Ανοίγω το θέμα καταθέτοντας (τυχαίο δείγμα)
ένα παλιό τραγούδι με ωραίο εισαγωγικό ταξίμι, όπως είχαν τα παλιά καλά τραγούδια και γενικά όπως επιβάλλει το είδος και η δημοτική-λαική μας μοσυική γενικότερα.
[b]ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟ
και άλλη μια με το συγκρότημα ΔΡΟΜΟΣ [/b]
επίσης με εισαγωγικό ταξίμι
ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ με τον μεγάλο δημιουργό του τραγουδιού ΒΑΣ. ΤΣΙΤΣΑΝΗ
Το λόγο για τον οποίο το άνοιξες (το θέμα) δεν βλέπουμε. Ποιό είναι το δικό σου εισαγωγικό σχόλιο ή, με άλλα λόγια: γιατί πρέπει κάποιος άλλος και όχι εσύ να κάνει τις σχετικές σκέψεις και να καταθέσει τη σχετική εισήγηση, πρόταση, ερώτημα, απορία ή οτιδήποτε άλλο;
Θαρρώ πώς ήταν φανερό, παιδιά … Αλλά, ας είναι.
Λοιπόν, αφού το θέλετε, διευκρινίζω (το θέμα έθετε το ερώτημα) :
Γιατί στα σημερινά τραγούδια (εκ)λείπει (συνήθως) αυτο το δημιουργικό στοιχείο ύφους και ήθους (εισαγωγικό ταξίμι) της μουσικής μας ;
Ελπίζω να βοήθησα.
Υ.Γ. Πάντως δεν βρίσκω καθόλου κακό αν “κάποιος άλλος κάνει σχετικές σκέψεις και καταθέσει τη σχετική εισήγηση, πρόταση, ερώτημα, απορία ή οτιδήποτε άλλο”. Αν θέλει. Αν πάλι δεν θέλει, κανένα πρόβλημα.
Πού το είδες; Δεν νομίζω ότι έχει εκλείψει, ίσα ίσα, μέχρι και σκυλάδικο να ακούσεις, παίζει να έχει ταξίμι. Και σε έντεχνα και σε λαϊκά και όπου υπάρχει μπουζούκι, γίνονται ταξίμια και πολλές φορές καλά. Δεν συζητάω βέβαια κα για βιολιά ούτια σαντούρι κλαρίνα κτλ.
Μια ενδιαφέρουσα κουβέντα -και ατέλειωτη- θα ήταν τί ήταν παλιά το ταξίμι και τί είναι τώρα.Επίσης, τί είναι το ταξίμι στο τρίχορδο και τί στο τετράχορδο.
Εδώ δεν μπορεί να γίνει η κουβέντα;Πρέπει να ανοίξουμε το ίδιο θέμα και αλλού;Και βεβαίως συμφωνώ με τον Μπάμπη.Ταξίμια υπάρχουν παντού,μια αναζήτηση στο youtube, θα δείξη άφθονα πράγματα.Αλλά όπως είναι φυσικό,τα “καλά” πράγματα,τα ακούς από τους “καλούς” παίκτες.
δεν θα συμφωνήσω με τους προλαλησαντες.οντως δεν ακούμε ταξιμια στα μαγαζια.το λένε και φτασμένοι μουσικοί στην εκπομπή ελληνων δρώμενα με θέμα τα ταξιμια.τωρα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο λογος.κατα την ταπεινή μου άποψη ο λόγος είναι ότι στα μαγαζιά οι περισσότεροι πελάτες δεν είναι μουσικοί,η δεν παίζουν κάποιο όργανο,(στην πλειοψηφία τους)και δεν θα εκτιμήσουν την κατάθεση του παίχτη. αντιθέτως μπορεί να βαρεθουν.πιστευω ότι είναι ένας σημαντικός λόγος αυτός που έχουν εκλείψει τα ταξιμια.το ίδιο ισχύει και για τους δίσκους φυσικα
Παιδιά πάμε σε ίδιου ύφους μαγαζιά ή πάτε σε άλλα;
Δεν μου αρέσει να επιμένω αλλά ακούμε πάρα πολλά ταξίμια. Να σας αραδιάσω “διάσημα” ονόματα που αν πας να τους ακούσεις θα σου παίξουν σίγουρα ταξίμι (ή αυτοί ή οι μπουζουξήδες τους):
Τατασόπουλος, Βασίλας, Νώε, Βλάχος, Δημητριανάκης, Χρ. Κωνσταντίνου, Τρίγκας, Κορακάκης, Γκολές, Στουραΐτης, Τσέρτος, Αγάθωνας…
αλλά τί κάθομαι και κάνω. Ας θέσουμε το ερώτημα ανάποδα. Ας βρούμε έναν μπουζουξή που δεν παίζει ταξίμια… και δεν αναφέρομαι μόνο στους πρωτοκλασάτους δεξιοτέχνες.
και εγω συμφωνω με τον Μπαμπη. Οπου και να εχω παει ακουω ταξιμακια…
Εννοω ταβερνίτσες με μπουζούκι κιθαρα… και μαλιστα πολυ ωραία.
Στη Βανδη δε πηγαίνω. Εκει ισως να μην ακουσω…
Το θεμα είναι ποιος τα ακουει. Οι περισσότεροι μιλανε μεχρι να αρχίσει το τραγουδι. Το ταξιμι μαλλον το καταλαβαίνουν σαν κατι αλλο. δε ξερω τι…
Παιζει ο μπουζουξης ενα ταξιμι αλλο πραμα δεν ακουει κανεις… Τελειωνει και αρχίσει πχ τη φραγκοσυριανη… Καποιοι σταματουν και τραγουδανε … :112:
παιδιά το να παίξει ένας παίχτης ένα ταξιμακι 10 δευτερολέπτων για να ακολουθήσει το τραγούδι δεν μπορώ να το θεωρήσω ταξιμι.το ταξιμι πρέπει να έχει αρχή μέση και τέλος να σε πάει κάπου να σε ταξιδέψει.δεν θυμάμαι κάποιον παίχτη να το έχει κάνει αυτό δηλαδή να παίξει ένα πεντάλεπτο ταξιμι.δεν τους βγαινει και το πρόγραμμα αν το κάνουν αυτο
υπάρχουν και …διαμαντάκια…δευτερολέπτων όπως αυτότου Χιώτη, δεν συμφωνώ στο ότι μόνο οι μεγάλοι σε διάρκεια αυτοσχεδιασμοί αξίζουν να ονομάζονται ταξίμια.
Σίγουρα το ύφος αυτοσχεδιασμού έχει αλλάξει αλλά πως θα μπορούσε να έχει μείνει ίδιο; Ο μουσικός του 2012 έχει ακούσει 1002 είδη μουσικής, άλλους ερμηνευτές και ηχογραφήσεις. Διαφορετικά τα ακούσματα μας, διαφορετική η εποχή μας, άρα εξελίσσεται και η έκφραση μας. τώρα, καλύτερα, χειρότερα, δεν μπορώ να πω.
όντως, έχει μειωθεί αρκετά το ταξίμι στη δισκογραφία καθώς και ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός μεγάλης διάρκειας. και σε ταβερνάκια δεν ακούω συχνά, και όταν ακούγεται όλοι χαζομιλάνε. έχει πέσει και σύσταση σε συναυλία να κοπούν τα πολλά οργανικά, εννοώντας και τα ταξίμια μαζί…
διαμαντάκια; πρώτη-πρώτη η διαμάντω!
Για να είμαι ειλικρινής όταν άνοιξε αυτό το θέμα το μυαλό μου πήγε σε κάτι διαφορετικό από την κατεύθυνση που τράβηξε μέχρι τώρα.
Περισσότερο σκεφτόμουν κάποιον αυτοσχεδιασμό που δίνει το κλίμα του τραγουδιού και σε εισάγει σε αυτό αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του τραγουδιού και όχι μια δημιουργία της στιγμής. Να δηλαδή σαν μια προεισαγωγή κάτι που άρεσε στον Τσιτσάνη (πολύ μεγάλος μάστορας) βλέπε τα ’ τα ξένα χέρια’, ΄ακρογιαλιές δειλινά΄ κα.
Και ένας νεώτερος μάλλον μοναδικός πια και εκεί συμφωνώ πως αυτά έχουν πια χαθεί,
Και για να μην αδικούμε κανένα δυο από τα πιο αγαπημένα μου ταξίμια από Μάρκο:
Διαφέρουν απο αυτό που περιέγραψα παραπάνω αλλά είναι καταπληκτικά ταξίμια που στέκονται και μόνα τους αλλά και είναι και 100% στο κλίμα του τραγουδιού.
Χωρίς καθόλου φλυαρία, λένε απλά μια ιστορία ολοκληρωμένη, άλλοτε μικρότερη άλλοτε μεγαλύτερη που βγαίνει αβίαστα χωρίς περιττά λούσα και το στροφόμετρο να παίζει στα κόκκινα. Το λένε έμπνευση.
Δυστυχώς δεν είναι πια συνηθισμένα.
Ισως γιατί οι δημιουργοί άφησαν τα όργανα από τα χέρια τους και πιάσανε τις μπαγκέτες (γίνανε συνθέτες -μαέστροι) πιά.
Ισως πάλι γιατί οι μπουζουξηδες γίνανηε απλώς οργανοπαίχτες και αφήσανε τα τραγούδια να τα γράφουν οι άλλοι και αυτοί απλά να τα παίζουν.
Το πάω μακριά ε;
Συμφωνώ. Μιλάμε για κάποιον “αυτοσχεδιασμό που δίνει το κλίμα του τραγουδιού και σε εισάγει σε αυτό αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του τραγουδιού”, κάτι “σαν μια προεισαγωγή κάτι που άρεσε στον Τσιτσάνη (πολύ μεγάλος μάστορας)” και όχι μόνο αυτός.
Μιλάμε για “καταπληκτικά ταξίμια που στέκονται και μόνα τους αλλά και είναι και 100% στο κλίμα του τραγουδιού”.
“χωρίς καθόλου φλυαρία, λένε απλά μια ιστορία ολοκληρωμένη, άλλοτε μικρότερη άλλοτε μεγαλύτερη που βγαίνει αβίαστα χωρίς περιττά λούσα και το στροφόμετρο να παίζει στα κόκκινα”.
“Το πάω μακριά ε;” ΟΧΙ. Το πας πολύ σωστά - μην φοβάσαι πια με αυτά τα (δήθεν) “εκτός θέματος”.