικής μουσικής” αυτόματα μόλις αναφέρεται ο όρο ακσακ - χωρίς καθόλου να έχω μιλήσει για οθωμανική μουσική- καταλαβαίνω ότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα…

Τί εννοείς Ανατολική λαϊκή μουσική Νίκο? Γράφεις με έναν πολύ απόλυτο τρόπο ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ μεταπτώσεις…κτλ. ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ… κτλ. Είναι κανείς σε θέση να γνωρίζει όλο το ρεπερτόριο της ανατολικής λαϊκής μουσικής? Για παράδειγμα στις μουσικές YAILA (και όχι μόνο) στην Τουρκία, τα τραγούδια έχουν μεταπτώσεις κι είναι χορευτικά. ή, για να μην πηγαίνουμε μακρυά, στον γιουρούκικο σκοπό 9/8 σε καραντουζένι που παίζει ο Κερομύτης με το μπουζούκι του στην εκπομπή της Μιχαλίτση έχει πέρασμα σε 7/8. Δεν νομίζω ότι οι ρυθμικές μεταπτώσεις αποτελοὐν εξαίρεση, ούτε ότι είναι φαινόμενο συνδεδεμένο με συνδυασμό χορών, ειδικά σε ακσακ κομμάτια.
Στο ρεμπέτικο, ναι, οι μεταπτώσεις είναι εξαίρεση (σχεδόν ανύπαρκτες). Στην Ανατολική λαϊκή μουσική, δεν νομίζω.

Επίσης επιμένεις να μιλάς για “λάθος” του βιολιστή στα ΠαΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ. Έχεις την καλοσύνη να μας το τεκμηριώσεις το λάθος? Πώς θα έπρεπε να παιχτεί το κομμάτι για να είναι “σωστό”?

Ευχαριστώ
ΥΓ. Βάλε στους τζαζιστες και τον Ντειβ Μπρουμπεκ…

Μια ερώτηση.Σε αυτό το τραγούδι υπάρχει μετάπτωση?Για να καταλώβω κι εγώ ο άσχετος τι είναι μετάπτωση.