Μήπως γνωρίζει κανείς τους αυθεντικούς στίχους, επειδη εχω δει πολλα, απο όλο πρέζα πρέζα πρέζα τη βαρέθηκα μέχρι τα χίλια δυο.
Δεν υπάρχουν στάνταρ στίχοι, εναλλάσσονται. Θα σου πρότεινα να πας στο Σίλαμπς, πατώντας εδώ πιο πάνω «η ρεμπετοσελίδα» στην μπλε μπάρα δεξιά, να γράψεις στην αναζήτηση «τα παιδιά της γειτονιάς σου» και, απ’ όσες ηχογραφήσεις σου βγάλει, να ακούσεις όσες σου φαίνονται πιο αξιόπιστες. Αν θυμάμαι καλά υπάρχει τουλάχιστον μία με Παπαγκίκα και μία με Νταλγκά, δε θυμάμαι τι άλλες.
Μην περιμένεις βέβαια ούτε να συμφωνούν απολύτως οι εκτελέσεις μεταξύ τους, ούτε να είναι μόνο μία σωστή και οι άλλες αυθαίρετες. Ήταν σαφώς τραγούδι της προφορικής παράδοσης, με ρευστή μορφή, και γι’ αυτό ακριβώς εξακολουθεί και σήμερα ο καθένας να βάζει δικά του μέσα, άσχετο αν εσένα σου φαίνονται χαζά ή χυδαία. Η διαδικασία είναι νόμιμη.
4 «Μου αρέσει»
Προσωπικά αυτή η εκτέλεση είναι η αγαπημένη μου!.
1 «Μου αρέσει»
Να βάλουμε και τους στίχους που μας παραδίδει η Επιφανίου-Πετράκη (Τραγούδια της Σμύρνης, βιβλίο πέμπτο, 1970)
ΟΥΛΟ ΟΥΖΟ ΟΥΖΟ
Ούλο ούζο ούζο-ούζο το βαρέθηκα
βάλε και λίγο κρασάκι που το ρέχτηκα
Σα μεθώ και πέφτω κάτω και λασπώνομαι
ακουμπώ στα δυο μου χέρια και σηκώνομαι
Τα παιδιά του μαχαλά σου με πειράζουνε
μπρε μπεκρή μπρε αλανιάρη με φωνάζουνε
θα τα πιάσω να τα δείρω τα μπαγάσικα
να τως δώσω δυο χαστούκια να 'ναι χάσικα
Μόλις τώρα είδα ότι στο GreekDiscography υπάρχει μια ηχογράφηση της εταιρίας (Zonophone) με αριθμό καταλόγου (X-104635) και με τίτλο “Τα παιδιά της γειτονιάς” του 1907 αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν προκείτε γι αυτό το τραγούδι ή είναι κάτι διαφορετικό!.
Η Παπαγκίκα λέει (Όλο ούζο ούζο το βαρέθηκα φέρτε μου ένα κονιακάκι που τ’ ορέχτηκα!).
Ε ναι, προφανώς ανάμεσα στο κρασάκι και το κονιακάκι δεν τίθεται θέμα σωστότερου ή αυθεντικότερου. Πες κι εσύ όποιο ορέγεσαι κάθε φορά (ουϊσκάκι, τεκιλίτσα, μαυροδάφνη, λεμονάδα)!
1 «Μου αρέσει»
Σωστά τα λέτε κύριε!.
Αναρωτιέμαι αν το Κρασοπίνω του Τούντα πιάστηκε απο το ίδιο θέμα αλλά ο Τούντας το έκανε τραγούδι με πιό γερό νόημα μεταξύ στροφών
Πάντως τα δίστιχα που τραγουδιούνται στα Παιδιά της γειτονιάς σου ακολουθούν ένα μέτρο που, παρόλο που ακούγεται στρωτό και κοινό, στην πραγματικότητα είναι σχεδόν μοναδικό. Το μόνο άλλο τραγούδι όπου έχω πετύχει αυτό το μέτρο, όσο έχω παρατηρήσει, είναι το Σάλα σάλα.
Τα ασυνήθιστα μέτρα είναι συνήθως ένδειξη ξένου μεταφρασμένου τραγουδιού. Τον σκοπό από τα Παιδιά της γειτονιάς σου δεν τον έχω ακούσει σε άλλη γλώσσα, το Σάλα σάλα όμως είναι εγνωσμένως τούρκικο δάνειο.
Ορισμένα δίστιχα μπορεί κανείς να τ’ ακούσει (τουλάχιστον σήμερα) και στα δύο τραγούδια, π.χ. «κίτρινα μανταρινάκια φύλλα πράσινα / στην υγεία της παρέας κι όξω βάσανα». Είναι όμως αδύνατο να τα ταιριάξει κανείς σε οποιονδήποτε άλλο σκοπό, ενώ τα δίστιχα σε πιο κλασικά μέτρα μπορούν να τραγουδηθούν σε πάμπολλους σκοπούς το καθένα. Ανεξαρτήτως αν όντως γίνεται αυτό ή όχι, τεχνικά είναι δυνατόν. Εδώ δεν είναι.
Και το Κρασοπίνω δεν θα ταίριαζε σε αυτό το μέτρο;
Πλάκα πλάκα έχεις δίκιο! Δεν το 'χα παρατηρήσει. Είχα στον νου μου πάντα τα αδέσποτα.
Άρα γι’ αυτό το λες ( # 9) , ε; Πράγματι, θα μπορούσε.
Ως περιεχόμενο, αυτά που λέει το Κρασοπίνω προϋπάρχουν και ως δημοτικό μοτίβο:
Και γενικότερα η θεματολογία του μπεκρή είναι λίγο στερεότυπη.
Από μετρική άποψη όμως, έχει ενδιαφέρον η παρατήρησή σου.
1 «Μου αρέσει»
Το κρασοπίνω πάντως , θεωρώ πως πρέπει να το δούμε ως σύνθεση και όχι ως σκοπό, κυρίως για την τροπικότητα ως εργαλείο αφήγησης που κουμπώνει στο κείμενο, άρα η μουσική φτιαχτηκε για συγκεκριμένο στιχο. Έχει επίσης και δείγματα χρωματισμου λέξεων όπως η λέξη “Όχι” και η λέξη “Πετάω” που αποκτούν έμφαση (και "πέταγμα)
Ναι βέβαια, είναι δομημένο και ολοκληρωμένο τραγούδι, δεν είναι ανοιχτή σύνθεση.
Πάντως το πιο λογικο απο ολα μου ακουγεται το «όλο πρέζα πρέζα πρέζα τη βαρέθηκα φέρτε μου ενα λουλαδάκι που το ρέχτηκα» γιατι οσο και σε καποιους να ακούγεται περιεργο ειναι κατι που θα μπορουσε να ειπωθεί τότε
Ο στίχος με το ούζο, όπως είδαμε, παραδίδεται από τους παλιούς σε δύο (τουλάχιστον) παραλλαγές. Οι νεότερες κομπανίες πρόσθεσαν και μια τρίτη, χασικλήδικη: φέρτε μου κάνα μαυράκι, ή με άλλη ισοδύναμη φράση. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ανώριμη λεξιλαγνεία: μας εξιτάρει τόσο πολύ το γεγονός ότι τα ρεμπέτικα μιλάνε ευθέως για ναρκωτικά, ώστε ξεχνάμε να παρατηρήσουμε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι έχει άλλο θέμα.
Επόμενο ήταν να βγει και η πρεζάκικη παραλλαγή της χασικλήδικης παραλλαγής.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, εξυπνάδες. Όποιον τον τρώει η γλώσσα του να πει δυνατά «πρέζα» και «χασίσι / λουλάς / μαυράκι», έχει στη διάθεσή του ένα σωρό πραγματικά τραγούδια. Αυτό όμως το τραγούδι μιλάει για μεθύσια, όχι για ναρκωτικά.
Ο μπεκρής της γειτονιάς που κυκλοφορεί αιωνίως σουρωμένος και πέφτει και σπάει τα μούτρα του και τον κοροϊδεύει η μαρίδα, είναι ένας συγκεκριμένος ανθρώπινος τύπος. Ο χασικλής και ο πρεζάκιας είναι διαφορετικές περιπτώσεις.
Edit: Χμμ… Ή μήπως όχι; Η παραλλαγή «χασικλή, μπεκροκανάτα» αντί «πάλι μεθυσμένος είσαι» είναι παλιά; Αν ναι, τότε όλο το παραπάνω δεν ισχύει.
Να πω την αληθεια δε το σκεφτηκα ετσι το σκεφτηκα ως αλλη μια περιπτωση αυτολογοκρισιας νεοτερων ερμηνευτων
Διαφορετικές, αλλά συγγενείς. Υπάρχει και ο Ξέμαγκας.
Ο Ξέμαγκας τι; Ήταν μάγκας και χασικλής, τώρα ανένηψε και επέστρεψε στον υγιή και αξιοπρεπή βίο με κρασί και σαντουράκι. Τα παρουσιάζει ως δύο εντελώς διαφορετικά και αντίθετα πράγματα, και εξάλλου για το κρασί δε λέει ότι μεθοκοπάει, απλώς ότι πίνει σαν όλο τον κόσμο.
Να μου πεις η Σούρα και μαστούρα, μάλιστα.
Σωστά! Πολύ καλύτερο παράδειγμα αντίληψης αυτών των καταστάσεων ως συγγενικών. Και επίσης:
1 «Μου αρέσει»