Παίρνοντας την ιδέα της συζήτησης από τον συντονιστή του φόρουμ babis λέω να συζητήσουμε όποιοι θέλετε, για το τι ήταν κάποτε το ταξίμι και τι είναι τώρα.
Δε θα μιλήσω μηδενιστικά για τα σημερινά, γιατί έχω ακούσει από κάποιους σύγχρονους κάποια εκπληκτικά ταξίμια, αλλά το θέμα είναι ότι το ταξίμι έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τη δισκογραφία! Σπάνια ακούς κάποιο (έστω και μονόλεπτο) ταξίμι σε κάποιο κομμάτι και αυτό βεβαίως για ραδιοφονικούς περισσότερο λόγος. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό βεβαίως έχει περάσει και σαν γενική φιλοσοφία και οι μουσικοί του μπουζουκιού, έχοντας πάρει δεύτερο ή και τρίτο και τέταρτο λόγο στη σημασία του σχήματος, είτε δεν κάνουν καθόλου είτε κάνουν κάποιο τυποποιημένο μιρκοταξιμάκι για να μπει το τραγούδι. Οι μουσικοί δεν εκφράζονται, καθώς η βεντετοποίηση των ερμηνευτών έχει πάρει ΤΕΡΑΤΩΔΕΙΣ διαστάσεις. Σαφώς δεν είμαι φαν της νεο-λαϊκής μουσικής, αλλά αυτό ισχύει και είναι και ‘‘μουσικά’’ θλιβερό. Θεωρώ ότι το ταξίμι πρέπει να λειτουργεί από εκτονωτικά (για τον ακροατή και βεβαίως τον μουσικό) ως και ερμηνεία! Ερμηνεία συναισθημάτων με νότες και όχι με στοίχο δηλαδή! Κι όμως αυτό, ακόμα και σε ταβερνάκια και μέρη που παίζεται το ρεμπέτικο, σπάνια υφίσταται. Η θα ακούσουμε ένα τυποποιημένο ταξίμι (από άποψη φράσεων εννοώ) όπως π.χ το Ταξίμ Ζεϋμπέκικο και σπάνια κάτι καινούργιο! Και βέβαια δε λέω ότι κάποιες φράσεις δεν πρέπει να υπάρχουν, ίσα-ίσα δηλαδή, αλλά λέω ότι δεν ακούμε συχνά κάτι ‘‘εκ καρδιάς’’ του μπουζουξή. Βεβαίως το ταξίμι λειτουργεί και ως προειδοποίηση για το τι ακολουθεί, αλλά και αυτό έχει χαθεί!!
Άλλο σκέλος και θέμα, είναι το τι απόψεις υπάρχουν εδώ πέρα, για τη διαφορά του ταξιμιού από τρίχορδο (είδος παιξίματος και μπουζούκι) και τετράχορδο. Βάζω το είδος παιξίματος στην παρένθεση, για να δείξω ότι υπάρχουν πολλοί που παίζουν τρίχορδο με ‘‘τετράχορδο ύφος παιξίματος’’ και τετράχορδο με ‘‘τρίχορδο είδος παιξίματος’’. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Καραντίνης που είτε τρίχορδο πιάσει (ουκ ολίγες φορές) πάλι με το τετραχορδέ στυλ του θα παίξει…
Φιλικά